Idee voor een Wiki artikel? Lees in dit artikel hoe je kunt helpen!

Ruffian

Uit Bokt
Ruffian
Ruffian.jpg
rensport
Geboren: {{{geboortedatum}}}
Overleden -
Sexe: {{{sexe}}}
Kleur: {{{kleur}}}
Stokmaat: {{{stokmaat}}}
Ras: {{{ras}}}
Ruiter -
Website: {{{website}}}



Ruffian was een donkerbruine, bijna zwarte volbloed merrie. In haar korte renperiode maakte ze een diepe indruk op veel mensen, ze was onverslaanbaar. In de enige race die ze niet gewonnen heeft (DNF), brak ze beide sesambotjes in haar rechter voorbeen.

Het probleem met de sesambeenblessure is dat ze niet veel laten zien zei Dr. Larry Bramlage van Rood & Riddle. "Sesamoïden zijn de twee kleine botjes aan de achterkant van het spronggewricht van het paard. Als ze bewegen en op en neer gaan, zijn dit de botten die hun gewicht ondersteunen. Het lijkt een beetje op onze knieschijven, maar dan omgekeerd."

Afstamming en signalement

Ruffian (17 april 1972 - 7 juli 1975) was een donkerbruine, bijna zwarte merrie zonder aftekeningen. Enkel op haar hoofd een kleine witte kol en linksachter een wit voetje. Ze had een vriendelijke en intelligente uitstraling. Ze was een Amerikaans Volbloed renpaard dat tien opeenvolgende races won, waaronder de Acorn Stakes, Mother Goose Stakes en Coaching Club American Oaks, destijds bekend als de American Triple Tiara. Ze liep in elke race die ze ooit liep aan de leiding en vestigde nieuwe Stakes records in elk van de acht Stakes races waaraan ze deelnam. Haar dominante overwinningen resulteerden erin dat ze op twee- en driejarige leeftijd werd verkozen tot American Champion Filly. In juli 1975 deed ze mee aan een langverwachte matchrace met Kentucky Derby winnaar Foolish Pleasure, waarbij ze twee botjes in haar rechtervoorbeen brak. Er werd een operatie geprobeerd, maar Ruffian reageerde slecht en verergerde de verwondingen bij het ontwaken uit de narcose. Als gevolg daarvan moest ze worden geëuthanaseerd.


Afstamming van Ruffian
Ruffian Reviewer Bold Ruler Nasrullah
Miss Disco
Broad Way Hasty Road
Flit About
Shenanigans Native Dancer Polynesian
Geisha
Bold Irish Fighting Fox
Erin

Carrière

Ruffian werd geboren op de Claiborne Farm, ze was gefokt door Stuart S. Janney. Ze werd getraind door Frank Whiteley. Op haar tweede was ze al zeer opmerkelijk en won ze de the Eclipse Award for Outstanding Two-Year-Old Filly en kreeg ze de bijnaam "Queen of the Fillies". Op haar derde won ze de Filly Triple Crown. Ze was onverslaanbaar, geen enkel paard wist bij haar in de buurt te blijven.

Op 6 juli 1975 zou er een matchrace plaatsvinden tussen Ruffian en Foolish Pleasure, (Kentucky Derby winnaar). Beide paarden hadden dezelfde vaste jockey: Jacinto Vasquez. Voor deze speciale race koos hij Ruffian om te berijden, omdat hij dacht dat zij zou gaan winnen. De race werd het gesprek van de dag, meer dan 50.000 mensen kwamen de race live bezichtigen en 18 miljoen mensen volgden de race op tv.

Bij de start ging het echter al mis, Ruffian stootte haar schouder aan de startbox en startte daarom slecht. Ze herstelde zich echter goed en kwam zelfs voorop Foolish Pleasure te liggen. Ze lag een halve lengte voor toen twee botjes in haar voet braken. Het was zo luid dat zelfs het publiek de knal kon horen. Haar jockey probeerde haar meteen te stoppen, echter bleef ze maar doorrennen. Toen hij haar uiteindelijk wist te stoppen kwam er meteen een team van specialisten aan. Er werd een operatie van 12 uur lang uitgevoerd, de operatie was goed verlopen maar Ruffian ging behoorlijk tekeer in de recovery room tijdens het ontwaken van de narcose, zelfs met extra verdoving om haar rustig te houden ging ze nog zo tekeer dat ze haar rechter schouder brak waardoor er besloten was om haar uit haar lijden te verlossen. Haar moeder Shenanigans overkwam hetzelfde toen zij moest ontwaken van de verdoving (voor iets anders).

Na haar dood won ze the Eclipse Award for Outstanding Three-Year-Old Filly voor de resultaten die ze in 1975 had behaald. Ook kreeg ze een plekje in the Hall of Fame in het Nationaal Race Museum.

Seizoen tweejarige:

Ruffian maakte haar debuut op Belmont Park op 22 mei 1974 in een 5½ furlong (1100 m) Maiden Special Weight Race, met een quotering van 4-1 in een deelnemersveld van tien. Ze vertrok vanuit startbox negen en schoot direct naar de kop, waarbij ze de eerste kwart mijl (402 m) aflegde in 22⅕ seconden. In de laatste bocht liep ze verder weg én passeerde ze de halve mijl (804 m) in precies 45 seconden. Uiteindelijk won ze met 15 lengtes en evenaarde ze het baanrecord met een tijd van 1:03.[6]

Op 12 juni kreeg Ruffian te maken met sterkere concurrentie in de 5½ furlong (1100 m) Fashion Stakes, waaronder twee andere ongeslagen merries, Copernica en Jan Verzel. Ondanks de stap omhoog in klasse ging Ruffian van start als de 2-5 favoriet na haar indrukwekkende debuut. Ze nam opnieuw meteen de leiding, met een tijd op de kwart mijl (402 meter) van 22⅕ seconden, met Copernica op anderhalve lengte. De voorsprong bleef gelijk gedurende de halve mijl (804 meter) in 45⅕ seconden, maar Ruffian begon in de laatste rechte lijn te versnellen. De uiteindelijke voorsprong bedroeg 6¾ lengtes ten opzichte van Copernica, met Jan Verzel op nog eens 13 lengtes daarachter op de derde plaats. Ruffian evenaarde hierbij haar eigen baanrecord van 1:03.[7]

Ruffian maakte haar derde start op 10 juli op Aqueduct Racetrack in de Astoria Stakes over een afstand van 5½ furlong (1100 meter). Tegen slechts drie rivalen ging ze van start als favoriet met een quotering van 1-10, waarbij "no show betting" niet was toegestaan. Ze nam direct direct de leiding en liep de eerste kwart mijl (402 meter) in 21⅘ seconden te lopen. Ondanks dat ze in de laatste passen wat teruggenomen werd, won ze met negen lengtes voorsprong in een tijd van 1:02⅘, waarmee ze een nieuw Stakes-record neerzette. Ze was slechts een vijfde van een seconde verwijderd van het baanrecord van Raise A Native.[8]

Haar volgende start op Monmouth Park op 27 juli in de groep 1 Sorority Stakes bleek een grotere uitdaging, aangezien ze het opnam tegen een andere topmerrie genaamd Hot n Nasty, die net als Ruffian al meerdere Stakes overwinningen had behaald. Ruffian ging van start als de 3-10 favoriet, met Hot n Nasty op 2-1. Ruffian liep een stapje achter, maar nam al snel de leiding en zette een "bizar snel" tempo neer van 21⅗ seconden voor de eerste kwart mijl (402 meter) en 44⅕ seconden voor de halve mijl (804 meter). Hot n Nasty bleef echter in de buurt en nam zelfs kortstondig een halve lengte voorsprong in de laatste bocht. Voor het eerst gebruikte jockey Jacinto Vásquez de zweep op Ruffian. Ruffian reageerde door de leiding te herpakken met een kleine voorsprong en zette vervolgens overtuigend door om te winnen in een Stakes-recordtijd van 1:09 over 6 furlongs (1200 meter). Hot n Nasty had 2½ lengtes achterstand op de tweede plaats en het paard op de derde plaats had 22 lengtes achterstand.[9]

De dag na de race kreeg Ruffian een zware hoest. Vásquez vermoedde ook dat ze tijdens de race een 'splint' had opgelopen — geen ernstig letsel, maar pijnlijk genoeg om veel paarden te hinderen.[4]

Op 23 augustus verscheen Ruffian in de Spinaway Stakes op Saratoga Race Course over 6 furlongs (1200 meter). Als 1-5 favoriet in een veld van vier paarden werd ze geen moment uitgedaagd en won ze van start-tot-finish met 12¾ lengtes. Haar tijd van 1:08⅗ verbrak het Stakes-record dat sinds 1945 op de oude Widener-rechterbaan van Belmont stond.[10] De trainer van Secretariat, Lucien Laurin, zei na de race dat Ruffian mogelijk beter is dan Secretariat. Een andere trainer beweerde dat ze beide divisies van de Hopeful Stakes van dat jaar met 20 lengtes had kunnen winnen. Het was de snelste tijd ooit gelopen door een tweejarige, hengst of merrie, in Saratoga.[11]

Ruffian deed op 26 september mee aan de Frizette Stakes, maar werd op de dag van de race geschrapt vanwege een hoge koorts.[12] Whiteley overwoog haar vervolgens tegen hengsten te laten lopen in de Champagne Stakes, maar ze at slecht en kreeg opnieuw koorts. Dierenarts James Prendergast ontdekte een haarlijnfractuur in haar rechterachterkogel, waardoor ze de rest van het seizoen moest overslaan.[13] Whiteley werd later geïnterviewd over de breuk en vroeg of het waar was dat deze tijdens de Spinaway was ontstaan. Hij antwoordde: "Het gebeurde inderdaad tijdens de race, slechts een paar passen voor de finish." Toen hem gevraagd werd waarom hij dacht dat Ruffian pas later tekenen van blessure had vertoond, antwoordde hij: "Ze is een extreem taaie merrie die geen zwakte laat zien."

Ruffian miste de rest van haar tweejarige seizoen, maar door haar vijf indrukwekkende overwinningen leverde haar de Eclipse Award op voor American Champion Two-Year-Old Filly.[1] Ruffian werd ook door "Turf & Sport Digest" uitgeroepen tot "Horse of the Year" voor tweejarige merries en in 1974 tot "Filly 2-year-old Champion".[14]

Three-year-old Season:

Ruffian started her three-year-old campaign on April 14 in a 6 furlong (1200m) allowance race at Aqueduct. Despite the long layoff, she was the prohibitive 1-10 favorite in a field of five. She took the lead after a few strides, then ran the opening quarter-mile (402m) in 23 seconds flat and the half quarter mile (804m) in 45⅘ seconds. She won by 4¾ lengths in a time of 1:09⅖.[15]

She followed up with a victory in the Comely Stakes at Aqueduct on April 30, winning despite a poor start by 7¾ lengths. Her time of 1:21⅕ for 7 furlongs (1400m) set a New Stakes Record and was just a second off Dr. Fager's track record. Going off at odds of 1-20 (the legal minimum), she created a minus pool of $36,064.[16]

Ruffian was then targeted at the so-called Triple Tiara, the filly equivalent of the American Triple Crown. At the time, the series consisted of the Acorn Stakes, Mother Goose Stakes and Coaching Club American Oaks.[3][4] In the Acorn Stakes on May 10 at Aqueduct, Ruffian was the 1-10 favorite. She was expected to face eight other fillies, but her two main rivals scratched before the race. Ruffian quickly went to the lead and won by 8½ lengths in a new Stakes Record time of 1:34⅖ for 1 mile (1612m). "What can you say?" asked Vásquez. "She's just great and runs so easy. She had no competition."[17][18]

On May 31, Ruffian entered the Mother Goose Stakes at Aqueduct as the 1-10 favorite in a field of seven. The start was marred when the filly to Ruffian's right, Dan's Commander, threw her rider. Ruffian was not disturbed and took the lead, running the first quarter-mile (402m) in a relatively slow 24⅕ seconds. Running at her own pace, she completed the half quarter mile (804m) in 47⅗ seconds while leading by 1½ lengths then completed three-quarters (1206m) in 1:11⅗ seconds with a 2 length lead. Turning into the stretch, she started to draw away and eventually won by 13½ lengths while setting a new Stakes Record of 1:47⅘ seconds for 9 furlongs (1800m). "I didn't do anything but ride", said Vásquez.[19][20]

In the Coaching Club American Oaks on June 21 at Belmont Park, she was again made the 1-10 favorite despite racing for the first time at a distance of 1½ miles (2400m). She opened up a 6 length lead on the backstretch but the field closed on her during the far turn, getting as close as 1 length. In the stretch, Ruffian again pulled away to win by 2¾ lengths over "Equal Change", with the third placed horse a further 9 lengths back. Her time of 2:27⅘ tied the Stakes Record.[21][22]

Ruffian was undefeated in her first 10 races, covering distances from 5½ furlongs (1100m) to 1½ miles (2400m), with an average winning margin of 8⅓ lengths. She set Stakes Records in each stakes race she entered.

Final Race And Death:

Ruffian's eleventh race was run at Belmont Park on July 6, 1975. It was a match race between her and that year's Kentucky Derby winner, Foolish Pleasure. Her connections had been asked about running her against colts since early in her career, and Whiteley thought that the Travers Stakes at Saratoga in August would be a good opportunity. "Prove the point one time and that'll be it," he had said in May. "I don't want to put too much pressure on her."[23] However, Janney felt obligated to enter in the July match race due to media and public expectations. He told Whiteley that such a race was inevitable and it would be best to do so on her home track.[4] In the past, the horses had shared the same jockey: Jacinto Vásquez. Vásquez chose to ride Ruffian in the match race, believing her to be the better of the horses; Braulio Baeza rode Foolish Pleasure. The "Great Match" was heavily anticipated and attended by more than 50,000 spectators, with an estimated television audience of 20 million.

As Ruffian left the starting gate, she hit her shoulder hard before straightening herself. The first quarter-mile (402 m) was run in 22⅕ seconds, with Ruffian ahead by a nose. Little more than 1 furlong (201 m) later, Ruffian was in front by half a length when she changed leads, followed by a crack audible to both jockeys and the public. Both of the sesamoid bones in her right foreleg had snapped.[24] Vasquez tried to pull her up, but the filly would not stop. She went on running, pulverizing her sesamoids, ripping the skin of her fetlock and tearing her ligaments until her hoof was flopping uselessly. Vasquez said it was impossible for him to stop her. She still tried to run and finish the race. Video showed Ruffian was startled by a bird in the infield and took a bad step.[25]

Ruffian was immediately attended to by a team of four veterinarians and an orthopedic surgeon, and underwent an emergency operation lasting twelve hours, during which she had to be revived twice after she stopped breathing.[26] When the anesthesia wore off after the surgery, she thrashed about wildly on the floor of a padded recovery stall as if still running in the race. Despite the efforts of numerous attendants, she began spinning in circles on the floor. As she flailed about with her legs, she repeatedly knocked the heavy plaster cast against her own elbow until the elbow, too, was smashed to bits. The vet who treated her said that her elbow was shattered and looked like a piece of ice after being smashed on the ground.[25] The cast slipped, and as it became dislodged it ripped open her foreleg all over again, undoing the surgery. The medical team, knowing that Ruffian would probably not survive more extensive surgery for the repair of her leg and elbow (much less the long period of stall rest required after surgery), euthanized her shortly afterward at 2:25 a.m. on July 7.[26][27]

"It was unfortunate we were in a learning period at the time", said her surgeon Dr. Edward Keefer in 2000. "Vets are really doing a hell of a job now and have improved tremendously in their knowledge and how to handle these catastrophic occurrences."[4]


HET ECHTE VERHAAL OVER DE MATCHRACE:

Het begon als de "Race of Champions", en Ruffian was er niet eens bij. De New York Racing Association (NYRA) wilde de drie winnaars van de individuele Triple Crown races tegen elkaar laten strijden in één speciale race, die voorlopig eind juni gepland stond.

De media protesteerden. Wat zou het bewijzen om deze drie hengsten opnieuw tegen elkaar te laten racen? Ze hadden de hele lente al tegen elkaar gebotst, en op verschillende dagen, toen het er het meest op aankwam, hadden ze alle drie bewezen superieur te zijn. Foolish Pleasure had de Kentucky Derby gewonnen, de meest prestigieuze race van het land; Master Derby had de Preakness Stakes gewonnen; en Avatar de Belmont Stakes. Maar ze hadden zich nooit bewezen tegen de ongeslagen zwarte merrie in de stal van Frank Whiteley.

"Totdat deze hengsten worden vergeleken met Ruffian, heeft geen van hen veel recht op de titel van 3-year-old champion", schreef The Blood-Horse in zijn wekelijkse editorial. "Op dit moment geloven we niet dat – zelfs niet om te ontsnappen aan een zwerm Braziliaanse hybride Afrikaanse honingbijen – een van deze hengsten de grote merrie van de Stuart Janneys kan inhalen."

Naar aanleiding van de ophef, bespraken NYRA-functionarissen het veranderen van de race om de drie klassieke winnaars plus Ruffian te betrekken. Dat zorgde voor veel meer opwinding. Vier paarden vormden een bijna respectabel deelnemersveld, qua grootte, en ze waren zeker de beste van de driejarige lichting. Maar net toen dit idee op gang kwam, nam Avatar's trainer, Tommy Doyle, zijn paard mee terug naar Californië en legde uit dat de hengst op dat moment gewoon niet geschikt was voor zo'n race.

Terwijl de NYRA overwoog wat ze vervolgens zouden proberen, deed Philip Iselin, voorzitter van Monmouth Park in New Jersey, een verbluffend eenvoudig voorstel. Hij bood een geldbedrag van $400.000 aan voor een matchrace tussen Ruffian en Foolish Pleasure. In de veronderstelling dat het de droom van elke promotor was, had hij eerder al zo'n race voorgesteld. Ruffian's uitstraling was enorm en in staat om massaal niet-racefans aan te trekken, en het jongen-tegen-meisje idee zorgde gegarandeerd voor veel interesse; het was een confrontatie die nooit oud werd. Sterker nog, de afgelopen jaren was de confrontatie heviger geworden, naarmate de media aandacht besteedde aan de opkomst van de vrouwenbeweging. Het verkocht kranten en publicaties, en dat was waar het om ging.

Maar het maakte niet uit hoe scherpzinnig Iselin was, hoe overtuigend zijn argumenten waren, of zelfs hoeveel geld hij bood. Hij had geen schijn van kans om zo'n race in New Jersey te organiseren. Niemand zei het met zoveel woorden, maar de reden was simpel: Iselin was geen familie van Stuart en Barbara Janney, de eigenaren van Ruffian, en Ogden Mills "Dinny" Phipps, vicevoorzitter van de raad van toezicht van de New York Racing Association, wel. Zijn vader, Ogden Phipps, was de broer van Barbara Janney. Als Ruffian zou meedoen aan een speciale race, een race die zeker landelijke belangstelling en veel goede publiciteit voor de sponsorbaan zou genereren, dan zou die race in New York plaatsvinden.

Overtuigd van dit resultaat wijzigde NYRA haar plan en bedacht een "Race of Champions" met drie paarden: Foolish Pleasure, Master Derby en Ruffian. Voordat er een nieuwe persconferentie kon worden gehouden om deze laatste ontwikkeling aan te kondigen, protesteerde LeRoy Jolley, de trainer van Foolish Pleasure. "Ik kan het gewoon niet over mijn hart verkrijgen om met zo'n fantastische merrie aan een race met drie paarden mee te doen," zei hij. Zijn redenatie was begrijpelijk. In zo'n race zou hij Foolish Pleasure meteen achter Ruffian aan moeten sturen om de speedball merrie goed in de gaten te houden; dat zou ze allebei kunnen uitputten, waardoor het derde paard er met de winst vandoor zou gaan. Hij was bereid om de merrie alleen te trotseren en te kijken wie er als eerste moe werd na een mijl en een kwart, maar hij wou de race niet aan iemand anders weergeven.

Mevrouw Robert Lehmann, eigenaar van Master Derby, had NYRA de afgelopen duizelingwekkende dagen trouw gesteund in al haar inspanningen om een ​​speciaal evenement te organiseren dat mede afhankelijk zou zijn van haar deelname. De prijzenpot voor dit evenement was steeds hoger geworden. Hoe kon NYRA haar nu, hoe beleefd ook, zeggen dat ze moest ophoepelen?

En toch moesten ze. Het idee van een echte matchrace – één tegen één, de merrie tegen de hengst was gewoon te mooi om op te geven. Vooral toen er geruchten de ronde deden, die al snel bevestigd zouden worden door een persbericht uitgave van AP, dat Monmouth bereid was de inzet te verhogen tot een ongekend bedrag van een half miljoen dollar om, naar eigen zeggen, hét sportevenement van het jaar zou worden te organiseren.

Op vrijdag 13 juni deed Jack Dreyfus, voorzitter van de raad van bestuur van NYRA, samen met Dinny Phipps de definitieve aankondiging. Aan het verzamelde publiek in de persbox van Belmont bevestigde hij dat hij de toezeggingen had ontvangen van de eigenaren van Foolish Pleasure en Ruffian om die twee toe te staan ​​deel te nemen aan een wedstrijd van een mijl en een kwart die op 6 juli in Belmont Park werd gehouden. De vereniging had $400.000 aan prijzengeld voor de race uitgetrokken. Dat was het hoogste prijzengeld dat ooit door een renbaanexploitant voor één evenement in de geschiedenis van de Amerikaanse volbloedrensport was uitgekeerd.

Vijftigduizend dollar werd onmiddellijk ingenomen en aan mevrouw Lehmann gegeven "als bewijs van haar steun", wat ze ironisch genoeg had laten zien door ermee in te stemmen haar paard uit de race terug te trekken. Die ongebruikelijke zet leidde tot de venijnige observatie dat NYRA veel ernstiger problemen, zoals overbevolking, zouden kunnen oplossen als het zijn aanbod zou uitbreiden en iedereen $50.000 zou betalen voor hun terugtrekking.

De resterende $350.000 zou verdeeld worden over de twee deelnemers: $225.000 voor de eerste plaats finisher, $125.000 voor het paard dat als tweede finishte. Dit betekende dat de winnaar van de wedstrijd $15.000 meer zou verdienen dan de winnaar van de Kentucky Derby van dat jaar -en nog verbazingwekkender, de verliezer van de race op 6 juli zou bijna $9.000 meer mee naar huis nemen dan de winnaar van de Belmont Stakes had gewonnen op 7 juni.

De wedstrijd zou worden gehouden op schaalgewichten: de hengst zou 126 pond dragen, de merrie 121 pond. De afstand zou worden afgelegd over de klassieke afstand van een mijl en een kwart.

FINAL RACE AND DEATH: As most people heard it

Ruffian's eleventh race was run at Belmont Park on July 6, 1975. It was a match race between her and that year's Kentucky Derby winner, Foolish Pleasure. Her connections had been asked about running her against colts since early in her career, and Whiteley thought that the Travers Stakes at Saratoga in August would be a good opportunity. "Prove the point one time and that'll be it," he had said in May. "I don't want to put too much pressure on her."[23] However, Janney felt obligated to enter in the July match race due to media and public expectations. He told Whiteley that such a race was inevitable and it would be best to do so on her home track.[4] In the past, the horses had shared the same jockey: Jacinto Vásquez. Vásquez chose to ride Ruffian in the match race, believing her to be the better of the horses; Braulio Baeza rode Foolish Pleasure. The "Great Match" was heavily anticipated and attended by more than 50.000 spectators, with an estimated television audience of 20 million.

As Ruffian left the starting gate, she hit her shoulder hard before straightening herself. The first quarter-mile (402m) was run in 22⅕ seconds, with Ruffian ahead by a nose. Little more than 1 furlong (201m) later, Ruffian was in front by half a length when she changed leads, followed by a unbelievable loud crack audible to both jockeys and the public. Both of the sesamoid bones in her right foreleg had snapped.[24] Vasquez tried to pull her up, but the filly would not stop. She went on running, pulverizing her sesamoids, ripping the skin of her fetlock and tearing her ligaments until her hoof was flopping uselessly. Vasquez said it was impossible for him to stop her. She still tried to run and finish the race. Video showed Ruffian was startled by a bird in the infield and took a bad step.[25]

Ruffian was immediately attended to by a team of four veterinarians and an orthopedic surgeon, and underwent an emergency operation lasting twelve hours, during which she had to be revived twice after she stopped breathing.[26] When the anesthesia wore off after the surgery, she thrashed about wildly on the floor of a padded recovery stall as if still running in the race. Despite the efforts of numerous attendants, she began spinning in circles on the floor. As she flailed about with her legs, she repeatedly knocked the heavy plaster cast against her own elbow until the elbow too, was smashed to bits. The vet who treated her said that her elbow was shattered and looked like a piece of ice after being smashed on the ground.[25] The cast slipped, and as it became dislodged it ripped open her foreleg all over again, undoing the surgery. The medical team, knowing that Ruffian would probably not survive more extensive surgery for the repair of her leg and elbow (much less the long period of stall rest required after surgery), euthanized her shortly afterward at 2:25 a.m. on July 7.[26][27]

"It was unfortunate we were in a learning period at the time", said her surgeon Dr. Edward Keefer in 2000. "Vets are really doing a hell of a job now and have improved tremendously in their knowledge and how to handle these catastrophic occurrences."[4]

Resultaten

  • 1th: Equaled track record
  • 2th: Equaled own track record
  • 3th: New stakes record
  • 4th: New Stakes Record
  • 5th: New stakes record
  • 6th: nvt Allowance race
  • 7th: New stakes record (just 1 second away from Dr. Fager's Track Record)
  • 8th: New stakes record
  • 9th: New stakes record
  • 10th: Tied stakes record
  • 11th: Did not finish

Belangrijke races

  • Astoria Stakes (1974)
  • Spinaway Stakes (1974)
  • Acorn Stakes (1975)
  • Mother Goose Stakes (1975)
  • Coaching Club American Oaks (1975)

Awards

  • U.S. Champion 2-Yr-Old-Filly (1974)
  • 4th U.S. Triple Tiara Champion (1975)
  • U.S. Champion 3-Yr-Old-Filly (1975)

Honours

Foto's

  • Ruffian
  • Ruffian FoolishPleasure.jpg

Bronnen, referenties en/of voetnoten

Overgenomen van "https://www.bokt.nl/w/index.php?title=Ruffian&oldid=53840"