xHaithi schreef:Opjagen vind ik iets heel anders. Daarbij zie ik altijd een hoop lawaai en gezwiep voor me met vaak een zeer agressieve houding van de 'opjager' (agressief voor het paard iig) en een semi-paniekerig paard dat ongecontroleerd rondvliegt. Daar ben ik ook niet voor en voegt niets toe aan de interactie tussen mens en paard mijn inziens.
Dit precies, dat vind ik ook niks. Zo sneu om dan zo'n paard met grote paniekoogjes te zien rondrennen omdat 't dier echt niet meer weet wat ie moet.
Maar spelen, of gericht touwloos grondwerken, das heel wat anders. Ik denk dat diegenen die geen bezwaar zien in opjagen het dan ook meer hebben over lekker spelen met een paard dat dat leuk vindt en/of (semi) serieus werken. Dat kun je, vind ik, eigenlijk niet eens vergelijken.
Paarden die fris in de kop zijn willen nog weleens op zoek naar een plofreden. Verkeerd liggende blaadjes en foute grassprieten zijn wel grappig dan, maar als je een mens hebt dat gekke dingen kan doen wordt het pas echt amusant. Heb ze wel aan het hek gehad 'Kom, doe eens gek, kunnen we lekker rennen'. VZpaard en dochter werden nogal eens 'opgejaagd' met een krakende plastic tas. Vonden ze prachtig. En als ze dan uitgeploft waren kwamen ze kijken wat er in de tas zat. Als ze er geen zin in hadden kon je het heen en weer krijgen en die tas in een plek stoppen waar de zon niet scheen (vrij vrije vertaling van de blikken die je dan kreeg als ze er achter kwamen dat er geen lekkertjes in zaten).
Dan stond ik wel ergens in de bak gewoon stil, niet dat ik er achteraan ging rennen. Paardjes waren fris, ik niet. Ben d'r gek om dan te gaan rennen...
Met los werken liep ik dan weer wel mee, met de zweep, meer als begrenzer, aanwijzer en niet om op te jagen. Zó gaaf om die twee netjes achter elkaar te zien lopen, en hoe ze dan reageerden met sneller, langzamer, stoppen en omdraaien. Prachtig was dat. Maar ook daar, als de dames er geen zin meer in hadden kon ik weer dubieuze dingen met die zweep gaan doen.