Maflinger_S schreef:Wow, interessant ook een stukje terugkijken naar vorige paarden. Pretty had duidelijk niet de juiste naam, totdat ze bij T. kwam, toen groeide ze er eindelijk in. Bijzonder mooi dat het zo gelopen is voor die 2.
Jammer dat het met je trainster niet zo fijn is afgelopen. Soms weet je toch niet waarom een relatie (wat voor relatie dan ook) stuk loopt als degene die de relatie afbreekt daar niets over wil zeggen. Daar leer je dan ook niets van en vaak heb je, ik dan toch, zo'n onaf gevoel. Het klopt gewoon niet, zeker niet als je voordien juist een prima verstandhouding had.
Die merrie van N die jij nu rijdt klinkt als een leuk paard. Jong maar eerlijk.
pfoeh, als ik alle paarden moet af gaan die een indruk op mij achter gelaten hebben kan ik een hele lange post maken. Er zijn er die ik maar heel kort gereden heb, een paar keer om een bepaalt gedrag er "uit te rijden". Er zijn er een heel aantal geweest die ik bv een maand of drie reed voor "grotere correcties". Voor verkoop of omdat de baas uit lag. Dan zijn er nog een paar die ik door de week trainde voor wedstrijdruiters (die inmiddels geen wedstrijd meer rijden overigens dus ik maak nu niemand zwart die nog actief is in de sport). Pretty noemde voluit Pretty Woman, heb dat altijd een vreselijke naam voor haar gevonden. Het is dus ook altijd afgekort naar Pretty want ze was wél een bloedmooi paard. Heb nog wel wat foto's van toen ik haar vol in training had als jullie dat boeiend vinden. Inmiddels gaat het hier toch al over veel meer dan alleen Joy. Heb eentje gereden waarvan zowel de eigenaar als ik tot op de dag van vandaag ons nog altijd af vragen waar hij gebleven is. Die heb ik om en bij de drie maanden gereden in eerste instantie omdat de eigenaresse geopereerd moest worden maar door gedrag dat hij vertoonde onder de andere eigenaar (koppel, beiden rijden) ging dat al snel naar rijden voor verkoop. Dat was vlak voor mijn infarct. Die reed ik dus naast Pretty. Heb toen nog kort overwogen om hem zelf over te nemen maar de omstandigheden waarin ik op dat moment zat hebben dat niet toe gelaten. Iets waar ik niet perse spijt van heb want als ik hem had over genomen, had ik Sam niet kunnen nemen en zou ik veel gemist hebben. Maar ik vraag me wel af wat er uiteindelijk van hem gekomen is want ik had hem braaf, hij is naar een springstal/handelaar gegaan want hij sprong ook heel goed, oorspronkelijk wilde die hem voor zichzelf maar die heeft hem dan weer vrij snel door verkocht omdat hij te moeilijk was. Heb geen ide wie de 1e koper was (en de eigenaresse misschien inmiddels ook niet meer) maar durf het eerlijk gezegd ook niet zo goed te vragen. Ik ben nieuwsgierig maar uiteindelijk zijn het mijn zaken niet naar wie hij verkocht is.... Probleem was dat hij op papier gewoon "A" noemde. dus de naam die ik van hem heb kan inmiddels al god weet hoe vaak veranderd zijn áls hij überhaupt nog leeft. dat was in 2008/2009 en hij was toen 4. Dus hij zou inmiddels minstens 17/18 zijn.
Maar heb best wat paarden gereden als ik zo terug denk aan mijn leven "voor" mijn infarct. Van het merendeel weet ik de naam ook nog, er zaten er tussen waarvan ik de naam überhaupt nooit geweten heb. Misschien dat ik daarom ook zo snel ben met bijnamen. Ik vind een dier "zonder naam" zo sneu dus als ik de naam niet te weten kwam gaf ik ze gewoon eentje. Mooie is dat ik vandaag ineens getaged werd door T in een filmpje waar Pretty dus even te zien is op de stal waar ze nu staat. Duidelijk oud maar rond en gezond en nog steeds de kleine b*tch die ik ken. (op het filmpje jaagt ze een zwarte niet al te taktvol voor zich uit. )
Ik heb een heel "onaf" gevoel en ik heb dat ook altijd eerlijk toe gegeven. Ik weet dat niet iedereen van de mensen die ze er bij betrokken heeft (want dat is nog een heel gedoe geworden uiteindelijk ook nog buiten alles rond Rêve om. ) dat geloven. Maar die breuk heeft me echt zeer gedaan. Ze was op korte tijd echt een vriendin geworden. Iemand waar ik mee durfde praten IRL over dingen waarover ik normaal nooit zou praten. Ook op wedstrijd hebben we zoveel gelachen, 24 uur voor ze me stuurde (STUURDE!!) hebben we nog samen mijn podiumplek zitten vieren.... Ik had toen tegen alle verwachtingen in een 3e plek behaald op een kampioenschap omdat Sam op de dag die telde dacht "wacht es effe, dit kan ik wel" en gewoon even een proef won die voor 60% door telde in de eindscore. (hij heeft soms van die momenten en altijd op de juiste momenten. ). En echt lachen tot je buikpijn hebt, dat type vriendschap.... Naar elkaar kijken en weten wat de ander denkt (en in de lach schieten als het iets is dat je niet hoort te denken. )
Kwam een keer daar aan, we moesten twee paarden beweging geven en ze had nog een half uur, dan moest ze ergens zijn. We kwamen tot de oplossing: We zouden buiten gaan stappen met de paarden. dan doen we er twee tegelijk.
tegen de tijd dat we terug aan de stal kwamen stond haar vader hoofdschuddend te kijken en zodra we hem zagen staan lagen wij allebei dubbel op de paarden... Laten we zeggen dat het niet sneller gegaan was en dat ze niet op tijd was. We waren echt zo'n duo dat gewoon heel spontaan en impulsief leuke dingen deden. Heb echt hele mooie herinneringen aan haar. Ze had in haar buitenbak zo'n gootje. Sam was gedurende een les behoorlijk drammerig. (lees: niet te rijden.) Zij had zo'n koptelefoon set waarbij je ook kon terug praten (overigens iets wat ik elke lesgever zou aanraden nu ik het zelf eens heb mogen proberen. Het maakte ook dat we gedurende het losrijden regelmatig aan het banketstaaf waren over van alles en dat zij dan soms ineens zei "Kath ik word hier langs alle kanten raar aan gekeken omdat ze niet snappen dat ik het tegen jou heb."). Maar goed, na een keer of drie zegt ze dus "Kaahaath, rijdt de bak is groot genoeg, draai nu eens een meter eerder af hij zit steeds met dat putje!" waarop ik, inmiddels ietwat gefrustreerd en wanhopig zonder ook maar een seconde na te denken zei "HIJ ZOEKT HET ZICH MAAR UIT MET ZIJN PUTJE!!!!!"
Ze is letterlijk in het zand gaan zitten van het lachen. Als je het zo typt klinkt het zo dom, maar die hele situatie inclusief Sam zijn houding en de toon in mijn stem maakte gewoon dat ze de slappe lach kreeg.
Ik denk dat zo ongeveer 95% van de trainingen die we samen deden er een moment was dat ik even moest stoppen met rijden omdat ik gewoon te hard aan het lachen was om nog nuttig te zijn.
Ik train nu bij Chris Haazen. Op een wedstrijd was Sam beetje stresserig. Er lag in de weide langs de inrijpiste een blauwe ton! EEN BLAUWE TON!!!!!. nu was Sam niet de enige die nogal moeite had met het concept "blauwe ton" dus Chris besloot om de ton in kwestie een paar meter verder te leggen zodat de bak weer 25m2 bij had.
Op het moment dat Chris die ton vast pakt passeer ik met Sam. Sam ziet DE BLAUWE TON EN EEN GEBUKT MENS!! en schiet dus recht overeind. Dus ik zeg "Gijse onnozelaar doe toch normaal!" en Chris kijkt op maar inmiddels stond die bok natuurlijk terug op vier benen. Vervolgens hoor ik in mijn oor "Kath, je beseft toch dat die man die denkt dat je hem een onnozelaar genoemd hebt Chris Haazen is, alsin... man van Jeanette Haazen....."
Needless to say dat ze niet meer bij kwam.
Toen ik mijn volgende rondje Chris passeerde heb ik hem even stil gezet en gezegd "eh, over net, dat was tegen het paard, niet tegen jou...." waarop Chris zei "dat hoopte ik al ja." en vervolgens had ik weer tien minuten helemaal niks aan mijn trainster.
Toen ik de 1e keer bij Chris ging trainen, ik had vooraf gemaild of hij me uberhaupt wel les wilde geven. Via mail gaf hij aan dat hij niet goed wist wie ik was. Zodra we de bak in kwamen zei ie "OH!! Maar HEM ken ik wel!" *wijst naar Sam* "de onnozelaar die normaal moest doen..."
Ik werd knalrood, mijn man wist totaal niet waar het over ging en Chris stond heel breed te grijnzen. De spanning was wel meteen doorbroken, dat wel.
Anyhow... Heb zo nog een hoop verhalen... En ineens was het met 1 sms klaar. Heb haar proberen bellen er na maar ze nam niet meer op. Heb haar zo ongeveer moeten "onderscheppen" om aan Rêve haar boekje te geraken... Kreeg totaal geen contact meer. ik twijfel er niet aan dat ik fouten gemaakt heb. Maar praat dan met me toch? Ik ben ook maar een mens... Ondanks mijn lijf reed ik wel gratis drie paarden voor haar.... De lessen werden altijd netjes betaald ondanks dat feit... In ruil zou ze me helpen met Rêve in rijden. Het enige wat zij moest doen was haar aan de longe houden want er op gaan deed ik zelf en dat heeft ze maar 2 keer gedaan en toen zei ze me op een wedstrijd dat ik Rêve beter weg deed want dat ik met haar zou verongelukken. Dat was 2 weken voor het kampioenschap. Daarna hielp ze niet meer met Rêve maar goed, dan niet, mijn man zijn vakantie kwam er aan en dan zou hij me een drietal weken helpen en na drie weken zijn ze meestal wel zo ver dat je er alleen mee verder kan of iig: dat je grondpersoon minder belangrijk wordt. Vanaf dan zou ik dan kunnen rijden als bv mijn moeder er was of als mijn man in de buurt bezig was aan iets buiten. Dat was het plan dus daar maakte ik niks uit, kampioenschap heeft ze me toen heel goed bij gestaan, ook daar ben ik eerlijk over, heb heel veel aan haar gehad op wedstrijd, ze heeft Sam en mij echt "op gang" geholpen op wedstrijden. En ineens was het klaar, heb nooit meer contact met haar gekregen. Heb echt zitten janken in de weide en ik mis die vriendschap nog steeds. Haar niet meer, want ik ben natuurlijk ook ergens boos en simpelweg gekwetst. Maar ik zou goud geven voor terug een vriendschap te hebben zoals ik met haar had toen het goed ging. Anderzijds durf ik het gewoon niet meer. Jullie kunnen het gemis vast ook terug lezen in bovenstaande... Het doet nog steeds een beetje pijn eerlijk gezegd. Hoe stom dat ook klinkt.
Betreffend de merrie van N.. Daar is het vandaag behoorlijk mis mee gegaan helaas. Echt... als ik kon verkopen nam ik haar over en trainde haar door... Maar buiten het feit dat ik geen plek heb hier thuis en dat mijn man me ziet komen... (die kent me ook goed genoeg.) Ik verkoop haar toch niet terug... Maar vind het wel best zonde van de merrie.
Ga morgen naar daar om N te helpen met haar hoewel ik er niet helemaal achter sta. (ze gaat niks mis doen hoor, het punt is gewoon dat ze haar nog wil rijden maar ze heeft maar 45 min en in die tijd moet ze gereden zijn... Met wat ik nu door gekregen heb aan informatie vind ik die "tijdsdruk" geen goed idé maar vrijdag komt er een nieuwe kijker dus ik snap ergens ook wel dat ze haar gereden wil hebben.)
Ik zal vast niet genoeg als handelaar denken maar ik vind het ook best wat voor een vier jarige om op 4 dagen met 4 verschillende ruiters te lopen waarvan er minstens twee haar compleet in de war brengen (want die van vandaag heeft haar helemaal over haar toeren gebracht en die van vrijdag heeft haar vorige week gereden en dat ging ook al niet geweldig blijkbaar.) Ik vind het prijzenswaardig dat dat dier zo braaf blijft. Met Rêve had je al één testruiter ergens in de buurt van de maan mogen gaan op pikken.
Mer1980 schreef:Soms gebeuren er nu eenmaal dingen die je niet kunt plaatsen. Zo heb ik ook afscheid genomen van mensen in mijn leven en andersom. Na een tijd therapie heb ik één van mijn vroegere beste vriendinnen eens een bericht gestuurd via facebook van hoe onze vriendschap zo is misgelopen. Ik begreep er net als jij helemaal niets van. Er is jaaaaren overeen gegaan, ik ben moeder, zij is moeder en na dat berichtje kreeg ik ook een heel fijn bericht terg hoe zij die tijd beleefde en hoe zij het zag. En dat ze het ook heel jammer vond hoe dingen zijn gelopen. Als ik het bekijk vanuit haar perspectief snap ik haar nu, terwijl het voor mij in die tijd totaal niet te begrijpen was, we zaten allebei op een heel ander level in beleving, ze snapt mij nu ook en we hebben weer sporadisch contact. Gewoon leuk.
Dus mocht je er nu echt niets van begrijpen en je bent jaren verder, dus een stuk verder in je ontwikkeling en mensen begrijpen (op juist niet) dan kun je er nog eens een berichtje aan wagen. Iets van:
"Joh we hebben zulke leuke tijden gehad, ik zag je echt als vriendin. Opeens was alles over. Dat vind ik jammer. Ik begreep dat mijn paard niet de makkelijkste was, maar het is jammer dat het toen zo is gelopen. Nu zijn we een paar jaar verder en ik zou graag weer eens wat leuk contact willen hebben en willen begrijpen waar dit zo mis heeft kunnen gaan"
Ik heb haar ongeveer een jaar geleden een bericht gestuurd via facebook. Ik heb haar nummer nl. niet meer. Bijkomend probleem is dat mijn moeder (ja.....) zich toen ook gemoeid heeft. Nu in principe kende V mijn moeder wel dus in theorie zou ze moeten weten dat ik daar weinig controle over had. Ik heb haar ten tijde van die gebeurtenis overigens ook nog excuses gestuurd voor het feit dat mijn moeder dat gedaan had. (waar ik geen reactie op terug gekregen heb.)
Ik hoorde een maandje geleden ongeveer dat het paard dat ze het langste had in geslapen is van mijn DA (zal wat langer geleden zijn, oktober, want toen was hij hier voor de entingen van Joy). Toen heb ik haar via messenger een bericht gestuurd dat ik vernomen had dat G overleden was, dat ik dat oprecht heel erg voor haar vond en dat ik haar veel moed en sterkte wenste. Maar dat bericht is of nooit gelezen of haar leesbevestiging staat uit.
Op het bericht daarvoor heb ik eveneens nooit antwoord gehad.... Ik zou het wel graag willen, niet dat ik daar terug over de vloer wil komen. Maar ik zou het ergens wel willen kunnen af sluiten.... Ik zou gewoon willen weten wat ik misdaan heb dat het zo abrupt zo liep...
Want weet je wat het is. Ze heeft mij op een maandag gestuurd. En er was al af gesproken dat ik Rêve zaterdag (dus 5 dagen later) zou op halen. We hebben het daar over gehad omdat ik wist dat ze moeite had met Rêve. Ik heb haar toen gevraagd of dat echt oké was. Ik wilde haar zaterdags gaan halen omdat dat kampioenschap op de planning stond en Rêve anders meteen twee hele dagen "alleen" zou staan op een nieuwe plek gezien Sam mee op wedstrijd zou zijn. En dat was echt oke, op die 5 dagen zou het niet steken. Ik heb de gehele maand nog betaald (ben half de maand weg gegaan.) Ze zei nog "dan moet ik je wel nog de halve maand stalling terug, dat regelen we."
en ineens loopt het dan zo.. Ik heb al zo vaak terug gedacht aan die specifieke dag, de week die er aan vooraf ging... De vraag om Rêve te verhuizen kwam van haar uit, dus ik heb haar niet voor het hoofd gestoten met te zeggen dat ik haar zou verhuizen lijkt me... De datum van verhuis hebben we samen overlegd en ze heeft meerdere keren gezegd dat ze dat zelf ook niet zou doen, een paard verhuizen en dan meteen zeg maar twee dagen alleen laten staan en het was eigenlijk onder haar invloed dat ik dat kampioenschap zou rijden. Want ik wilde in 1e instantie het kampioenschap niet rijden. Toen Rêve ter sprake kwam had ik nog niet in geschreven dus ik had voor gesteld om ipv het kampioenschap te rijden gewoon Rêve te verhuizen maar nee, ze had liever dat ik het kampioenschap reed...
Maar ook nu krijg ik dus totaal geen contact met haar. Of dat is omdat ze niet wil, of omdat mijn berichten in haar berichtverzoeken komen weet ik echter niet. (we zijn immers niet meer bevriend op FB).