So cold, alone, could you be my blanket? Surround my bones. When my heart feels naked. No strength, too weak, I could use some saving, and you're love's so strong. And when there's no cure, you are just what I need. When I lose my mind, would you still remind me? When I'm feeling lost, would you come and find me? When my world gets loud, could you make it quiet down? When my head, it pounds, could you turn down all the sound? If I lay in pain, by my side would you stay? If I need you now, would you kindly calm me down?
Dalencia (Lord Leatherdale x Krack C)
15 - 05 - 2008 / 21 - 05 - 2020
Begin 2020, na het in bruikleen zetten van mijn KWPN ruin wou ik toch graag weer wat voor mijzelf.
Via marktplaats in contact gekomen met een particulier welke een goede plek zocht voor zijn 12 jarige merrie, Dalencia. We zijn wezen kijken, goed contact gehad en voor ons gevoel ook goed geïnformeerd. Dalencia was namelijk herstellende van een flinke wormen infectie en is wat kramperig in de achterbenen. Keuringsrapporten gezien en besloten zelf niet te laten herkeuren. Ik durfde dit wel aan, het leek een kwestie van goed voer en de training rustig opbouwen. Zo gezegd zo gedaan is ze bij mij op de weide gekomen. De eerste maand heb ik haar rustig laten wennen en hebben wij een klein begin gemaakt met grondwerk. Ze was erg in zichzelf gekeerd. Het duurde dan ook even voordat we echt contact hadden. Enkele keren is het voorgekomen dat we even fijn hebben kunnen knuffelen samen. Voor zover zij daar zin in had.
Voor mijn gevoel en voor zover mijn kennis dit toeliet hadden we een goede ondersteuning mbt het voer, ze kwam aan, maar niet snel genoeg. Hier zijn vanuit onwetendheid/onervarenheid helaas wat fouten in gemaakt. Haar gewicht had sneller moeten gaan en hierin had ze beter ondersteund moeten worden. Second opinion bij een kliniek hier in de buurt, bezoekje gepland. Die dag naar de weide toegefietst met de wetendheid dat er een bloedonderzoek gedaan zou worden en er voeradvies zou komen. Helaas bleek niets minder waar en ben ik in volle tranen thuis gekomen. De diagnose ataxie werd gesteld. Ze zou vanaf nu alleen maar verslechteren, iets wat de dagen erna al lichtelijk merkbaar werd. Ze kon niet meer liggen, plassen ging moeizaam, haar stabiliteit ging achteruit. Ze had overduidelijk last van haar lichaam. Contact opgenomen met oude eigenaar, die bleek al een "vermoeden" te hebben. Haar op gewicht krijgen en houden was blijkbaar ook al langer een probleem. Maar goed, dit is allemaal achteraf. Zonde hoe mensen dergelijke paarden en keuzes die hierbij komen in een ander zijn handen schuiven omdat ze het zelf te moeilijk vinden...
Wij hebben besloten dat, zolang ze de levenslust heeft, het met goed voer te ondersteunen en voor haar te strijden. Ze hoefde vanaf nu ook niets meer en ging op 12 jarige leeftijd met pensioen... De dagen daarna zakte haar levenslust steeds verder weg, ze at enkel nog omdat haar instinct haar vertelde dat ze moest eten. Ze wou geen aandacht meer en liep weg bij het zien van het halster. Ze was op, kapot vanbinnen en mentaal. Ik kan niet begrijpen hoe mensen het zo ver kunnen laten komen. Tuurlijk ik heb ook niet altijd het juiste gedaan maar toch, dit had voorkomen kunnen worden. Elke keer weer hield ze zich sterk, want ze moest. Ze moest dingen doen, er werd hierin toch niet naar haar geluisterd. Met dat ze met pensioen ging en dus ook alle verplichtingen weg waren, ze zichzelf mocht uiten, ging het snel. Ze is in een paar dagen zo gigantisch afgetakeld. We hebben haar 13e verjaardag nog gevierd, op Hemelvaartsdag hebben wij haar laten gaan.
Ik wou onze laatste momenten samen graag vastleggen, dus heb ik een afscheidsreportage geboekt bij Nikki de Kerf. Nikki is er vooraf, tijdens en achteraf bij geweest. Ik heb erg veel steun aan haar gehad en had totaal geen last van haar aanwezigheid. Nikki is erg begripvol en leeft met je mee. Het voelde alsof ik haar al jaren kende en zij direct betrokken is geweest bij alles wat er gaande was rondom Dalencia. De foto's, de beelden, alles is vastgelegd zoals het is en hoe het was. Confronterend, realistisch en mooi tegelijk. Contactmomenten die er voor mijn gevoel nooit geweest zijn, zijn vastgelegd. Ik heb erg veel steun aan deze foto's en ik ben Nikki hier dan ook eeuwig dankbaar voor. Deze beelden betekenen zo onbeschrijfelijk veel voor mij. Tevens een bevestiging dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
Op de dag zelf mocht ze van mij alles wat god verboden heeft. Ze zou toch gaan dus wat maakt het dan nog uit?
Dat ze met haar neus in de snoepjesemmer mocht hoefde ik haar geen 2x te zeggen.
Op aanraden van een goede kennis, tevens bokker, wou ik een appeltaart halen. Helaas was deze onvindbaar en heb ik het met soesjes moeten doen. Deze werden afgewezen, de wortels hoefde ze ook niet, de appel ging er met moeite in.
Het inslapen ging zo extreem snel, dit bevestigende voor mij dat ze echt op was. Zij was er allang klaar voor... met dat de spuit erin zat viel ze om en was ze weg. Ik heb er bewust voor gekozen de meest confronterende foto's achterwege te laten en het subtiel te houden. Hoe graag ik ook alle foto's zou willen delen, dit zijn er 150, dus dan zijn we morgen nog bezig. Al deze foto's zijn mij even dierbaar. Onbeschrijfelijk hoe Nikki zo iets verdrietigs zo mooi kan vastleggen. Er zijn ook nog enkele actiefoto's gemaakt welke ik nog moet ontvangen, eventueel dat ik deze nog deel in een "Dalencia voor de laatste keer in actie" topic.
We let the waters rise, we drifted to survive.
I needed you to stay, but I let you drift away.
My love where are you? No one will win this time.
I just want you back. I'm running to your side.
Flying my white flag, my white flag. My love where are you?
Whenever you're ready, whenever you're ready.
Can we surrender? I surrender.
Laatst bijgewerkt door Kristy1998x op 12-06-20 12:54, in het totaal 3 keer bewerkt