Cayenne schreef:Zo'n ISCI traject mag dan wel fysiek en mentaal zwaar zijn, maar een overleden kindje of levenslang voor een gehandicapt kind zorgen is nog veel zwaarder, dus in die zin ontgaat de logica van TS mij ook volledig.
Ben ik het niet geheel mee eens.
Ik heb het traject als echt zwaar ervaren. Endometriose is verergerd tijdens alle vruchtbaarheidspogingen waardoor ik ook meer pijn kreeg en uiteindelijk stonden we alsnog met lege handen. Ik ben dus nooit zwanger geraakt.
Over het algemeen vind ik persoonlijk dat hier in het topic licht word gedacht over adoptie en ICSI.
Terug kerend naar deze specifieke situatie. En met de meeste dingen heb ik op de 1 of andere manier ervaring (autisme komt bij ons in de familie voor, endometriose en vruchtbaarheidsbehandelingen zijn geen vriendjes van elkaar en ik wist na drie pogingen IUI dat mijn lichaam het daar hartgrondig mee eens was).
Allereerst vind ik dat TS het te licht heeft ingeschat van te voren. Ik was nooit gegaan voor de natuurlijke weg naar zwangerschap. Ik was zeker wel gegaan voor het zwanger worden maar dan wel dus via ICSI en selectie gezond embryo. Voor mijzelf de risico’s nemend maar het kind zoveel als mogelijk al voor de geboorte beschermend.
Maar dat is nu mosterd na de maaltijd. Want TS is via de natuurlijke manier zwanger geworden.
Nekplooimeting en andere onderzoeken kan er naast zitten. Bij mijn nichtje is langere tijd gedacht dat ze het syndroom van down had. Er is zelfs geadviseerd en gestuurd naar aborteren. Ze is als kern gezonde baby ter wereld gekomen.
Echter ben ik mede door onze eigen ervaring fel tegenstander van abortus.
Desondanks hoeveel moeite ik er ook mee heb, de wetenschap weet ook niet alles en kan er naast zitten en voor het ongeboren kind zou ik het risico niet durven te nemen.
Maar zoals in mijn antwoord al valt te lezen vind ik het een duivels dilemma