BlijNijn schreef:In de hoop dat ik meer begrip voor deze situatie op zou kunnen brengen heb ik de berichten van TS meerdere malen doorgelezen. Echter kan ik er nog steeds niet bij dat twee volwassen mensen, die zich verantwoordelijk genoeg achten een kind groot te brengen, ervoor kiezen om met alle risico's van dien op deze manier zwanger te worden. Ik begrijp niet dat iemand die dagelijks met de gevolgen van haar ziekte moet leven er bewust voor kiest haar toekomstige kind mogelijk met deze ziekte te belasten, zeker gezien de kans hierop zeer groot is.
We hebben het hier niet over een kans van 1 op 100 kinderen die het krijgt of 1 op de 50. Nee, ongeacht of TS een jongen of meisje krijgt is de kans 1 op 2. Hoe kun je dan die keuze maken? Ik kan daar werkelijk met m'n hoofd niet bij. Waarom wil je gokken met het leven van je toekomstige kind? Waarom nemen jullie als toekomstige ouders niet jullie verantwoordelijkheid?
In het geval van TS zijn er mogelijkheden om een gezond kind op de wereld te zetten, enkel niet via de natuurlijke weg. Als die kinderwens dusdanig groot is, heb je dat er toch wel voor over? Als je het al teveel moeite vindt om zo'n traject in te gaan: hoe denk je dat je dan dat het zorgen voor je kind gaat zijn? Dump je je kind ook ergens als het allemaal wat te zwaar blijkt? Het spijt me zeer, maar in deze situatie heb ik echt geen begrip voor jullie en ik hoop dat jullie je nog eens achter de oren gaan krabben nu het nog kan.
Neem nu alsjeblieft de verantwoordelijkheid voor jullie kind, de verantwoordelijkheid die jullie al eerder hadden moeten nemen. Je kunt uiteraard de tests afwachten, maar onderneem wel actie. Je weet nu drie weken dat je zwanger bent, dan had je allang bij de geneticus kunnen zitten om het een en ander door te nemen. Nogmaals, neem je verantwoordelijkheid. Je hebt het hier over een levend wezen, je bloedeigen kind (!). Het zorgen voor dit kleine wezentje is nu al begonnen en jullie hebben er geen enkele reden toe je zo afwachtend op te stellen. We hebben het niet over de kans op een ingegroeide teennagel, maar een serieuze ziekte die zelfs de dood van jullie kindje kan betekenen.
En wat betreft de risico's voor TS zelf: jammerdebammer. Als je kennelijk zo ondoordacht dit soort keuzes maakt, moet je ook maar met de gevolgen voor jezelf kunnen dealen. Echter vind ik dat het kind hier absoluut niet de dupe van mag worden.
Pfff. Ik zou het mijn ouders niet kunnen vergeven als ik als meisje met deze ziekte moet horen dat mijn ouders hier bewust voor gekozen hebben.
Sterkte.
+1 mooi verwoord.