Geplaatst Ik ben zo ontzettend trots, ik zal bij het begin beginnen...
9 december 2010 verloor ik mijn allerbeste maatje, Roxanne. Ze was 19 jaar oud en had nog helemaal niks, zo gezond als wat. Ik startte haar in het Z, ik sprong met haar, het leek alsof we nog jaren samen zouden zijn.Tot ik op een dag een telefoontje kreeg: Ze ligt languit in de weide en kan niet meer opstaan. Een tijdje heeft ze het nog volgehouden, maar ze kon nauwelijks staan, laat staan lopen. Die tijd heeft ze zowat op pijnstillers geleefd, tot we besloten haar in te laten slapen. De dierenartsen weten nog steeds niet wat het geweest is, ze vermoeden atypische myopathie.
Eind de zomer die daarop volgde, stuurde ik een mailtje naar de eigenaresse van Stal Boeken, een welsh cob fokkerij hier in de buurt. Of ze misschien nog stalwerk oid voor me hadden, als zomerbaantje en wat wou ik graag weer tussen de paarden zijn...
Ik kreeg mail terug. Nee, ze hadden geen stalwerk, maar er stonden wel twee 3-jarigen die nog doorgereden moesten worden.. Of ik dat dan misschien wou komen doen?
Dat heb ik dus gedaan. Met de ene pony klikte het niet zo goed, maar die andere, Mabon...
Jeetje wat een heerlijk beest was dat! Hij heeft me enorm uitgeprobeerd in het begin, maar nu gaat het super.
En het gaat zelfs zo goed, dat ik wedstrijden mag gaan starten met mijn topper! Ik ben zo trots, zo gelukkig en zo blij dat ik het er nooit bij heb laten zitten. Here we come!
bedankt voor het lezen allemaal, het is een lang verhaal geworden maar ik ben o zo blij op het moment!
