Moderators: NadjaNadja, Essie73, Muiz, Maureen95, Firelight
Selina schreef:Ik snap je gevoel. Nou is mijn hond niet reactief naar honden maar wel naar wandelaars, fietsers, hardlopers, kinderen etc etc.
Wat betekent dat wandelen eigenlijk altijd een training is. En je altijd moet opletten. En Nederland is vol dus je ontkomt niet aan andere mensen in het bos of de wijk. Dus waar andere mensen opladen van een boswandeling, kom ik soms gestrester terug. Wat niet betekent dat ze elke wandeling uitvalt hoor. En dat we niet voortgang hebben geboekt sinds we haar hebben. Maar m’n hond kost me daardoor eigenlijk meer energie dan het oplevert. Dus ik snap je wel daarin. Maar ja, je houdt toch veel van zo’n beestje en dus blijf je het toch proberen.
dierenfan schreef:Zo'n karakter hond heb ik ook getroffen. Heb hem van pup af aan. Ouders uitgezocht op hun fijne, sociale karakter. Eerder nest met dezelfde ouders allen fijn karakter. Helaas geeft dit geen garanties natuurlijk. Ik heb gelukkig wel aanpassingen kunnen doen waar we beiden heel goed mee kunnen leven inmiddels al weer 6,5 jaar. Hij is voor mij goud waard en ik voel me enorm veilig op straat met hem aan mijn zijde. Ik loop dus op de gekste tijden in de polders. Heel veel rust en ruimte en zo vroeg zelden andere honden en of mensen. Bij visite zit hij in huiskamer ren of kennel. Bij kinderen op visite zit hij in bench in ren of kennel zodat vingers door tralies nooit bij hem kunnen komen. Trainen doen we lekker in de polder.
Het geeft absoluut veel beperkingen maar gelukkig ben ik zelf iemand die het niet fijn vind om in losloopgebieden te lopen of contact te maken met andere honden bezitters of andere honden.
Lastig dus maar als jij zo beperkt wordt en voelt door haar aanwezigheid dan zou ik herplaatsen. Is pijnlijk maar jarenlang jezelf aan vele kanten erg beperkt voelen daar neem je geen hond voor. Zoek gewoon rustig naar een nieuwe eigenaar die haar beperking geen probleem vind. Voor iedereen dan rust
higgins schreef:ik zou jou hond in ieder geval niet meer meenemen naar je ouders
Dat geeft rust, en kunnen jullie gezellig eten
Dan maar eventueel wat korter, prettiger voor allemaal
Misschien kan de hond apart gehouden worden ( bijkeuken bijvoorbeeld ) als je ouders bij jou komen
Maar ook hun hond zou dan bij hun thuis moeten blijven, anders kan dat voor behoorlijke frustratie zorgen
Soms is dat gewoon niet anders. Die van ons kan ook niet mee als er katten in huis zijn, tenzij deze appart gehouden worden
En ze accepteert ook niet elke hond. Dat lossen we gewoon op om ze niet meer mee te nemen
Jammer maar soms is het zo, en niet alles is maakbaar
Ik denk dat als je dat al doet dat je frustratie al wat zal afnemen
sasja0705 schreef:Wat zeggen de oude baasjes ? Wat heeft zij in haar eerste jaar meegemaakt? Waar komt de hond vandaan ?
Uiteraard bestaat de (reële) mogelijkheid, dat je niet de waarheid verteld krijgt maar misschien verspreken ze zich.
Anders even speuren... heb ik bij mijn hond ook gedaan, de oorzaak voor zijn gedrag kunnen vinden en daarop inspelen.
Léon was 2,5 toen een kennis van mij vroeg hem over te nemen. Laatste baasje had hem pas 3 maanden maar kon helemaal niets met hem en moest bovendien naar het ziekenhuis voor langere tijd.
Ik zat met een reuze Belg die voor alles en iedereen angst had. Een brok paniek voor mensen, licht en geluiden... gelukkig had ik toen ook zijn papieren mee gekregen, dus fokker gebeld.. die zat eerst 5 min te janken omdat zij hem uit het oog verloren was.
Lang verhaal maar van behoede 1e jaar op een boerderij is Léon verhusd naar 3 hoog achter Amsterdam. Dat is al een schok geweest, toen is vrijwel direkt ook nog zijn maatje verkocht en moest hij ook "weg"...
Eerste eigenaar gevonden en die vertelde mij een hoop leugens ( ondertussen was ik namelijk er al achter ,dat Léon van haar 3 keer verkocht was.. 2 keer teruggebracht, 3 keer dus de kennis van mijn kennis...
Speuren heeft bij mij dus opgeleverd dat ik met hem heel simpel weer opnieuw begonnen ben... o.a. 100 keer wasmachine dicht laten slaan (lekker hard geluid) met zaklampen zwaaien, iedere mens die mee wilde doen laten hurken, enz, enz,enz
Je wilt niet weten wat ik allemaal uitgevreten heb.
Helemaal eruit gekregen heb ik zijn angst nooit maar zo ombuigen dat hij op mij vertrouwde.
Dus ga eens zoeken naar de oorzaak
Florenc schreef:Hier ook een Mechelaar, van pups af in huis, alles volgens het boekje gedaan, en toch blijft hij ook moeilijk qua reactiviteit naar andere honden aan de lijn.
Wat hier sowieso heel hard helpt, is rust brengen. Nieuwe omgevingen, veel activiteiten, veel trainingen,.. zorgen dat hij (nog) sneller van 0 naar 100 gaat. Hij gaat echt nog het beste op dagelijks een standaard saai rondje door de wijk, waar hij alles en iedereen kent en op zijn gemak kan rond snuffelen. Qua training gaat hij ook veel beter op focuswerk (detectie in ons geval). We hebben een tijdje bijtwerk met hem gedaan. Vond ie heerlijk, maar daar geraakte hij ook zodanig opgefokt van, dat het uren duurde om er daarna terug rust in te brengen.
Zeker geen directe 'oplossing' voor reactiviteit ,maar wel handige info om mee te nemen met een werkhond. Want vaak wordt net daarbij er vanuit gegaan dat je véél moet werken, terwijl ze net vooral veel rust moeten leren nemen.
Dagahra schreef:Ik zou eens contact opnemen met Rob van Opstal.
Weet je ook welke lijnen je mechelaar komt?
Bij onzeker en schichtig, gingen bij mij de alarmbellen al rinkelen. Deze mechelaars zijn vaak reactief.
Hier zelf ook een reactieve mechelaar opgevangen, 2 jaar terug. Wist dit van te voren. Nu na 2 jaar veel trainen, valt ze af en toe nog uit naar honden. Uitvallen naar wandelaars, fietsers en paarden is er zo goed als uit. Maar 100% vertrouwen doe ik dr nooit.