Bokt.nl

SVRL schreef:

Ik had nooit gedacht dat dit poesje zo diep onder mijn huid zat en dat hij zo'n sterke gevoelens bij mij zou triggeren, maar nu zet hij heel mijn wereld op zijn kop.

SVRL schreef:

8nnemiek schreef:

Voor mij ook erg herkenbaar.
Wij hebben ook besloten om voorlopig geen nieuwe dieren te nemen. Mede ook omdat we over een aantal jaar gaan reizen, maar ook omdat ik gewoon graag eens helemaal zorgeloos op vakantie zou willen.. altijd die stress bij kwaaltjes, de hond die zo bang is voor de DA elk jaar bij de enting.. Als ze ouder worden al helemaal.. En dan het afscheid nemen, wanneer is het genoeg.. zijn ze wel gelukkig..
We hebben een hele tijd lang kippen gehad. En regelmatig werd er eentje ineens ziek of vonden we er een dood in het hok.. jonge, gezonde dieren.. Dus we hebben nu nog twee kipjes en een haan, en er komen ook geen nieuwe meer bij.
De hond is 8, en we wachten totdat zij er niet meer is voordat we gaan reizen.
Daarna zien we wel verder.
De rest van mijn leven zonder dieren lijkt me ook niks, maar een tijdje geen zorgen lijkt me wel fijn.

Exact dat! De hond die ik had toen ik mijn huidige vriend leerde kennen, is geen 5 geworden, ze kreeg kanker. Toen we een paar jaar later een huis bouwden, wilde we samen een hond en omdat de paarden aan huis kwamen een kat om de muizen uit de buurt te houden. Eerst kwam Spike, een paar maand later onze hond Ghazira. Zij was amper 9 maand toen ze gek begon te lopen, bleek een aangeboren afwijking op de wervels te zijn. Behandelen had geen zin, we konden enkel afwachten wat er ging gebeuren. Tegen alle verwachtingen in, is Ghazira nog 12 jaar geworden. Ondertussen zat ik al met mijn oudste paard die buikoedemen krijgt en een shet die insuline resistent blijkt te zijn. Iedere keer we eens op vakantie gaan, is het hopen dat de beesten niet net dan crashen en iemand anders knopen moet doorhakken. Daarnaast overheerst er nu ook een gevoel van falen. Waarom kan ik mijn dieren niet gezond houden? Wat doe ik in hemelsnaam fout? Ik zit op dit moment echt met het gevoel dat ik mijn dieren ongeluk breng. Heb net door een kleine wijziging aan hun voer, de dierenarts kunnen optrommelen voor mijn 2 kneusjes. Ben nog altijd boos op mezelf dat ik zo stom geweest ben om mijn paarden een extraatje te geven en nu Spike. Ergens had ik veel sneller moeten zien dat er iets niet in orde was, maar ik heb gewoon mijn hoofd in het zand gestoken. Had best wel gezien dat hij wat magerder was, maar dacht dat met goed ontwormen en extra voeren alles wel weer in orde zou komen. Stom stom stom van me.

Temeraire schreef:

Het was zo te lezen een erg bijzondere en lieve kat waar je een speciale band mee had.
Dat is bijzonder, en maakt lang niet iedereen mee. Het is heel naar dat je er zoveel verdriet om hebt, maar het is zeker niet abnormaal!
Ik hoop dat je die opmerking van je collega naast je neer kan leggen.

Ik hoop dat het verdriet slijt met de tijd, en dat je dan met een glimlach aan de goede herinneringen terug kan denken.

Hopelijk geef je het nog even de tijd, ik denk dat je nu te emotioneel bent om grote beslissingen te nemen, zoals je paard wel of niet houden. Voordat je zo'n beslissing neemt zou ik echt nog even jezelf de tijd geven om dit verlies te verwerken

@saskiakefie; jij ook heel veel sterkte, wat een ellende heb je gehad met je konijnen. Ik ken het helaas.

Prairy schreef:

Je kunt het zo zien dat je ze verliest, maar probeer het voor jezelf eens om te draaien, hoe lastig ook. Zo te lezen heb jij je dieren een fantastisch en liefdevol leven geboden, en nu laat je ze gaan om ze verder leed en pijn te besparen. Dat is toch niets anders als pure liefde? Had Spike ergens anders een beter leven gehad? Ik denk het niet.

Maak jezelf niet ziek, focus op alle mooie momenten die je samen gehad hebt en op de liefde die je gedeeld hebt. En geniet van al je dieren die er wel nog zijn. Wanneer het hun tijd is, denk ook dan aan al hun liefde.