Ik wil me allereerst al verontschuldigen voor dit topic dat eigenlijk helemaal geen vraag bevat, maar dat ik schrijf omdat ik het even van mij af wil schrijven. Ik heb een facebookaccount waar ik helemaal geen zin heb om zo een dingen in neer te pennen. Of misschien wil ik er toch iets mee bereiken.. Hoe moet ik hier in godsnaam mee omgaan?
In maart 2018 kwam een ziek jong katertje aan ons raam miauwen. dierenvrienden als we zijn, hebben we hem direct in huis genomen en hij is gebleven. Hij bleek een superlieve kat te zijn; geduldig met de kinderen, altijd in je buurt te vinden (zo fijn bij het autowassen, hij stond heel de tijd langs je), geen agressie, kortom we waren zot van hem en hij genoot van bij ons te zijn. Het was een katje dat duidelijk iets had meegemaakt en genoot van het leven. Daarbij was hij de beste vriend met één van mijn andere katten (die een paar maanden geleden bijna dood was door nierinsuffincientie). Toen mijn andere kat heel ziek was en zich ellendig voelde, heeft hij zelfs hem gelikt en een pootje rond hem gedaan. bijzonder om te zien.
Heel wat aandacht is gegaan naar onze kat met nierinsuffincientie, nooit gedacht dat hij onze tijger zou overleven.
Gisteren belde de buurman met het nieuws dat hij onze kat in zijn opzetzwembad had gevonden.. ze hebben rond hun zwembad van 36000l hoge opzetranden. Het zwembad was gisteren half gevuld, een deel hebben ze leeg gelaten in hun put. De rest hadden ze vorige week al willen leegmaken.
Tijger kon er dus niet uit en het water was te hoog. Uiteraard is het een ongeval, maar het maakt me zo kwaad dat er geen zeil op het zwembad lag. Onze katten en ook hun katten kruipen continu op randen en springen overal op. Het zijn slimme mensen met hoge studies, maar dit konden ze zelf niet bedenken.
Ik kan er heel moeilijk mee om. Ik mis mijn lieve straatkat, dit had voorkomen kunnen worden met even na te denken. ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik heb zin om hun mijn zeg te doen, maar ik weet dat dit niks uithaalt(behalve een burenruzie). Het is frustrerend en ik weet geen blijf met mijn frustraties. Gisteren heb ik heel de avond mijn kinderen moeten troosten en heb zelf amper geslapen en niks gegeten. Ik weet niet hoe ik dit moet aankunnen. Ik wil niet naar buiten, want hij was er gewoon altijd, wandelde altijd mee als ik buiten was.
Het is niet het eerste dier dat ik verlies, maar ik kan dit omwille van de domheid van dit ongeluk echt moeilijk plaatsen.
misschien onze relatie met onze buren nog meegeven: we zijn geen vrienden, eerder kennissen. hun jongste en onze oudste zitten bij elkaar in de klas en ze spelen al eens bij elkaar in de tuin. Als ze eieren teveel hebben, krijgen we er ook wel eens, zijn we samen buiten, gebeurt er al eens een fijne babbel, maar we lopen niet de deur voor elkaar plat. Het is ook zeker niet dat we gaan klagen als ze hun gras afrijden buiten de vastgelegde gemeentelijke uren. Zulke zaken gebeuren, maar daar maken we geen punt van.
Sorry voor het warrig verhaal. Ik hoor graag jullie mening.