Ach jee Nelflobo wat ontzettend verdrietig. Het verlies van een dier en het verdriet en de pijn van het missen is een vreselijk iets en zeker als het zo onverwacht was dan hakt het er nog veel meer in dan wanneer je de tijd hebt gehad om afscheid te nemen.
In mijn leven heb ik 4 keer afscheid moeten nemen van een kat maar in al die gevallen was het ouderdom of kanker en was het mogelijk om naar een afscheid toe te leven, ook al deed dat uiteindelijk niet minder zeer. Ik heb nu ook een poes en een kater en die laatste heeft nierproblemen dus ook bij hem is de gedachte dat er een einde is meer aanwezig dan anders. Hij is echt een kat uit miljoenen en de liefste, knuffeligste haarbal die ik ooit heb gekend en ik heb serieuze angst voor zijn dood en de gevolgen voor mij. Hoe dan ook zal het verdriet blijven, maar het komt in golven en met de tijd worden die golven minder hoog en zijn ze verder uit elkaar.
Mocht je willen praten of dingen delen over je kat dan staat mijn PB box open.
Oh als laatste geef ik je een gedicht mee dat ik door de jaren wel eens lees om de katten die ik verloren heb te herinneren en het verdriet aan te halen maar ook om een soort vrede in het verlies te vinden. Misschien is het voor nu nog even te heftig dus ik gooi het in spoilertags zodat je het kunt negeren als je wilt.
Spoiler:
To my dearest friend.
I stood by your bed last night; I came to have a peep.
I could see that you were crying you found it hard to sleep.
I spoke to you softly as you brushed away a tear,
"It's me, I haven't left you, I'm well, I'm fine, I'm here."
I was close to you at breakfast, I watched you pour the tea,
You were thinking of the many times, your hands reached down to me.
I was with you at the shops today; your arms were getting sore.
I longed to take your parcels, I wish I could do more.
I was with you at my grave today; you tend it with such care.
I want to re-assure you, that I'm not lying there.
I walked with you towards the house, as you fumbled for your key.
I gently put my paw on you; I smiled and said, "it's me."
You looked so very tired, and sank into a chair.
I tried so hard to let you know, that I was standing there.
It's possible for me, to be so near you every day.
To say to you with certainty, "I never went away."
You sat there very quietly, then smiled, I think you knew...
in the stillness of that evening, I was very close to you.
The day is over... I smile and watch you yawning
and say "good-night, I'll see you in the morning."
And when the time is right for you to cross the brief divide,
I'll rush across to greet you and we'll stand, side by side.
I have so many things to show you, there is so much for you to see.
Be patient, live your journey out...then come home to me.