Geplaatst 
.Voor degene die geen zin hebben om het helemaal te lezen even in een notendop: Het is onbeschrijfelijk goed geweest. Mooi weer, veel dingen gezien en plaatsen bezocht, veel gelachen en plezier gemaakt, een reis om nooit te vergeten.
donderdag 30 maart
Maargoed. Vanaf het begin nu. Donderdagmorgen om 5 uur 's ochtends zijn we vertrokken. De heenreis verliep zonder moeite. We zijn met twee bussen vertrokken, ik zat ik bus nummer 1 (Die we na verschillende flaters van bus 2 tijdens de reis ook hebben omgedoopt tot ‘DE geórganiseerde netjes gewassen en gestreken bus’ , daarom noemde het ook bus 1
) . Zo hebben we op de heenreis al een keertje moeten wachten op bus 2 totdat hun motor terug een beetje afgekoeld was.We hebben enkele tussenstops gemaakt en zijn rond half negen aangekomen aan het eerste hotel in Piacenza. Een recordtijd blijkt, de vorige keer kwamen ze pas om half twaalf aan. We zijn uitgestapt en zijn onmiddellijk naar een restaurant in de buurt gewandeld. Het eten daar was ehm...de pasta was goed
. Die kregen we als voorgerecht, het hoofdgerecht bestond uit gebakken aardappelen met zoveel rozemarijn op dat je er bijna in stikte en een lap vlees waar meer vet dan iets anders aanhing. Na deze beproeving hebben we onze hotelkamer opgezocht en is iedereen rond half twaalf gaan slapen. Die zag er trouwens netjes uit. 's Morgens zijn we gewekt door een irritant rinkelende telefoon. Ik lag natuurlijk weer het kortste erbij dus ik moest hem opnemen: rinkel 1 *werd wakker* rinkel 2 *huh?* rinkel 3 *wat is dat nu weer?* rinkel 4 *oh ja de telefoon* rinkel 5 *hoe laat je dat ding zwijgen* rinkel 6 *oh ja opnemen 
*Vrijdag 31 maart
Na het ontbijt zijn we met de bus vertrokken naar de marmergroeven van Carrara. Onderweg een keer moeten stoppen voor de motor van bus twee even tot rust te laten komen
.Daar aangekomen hebben we de groeven even bezocht en de souvenirwinkeltjes. Winkels waarin je alles van marmer kon kopen, van oorbellen tot deegrollen(Zal niet graag de overspelige man zijn van een vrouw die zoiets heeft gekocht
)Na het bezoek vertrokken we terug met de bus. De groeven liggen wat in de bergen en zijn enkel bereikbaar door smalle bochtige bergwegen, waar ook regelmatig de vrachtwagens voorbijzoeven (ze worden per vracht betaalt dus ze staan soms aardig op hun gas daar
)Nu moesten we normaal ergens afdraaien, maar onze niet-georganiseerde bus reed voorop en negeerde plots het bordje "verboden voor bussen". Wij reden hem achterna. Kwamen we op zo'n smal bochtig wegje en bij de eerste scherpe bocht moest bus 2 al achteruit stoten en manouvres maken om door te kunnen. Aan de andere kant kwamen enkele auto's aan die allemaal zoveel mogelijk aan de kant moesten proberen staan en wachten tot de twee bussen voorbij konden. Gelukkig kon de georganiseerde bus wel na heel lanzaam en voorzichtig te rijden in 1 tijd door de bocht heen. Nadat we na vijf minuten eindelijk met de bussen door de bocht waren commentaar van 1 van de begeleiders: "En nu denken die Italianen in de auto natuurlijik weer 'stom Belgen'. MAAR ze weten natuurlijk niet dat onze chauffeur...een Nederlanders is
." (sorry hoor, graptje )Toen reden we weer wat rond in de straten totdat we eindelijk op de juiste weg kwamen. Even later kwamen we weer op een splitsing terecht. Wij moesten naar links rijden, gingen we rechts dan moesten we weer zo'n parcours afleggen. Bus twee reed weer voorop en twijfelde even welke kant op. Dus wij zaten weer in de bus "naar links, naar links! Neeneenee, niet rechts, nee, NEEEEEEEE!" bus 2 reed weer eens verkeerd
. We zijn om half een vertrokken, en om half drie kwamen we uit Carrara, op weg naar Pisa.Pisa was heel mooi. We zijn de Dom binnengeweest en het Baptisterium, de toren van Pisa was helaas te duur om op te klimmen. Maar de andere twee waren ook de moeite waard. In het Baptisterium hadden ze op een gegeven moment de deuren gesloten, en begon een van de bewakers te zingen. Het gaf een heel speciaal effect want het echoot door de hele zaal.
Later hebben we ook wat vrije tijd gekregen. Er is een heel mooi grasveld waar je je lekker mag neerleggen. En heel de plek staat vol met marktkraampjes en andere verkopers. Die zaten trouwens niet alleen daar, maar we zijn ze zowat in heel Italië tegengekomen. Zowat allemaal zwarten, aziaten en pakistanen.
"Heelooooow! wherre arrre you frroom? Belgium! I looove Belgium! Sunglaces, special price forr you, cause yourrr frrom Belgium!"
"New purse, rrreal leather(kuch). 80 euro..no no! Special for you just 50!"
Veel hadden hun spullen in een opklapbare doos zitten. Zodra ze ook maar in de verte een agent zagen, klapte ze de doos een 1 tijd toe en liepen ze snel weg. Evengoed hebben sommige er toch goedkoop een zonnebril op te kop kunnen tikken, al vraag ik mij af hoe lang deze leeft. Iemand anders had een horloge in Firenze gekocht waar na 3 uur het bandje al van kapot was.
Na Pisa zijn we naar ons volgend hotel gereden in Montecatini. Hotel zelf viel goed mee, alleen de kamer waren een beetje erg klein
. We sliepen met zijn drieën en hadden zelfs nergens fatsoenlijk plaats om onze koffers neer te zetten, en als die er al lagen was de overgebleven vrije vloer zeer beperkt, we hebben er dus gewoon over het bed en de koffers moeten lopen . Zaterdag 1 april
De vorige ochtend hadden ze ons gewekt dus we verwachtten dat dat opnieuw het geval zou zijn, daarom had niemand een wekker opgezet. Om half acht zouden we aan de ontbijttafel moeten zitten. 's Morgens plots een vriendin van me: "ehm..mensen..." "mmhhjaaaazzzz" "Ik wil niet panikeren....maar het is tien na zeven" "watblief?". Waren ze ons vergeten te wekken
. We hebben dus even een spurtje door de badkamer moeten doen, om vijf minuten na half acht kwamen we naar beneden gestrompeld en hadden we ons voorgenomen vanaf dan toch maar zelf een gsm op te zetten .We zijn daarna naar Firenze gegaan. Eerst ergens een kerkje bezocht bovenop een heuvel, waarop we een prachtig uitzicht van de stad hadden. Daarna zijn we stad ingetrokken en hebben we zoveel dingen gezien dat ik het moeilijk allemaal kan opnoemen. Helaas zijn we het Uffizi-museum niet binnengeraakt omdat het volzet was. Na de middag kregen we vrij om op de ledermarkt rond te lopen. Ook hier weer veel "Special price for you"-verkopers. Op de trappen van de dom hadden we wel een vervelende ervaring met een vieze vent die gebrekkig Duits sprak en ons de hele tijd lastig viel. We zaten eerst helemaal links aan de trappen, en op het laatste helemaal aan de rechterkant. Hij was echt gestoord, we zaten er gewoon (met een stuk of 30) en hij kwam de hele tijd lans ons zitten en gekke Duitse zinnen brabbelen (iets over aardappelen die uit de lucht vielen
) . En een paar keer proberen om aan je broek te komen enzo 
. Uiteindelijk kwam een van de begeleiders af en hebben we hem verteld dat die man ons al de hele tijd lastig viel. En toen is hij er maar tussenin gaan zitten, waarna hij een applaus van ons kreeg . Hij: “Nu hoop ik maar dat geen homo is, anders zit ik met een probleem ” De man is nog even gebleven en daarna terug weggegaan Als laatste zijn we nog even aan museum gaan aanschuiven voor een blik op het beeld de David van Michalangelo. Zeer streng bewaakt en helaas kon je er ook geen foto’s van trekken, de kerel was net ietsje groter dan ik vermoedde van op de foto’s te zien, een metertje of 5
.zondag 2 april
’s Avonds weer slapen in hetzelfde hotel en ’s morgens naar Siena. Daar hebben we het plein bezocht, was de moeite waard. En een winkel gevonden waar ze ijsjes verkochten met 4 bollen voor €1.50
. Er was wel 1 ding dat sterk opviel in Siena: vol Vlamingen . We lagen heerlijk op het plein te zonnen toen er plots een jongen met zijn gsm in het midden van het plein ging staan. ‘Trigger Happy’, is een Belgisch tv-programma met een verborgen camera. En een van de scènes is dat een man bv in een museum of een andere stille plaats binnengaat waar een reuzegsm staat. Die gaat rinkelen, en dat begint de man enorm luid roepend een gesprek met de gsm, waarna de andere bezoekers kijken of hij gestoord. De jongen met de gsm kwam van Antwerpen en deed een imitatie “HALLLOO?? JAAA? JA IK ZIT IN SIENA…JA OP HET PLEIN JA…JA IK GELOOF DAT ER HIER VEEL MENSEN ZITTEN DIE NEDERLANDS SPREKEN, WANT IK ZIE ER HIER VERSCHILLENDE VOOR MIJ APPLAUDISSEREN! CIAO!” Geweldig, wij lagen in een deuk en die Italianen maar vreemd kijken .Toen zijn we even naar de Dom gegaan waar we niet binnen mochten omdat het teveel kostte(tenzij we het zelf zouden betalen). Dus kwamen de begeleiders op het idee om ons gewoon naar binnen te laten tot aan het loket, op die manier konden we misschien niet binnen de kerk maar hadden we toch vlug een blik kunnen werpen. Tot ergernis van de loketmensen kwamen dus 100 man twee meter de kerk binnen om vervolgens terug om te draaien
.Ook buiten was er een klein probleempje. De jongens waren op het pleintje voor de kerk een beetje aan het voetballen (de theorie is tijdens de reis meerdere malen bewezen: jongens: geef ze een bal en ze zijn gelukkig 
) . Totdat een van de slimmerds de bal richting politiewagen trapte en die de bal op de achterbank gooide. Gingen ze poeslief als 5-jarige jongetjes vragen als ze hun bal alstublief terugkregen en hielde ze hem toen maar gewoon vast .Namiddag hadden we busreis naar Rome waar we in een 4-sterren hotel aankwamen. Daar goed geëten en gaan slapen.
Maandag 3 april
De volgende morgen opgestaan en na het ontbijt, dat zo geweldig lekker was dat ik drie keer ben gaan bijhalen
, richting trein gewandeld. Die genomen en toen naar de Metro. We zouden vandaag het St-Pietersplein bezoeken. Ze vertelde ons waar we ergens moesten afstappen. Twee minuten later kwamen ze terug “Stap maar een halte eerder af allemaal.” “Hoe, we zouden toch naar het Vaticaan gaan?” “Ja, maar dat was voordat ik wist dat er vandaag 150.000 man zou komen….” Was een viering van de dood van de vorige paus en er was ietsje teveel volk. We hebben het St-Pietersplein daarom maar overgeslaan en zijn gaan aanschuiven voor de vaticaanse musea. Eerste blok om, tweede blok om, derde blok om…een kilooometers lange rij stond aan te schuiven om daar binnen te mogen 
.We zijn dus maar achteraan de rij gaan aanschuiven. Het ging wel vrij vlot, al moest je goed uitkijken want er waren voorkruipers bij. Eentje was een hardnekkige oudere man die vlak achter me stond(de rij was met ongeveer z’n vieren langs elkaar), en die me bij het minste gaatje voorbij stak. Maar ik liet me niet doen, dus iedere keer als ik de kans zag stak ik hem opnieuw voorbij. Ouder of niet, aanschuiven als iedereen . Na anderhalf uur aanschuiven kwamen we eindelijk aan bij de metaaldetectors en stond de man 4 mensen achter me (God straft onmiddellijk . Het museum was zeer indrukwekkend. Sommige zalen vol met beeldhouwwerken, andere met reuzenwandtapijten en zeer veel schilderijen. Als laatste daar zijn we de Sixtijnse kapel binnengewandeld. Je mocht er geen foto’s trekken, maar om eerlijk te zijn vond ik hem een beetje tegenvallen. Hij was wel mooi, maar op de foto’s vond ik hem veel groter en mooier tonen.
Nadat we het museum verlaten hadden, hadden we weer wat vrije tijd in Rome zelf. We spraken terug af aan de Engelenbrug een eindje verderop. Ondertussen hebben we ergens een broodje gehaald om op te eten. Er zitten wel wat afzetters tussen rond het Vaticaan, op sommige plaatsen vroegen ze 4 euro voor een flesje cola
. Jammer, dan koop ik er wel eentje voor 1 in de bus . Vanaf de Engelbrug begon dan de stapvoetse reis naar het operagebouw. Daar waren de tafels netjes gedekt en stond het eten al klaar. Het was een 4-gangen menu terwijl er ergens op een in de zaal enkele mensen stonden te kwelen. Nu ja, eigenlijk was het best wel mooi. Alleen jammer dat we achteraan zaten en weinig zicht, we konden de zangers amper zien slaan. Gelukkig zijn Italianen zo slim om daarom maar erboven een groot scherm op te hangen. Helaas zijn Italianen dan niet zo slim om te bedenken dat die overdreven grote luster die vlak voor het scherm hangt wel erg in de weg staat.We hebben toch iig goed gelachen. Op een gegeven moment moesten 2 van de jongens meekomen en moesten ze hun mond open en toe doen. Ergens anders waren 2 tenoren aan het zingen, hierdoor leek het alsof de jongens zelf tenoren waren, terwijl het geluid helemaal niet overeenkwam met hun lipbewegingen. Toen de mannenstem dan overging in een vrouwenstem was het helemaal af
.En dan moesten we natuurlijk ook ons visitiekaartje afgeven. Voordat de opera begon was een van de begeleiders naar ons toegekomen. Wij zaten aan een tafel vlakbij een luster. Hij zei dat het de gewoonte was om na de opera je servet in de lucht te gooien, en hij vroeg ons als wij durfden om die in de luster te gooien. Tja, je moet ons niet uitdagen
. Toen de opera gedaan was, gooide hij als teken een servet in de lucht, dus wij met zn allen mikken op de luster .Er zijn een paar ingeraakt, sommige na een keer of vijf gooien. De rest van de zaal(die overigens voor 95% uit Aziaten bestond) kreeg de smaak ook te pakken en even later stonden we met zijn allen een servettengevecht de houden. De obers konden hun lach zelf niet inhouden, maar de moeder des huizes was heel eventjes op temperament toen ze de servetten in de hoge luster zat hangen
.Hierna zijn we met de bus naar huis gegaan, richting hotelkamer en bed.
Dinsdag 4 april 2006
Van uitstel komt geen afstel. Het beloofde Vaticaanbezoekje kwam er vandaag toch aan. Met de trein en later de metro zijn we toch daargeraak. Weliswaar in 2 tijden, enkelen hadden de metro gemist dus moeten we die eerst even opwachten, hoewel we volgens de begeleiders 10% verlies mochten maken van het bestuur en we ze dus eigenlijk gerust daar konden achterlaten
. Maar na weer even pieploos door de metaaldetectoor te hebben gelopen bevonden we ons dus in Vaticaanstad. Het St-Pietersplein opgewandeld dat ook heel mooi is, maar iets kleiner dan verwacht. In de koepel van de Sint-Pieter zou je een mooi zicht hebben over Rome. Dus waarom zouden we niet even helemaal tot boven klimmen? Met goede moed begonnen aan de reeks trappen. Het waren er niet veel hoor, maar een 537
. Eerst viel het goed mee, gewone trappen. Maar later kwamen de hoge trappen. Toen van die brede trappen waar je eerst twee passen om moet zetten voordat je de volgende trap had. En het vervelendste waren de wenteltrappen, die soms vervelend hoog en smal werden. Op het laatste was het dan ook helemaal slikken doen je voor een superkleine wenteltrap kwam te staan, met als houvast een groot wit dik touw mocht je je evenwicht verliezen. Ik heb het touw niet aangeraakt, op de een of ander manier had ik schrik dat ik misschien ergens de klokken zou luiden . Maar het was een eenrichtingsweg dus je moest wel verder, dus met een beetje voorzichtigheid toch maar die zeer vervelende beklimming gedaan. Gelukkig was het wel de moeite waard, vanop de koepel had je een prachtig zicht over Rome en het Sint-Pietersplein.Toen we hier even van hadden genoten, kwamen de vervelende trappen er weer aan. Langs een andere kant nu, maar opnieuw 537 trappen, met nu in het begin de vervelende kleine smalle wenteltrap. Na een tijdje stonden we evengoed zonder kleerscheuren terug op de begane grond.
Ondertussen was het al ruim middag en vonden we het tijd om ons broodje eens te gaan opeten. Het was die dag snikheet en in het Vaticaan mag je geen korte bloesjes dragen, dus bij gebrek aan banken zetten we ons gezellig ergens in een hoek neer met zijn allen. We zaten er netjes zonder andere mensen te storen wat de genieten van de zon, toen er plots zo’n automobiel die niet harder dan 10 per uur scheert toeterend voorkwam, met achter een stuur een agent die al toeterend gebaren maakte dat we helemaal niet op de grond mochten zitten. Leuke staat hoor, je mag niet even bekomen in een hoekje op de grond maar word onmiddellijk door een komisch uitziende agent weggejaagd die zelf wel gemakkelijk op zijn stoeltje zit rond te tuffen in een autootje dat voorbijgestoken zou kunnen worden door een schildpad
. In ieder geval had het merendeel ondertussen de lunch al op en zijn we maar naar buiten gegaan.Het Colosseum was van buitenaf een enorm indrukwekkend gebouw. Bijna ongeloofelijk hoe ze zo lang geleden al zo machtige constructies konden neerzetten. Voordat we er binnengingen, hebben we even een kijkje genomen op het forum Romanum erlangs, de plaats van het èchte oude Rome waar veel reünies uit de oudste tijden tentoongesteld stonden. Het enige wat tegenviel was de weg, op reuzekasseien lopen die onregelmatig gelegd zijn is niet altijd even makkelijk. Tussen deze oude brokstukken moesten we helaas ook vaststellen dat een van de camera’s van de begeleiders stiekem onder de jas glipte van een nog geen 10-jarig meisje. We hadden het gelukkig gezien en konden haar op tijd vastpakken. Vijf minuten nadat we de camera teruggepakt hadden, zag je ze weer met een vriendinnetje over het plein lopen, naar alle waarschijnlijkheid op zoek naar een nieuw slachtoffer.
Na dit kleine incident zijn we het Colosseum binnengegaan. Na alweer een reeks trappen te hebben afgelegd keek je net als in een voetbalstadion naar een plaats in het midden. Alleen keek men in die tijd niet naar twee voetballers die elkaar de benen kapot stampten, maar naar twee gladiatoren die hetzelfde deden met het hoofd. Niet zo gek veel verschil van entertainment met nu dus, die Romeinen
.Als laatste kregen we dan ook nog even wat vrije tijd. We mochten gaan en staan waar we wilden, zolang we maar ’s avonds aan een plaats met een onheilspellende naam zouden samenkomen: de Spaanse TRAPPEN. Na een bezoek aan de ST-Pietersbasiliek klonk dat plots niet meer aanlokkelijk
. Degene die wilden konden de vrije tijd gebruiken om met enkele van de begeleiders een kerkje op te sporen. Namelijk eentje dat blijkbaar vernoemt wordt in het ‘Berninimysterie’ van Dan Brown. Aangezien ik het boek wel zou willen lezen nadat ik de Da Vinci Code uit heb waar ik nu aan bezig ben, ben ik met de groep meegelopen. Uiteraard moesten we eerst ergens onze brandstof vullen in een ijsjeswinkel. Er was een plek waar ze maar liefst 300(!) soorten ijs voor je klaar hadden staan
. In alle smaken en kleuren dat je een half uur nodig had, gewoon voor de kijken wat je eigenlijk wilde hebben.Toen is de zoektocht begonnen want onze begeleider was er zelf nog nooit geweest. Op een gegeven moment kwamen we zo een kerkje tegen waar we vol goede moed binnenstapte, met de bijna volledige overtuiging dat deze door Bernini was gemaakt. De man van de infodienst lachtte ons echter weer uit. “Is dit de kerk van Bernini?” “Nee, deze is van Boromini, zijn vijand”
. Gelukkig was hij wel zo vriendelijk om het juiste adres te geven en dit keer zaten we wel goed. Het was wel mooi, maar als je twee begeleiders hebt die discussiëren of de bekleding nu wel of geen echt marmer is en zowat heel de zaal rondkloppen om te zien als het hol of bol klinkt wordt je wel even gek .Nadat ze het geklop beu waren geworden zijn we weer vertrokken richting de Spaanse trappen, waar we nog enkele uurtjes vrij mochten rondlopen voordat we naar het Piazza Navona en de Trevi-fonteinen vertrokken.
Deze laatste waren heel erg mooi. Het was ondertussen donker dus alles wat verlicht. In onze vrije tijd zijn we daar ook even de dichtstbijzijnde ijsjeswinkel binnengegaan. De verkoper vroeg van waar we kwamen, en of we toevallig niet konden vertellen hoe je “met slagroom” in het Nederlands zegt. Nadat we het hem verteld hadden, hoorde je hem tegen zijn volgende Nederlandstalige klant vragen “Met slagroom?”
Voor de rest stikte het ook daar met de “Special prrrice”-verkopers. Hoewel er eentje iets verkocht wat we nog lang zullen herinneren: megafoons, waarvan er eentje gekocht werd door een van de jongens
. Geweldige dingen, al werd je er later in de bus soms gek van. In plaats van iets te roepen zet je maar even je megafoon aan een praat je maar zo .Na nog wat lol te hebben gehad met het ding zijn we maar weer richting hotelkamer gegaan, en onmiddellijk ons bed ingedoken, want de volgende ochtend moesten we er om half zeven terug uit. Nadat we de kaart voor de elektriciteit in de muur hadden gestoken, sprong het licht in de kamer aan en stond de tv te piepen. Wij er even naar kijken, en hem toen op stand-by gezet. Later bleek dat je met die tv berichten kon verzenden, en dat hij zo piepte omdat de begeleiders een bericht ermee hadden gestuurd over hoe laat we morgen moesten opstaan. Maar dat wisten we op dat moment niet.
Toen we ons klaargemaakt hadden om te gaan slapen, begon dat ding plotseling weer te piepen. Opnieuw op standby gezet. Een half uur later begint het weer te piepen. Toen maar uit bed gekropen en het nog eens bekeken. De TV opgezet, de afstandsbediening gepakt en op ok gedrukt. Nu stond er dat we de kamernummer moesten ingeven. Dat lijkt heel eenvoudig, tenzij je een afstandsbediening hebt waarvan de 4 niet werkt en je op kamer 304 ligt. We konden het bericht dus niet openen. Maargoed we hadden al op ok gedrukt dus we dachten dat het wel opgelost zou zijn.
We lagen een half uur in bed toen de tv weer ging piepen
. Toen waren we het beu en hadden we hem maar helemaal op uitgedrukt. Eindelijk, we kunnen verder slapen.Om half drie ’s nachts ondertussen, springt het ding plotseling vanzelf aan en begint nog eens te piepen
. Op dat moment waren we het zo beu, dat we gewoon besloten om alle kabels achter de tv uit te trekken . We hebben toen nog enkele uurtjes kunnen slapen voordat we terug opmoesten.woensdag 5 april
Gelukkig hadden we die dag niet zoveel trappen als daarvoor af te leggen. Na het ontbijt stapten we weer op de metro en kwamen we dit maal aan in een parkje. We hebben ons even in het gras neergezet terwijl de jongens alvast weer een wedstrijdje met hun voetbal begonnen, enthousiast aangemoedigd door een van de begeleiders die met de megafoon aan het spelen was. Na een poosje zijn we verder vertrokken richting Villa Borghese. Daar zijn we weer naar binnen gaan kijken naar enkele schilderijen, beeldhouwwerken en mozaïeken.
In de vrije tijd die volgde kregen we weer een plaats aangeduid in waar we na enkele uurtjes moesten verzamelen, het piazza del popolo. De weg ernaar ging opnieuw door het park. Omdat moeder natuur riep, zijn we eerst met een groepje op zoek gegaan naar een wc. Nadat we het eerste wegwijzerbordje gevonden hadden, zijn we nog eerst half het park en zo’n 6 bordjes later voordat we daadwerkelijk voor een gebouw stonden. Normaal is het naar de wc gaan geen boeiende gebeurtenis, maar wel als plotseling een vriendin van je in paniek begint te schreeuwen DAT ZE DE DEUR NIET MEER OPENKRIJGT
. En vervolgens is er een man komen helpen het slot los te prutsen. Blijkbaar gebeurde het wel vaker, in de wc’s stond een alarmbel waar je op kon drukken mocht het mislopen .Gelukkig hebben we iedereen kunnen redden en kwamen we even later op Piazza del popolo aan. Na wat eten te hebben gekocht en wat hebben rondgekuierd, vertrokken we weer met de groep richting bus. De leiding had een verassing voor ons zeiden ze.
En ja hoor, enkele uren later kwamen we bij de zee aan. Heel mooi, het stormde alleen een beetje
. Je kwam echt voetje voor voetje vooruit en moest uitkijken dat je niet omwaaide. Maar terwijl wij in onze regenjas tegen de wind stonden te vechten, zijn er toch nog enkele dappere jongens geweest die het aandurfde om in zee te gaan zwemmen. Met een stuk of vijf waren de gestoorden, die gezellig tegen de golven opzwommen al was het 30 graden, terwijl het in werkelijkheid niet hoger zal geweest zijn dan een graad of 15 buiten . Ik heb mijn tijd maar iets anders benut door op een terrasje te gaan drinken .Na het uitwaaiertje(letterlijk) aan zee zijn we weer doorgereden richting Orvieto, een klein stadje in de bergen. De eerste kennismaking was niet zo leuk. Toen we voor het hotel stopten, was de eerste indruk al ‘is het dat?’ . Binnen zag het er oud uit en zaten er enkele types voor de tv die je liever niet ’s nachts buiten tegenkomt. Maargoed, we hadden een kamer gekregen op de eerste verdieping en wilden de trappen op. Niet lang daarna kwamen plots de eerste mensen de trappen af. “Scheelt er daarboven iets?” “Nee, maar dat is verdieping 2, verdieping 1 ligt daar”, keken we naar links en rechts en van traptrede vijf waar blijkbaar deuren stonden waarachter een gang was. De eerste verdieping lag dus vijf treden hoger dan het gelijkvloers
.We kwamen de kamer binnen en bevonden ons een klein kamertje waar het gezoem van de verwarming duidelijk hoorbaar was. Het was geen luxe maar het viel wel mee totdat we de badkamerdeur opendeden. Een verschrikkelijke stank alsof iemand goedkope sigaretten erin had zitten roken
. Het ding was piepklein, hoewel de kamer voor 3 personen was kon je voor 1 persoon nog je spullen nergens kwijt. En de douche bestond uit een gordijntje en een gat in de grond in het midden van de badkamer. Geen bak, en geen vloer die naar het gat afdaalde, en de wc nog geen twintig cm van het gat afstand, evenals de wasbak. Later bleek ook nog dat die wc na de eerste doorspoelbeurt vijf minuten nodig had om de waterbak te vullen en opnieuw te kunnen doorspoelen, je moest dus telkens vijf minuten na elkaar wachtten. Needless to say trouwens dat ik voor een keer het douchen heb overgeslagen .Daarna zouden we ergens in een restaurant gaan eten. Om half negen hadden we er afgesproken. Toen we daar echter aankwamen, kwam iemand van het personeel naar buiten. Bleek dat er nog een school was die daar kwam eten en die vertraging had, ze waren pas juist aangekomen en ze hadden niet genoeg plaatsen voor beide scholen samen. Met andere woorden we moesten tot kwart na negen buiten wachtten om binnen te mogen
.Om kwart na negen mochtten we dan uiteindelijk toch binnen. We kregen eerst een beetje lasagne als voorgerecht, waarna ze met het hoofdgerecht afkamen. Een iemand had de schotel met vlees en de andere degene met de aardappelen. Het vlees ging stukken sneller dan de aardappelen en wij zaten achteraan. Toen we ons vlees hadden moesten we dus nog tien minuten wachten voordat de aardappelen ook waren aangekomen. Maar ook met het vlees waren er problemen. Het was schnitzel, en blijkbaar hadden ze niet genoeg in huis want de schotel was op terwijl ze aan onze tafel bezig waren. Twee van ons hadden geen stuk gekregen. Tien minuten later kwamen ze met een alternatief: en stuk varkensvlees dat volgens het meisje dat het kreeg “voor 3/4 uit vet bestond en 1/4de knoken
“ . Voor de rest was de pertie ook miniscuul klein, ej kreeg een klein lapje vlees met een paar patatjes erlangs, zelfs de slechtste eters vonden het maar bitter weinig. Godzijdank hadden we in onze koffer in het hotel nog een zak chips die we naderhand smakelijk hebben opgegeten .Na het eten zijn we terug naar het hotel vertrokken en toen we aankwamen (bus 2 was ondertussen weer een keer verkeerd gereden
) zijn we maar onmiddellijk gaan slapen onder het motto “zolang we slapen kunnen we niet nadenken over de plek waar we nu liggen “ . Die bleek trouwens nog een pak leuker dan verwacht. Want welke geniale kop bedenkt het om zijn hotel te bouwen recht tussen…. 2 exclusieve treinsporen in!!! . Je raad het al, midden in de nacht TSJOEKTSTJOEKTSJOEKTSJOEK . Acht op een gegeven moment wordt je er niet meer wakker van.donderdag 6 april
’s Morgens zijn we opgestaan en met ons drieën een recordtijd gemaakt in de badkamer, nog nooit kwamen we er ’s morgens zo snel uit
. Het ontbijt viel an sich wel mee, al kleefde de kaas zo vast aan het bord dat je het werkelijk stukje voor stukje moest lospeuteren. Met de bus zijn we dan naar een hoger gelegen gebied in Orvieto vertrokken en hebben we daar even een bezoekje gebracht aan de dom, en daarna kregen we weer uren vrije tijd om zelf op verkenning te gaan.
Veel was er niet te zien, de straatjes waren erg smal en van kasseien, alleen op de plaatselijke markt was een beetje meer leven. Voor de rest hebben we ons daar eigenlijk enkele uren verveeld. De huizen zagen er een beetje oud en verwaarloosd uit, en er hing op veel plaatsen een muffe geur. Het enige memorabele dat ik van het stadje heb is dat we op een gegeven moment een winkel binnenstapten waar ze cannabischocolade verkochten
. Natuurlijk niet de drugs maar wel chocolade met onschuldige cannabiszaadjes in, die een van ons heeft gekocht. Naar het schijnt was het best wel lekker .Na het bezoek aan Orvieto zijn we doorgereden naar Asissi. Daar aangekomen hebben we eerst een plaatsje met de naam “San Maria Degli Angeli” bezocht(probeer dat maar eens op een briefomslag te schrijven). We hebben er even de kerk Santa Maria Degli Angeli bekeken. Toen de begeleider buiten klaar was met de uitleg, vroeg een van ons ‘Wie die gouden man was die bovenop de kerk stond.’ “Dat is Maria”, was het antwoord
. Wanneer de kerk bezichtigd was, hebben we voor de rest van de avond weer vrije tijd gekregen om wat rond te kuieren. Om vervolgens in het hotel te gaan slapen. Dat was opnieuw maar zeer klein, maar in vergelijking met het vorige een echte luxe.
Vrijdag 7 april
Vrijdagochtend zijn we dan verder doorgereisd naar Assisi. Na een stevige klim op de heuvels kwamen we boven bij de San Francesco aan, die we ook binnengingen en na de kerk de crypte van Fransiscus gingen bekijken. Er waren binnen weer enkele mooie plaatjes, helaas mochten we zoals in veel gebouwen die we bezocht hadden geen foto’s trekken.
Na het bezoek hebben we enkele steile afdalingen gemaakt naar een olijfboomgaard waar we even een bezinning hadden. Een van ons had een gitaar bij waar hij enkele liedjes op speelde, oa “wonderwall” van Oasis en “Time of your life” van Greenday. Toen de bezinning voorbij was mochtten we eten en kregen we een uurtje vrije tijd. We moesten om half een terug zijn bij de bus. Dat was weer stijl bergopwaarts klimmen. Nadat we een heel eind geklommen hadden, keken we naar beneden en zagen we dat we ergens een afslag gemist hadden
. We waren dus te ver omhoog geklauterd en zijn terug een stuk naar beneden moeten Voordat we de bus in stapten wilden we weer eerst naar het toilet. Al vroegen ze daar 1 euro voor
. Gelukkig zat er niemand en zijn we gewoon allemaal onder dat ijzer draaigeval(hoe noem je zoiets ook weer ) doorgeklauterd .Daarna begon de 6 uur lange busrit naar Lido. We waren nog geen twee minuten onderweg toen achteraan de megafoon weer aanschoot. Een hele koop kabaal “En we gaan de hele reis zingen en dit en dat en we gaan niet slapen, zes uur lang blablablabla..” Goed, zegt een van de begeleiders, ik zal wel een spelletje voorbereiden, geef me even.
Het werd wat rustiger. Tien minuutjes later was het helemaal stil. En twintig minuten later klonk plots door de micro: “wakker worden wakker worden wakker worden!”
Hij had een stop-de-band-ronde voorbereidt. Jongens tegen meisjes. Een liedje werd gedraaid, en op een gegeven moment werd de muziek afgezet en moesten we verderzingen. Wanneer de muziek weer opnieuw zou worden opgezet, moesten we nog precies gelijk met de tekst zijn.
De meisjes mochten beginnen. We zongen met zijn allen mee en we zaten mooi op de tekst. 2 punten. Toen mochten de jongens. De muziek draaide, muziek werd stopgezet, alles was stil…alles bleef stil…Keek je achterom, lagen ze allemaal te slapen
. Ja hoor, zes uur lang kabaal, ze hebben zes uur lang geslapen .’s Avonds in Lido kon je dan kiezen om naar de discotheek te gaan. Heel veel van de school zijn ernaar toe gegaan. Ik ben samen om diverse redenen niet meegeweest. Een daarvan was ook dat je pas om drie uur terug zou zijn, en morgenvroeg om zeven uur er weer uitmoest voor een hele dag in Venetië, dan zie ik er liever wat frisser dan de rest uit
. In ieder geval zijn wij op tijd ons bed in gekropen, en ’s morgens zagen we er tenminste nog een beetje fris uit .Zaterdag 8 april
Zaterdag was het dan de laatste dag van de Romereis; Venetië. Toen we nog in Lido aan het ontbijt zaten, had iedereen een lange broek en een bloesje met lange mouwen aangetrokken met nog een jasje. We stonden toen ook plots stomverbaasd te kijken toen Jan, een van onze begeleiders, vrolijk de zaal binnenkwam in een t-shirt, korte short en zonnenbril. Terwijl het buiten 10 graden was
. In de bus kon een van de andere begeleiders, Het niet laten om het even te vragen.“maar Jan, hoe kom je er nu in hemelsnaam bij om een short aan te doen?”
“Tja, ik keek naar buiten..en de zon scheen zo mooi”
“Jan, de zon schijnt ook mooi als het buiten vriest hoor”
Gelukkig voor hem had hij nog een trui in de bus liggen, zodat hij het alleen maar koud heeft gehad aan zijn benen die dag
.Venetië was trouwens de moeite waard. We zijn met de lijnboot naar het San Marco gevaren, waar we de kerk ook even zijn binnengegaan. Heel mooi met de gouden mozaïken, alleen mocht je er weer helaas geen foto’s van trekken. Na dit korte bezoek hebben we voor de rest van dag vrij gekregen. We moesten ’s avonds alleen verzamelen aan het piazalle roma. Dat was gewoon eerst de wegwijzers volgen naar de ponte rialto, en daarna die naar Roma zelf. Het leek geen enkel probleem, al hebben we ondervonden dat je elkaar in de kleine steegje gemakkelijk kwijtgeraakt. We waren namelijk met 8 vertrokken, en met zn tweetjes aangekomen, de rest zijn we onderweg kwijtgeraakt
. We hebben trouwens ook gebruikt gemaakt om er op restaurant gaan, waar ik verschrikkelijk lekker ravioli heb gegeten.Na het eten dus op zoek gegaan naar de Ponte Rialto. Niet zo moeilijk te vinden, je struikelt er over de wegwijzers. Vlak voor de brug wel de zes personen kwijt geraakt
, Na de brug kwamen dan de wegwijzers van Roma tegen. Na een stuk of 15 ervan gezien te hebben, werden we toch lichtjes gek . Nog eens een half uurtje, 1 ijsjesverkoper en verschillende wegwijzers later zijn we toch veilig aangekomen, om iets daarna te vertrekken richting bus.Eens op het bussenplein aangekomen kregen we dan te horen dat we nog minstens een uur zouden wachtten voordat we zouden vertrekken. Toen hebben op het plein maar wat foto’s getrokken en gekaart terwijl de jongens voor de ontelbaarste keer die week alweer met hun bal aan het rollen waren. Alweer was heel de wereld vergeten en bestond alleen nog maar de bal, totdat een van de jongens iets te enthousiast trapte en deze in het water terrecht kwam. Dag bal
. En dan merk je pas hoe verslaafd ze echt zijn, als er eentje daadwerkelijk in het water springt om hem eruit te halen . Toen zijn ze maar een beetje verderop gaan voetballen .Eindelijk vertrokken we dan naar huis. Onderweg zijn we gestopt ergens aan het Gardameer om een laatste keer op restaurant te eten. Vanaf dan zijn we doorgereden naar huis, met af en toe een kleine pauze. Na een moeilijke nacht(zo’n buszetels zitten toch niet altijd even gemakkelijk als je goed wilt slapen) zijn we in Luxemburg gestopt om te eten. Daar heb ik kennis gemaakt met de meest langzame serveerster ooit. Ik heb werkelijk twintig minuten in een rij gestaan, terwijl er maar een stuk of 8 man voor mij stond die enkel iets als een simpel broodje (dat er al kant en klaar lag) wilde hebben.
Na het ontbijt zijn we nog enkele uren verder gereden en om iets na 1 stipt kwamen we thuis aan (perfect op schema
) Nog even allemaal afscheid nemen, en dan voor het eerst sinds een poos weer naar huis. Zo, en heb je het nu werkelijk helemaal gelezen? Dan kom je in aanmerking voor de medaille van moed en zelfopoffering
Wel heel erg leuk, ik ben zelf ook op Romereis geweest en heb net als Guinevere veel dezelfde dingen gezien. En wat ik toen gemist heb (Assissi, Venetie) heb ik afgelopen zomer ingehaald 
de rest mag als link