Thanksgiving weekend in Canada. Hier is dat in oktober, de tweede maandag in oktober om precies te zijn. Dat betekende een druk weekend en een extra vrije dag op de maandag.
De planning was om het weekend naar Guelph te gaan (mijn Canadian-mum J), maar met de stijgende corona cijfers (die begonnen hier destijds pas te stijgen) en het feit dat Wilco en ik de daaropvolgende donderdag een medische keuring moesten doorlopen, leek het me uiteindelijk verstandiger om gewoon thuis te blijven. Als we er donderdag goed door zouden komen vieren we nog zo vaak de een of andere feestdag bij J dat het onze neus uitkomt, hahaha.
Op de zaterdag ben ik wederom naar Toronto gereden om Wilco voor de laatste keer van boodschappen te voorzien in zijn quarantaine-tijd. De woensdag na Thanksgiving zou ik hem eindelijk op mogen halen!
Op de terugweg naar huis ben ik nog langs een conservation area gegaan om een stukje te wandelen. Want als je dan toch dat rot-eind moet rijden (op papier zonder (Canadees) verkeer anderhalf uur) kun je er beter nog een bestemming bij zoeken op de route. Deze keer was de eindbestemming Bruce's Mill. Het was er stervensdruk, maar ter plaatse bleek dat de drukte alleen op de picknickplaatsen was (en die zijn daar heeeeeel veel). Op de paden in het bos was er werkelijkwaar helemaal niemand.
Wel was het een enorme teleurstelling. De routes liepen vlak langs een drukke 80-weg dus het lawaai was echt niet om aan te horen. De helft van de route liep parallel aan de weg, met echt maar een kort stukje bomen ertussen. Niet grappig. De paden zelf waren echt belachelijk slecht onderhouden. Op moerassige stukken of om een beek te overbruggen moest je stukjes of stukken over een verhoogd pad, gemaakt van planken, een soort vlonder. Nou echt, het was zo kats verrot dat het gewoon veerde als je eroverheen liep. En er zaten zo vreselijk veel gaten overal, op een gegeven moment moest ik zelfs een meter ver-springen om over het gat heen te komen. En maar hopen dat ik bij de landing er niet alsnog doorheen zou zakken. Een beetje avontuur is leuk, maar als ik 7 dollar moet betalen voor entree tot het gebied verwacht ik wel dat je de paden onderhoudt. Een stukje verderop stond er zelfs nog een bordje dat de paden van november tot maart niet onderhouden worden. Hoe de heck ziet het er dan in de winter uit, kan het nog beroerder????
De routes zelf waren ook bizar slecht aangegeven. De kaart aan het begin en op internet klopte gewoon totaal niet met de toestand in het park. Echt kansloos en een waste of money. Maar goed, weten we dat ook weer.
De naam Bruce's Mill komt van een oude Mill die nog op het terrein staat. Wat het precies geweest is kan ik zo niet vinden, op locatie stond er ook geen bord bij. Maar goed, wel een leuk gebouw.
Zondagochtend ben ik net boven Lindsay naar Ken Reid conservation area gegaan. Heerlijk dichtbij op 10 autominuten. Het was enorm fris maar o zulk mooi weer! Strakblauwe lucht. Echt enorm genieten. Bij aankomst bleek de betaalautomaat buiten werking dus parkeren was gratis. Kwam dat even goed uit.
Waar ik zaterdag zo'n teleurstellende ervaring heb gehad, heeft Ken Reid dat weer dubbel en dwars goedgemaakt.
Prachtige paden, keurig onderhouden, routes heel duidelijk aangegeven. Hele mooie afwisseling ook tussen naaldbos, loofbos, moeras, rietkraag en strand. Echt ontzettend mooi, zo mooi dat ik nog maar de helft gezien heb, haha. Maar goed, hij ligt heel dichtbij zoals ik al zei dus daar gaan we vast nog wel eens vaker naartoe.
Op Thanksgiving-maandag heb ik heeeeel weinig gedaan. Vooral lekker ontspannen. Ik heb nog wat boodschapjes gehaald (hartige taart maken, daar schijnt bladerdeeg wel handig bij te zijn) en heb het appartement eens goed onder handen genomen met de stofzuiger. Het arme apparaat zat gewoon verstopt aan het einde van de rit, hahaha (bouwstof, iets met gipsplaten en een schoonmaakploeg die nooit geweest is). Maar het was nog nooit zo schoon geweest hier.