Geplaatst 
In 2019 begon mijn serieuze zoektocht naar een eigen paard, dat vooral bombproof en lekker makkelijk moest zijn voor buitenritten. In juni 2019, op de heetste dag van het jaar, ging ik kijken bij een leuke "mini fries" zo'n 3 uur verderop in Duitsland. Eerst anderhalf uur met de trein, dan nog een uur met de bus, en dan nog eens een half uur lopen
Nouja, je moet er wat voor over hebben. En daar stond ze dan, zo dik dat je haar vormen bijna niet eens kon zien, en lui... Maar ik was verliefd
Ze werd goedgekeurd, en diezelfde week werd ze gebracht. Vele buitenritten volgden, maar ook het continue zoeken naar een geschikt(er) zadel, want die rug die was toch wel een geval apart..?
Na duizenden euros uitgegeven te hebben aan verschillende zadels die toch steeds niet passen, ben ik me gaan verdiepen in de anatomie en biomechanica van een paard. Inmiddels grap ik dat ik niet alleen een paard gekocht heb, maar ook heeeeeeel veel kennis. Het moeilijke is ook nog, dat ze nog nooit een pas verkeerd, verkrampt, of kreupel heeft gezet onder welk zadel of met welk tuig dan ook. Het is dus puur de theorie die zegt dat het zo niet verder kan/moet.
In het begin vervloekte ik het, en op een onbewaakt moment betrapte ik me er zelfs op te denken "als ik dit van tevoren had geweten, dan had ik haar nooit gekocht!" Ik wilde ten slotte een paard om mee buiten te rijden, niet om naar te kijken en te piekeren...
Maar ze heeft me nu al zoveel geleerd. Hoe ik assertief moet zijn en duidelijk moet maken wat ik wil, zonder daarbij over haar grenzen te gaan. Hoe leuk het kan zijn om ernaast te lopen in plaats van erop te zitten, vaak zelfs wel leuker! Wat er allemaal nog meer mogelijk is. Hoe en wanneer een zadel past. Hoe je alles opmeet en controlleert. Wat er eigenlijk allemaal gebeurd met een paard als wij erop rijden. Dat (correcte!) dressuur (of aan de hand of onder het zadel) niet alleen maar "mooi dansen voor de ruiter en de toeschouwer" is, maar goed voor het paard. Met andere woorden, dat de dressuur er is voor het paard en niet andersom. Als zij een "perfecte" pony was geweest, waar het eerste het beste zadel op gegooid kon worden en waar ik zonder verder nadenken mee had kunnen buitenrijden, had ik dit allemaal nooit geweten. Dan had ik dit allemaal niet hoeven weten.
Maar dit topic staat bij itp, niet bij klets-maar-wat-af, dus hierbij mijn eerbetoon aan mijn pony in foto's.
Wat de toekomst brengt? Joost mag het weten. Misschien zit ik er ooit weer op, misschien ook niet. Misschien knallen we binnenkort als dressuur aan de hand duo, misschien ook niet. Misschien mag ze binnenkort gas geven voor de kar, misschien ook niet. Maar wat gaan we zeker wel? Kilometers maken en van elkaar genieten
maar helaas zonder papieren.
