Geplaatst Anouar is in 2015 op 3 jarige leeftijd bij mij gekomen. Hij was een extreem angstig paard, maar ook zó verschrikkelijk lief en eerlijk... In de afgelopen 4 jaar heeft Anouar veel geleerd, ging de ergste angst eraf, groeide het vertrouwen, werd hij veel makkelijker en tsjah, hij was gewoon een fantastisch leuk, lief en knap paard
Helaas had Anouar vanaf dag 1 al wel lichamelijke problemen. Alles wat hij meepakte leek bij hem heftiger uit te pakken. Daarnaast was de vorm van zijn heup mij voor de aankoop al opgevallen en heb ik hier extra aandacht voor gevraagd tijdens de klinische keuring. Hier kwam niets uit. Bij het beleren (in zijn 4e levensjaar) kwam ik erachter dat er mogelijk iets niet goed zat. Terugkijkend zijn we vanaf de eerste dag 4 jaar lang continue bezig geweest met revalideren.
Lang verhaal kort, de derde kliniek kwam erachter dat er een stuk van zijn heup afgebroken was, dat er afwijkingen in zijn SI gewricht zaten en ook licht in 3 ruggenwervels (achteraf waarschijnlijk in 1e levensjaar gebeurd). Hij had ook zenuwschade in zijn rechterbil. In december 2018 heeft hij spuiten in zijn SI gewricht en wervels gehad. In samenwerking met de fysiotherapeut ben ik wederom begonnen met de revalidatie. De fysiotherapeut was, ook voor de spuiten, elke keer verbaasd geweest over zijn vooruitgang, boven verwachting! Maar in juni 2019 niet.. En ook na die behandeling was ik niet enthousiast. Hij heeft na die spuiten eigenlijk alleen in december 2018 en van half januari tot half februari 2019 echt heel goed gelopen, daarna (halverwege maart 2019) verstapte hij zich lelijk. Ik heb hem niet meer op niveau gekregen..
Dat deed mij besluiten om uit te zoeken of hij zonder inspanning (als weidepaard) wel of geen pijn had door hem op Equipalazone te zetten. Wat een heftig, intens proces was dit... Voor mij was oprecht elke uitkomst goed; als het maar het beste voor hem was. Bij pijn; inslapen, bij geen (te bespeuren) pijn; pensioen en heerlijk het land in. Het is het laatste geworden. Alleen... heeft dit maar een maand mogen duren
Hij liep op 2 september 2019 een klein wondje op, maar dit escaleerde direct in einschuss. Ik heb onmiddellijk de dierenarts erbij gehaald en hij kreeg antibiotica. De dag erna ook. Maar helaas ging het toen gruwelijk mis. Anouar raakte in een anafylactische shock en is ter plekke overleden Ik ben nog steeds ontroostbaar.. Mijn lieve Anouar. Het was gruwelijk om te zien, maatje wat had ik je dit graag bespaard.. Ik heb altijd alles op alles gezet om te zorgen dat je een goed leven had, dat ik jouw grenzen altijd bewaakte en geen stap sneller ging dan dat jij aan kon en dan dit.. Anouar is op een moment in mijn leven gekomen met een bedoeling die ik hier niet kan beschrijven, maar hij heeft een wereld van verschil voor me betekend. Lieve Anouar, dank je wel.. voor alles En dan denk je dat het niet erger kan worden. Maar mijn andere maatje, mijn grote, stoere wolf x ijsbeer a.k.a. Higgins had het benauwd. De afspraak met de dierenarts stond al voor 2 dagen later. Ik ging uit van iets wat op te lossen was door antibiotica (waarvan de gedachten me nu de stuipen op het lijf joegen). Ik had alleen het idee dat Higgins het zwaarder kreeg, dus is de(zelfde) dierenarts vervroegd langs gekomen. Binnen 24 uur na Anouar.. Toch had ik van tevoren al wel serieuze zorgen over een goede afloop waardoor de mensen die het dichtst bij hem hoorden ook bij hem waren. En helaas.. Higgins zijn hart had het (te) zwaar. Het was wachten tot er iets zou escaleren, met grote kans tot lijden. Dat wilde ik absoluut niet
Ik voelde me totaal niet in staat om zo'n zware beslissing te maken binnen 24 uur na het gruwelijke verlies van Anouar, maar lijden is geen optie voor mij en daarmee volgde het afscheid 
Higgins kwam met een heel intens, bijzonder doel in mijn leven. Het is onvoorstelbaar en onbeschrijfelijk om uit te leggen wat voor verschil hij voor mij gemaakt heeft. Higgins heeft de week ervoor nog 12 jaar mogen worden, prachtige leeftijd, maar wat had ik hem nog graag bij me gehouden.
Lieve Anouar en lieve Higgins, lieve maatjes... rust zacht en echt; bedankt voor ALLES! Jullie hebben beide alles gegeven. Hier zijn, als eerbetoon, nog een paar prachtige foto's van jullie
Eerste bezichtiging van Anouar in 2015;
2015 door Kim van der Wal;
2015 door Lisa Penninga;
2015 door Cynthia Versluijs;
2018, na ons eerste galopje
Maart 2019 door Michelle de Vries;
En achteraf onze afscheidsfoto's door Lisa Penninga in augustus 2019. Anouar genoot écht van deze shoot, waardoor de herinneringen onbetaalbaar zijn
Met Higgins heb ik onder andere gespeurd en pakwerk gedaan;
Hij had er soms zo zijn eigen ideeen bij...
Prachtige, maar vooral fantastische hond!
2015 door Cynthia Versluijs;
http://boktimg.nl/img/m/b4RqNT.jpg
http://boktimg.nl/img/m/lWwRLJ.jpg
En door mijn moeder;
http://boktimg.nl/img/m/aliu54.jpg
http://boktimg.nl/img/m/Q1OGPz.jpg
En dan het bizarre... Maanden was ik al op zoek naar een ander paardje, omdat het voor mij al wel duidelijk was dat ik met Anouar nooit zou kunnen wat ik zo graag zou willen; (onbezorgd) rijden. Voor mij is een klik zeldzaam en tegelijkertijd enórm belangrijk. Daar kwam nog een heel wensenlijstje bij. Iets met zoeken naar een speld in een hooiberg
Maar ik vond mijn speld!! 2 weken voor het overlijden van Anouar en Higgins; mijn prachtige, lieve Muscarino! Wat ben ik dankbaar dat ik vóórdat Anouar en Higgins kwamen te overlijden hem al (na volledig klinisch en röntgenologisch goedgekeurd te zijn) gekocht had en ik al ervaren had dat Muscarino echt álles was wat ik een paardje zocht! Doordat ik tijd nodig had om alles wat te kunnen verwerken en Muscarino ontzettend slim is, snel leert en erg energiek is, heb ik eerst zelf de tijd genomen om weer wat in balans te komen. Ik heb hem sinds kort wat opgepakt. De komende tijd zal in het teken staan van elkaar nog beter begrijpen en samen vertrouwen opbouwen.
Zowel Anouar als Higgins zijn met een duidelijke reden in mijn leven gekomen. Higgins al sinds 27 december 2011. Ze staan beide symbool voor een heftige periode en sluiten daarmee ook een heftige periode af. Ondanks het immense verlies en verdriet zie ik het ook als een nieuw begin, een nieuwe periode. Ik vind het spannend om nieuwe plannen, doelen, toekomst en hoop te hebben, maar ik ga er voor! 2020, here we go! En Bokt, hierbij stel ik jullie alvast aan hem voor; jullie gaan vast vaker wat over Muscarino horen
