Geplaatst Flo is bij mijn ouders geboren en opgegroeid, tot zijn vijfde hengst geweest en daarna gecastreerd en zadelmak gemaakt. Helaas ging het daarna meteen goed mis in het vertrouwen tussen ons door een vervelende val die ik van hem maakte. In de tien jaren die volgden heb ik nog een paar pogingen gedaan om er weer op te stappen, maar ik kon me niet over mijn angst heen zetten en de pogingen liepen op niks uit.
Flo leefde zijn leven als weidemaatje van mijn oude paard en dat beviel hem zeker niet verkeerd, maar toen mijn oude paard begin 2019 overleed, begon het bij mij toch wel erg te kriebelen om toch iets met hem te gaan doen. Zo zonde dat hij niks liep te doen, terwijl hij eigenlijk zoveel talent heeft.
En zo kwam het dat ik in februari dit jaar toch de stoute schoenen heb aangetrokken en mijn angst aan de kant het geschoven:
Daar zat ik voor het eerst weer op zijn rug, trots als een pauw!
In de maanden die volgden ging ik regelmatig naar hem toe en bouwden we aan ons vertrouwen in elkaar. Ook namen we les, wat een hele wijze beslissing was.
Een eerste, wiebelig, galopje samen. Dat vond en vind ik nog steeds heel spannend!
De bak verruilt voor de wei om te rijden. Grenzen opzoeken en verleggen voor mij.
Het ging zo fijn dat ik mijn dochter op zijn rug vertrouwde. Zij is helemaal verliefd op Flo en vond het prachtig.
Natuurlijk was er ook genoeg weidepret!
En toen gebeurde er in het najaar wel iets heel bijzonders. Flo verhuisde van de stal bij mijn vader, naar mijn eigen stal thuis. Na al die jaren had ik opeens dat knappe, voor mij onberijdbare paard, achter mijn eigen huis staan en kon ik er in mijn eigen tempo mee verder
. Dit blijft nog steeds mijn Penny-verhaal van 2019 hoor, gewoon onwerkelijk.De kennismaking met mijn paarden verliep heel soepel. Het leuke is dat ik het gevoel heb dat Wainonia en Flo elkaar herkenden. Ze zijn vroeger samen opgegroeid op de wei bij mijn ouders namelijk. Maar ze hadden elkaar nu toch zeker al 5 jaar niet gezien.
Rijkdom dit.
Florentino en Wainonia na 5 jaar weer bij elkaar
Mooi paard
en hij voelde zich al snel thuis
Voor het eerst in mijn eigen bak weer op zijn rug. Ik merk wel dat ik weer 10 stappen achteruit heb gezet in mijn vertrouwen en dat mijn trilbeen terug is bij het opstappen. Maar nu hebben we alle tijd, kunnen we er heerlijk samen aan gaan werken
Moeder en dochter samen. Dit had ik begin dit jaar nooit durven dromen hoor!
Ik hoop dat we in 2020 zo door kunnen gaan en wie weet wat het ons voor moois brengt!
