Geplaatst Ik had mezelf veel doelen gesteld voor dit jaar. Galopperen. Los in de bak rijden. Buitenrijden. Iedere maand aan een doel werken en dat behalen, dat werd mijn streven. En dat mislukte. 2019 werd het jaar waarin des te meer bleek hoe beperkend en verlammend angst kan werken. Maar ook dat doorzetten je veel verder brengt dan je ooit had gedacht.
Stukje achtergrond voor wie Rock niet kent; Rock is in 2015 bij mij gekomen als vierjarige, nooit in handen geweest en een doodsbang hoopje paard. Op de grond wisten we veel te overwinnen, maar toen het rijden in de picture kwam, kon ik dat niet oplossen. Hij is naar mijn instructrice in training gegaan, waar dit filmpje een samenvatting van is: Klik.
Rennen, blinde paniek onder de ruiter. Maar fantastisch begeleid door geweldige mensen, en gebracht tot waar hij nu is.
Voorgaande jaren:
2015: [ITP] Een jaar van overwinnen, afsluiten en een enorme uitdaging
2016: [RIJ-ITP] 2016 met Rock-it; vallen en opstaan (altijd weer doorgaan)
2017: [RIJ-ITP] Het 2017 van mijn kanjer Rock-it, leren loslaten
2018: [RIJ-ITP] Rock-it in 2018: we kijken vooruit!
1. Sneeuw in januari, altijd even sexy.
[ITP] Rock-it bouwt een sneeuwpop
In januari stapte ik los rond in de grote bak, geen longeerlijn meer. Doel behaald!
Februari: los draven in de grote bak, check!
Maart, galop!2.
3. We deden mee aan een Horse Agility clinic in april. Erg leuk en gezellig. Samen een onderonsje in het zonnetje.
Helaas hield het rijden half april plotseling op. Ik vond mijn zadel op een dag niet optimaal liggen en ik kreeg het met geen mogelijkheid goed op zijn rug. Ook Rock gaf aan dat er iets niet lekker zat. Vreemd, we hadden eerder die week nog zonder problemen gereden.
Na verschillende pads zonder resultaat geprobeerd te hebben konden we alleen maar concluderen: zadel is niet oké. En dus moest er een nieuw zadel aangemeten worden. Dat werd de Freemax, maar deze was helaas niet op voorraad en moest besteld worden. Dankzij top service van Kifrahorse konden we wel een leenzadel krijgen om de tijd te overbruggen. En zo konden we het rijden weer op gaan pakken, maar na een paar weken niet gereden te hebben en allicht de combinatie met boomloos zadel (en dus meer voelen onder je), deed mijn hoofd ineens hele rare dingen met me. En ik sloeg op slot, letterlijk op slot. Ik werd fysiek ziek van de spanning als ik er op moest, bij iedere stap verstijfde ik en echt... Ik kon wel janken. Rationeel wist ik dat mijn paard niets maar dan ook niets raars deed of aanleiding gaf om spanning op te bouwen. Maar ik kon het niet meer. En moest weer bij nul beginnen. Boos, woest op mezelf. Schaamte. Ik heb zelfs geopperd om het rijden even te laten voor wat het was, maar mijn instructrice heeft me er wederom doorheen gesleept. Zo volgde een periode van heel veel kleine baby-stapjes. Terug de roundpen in, alleen maar er op en zitten en ademen. Stappen aan de longe. Ontspannen, ademen, kijken.
4. Mei: Het land seizoen mocht weer geopend worden door onze mannen.
Zoals altijd was Rock dolgelukkig en de mafste van allemaal.
[ITP] Ready for take-off.... Rock-it!
Helaas kreeg zijn landseizoen na een ruime week een kink in de kabel: koliek. Na een avond en nacht vol zorgen, was Rock weer goed opgeknapt. Wel moest het land heel, heel rustig aan opnieuw opgebouwd worden. Gelukkig woont hij in een groepsstal en bleven de shetlanders hem gezelschap houden.
Als je dan niet op de wei mag, maak je er maar het beste van in het warme zand.
5. Rock werd 8 jaar
En ondertussen oefende (ademde) ik met ondersteuning van mijn instructrice (niet zo) rustig verder...
6. Juni, we gingen samen voor het eerst zwemmen / spetteren:
7. Ik kreeg een waanzinnig hoofdstel voor mijn verjaardag in juli:
8. Rock ging ondertussen waanzinnig vooruit als rijpaard.
9. Eind juli: deze maand weer gaan oefenen in de bak, inmiddels kon ik er ook weer met een lach op zitten en mee rondsturen door de hele bak heen:
We trainden verder deze zomer, om de hitte heen. Als het heel heet was, gingen we lekker zwemmen.
10. Langzaam werd ik weer wat stoerder.
11. En durfde ik zelfs uit te stappen met mijn teugels in één hand. Een paar weken daarvoor een echte nó go.
Na heel lang wikken en wegen besloot ik Rock zijn lange maar deels weggeschuurde manen rigoreus te laten afknippen en hem een nieuw kapsel te geven.
12. Nog meer zwemmen in de warme dagen van de nazomer:
13. September: Steeds meer zelf rijden, zonder toeziend oog van instructrice, wel altijd met mijn vriend er bij.
14. Oktober, de herfst kwam en daarmee ook een lekkere pluisvacht:
Klik.
Oh en dat buitenrijden? De kop is er ook af: Klik!
November, bijna het einde van het jaar en tijd om weer terug te kijken. En we hebben niet persé bereikt wat ik begin van dit jaar had bedacht te willen bereiken, maar ik ben wel heel trots op waar we nu staan. Ja ik baal van mijn angst die me wederom zo beperkt heeft, terwijl ik zo dacht er overheen te zijn. Maar ik ben er weer uitgekrabbeld. En ook al is het soms met zweethandjes of bibberbenen, de meeste keren dat ik opstap zijn die er niet en ben ik er ook niet mee bezig. En dat wordt mijn nieuwe doel voor 2020: gewoon lekker samen kunnen rijden zonder dat angst domineert. En dat zal niet iedere keer goed gaan, maar als die stijgende lijn maar blijft.
Afgelopen weekend mocht Rock uit logeren bij zijn oude stal, om een semi-vreemd terrein training te doen onder het zadel. Er zijn geen woorden om te omschrijven hoe trots ik op hem ben, hij deed het zó goed. Klik.
Stoer ventje, braaf ventje. Op ons eigen tempo komen we er ook.
En daarmee sluit ik af: samen op 'vreemd' terrein, weer een overwinning rijker:
15.
