Geplaatst 
De cape, de borstriem en de frontriem heb ik zelf gemaakt. De jurk is door mijn moeder grotendeels zelf gemaakt. Ik mag nog 2 foto's kiezen voor op groot formaat, maar ik kan bijna niet kiezen. Welke zouden jullie doen?
We begonnen op een prachtige plek, helaas was het bruggetje te glad dus dan er maar voor
Van deze foto heeft Lione ook een before-after foto staan op haar facebookpagina
En met de cape, nog best lastig aangezien deze letterlijk tot de grond komt
Charming...
http://boktimg.nl/img/m/hluQcf.jpg
Ja, zo lang is ie dus echt
Daarna nog zonder zadel bij het (bevroren) water geweest, daar was het echt prachtig!
http://boktimg.nl/img/m/D08Ocr.jpg
Kijk mama, een PAAARD!
http://boktimg.nl/img/m/r6cyO6.jpg
Voor de erg opvallende kijker, bij de vorige foto's stond Lione op het ijs. Voel je hem al aankomen?
Voor de laatste foto's wouden we wat weerspiegelingsfoto's maken bij het beekje welke niet niet bevroren was. Lione stond mooi een stuk van de rand af, maar opeens zakte de grond volledig weg in de beek! Daar ging ze, met camera en al 
De camera heeft het net overleefd omdat ze nog kon staan, maar scheelde niet veel. Ondanks dat we snel naar huis zijn gegaan is ze nog een hele week ziek geweest 
Maar gelukkig is het de duik waard geweest!
Dus daar stonden mijn vader en ik dan in het bos, klaar om Dieuwke in te laden en naar huis te gaan. Maar Dieuwke dacht daar anders over. Hoe we het ook probeerden, ze ging NIET de trailer in
Met snoepjes, lieve woordjes, zweepje, wat minder aardig, vanuit draf, voetje voor voetje optillen, geblinddoekt 
werkelijk niks lukte. Het was niet dat ze angstig op de klep stond, maar zette halverwege gewoon geen pas meer en ging ze uitgebreid om haar heen kijken of wachten op een snoepje (en dan in plaats van een stap naar voren zetten zodat ze er bij kon gewoon weer van de klep afstappen 
) Dat heeft bijna 2 uur geduurd en mijn stiefvader kon ons pas over anderhalf uur helpen, dus daar sta je dan, ijskoud in een onbekend bos. Op een gegeven moment heb ik maar mensen aangesproken of zij paardenmensen waren/kenden die misschien wouden helpen. Ik had een nummer gekregen en gebeld en die mensen zijn direct met 3 man van stal vertrokken om ons te helpen. Maarja, hoe leg je uit waar je bent als je dat zelf niet weet? Na een kwartiertje hadden ze ons dan toch gevonden en met 10 minuten stond het paard in de trailer.Onderweg in de auto zei ik tegen mijn vader dat die man mij toch wel heel bekend voor kwam... Toch maar eens op zijn naam googlen... Niemand minder dan Johan Heins, olympisch ruiter en olympisch bondscoach had even mijn lompe fries geholpen
En eigenlijk, vind ik de herinneringen en verhalen achter de foto's net zo mooi als de foto's zelf. Bedankt Lione en Johan!
