Dank jullie!
Suffie, klopt, het staat beter bekend als shipping fever of travel sickness. In andere omstandigheden zien ze dit eigenlijk nooit, het is bizar dat Phinne dit heeft gekregen en ze hebben nog steeds geen idee hoe het bij haar is gekomen.
Na een nacht zonder slaap, maar gelukkig ook zonder gebeld te zijn, begon het wachten op een telefonische update. Onze dierenarts kwam 's ochtends nog even langs om onze kat te castreren en we hebben het natuurlijk ook uitgebreid over Phinne gehad. Zij was ook echt met stomheid geslagen dat dit aan de hand was, we hadden haar vrijdag al uitgebreid telefonisch gesproken toen we de uitslag hadden gekregen. Ook zij gaf nogmaals aan dat de prognose wel echt heel erg slecht was. Ze heeft veel connecties in Utrecht en werd vanuit daar ook constant op de hoogte gehouden. Ze is sowieso fantastisch, denkt overal over mee en we kunnen haar altijd appen met vragen, echt ideaal zo iemand om op te kunnen vertrouwen!
De arts had gezegd dat hij na de ochtendronde zou bellen, wat een spanning, we kregen geen hap door onze keel en er kwam helemaal niks uit onze handen. Alleen maar lamgeslagen wachten op het telefoontje. Die kwam uiteindelijk pas om 14 uur, maar de update was best positief! Het spoelen ging goed, het bloed gaf geen rare waardes, en ze was vrij alert en zelfs wat aan het eten! Wel werd ons nogmaals op het hard gedrukt dat dit zeker fijn was, maar dat het nog geen enkele garantie gaf op een goede afloop. Pfff toch even een tijdje rustig ademhalen.
Zondag begon het lange wachten opnieuw. Toen we om 16 uur nog niks gehoord hadden, in het weekend kan je zelf ook niet bellen want dan is er niemand bij de receptie, heb ik onze eigen dierenarts even geappt, ze gaf aan dat het een bizar druk weekend was in Utrecht. Zij heeft ze even gebeld en kon ons vertellen dat de situatie stabiel was, fijn nieuws dus! Aan het begin van de avond belde de arts zelf nog met ongeveer hetzelfde nieuws als de dag ervoor, prima dus! Het lange wachten op de telefoontjes was slopend, maar verder niets dan lof voor Utrecht, ze doen echt enorm hun best voor haar en nemen alle tijd om al onze vragen te beantwoorden en geven steeds uitgebreide updates!
Op maandag kwam de uitslag van de neusswab van de GD binnen, geen Rhino, geen Droes en geen Influenza. Al was het vermoeden er al wel, de bevestiging was fijn want we hebben nog 5 andere paarden thuis staan, die had ze in ieder geval niet besmet met het een of ander.
Op maandag was de update dat ze iets vooruit was gegaan, niet veel, maar zeker niet achteruit. Toch hadden ze een grotere stap vooruit gehoopt. De koorts bleef gelukkig onder de 38,5, maar er was wel weer een liter vocht uit haar borstholte gehaald, dat was wel balen, je hoopt toch dat er geen nieuw vocht gevormd wordt. Ook blijven er in het vocht veel ontstekingscellen zitten, dat is vervelend voor eventuele verklevingen. Ze hadden graag de drain eruit gehaald, ook omdat zo'n open verbinding weer veel meer kans op extra infecties en complicaties geeft, maar ze durfden het door het vele nieuw gevormde vocht nog niet aan. Ze eet nog steeds wel goed, dat is heel fijn!
Op dinsdag kwam er een hele positieve update! Ze heeft geen koorts meer, de drain is eruit en ook de aansluiting voor het infuus gingen ze eruit halen! Uit de kweek van het bloedonderzoek bleek dat het een streptokok is die de infectie veroorzaakt. Het is een onschuldig broertje van de Droes-bacterie en is gewoon altijd in de keel van een paard aanwezig. Het is volkomen onduidelijk hoe deze bacterie zo 'de verkeerde kant' op heeft kunnen gaan en al deze ellende heeft kunnen veroorzaken.
Wel vertelden ze dat ze de rechterkant nu goed in de gaten moeten houden, het vocht is daar nog niet weg en het moet niet meer worden, ook houden ze heel goed in de gaten dat er geen abcessen gaan ontstaan, dan zijn we een stuk verder van huis namelijk.
Maar het allermooiste bericht van vandaag was dat we even bij haar langs mogen!! Ze hebben een uitzondering gemaakt omdat ze zo kritiek staat. Mijn zusje en ik zijn direct in de auto gesprongen en naar Utrecht geracet, zo tof dat het even mag!
We hebben haar echt even platgeknuffeld! Ze was nog wel heel mat en was nog lang niet zichzelf, maar toch al heel veel beter dan toen we haar vrijdag achterlieten, dit gaf een minibeetje hoop op een goede afloop! Al blijven de artsen ons constant op het hart drukken dat ze er echt nog lang niet is en dat het elk moment ook de andere kant op kan gaan en het alsnog verkeerd af kan lopen...
Ondanks alles wel de oortjes naar voren