Geplaatst Vorig jaar mijn aller grootste vriendin in moeten laten slapen en nu sta ik met de shet voor een zelfde dilemma.
Nigito is al 5,5 jaar aan het tobben met zijn gezondheid.
Eigenlijk had hij al wat dingen als niet uit de vacht komen en veel jeuk al van klein af aan.
5,5 jaar geleden werd hij hoefbevangen (hb) op de meest gekke momenten, nooit gedacht aan cushing en hierop is hij getest door een nieuwe dierenarts die mij hierop wees.
ik dacht: wat een onzin, daar is ie veel te jong voor.
Hij bleek overduidelijk cushing te hebben en met medicatie is de waarde op orde.
Toch is er veel schade in de hoeven en loopt hij momenteel zo beroerd dat ik er zelf amper naar kan kijken.
Hij ademt heel zwaar en met een scopie van de luchtpijp bleek deze wat hoekig te zijn, maar verder weinig op aan te merken.
Nu is het koel en soms is zijn ademhaling gewoon echt zwaar, knorrend of piepend.
Vaak heeft hij diaree, dat is momenteel niet aan de orde.
Kokerontsteking en rotstraal steken vaak de kop op en zijn vacht laat absoluut niet los.
Vacht is ook dof en bespiering op de schouder en hals is nagenoeg weg.
Het is een heel lang verhaal maar er hebben verschillende dierenartsen en mensen naar hem gekeken in de afgelopen jaren, maar hij blijft hele erge terugvallen hebben.
de laatste tijd overheersen ze ook.
Maar..... hij blijft zo vrolijk en hobbelt op zijn manier toch mee de wei (kaal stuk) in.
Hij hinnikt naar de pony's en naar mij en zijn koppie geeft helemaal niet de indruk dat hij er klaar mee is, maar als ik hem zie lopen moet ik echt wegkijken.
Daarbij moet hij in mei nog 10 jaar worden.
We hebben al geprobeerd hem alleen op zand te zetten in het verleden en dan lijkt dat goed te gaan en ineens staat hij dan toch weer stijf zonder aanwijsbare reden.
Dat maakt het juist zo moeilijk dat er geen vinger op te leggen is.
Zelf ben ik een beetje klaar met de hele situatie (niet met de pony) mede ook omdat ik vorig jaar mijn ene in heb moeten laten slapen en nu alweer een jaar in de ellende zit met nigito.
En dan heb ik het niet over de jaren ervoor.
Vandaag had ik echt qau lopen zoiets van ik hak de knoop door en toch kan ik het niet.
terwijl normaal weet ik van mezelf dat ik dat wel kan.
Maar dat komt puur omdat hij nog zo vrolijk is.
Ik heb wel het idee dat hij pijn heeft, maar dat hij daar door de jaren heen ook mee heeft leren omgaan.
Ik wil het nu het weekend over gaan tillen met ondersteuning van een pijnstiller en het hiermee aankijken.
Is het volgende week nog zo dan denk ik dat ik een knoop door moet hakken, maar er is natuurlijk ook weer een kans dat hij weer opkrabbelt en dan wil ik dat natuurlijk niet meer.
Het is dus eigenlijk doordat hij zo vrolijk is dat ik geen beslissing maak, maar we hebben vorig jaar gehad dat hij bijna de hele dag lag en zelfs deed eten en poepen onder het liggen, dat hij daar zo vrolijk onder bleef.
Toen heb ik ook met twee dierenartsen overlegd en ook zij verbaasde zich van zijn vrolijke uitstraling, normaal laten ze in dat stadium hun kop wel hangen.
En een week later met intensive zorg liep hij weer rond.
Het lijkt heel simpel, maar voor diegene die hem zien zouden mijn dilemma begrijpen.
Ik weet dat niemand een beslissing voor mij kan maken, maar ben even benieuwd naar hoe mensen er hier in staan.
Nogmaals normaal kan ik hierin echt een knoop doorhakken maar nu lukt me dat echt niet, maar als ik m zie lopen..................
