Bokt.nl

Sammiex2000 schreef:

Ik zou zo graag willen dat topruiters eens een beter voorbeeld gaven. In de amateursport gaat inderdaad veel fout, maar naar wie kijken de amateurs? Jill Huijbregts die op YouTube proclameert dat ze het zo belangrijk vindt dat haar paarden veel buiten komen en ze dan vier uurtjes in de wei zet en een uurtje in de stapmolen, nu krijg ik al haar fans over me heen dat weet ik, en ze gaat ook heel lief en schattig met paarden om, maar wat hebben die paarden aan dat schattige toontje waarop ze praat? Die willen gewoon naar buiten!
Nu is dat paard van haar met pensioen en die is verhuisd naar een pépé, maar waarom nu pas? Waarom kunnen sportpaarden niet gewoon op een pp?

Kaitlyn schreef:

Gini schreef:

Waar ik me vooral over verbaas is hoeveel "klein leed" we als normaal zijn gaan beschouwen. Je kan ze heel vaak herkennen aan bewoordingen zoals 'verfijning van de hulpen' of 'in een ervaren ruiterhand is hier niets mis mee'.

Tja wat is klein leed? Mag een spoortje niet meer, of een wat strenger bit? Maar wat is dan een strenger bit? Want dat heeft inderdaad ook met de ruiterhand te maken, en hoe je paard op een bit reageert in een bepaalde situatie.

Kaitlyn schreef:

Het is lastig dat je niet kunt zien of iets pijn doet bij een paard. Ik heb namelijk soms het idee dat het meer pijn doet wanneer ik een daas met een flinke klap op haar bezwete vacht dood sla, dan dat ik een keer een tik op de schouder geef.

Maar wat is dan de volgende situatie:

Paard vindt slootjes onder hindernissen wat "spannend". Eigenlijk niet, maar soms besluit ze dat ze daar echt niet overheen kan hoor...
Tijdens het aanrijden naar een hindernis met een sloot voel je haar al veranderen, dus geef je een kleine (dus geen harde) tik op de schouder om haar aandacht er even bij te houden zodat ze gewoon gaat. Het kan namelijk echt drammen zijn in sommige situaties, en dan moet je soms "ingrijpen".

DezeNaam schreef:

Kaitlyn schreef:

Het is lastig dat je niet kunt zien of iets pijn doet bij een paard. Ik heb namelijk soms het idee dat het meer pijn doet wanneer ik een daas met een flinke klap op haar bezwete vacht dood sla, dan dat ik een keer een tik op de schouder geef.

Maar wat is dan de volgende situatie:

Paard vindt slootjes onder hindernissen wat "spannend". Eigenlijk niet, maar soms besluit ze dat ze daar echt niet overheen kan hoor...
Tijdens het aanrijden naar een hindernis met een sloot voel je haar al veranderen, dus geef je een kleine (dus geen harde) tik op de schouder om haar aandacht er even bij te houden zodat ze gewoon gaat. Het kan namelijk echt drammen zijn in sommige situaties, en dan moet je soms "ingrijpen".

En wat wilt dat dan eigenlijk zeggen, dat je paard 'dramt'? Misschien dat je paard het dus eigenlijk niet leuk vindt... Of het daarom oké is om 'in te grijpen' met lichamelijke pijn prikkels? Vroeger zou ik ja gezegd hebben, vaak genoeg gedaan ook. Nu vind ik het een ander verhaal.

Elisa2 schreef:

De internationale dressuursport ontwikkeld zich momenteel juist mega positief.

Ik weet het niet hoor, volgens mij zijn de negatieve dingen er altijd al geweest in de paardenwereld zowel op amateur als op prof niveau. Het ligt heel erg aan hoe mensen zelf zijn en hoe ze met hun paarden omgaan.

Electra63 schreef:

30 jaar geleden stond het gros in stands.
Kregen ze met 3 jaar een zadel en daar werd nooit meer naar gekeken of het (nog) passend was. Paardentandarts? Fysio? Supplementen? Nooit van gehoord.
Alle kennis die nu beschikbaar is?

Citaat:

Je hebt gelijk dat het langzaam verandert. Maar ruiters zijn conservatief en stug. Die veranderingen gaan langzaam als er niet een duidelijkere boodschap komt vrees ik.

Lindsey_99 schreef:

Gelukkig waren er toen ook maneges met mensen die nog echte paardenkennis hadden, zelf tuig repareerden, en de paarden op een paar uur werk in de middag na gewoon altijd op de weide stonden, en met 30 jaar nog een uurtje per dag meededen. Alleen in de winter stonden ze, inderdaad, in stands.

Kendra schreef:

Lindsey_99 schreef:

Gelukkig waren er toen ook maneges met mensen die nog echte paardenkennis hadden, zelf tuig repareerde........................... moest je op de meeste maneges toch echt met een zaklampje zoeken.