Ik hou de sport altijd heel erg bij mijzelf.. Ik sta op een grote pensionstal, met zo'n 75 paarden en iedereen doet iets anders.
Een tijd mende veel mensen, die vertrokken en toen was het western tijdperk, daarna dressuur-wedstrijddames. En nu is het merendeel hobbymatig buitenruiter en ben ik begonnen met springen met twee anderen.. Je leert elkaars stijlen kennen en wisselt goeie dingen uit. Maar ik zie ook veel negatieve gekte en daarvan houd ik mij bewust afzijdig, tot het paarden schaad. Dan sta ik bij de eigenaar of stalhouder.
Wat ik ook doe met mijn paard, wij maken samen plezier. Onze overtuigingskracht met elkaar zit het hem in kleine stapjes. Is dat zeil op de grond eng? Dan blijven we gewoon even staan. Kan ze dat? Dan zetten we één stapje, enz.. Kan ze haar hoofd niet buigen, dan gaan we eerst ontspannen, stap ik even af. Stretchen we voorzichtig met een snoepje en pakken we dat stapje voor stapje op. Dat duurt soms wat langer, maar je leert naar elkaar luisteren. En zij leert zich op een bepaalde manier te gedragen naar mensen. En ik weet meteen wanneer iets echt mis is, door hoe ze reageert. Eigenlijk zijn wij nooit aan het werk, maar spelen de hele tijd. En dat verbind gek genoeg de hele stal wel. Ook mensen die ik niet ken gaan eventjes staan kijken en lopen weer glimlachend door.. Ik laat altijd de klok thuis. Ik plan twee uur in, waar ik denk aan één uur genoeg te hebben. Maar ga haar niet dwingen of overhaasten
En natuurlijk zie ik ook veel wat echt niet kan of klopt, maar dan ben je nooit de enige en zien gaandeweg op stal meer mensen het, totdat je individueel wordt duidelijk gemaakt dat wat je doet niet kan.. Mijn stal is echt een community waarbij we elkaar normen en waarden aanleren, ook binnen de paardensport. En dat is best fijn. Wij zullen de hoogste wedstrijdsport niet kunnen veranderen met ons clubje ben ik bang, maar wij veranderen wel wat er in onze omgeving gebeurd.
Daarnaast zoek ik zelf altijd uitdagingen om te blijven genieten. In de zomer vorig jaar leerden wij springen en dit jaar bereidden wij dat uit tot een 90cm oxer.
Gedaan in diezelfde kleine stapjes als net beschreven. Dan weegt de voldoening bij mij meer dan hoe een stalgenootje haar paard niet fatsoenlijk door de bochten kan rijden. Dan komt er vanzelf een lesgevend stalgenootje langs met de vraag of zij haar mag helpen.. Het lijkt soms ook maar net met watvoor instelling mensen naar hun paard gaan en van watvoor stal je komt..