Geplaatst In 2011 kreeg ik via mijn vriendin een mail doorgestuurd van een paardenhoudster die problemen had met 1 van haar paarden. Het paard liet zich namelijk niet vangen. Als wij het paard konden vangen en een veilige thuishaven konden bieden, mochten wij het paard houden. Klinkt best gek, als je het zo leest.
Om dit te kunnen begrijpen, neem ik jullie even terug mee in de tijd en zal jullie even een korte samenvatting geven over hoe deze bijzondere merrie bij ons terecht gekomen is.
Deze merrie was afkomstig uit een groot natuurgebied/begrazingsproject, waar men kwalitatief goede sport/springpaarden/ponys fokte en het liefste met een mooi kleurtje!
Nooit eerder hadden ze de merrie, genaamd Una, kunnen vangen. De pech wilde namelijk dat ze haar moeder, net voor de bevalling, niet gevangen kregen en er dus een veulen op de wereld kwam, wat niet was 'ingeprent' op de aanwezigheid van mensen. Una groeide op en ook pogingen haar te vangen om haar te scheiden van het huidig koppel (merries en veulens werden gescheiden zodra de veulens geslachtsrijpe leeftijd bereikten, ten einde bloedspreiding in de kuddes te behouden) mislukten en zodoende bleef Una waar zij was, wat haar eigenlijk best goed beviel
Toeval wilt dat mijn vriendin in ditzelfde natuurgebied jaren later op zoek ging naar een nieuw paard en haar keuze viel op deze merrie Una en op een andere merrie, een dochter van de zus van Una.
Foto gemaakt in het natuurgebiedUiteindelijk viel haar keuze niet op Una maar op de andere merrie. Una was toen 6 jaar oud en dus nog nooit aangeraakt door mensen. Wel was ze 'benaderbaar' tot op zekere hoogte. Maar haar aanraken, laat staan vastpakken, was niet mogelijk.
Toen Una 2 jaar later per ongeluk met een ander paard mee een vangkraal inliep, was het snel gebeurd. De hekken sloten zich rondom haar en ze werd een stal ingedreven, waarna ze is verkocht aan een, ik meen, handelaar. 2 weken later vond zij een nieuw baas in degene van wie wij haar hebben overgenomen.
Una, die niet aangeraakt kon worden, werd los in een dichte trailer vervoerd en uiteindelijk op haar nieuwe verblijfplaats uitgeladen in een nieuwe, kleinschalige kudde in een paddock paradise. Op zich, voor een merrie met een dergelijk verhaal, natuurlijk het minst schadelijk. Vanuit het paard gezien...
Helaas liet Una zich ook hier weer niet vangen en alle liefde, tijd en energie die er in haar werd gestoken, leverde helaas weinig op. Je kon in haar buurt komen, maar haar pakken liet ze niet toe, wat dus ook betekend dat ze niet gechipt, geent of bekapt kon worden en in geval van een noodsituatie niet te benaderen.
Wat iedereen hier ook van vind, er is goed voor Una gezorgd en ze had het vele malen slechter kunnen treffen. Het is gewoon geen minne klus om een volwassen, niet benaderbare merrie, goed op de rit te zetten. Vergeet namelijk niet, dat de nodige pogingen, ook in het natuurgebied, echt wel zijn gedaan.
Ze was iedereen gewoon te slim af
Zo zijn er ook echt deskundigen ingezet om haar mak te krijgen, maar een merrie die afstamt van een internationaal springende hengst, springt rustig over de nodige afzettingen heen 
Ook het neerhalen van Una met een verdovingsgeweer leverde niet het gehoopte resultaat op (7 pijlen in 1 paard en een lasso er omheen). Ze hadden haar uiteindelijk wel naar de grond gekregen en gehalsterd, maar een dag later had ze het halster losgewrikt en zoals jullie begrijpen... toen kon je helemaal niet meer bij haar in de buurt komen.
Dit verhaal brengt mij weer bij het bovenstaande, hoe ze bij ons is gekomen. Naar aanleiding van de mail zijn wij bij haar gaan kijken omdat ik wilde weten of ze mij aanstond. Een paard met een dergelijk verhaal is natuurlijk niet verkoopbaar (als je die mak krijgt, is verkopen denk ik het slechtste wat je zo'n dier kunt aandoen, dus ik moest haar leuk genoeg vinden om er voor in te kunnen staan dat ze de rest van haar leven bij mij zou mogen blijven).
Deze foto maakte ik toen van haar:
En we vonden haar wel leuk
In verband met het weer hebben we besloten nog niet direct met haar aan de slag te gaan. Daarnaast had ik zoals gewoonlijk alle stallen vol, dus had ik ook geen tijd en plek voor haar. Een maand of 2 later zijn we een paar dagen die kant opgegaan om haar te gaan trainen. Want ja... ze moest de trailer op, maar haar pakken lukte natuurlijk niet. Dus dan de grote vraag, hoe ga je haar in vredesnaam in een trailer krijgen, uitgaande van het feit dat je op een open weide staat en afzettingen haar niet tegen houden.
We bedachten een plan van aanpak. Een paard wat zo lang in een kudde heeft gelopen, is goed ingesteld op 'paardentaal', dus zij was dan weliswaar niet bekend met mensen/gedrag, maar wel heel goed met paardengedrag. En daar wisten wij wel raad mee.
4 dagen lang hebben wij dagelijks een uur met haar getraind. En dat trainen uitte zich de eerste dag al in een Una die heel hard van ons wegrende, als we ook maar enigzins aanstalten maakten om bij haar in de buurt te komen. Sterker nog, als we al naar haar keken vanaf een enorme afstand (het beest is niet gek natuurlijk), dan draaide ze zich heel rustig om en liep ze nog verder weg.
Oke... plan B ingezet... Plan A werkte duidelijk niet, voor zover je van een plan kon spreken
Ik besloot te vertrouwen op de nieuwsgierigheid die een paard van nature in zich heeft. Ik ging met mijn rug naar haar toe staan, hoofd afgewend en bleef zo even een tijdje staan. Het duurde niet lang voordat Una een voorzichtige stap mijn richting in deed. Let wel... je praat hier over een afstand van misschien wel 100 meter ten opzichte van het paard, maar ze was overduidelijk met ons bezig, want ja... Wij begaven ons in haar kudde en ze was wel duidelijk de leidmerrie van die groep, wat het dus ook wel haar taak maakte om ons in de gaten te blijven houden.Afijn, ze zette die stap in mijn richting en ik ben meteen weggelopen. Haar ogen rolden bijna uit haar hoofd. Dit was een reactie, die zij niet begreep. Want zij was gewend dat mensen toenadering zochten en nu gebeurde juist het tegenovergestelde. Dit gaf ons de voorsprong die wij nodig hadden. We zijn dit gaan uitbouwen, iedere keer als zij in onze richting kwam, namen wij afstand. Met als gevolg dat zij feitelijk 'de regie' kreeg over de situatie. En dat vond ze toch wel weer reuze interessant.
2 dagen hebben we dit een uur herhaald. Dag 2 groeide voorzichtig het vertrouwen, want ze raakte er kennelijk van overtuigd dat wij niets van haar wilden. Ze kwam steeds dichterbij. Echter, aanraken was geen optie en sterker nog, dat hebben wij niet eens geprobeerd, want wij waren beiden van mening dat als wij dat nu zouden proberen, we al het vertrouwen in 1 klap teniet zouden doen. Dus we bleven op afstand werken en lieten Una de grens bepalen.
Dag 3 moesten we weer een stap voorwaarts zetten, we hadden namelijk het plan om de dag erna de trailer mee te nemen en met de trailer te gaan oefenen. Zou ze erop lopen, zouden we haar meteen vervoeren. Maar we waren nog niet zover dat we daar mee aan de slag konden, dus we moeste de training iets intensiever maken.
We besloten voorzichtig een begin te maken aan het leiden en drijven. Iets wat noodzakelijk was om haar zover te krijgen dat ze ons zou gaan zien als 'hoger in rang' en er dus op zou gaan vertrouwen dat ze gewoon kon volgen. Oftewel, de kudde-hierarchie. Je overtuigd een semi-wild paard niet om iets te doen wat het niet wilt, door een spoor van suikerklontjes op de grond te leggen en hopend dat ze genoeg honger heeft om totale medewerking te verlenen (vanuit een open ruimte een kleine trailer in lopen uit vrije wil, niet vergetend de bagage die ze mee gebracht heeft na haar vorige 2 trailerritten).
Afijn, vanuit alle rust en vooral met voldoende afstand om geen paniek te veroorzaken bij haar, begonnen we met wat stuuroefeningen. Mijn vriendin liep achter haar een gat dicht en ik liet weer een gat open en zo wisselden we dat af, gebruikmakend van de ruimte om het paard heen. Uiteindelijk waren we zelfs in staat om haar te kunnen sturen. Dat dit natuurlijk niet zo simpel ging als ik het nu beschrijf, moge duidelijk zijn. Er zijn ook momenten geweest dat ze hard van ons wegrende. Maar grootste gedeelte van de tijd konden we haarfijn op haar inspelen en het scheelt dat mijn vriendin en ik ook feilloos op elkaar zijn ingespeeld dus je hebt aan een enkele blik voldoende. Hierdoor is alle overbodige communicatie overbodig en stoor je het paard ook minimaal.
Dat zag er uiteindelijk zo uit!
Fotos volgen nog, kan ze niet meer vinden
Dag 4 gingen we trainen met de trailer, samen met mijn vriendin en mijn vriend zijn we met de trailer die kant opgegaan. We hebben wederom getraind zoals we de dagen daarvoor ook met haar hadden getraind en net toen we wilden stoppen (we wilden niet langer dan een uur met haar werken, dat was compleet zinloos, het zou lukken of het zou niet lukken en in dat laatste geval... morgen weer een dag!), liep ze ineens achter mij aan op een tempo en in een houding dat ik dacht : "Het gaat lukken!". Ik liep snel door richting de trailer en ja hoor! Ze liep zo mee de trailer in! Ik weet niet hoe ik het heb gedaan, weet alleen dat ik op dat moment met een snoekduik via het voordeurtje over een emmer heen naar buiten ben gesprongen en op datzelfde moment deed mijn vriend de klep achter dicht (je wilt op dat moment niet in een afgesloten trailer staan met een losstaand paard die zojuist is opgesloten!). Ik denk dat we alledrie wel even hartkloppingen hebben gehad! Maar het was gelukt! Ze stond erin!
Vervolgens begon de reis naar de rest van haar leven...
De dagen die erop volgenden waren voor Una erg zwaar. Ze moest op stal (haar loslaten in de wei was natuurlijk geen optie) en ze was enorm agressief, wat je het dier niet kon aanrekenen natuurlijk. Maar goed, we moesten op onze hoede zijn. Staldeur open betekende 'in de aanval'. Ik heb menig maal het achterste van haar keel mogen aanschouwen, zover ging die mond open in een poging een stuk vlees uit mijn arm te scheuren.
We trainden rustig verder... Het voordeel van werken als paardentrainer is wel dat je hele dagen in de stal aan het rommelen was en zo deed ik rustig ieder half uur even de stal open om een appeltje naar binnen te rollen en dan ging ik weer weg. Kortom, ik gaf haar iets te eten, zonder wat van haar te vragen/verwachten.
Na veel moeite kreeg ik haar na 3 dagen een halster om. Dat ging niet vanzelf! Ik ben uiteindelijk op de staldeur geklommen, want samen met haar de stal in, was een vorm van suicide. Maar met het nodige gehengel, kreeg ik het voor elkaar en eenmaal een halster om, kon ik toch even wat meer!
Dat betekende ook dat ze weer naar buiten mocht! Ik had een klein stukje voor haar afgezet, zodat ze zelf kon beslissen of ze binnen of buiten wilde staan. Dat duurde toch wel een dag voordat ze de stal uitdurfde te komen!
Toen ze eenmaal wat gewend was en ook weer buiten durfde te komen, probeerde ik meer toenadering te zoeken en dat ging met de dag beter!
Wat begon vanuit de stal van een ander paard, zo tussen de tralies door (goh wat was ik trots toen ik deze foto maakte!)
Ontpopte al snel tot echt contact!
En ook anderen op stal konden haar voorzichtig al wat voeren en aaien.
Vervolgens koppelde ik haar aan een ander/ervaren paard om haar meer regels bij te laten brengen omtrent gedrag richting mensen en ook dat ging erg goed!
Ik leerde haar mij te volgen (wel voor de zekerheid een lange lijn eraan, just in case!) en zo hielp ze mij met voeren, paarden buiten zetten en alle andere klussen op stal!
Ook mijn kappers-skills kwamen aan bod... Haar staart was een grote dreadlock, dus daar heb ik destijds een derde uit weg moeten knippen.
En niet veel later de chip erin!
Nog geen 4 weken na aankomst, zaten we erop!
Oke... Ik ben er even klaar mee voor nu... Het lijkt niet nu echt een Kraamstal topic
, maar dat gaat het nog wel worden. Alleen dacht ik dat jullie het wellicht leuk zouden vinden om te horen hoe alles is gegaan.Ik schrijf later even verder, moet ook nog wat fotos uitzoeken.
