Geplaatst 
vorig jaar november is mijn moeder plotesling overleden, wat bleek dat ze al anderhalf jaar lang ziek was maar dat ze het nooit heeft durven en wou zegen tegen ons en tegen haar eigen famillie! maar goed het ging steeds slechter met me moeder en toen hebben we de knoop door gehakt en zijn naar de huisarts gestapt,
8 november
mijn vader was jarig en moes mijn moeder voor opname naar het ziekenhuis, na vele onderzoeken was er uit gekomen dat haar nieren het voor 20% nog deden (erg weinig kans dus dat ze het nog gingen doen) ik en mijn zusje waren toen op school en werk, wij gingen sávonds met mijn vader mee naar mijn moeder, zag er al beter uit dan thuis heeft 2 zaken bloedtransfuzie gehad (ze had ook nog bloedarmoede) gewoon gezelig gepraat, met gezin naar bigbrother zite kijken, over me (nu wel vriend) richard gehad, school enz, nou rond 10 uur naar huis ver na bezoek uur,
9 november
wort ik s'nachts rond 1 uur wakker gebeld dat het helemaal niet goed ging, ik schrok me kapot en was verward ik dacht namelijk dat ik moes werken, verder met de zuster gepraat, ik me vader wakker gemaakt en op naar het ziekenhuis, ligt mijn moeder in een trappel zak( hebben baby's ook) dat ze niet uit bed kon, ze was aan het ijlen, der ogen waren helemaal rood als of ze de hele dag jointjes had zite roken en maar tegen ons mijn vader en ik zegen dat ze weg wou, om dat me moeder vroeger operatsie zuster is geweest en ook jaren lang in het ziekenhuis heefft gewerkt was me moeder een soort van bang (lochies) ze wist namelijk erg goed wat er ging gebeuren, maar goed me vader stelde me moeder gerust, en ik barste in tranen uit! we werden naar een kamertje geroepen en er wert uit gelecht wat ze met me moder gingen doen, ze kreeg een buis in haar slagader in haar nek (tjoep) en ze ging aan de hartbewaking en aan de beademing, dus dat wert ic ( intensif care) na de hele nacht in het ziekenhuis geeten te hebben mochten mijn vader en ik om 6 uur naar huis, en zijn maar ene paar uurtjes nar bed gegaan.
10 november
Om vervolgens om een uur of half 12 naar me moeder te gaan, me zusje wis dus nog van niks en is nar school gegaan, is s'midags ook naar het ziekenhuis gekomen en alle fammilie van me moeder ingelicht te hebben stonde ze alle maal in het ziekenhuis, en wert er s'midags door een chirurg vertelt dat me moeder niet meer te reden was dat ze zo erg vermagert was ( ze at al bijna geen maand meer en dronk nog maar niet eens 1 glas vocht perdag) dus de dockter zij dat ze zich zelf uit had laten drogen en dat de nieren het niet meer zouden gaan doen, der lever was 2 x zo groot en had ze maag plat gedrukt waar door ze niet of nouwelijks at, en dat me moeder eigenlijk niet meer beter kon worden. Het zal je maar vertelt worden!!!! je slaat dicht en huilt wat je kan.. met welke tranen je nog over hebt, op zo'n moment wor je gewoon gek of de wereld onder je vandaan valt. toen is me moeder van alles los gekopelt en kon zelf weer ademen, ze wert naar een kamer gebracht voor haar allen, me vader is de hele tijd bij me moeder gebleven, me zusje en ik zijn rond 7 uur naar huis gegaan om tot rust te komen, eenmaal thuis gekomen, heb ik Richard gebeld of hij wou komen, en nog 2 vriendinen, we hebben ziten praten met alles en hoe het was verlopen, toen ik rond kwart over 10 half 11 naar me bed ging.. had ik het onweis warm in mijn bed, ik was half in dromenland krijg ik rond half 11 een ontzettende kouwde rilling.. nog geen 2 tellen later komt mijn zusje boven om te zegen dat ik naar benede moes komen, ik schrok en sprong uit bed en rende naar beneden, mee neef zat aan de telefoon, me zusje zat lijkwit op de bank, daar kwam het verlossende woord... je moeder is overleden!
ik wis niet wat ik hoorde. ik kon me niet meer in houden en ben gelijk 8er de pc gaan zite me vriend inlichten en schrok zich helemaal rot, en de andere mense. me vader was nog bij me moeder en kwam naar huis met me tante. 11 november
me zusje werd 15, leuke verjaardag zal het niet worden, we hebben die midag zo veel moeten regelen van rouwkaarten, begraafkist, dienst die gehouden werd, familie, vrienden, kennisen, bekende, inlichten. we waren erg moe van de hactiese week, me ogen zaten zo dicht van het huilen dat ik niet eens meer kon! 12 november 13 jaar geleden is mijn oma (moeders- moeder) overleden, nu alles in 1 week
tis zo raar je moeder gaat dinsdag het ziekenhuis in en de dinsdag er na is alles geregeld voor een begravenis!! tis zo onwerkelijk ik besef nog steeds niet hoe en wat we hadden kunnen doen! thuis is eigenlij nu alles weer een beetje aan het rollen, ik kan me gelukig bij de paardjes uitleven, goed met me vriendine praaten en met me vriend kan ik alles delen, ben zo blij dat hij me moeder ook heeft gekent, me moeder zij altijd tegen hem als hij bij ons thuis kwam
'zo hoe is het met me spetter' dat zal ik noooit meer vergeten en hij ook niet
mischien is het een heel erg verhaal maar wou dit kwijt!
vandaag gewoon op stal bij me paardje geweest, niet veel an gedacht, mischien vanavond, mar voel me nu sterk, en kan er gewoon over parten, ik ben nog steeds boos, waarom mijn moeder.. ik snap het nog steeds niet, en ik krijg er ook niet mee terug, dus ik moet me er bij neer leggen.
mijn droom is wel uit gekomen want sinds 28 septembet heb ik een heel mooi paardje voor me zelf, me moeders droom was altijd dat ik ooit een eigen paardje had, en die is dus nu uit gekomen
nou ik heb genoeg gezecht, bedankt voor het lezen ik hoop niet dat het al te lang is
groetjes corien
Heel, heel veel sterkte meis deze dagen. Als je het moeilijk hebt mag je je hart altijd bij mij luchten he dat weet je. 
maar vind het ook weer zo sneu voor me zusje, dus jah, 
. 
