Uit het artikel vind ik dit wel het ergste:
Citaat:
Veel buitenlandse toeristen komen in Cuba terecht in een parallelle werkelijkheid: in de tropische en chique strandresorts merken ze waarschijnlijk weinig van de crisis. Maar daarbuiten, in de steden en op het platteland waar het leven zich van de gewone Cubanen afspeelt, is de crisis zichtbaar. Voor de Cubanen bestaat de realiteit vooral uit iedere dag weer proberen te overleven."
Wij zijn overigens de enige deelnemers die de trainingsduiken zelf georganiseerd hebben en dus niet direct in luxe hotels verblijven.
Ergens vind ik het ook wel eng, want kan het gewoon rondreizen nog wel? Maken wij een verkeerde keuze door in casa particulares te overnachten? Dus bij mensen thuis? Maar ik ben dus totaal niet iemand die naar een land kan gaan en alleen in luxe kan leven terwijl er zo veel mensen niets hebben.
IK weet nog de dankbaarheid bij de Bromo vulkaan in 2005 toen ik de verhuurder van mijn paardje een oud ponyhoofdstel gaf met bit (hier lukte het verkopen niet). Hij had meteen alle verhuurders om hem heen staan en iedereen had een stukje leer in handen. Het was een enorm geschenk, terwijl het voor mij gewoon iets was wat hier afgedankt was.
Wat ik nu op een stapel heb liggen wat eventueel mee kan naar die mensen:
-3 nieuwe halsters
-3 hoofdstellen
-4 potjes nog geheel dichte sudocreme
-5 verpakkingen met 1m pleister
-doosje met 100 stuks pleisters in allerlei maten
-diverse verpakkingen met vaseline verband
-1 hele doos cutisorb absorberend verband 15X15 cm
-10 tandenborstels
-5 pakjes paracetamol 50 stuks per pakje
-3 pakjes ibuprofen 400
-5 doosjes diarreeremmer
-doosje met 100 stuks inlegkruisjes
-2 doosjes met 10 stuks maandverband ultra dun
-een nieuwe knuffelbeer in de vorm van een eland
-diverse kleine tubes met handcreme of bodylotion
Ik moet ook nog enorm veel eilandpleisters hebben, maar kan ze niet meer vinden. Maar als ik die terugvind gaan die ook op de stapel.
Wat gaat passen in de koffer weet ik natuurlijk niet. Maar het ligt klaar, ook al duurt het nog een aantal maanden. De pijnstillers en diarreeremmers en de kleine potjes sudocreme gaan in ieder geval mee. Ook neem ik pleisters mee. In eerste instantie voor mezelf, maar ik neem het nu gewoon niet meer mee terug.
Het is dan natuurlijk nog de vraag, waar deel je wat uit. We verblijven de eerste en de laatste nacht in een hostel in Havana. Daar komen veel backpackers.
Dan 2 nachten naar Vinales naar een echtpaar waar ook de ouders er ook nog bij in huis wonen. Verder weet ik niets van dat gezin.
En dan 4 nachten naar Playa Larga naar een duikinstructeur. Die heeft 2 kinderen, maar hoe oud weet ik niet.
Ik durf ook niet te veel te vragen. En de taal is ook echt een probleem, ze spreken veelal alleen Spaans.
Maar ik verwacht eigenlijk dat er een soort secundaire economie in de vorm van ruilhandel is daar. Dus als je iets geeft wat ze niet direct zelf kunnen gebruiken dat ze er wel blij mee zijn omdat het weer toegang tot wat anders geeft.
Voor Dorine, is de post in het land zelf veilig? Dan zou je geld mee kunnen geven, dat ik het daar via een host verstuur. Het blijft een risico natuurlijk, maar ik probeer ook even mee te denken.