Bokt.nl

Neevoor2 schreef:

Dit is een goedgekeurd schaduwaccount.

Ik wil vooral mijn verhaal doen maar ik hoop ook op herkenning en wellicht goed advies.
Bedankt voor het nemen van de tijd om mijn verhaal te lezen.

Mijn man heeft aangegeven dat hij geen 2e kind wil. Dit is pas ontstaan nadat ons 1e kind is geboren. Voorafgaand hebben we altijd het idee gehad -als het ons gegund zou zijn- om 2 kinderen te krijgen. Mijn wens voor een 2e kind is enorm groot. Ik wist sinds een tijdje dat hij twijfels had wat voor mij eerst heel onverwachts kwam, en ik was ook bang voor dit definitieve antwoord. Ik voelde het inmiddels de laatste tijd al een beetje aankomen en daardoor zit ik heel slecht in mijn vel. Ik huil veel op de momenten dat ik alleen ben. Afgelopen week trok ik het niet langer en barstte ik in huilen uit op de bank. Ik zei dat ik me heel veel zorgen maak over onze toekomst.

Mijn man geeft aan dat hij de behoefte voor een 2e niet zo voelt. Hij vind het nu al vrij lastig dat het leven anders is; meer plannen, rekening houden met, minder spontane acties. Hij mist het leven van hiervoor soms wel. Nu hebben we een makkelijk, lief, vrolijk meisje. Geen moeilijke start gehad of moeilijkheden op latere momenten, dus daar ligt het probleem niet. Hij is voor haar ook een betrokken vader, daar kan ik niks van zeggen. Hij denkt vooral dat we door een 2e kind nog meer moeten plannen en het veel drukker wordt en er geen tijd voor zichzelf overblijft. Terwijl ik denk dat de grootste verandering van 0 naar 1 kind is ipv van 1 naar 2, en als je voor 1 kind opvang moet regelen dan is het voor een 2e kind niet veel extra werk. Maar het zal zeker drukker worden. We werken beiden onregelmatig. Onze dochter gaat 1 of 2 dagen per week naar de opvang en opa’s en oma’s vangen afwisselend 1 dag op. Op de andere dagen is 1 of beide thuis. Elke maand is het even puzzelen om onze roosters op elkaar af te stemmen en de opvang daar omheen te regelen, maar dat doe ik altijd.

Mijn man zijn leven is verder weinig veranderd sinds onze dochter er is. Hij heeft intussen zijn droombaan, kan wekelijks zijn sport en hobby uitoefenen en hij wordt niet belemmerd in uitstapjes met zijn vrienden oid. Verder hebben we als gezin ook tijd om leuke dingen te doen. Financieel zijn er ook geen problemen.

Misschien kan ik daarom ook juist niet zo goed dealen met de reden waarom hij het niet wil. Hij weet dat ik het wel graag wil. Sterker nog; hij weet dat ik intens verdrietig ben door zijn ‘besluit’ en beseft zich dat ik hierdoor teleurgesteld ben in hem. Maar daarmee blijft zijn besluit alsnog vast staan. Hij staat weinig open voor argumenten voor wel een 2e kind. Hij maakt het voor mijn gevoel groter/moeilijker dan dat het is maar hij vindt andersom dat ik er te makkelijk over denk. Hij praat ook met niemand over ervaringen met 1 of 2 kinderen.

Ik besef me ook goed dat hem overhalen een 2e kind te krijgen terwijl hij eigenlijk niet wil averechts werkt. Maar ik heb er ook veel moeite mee dat hij ook niet zijn best lijkt te doen om er toch over na te denken en te praten met anderen. Als zijn besluit dan alsnog blijft vaststaan kan ik het misschien beter accepteren.

We merken allebei dat we de laatste weken onbewust afstand van elkaar hebben genomen. Hij omdat hij weet dat mijn kinderwens zo groot is en hem dat heel erg afschrikt. En ik omdat ik steeds sterker voelde dat hij geen 2e wil.
Van de week kwam hij wel heel verdrietig thuis en zei dat hij me niet kwijt wil.

Ik heb relatietherapie geopperd of een tijdelijke break. Hij geeft aan dat hij niet weet of dat gaat helpen en hij iig voor relatietherapie wel een drempel over moet. Hij lijkt er niet heel erg open voor te staan.

Hij legt nu eigenlijk de bal een beetje bij mij neer qua hoe nu verder. Hij snapt het als ik hierdoor wil scheiden. Hij beseft zich ook dat als we ons huwelijk voortzetten, dit uiteindelijk alsnog tussen ons in kan gaan staan.Ik weet niet of mijn kinderwens of mijn liefde voor hem sterker is. Ik ben bang dat ik hem altijd zal verwijten dat er geen 2e kind is gekomen.

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik ben zo gebroken, zo verdrietig. Ik vind het verschrikkelijk dat we in deze situatie zijn beland. Alles wat ik niet wil voor mijn dochter is gescheiden ouders. Zo had ik het echt niet voor me gezien. Maar ik wil ook geen ongelukkige moeder zijn. Of een verbitterde echtgenoot. Ik ben boos, teleurgesteld, verdrietig, wanhopig, radeloos. Moet ik dit alles op het spel zetten omdat mijn wens voor een 2e zo groot is? Ik vind het ook oneerlijk dat de bal bij mij neergelegd wordt om de knoop hierover door te hakken. Iets in mij zegt dat ik keihard moet vechten voor onze relatie. Ik ben geen opgever. Maar ik weet ook niet of ik mijn kinderwens kan opgeven.

Nogmaals bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal.

elnienjo schreef:

Sheran schreef:

Heel wild idee van iemand, enig kind, zonder echte een-eigen-kindwens:

Als je zegt dat je nog zoveel liefde te geven hebt, ook aan een kind met een probleem, heb je dan ook wel eens aan pleegzorg gedacht? Kan kortdurend, langdurend, of bv alleen een middag in de week en je helpt er echt iemand mee...

Maar dan scheept ze haar man er toch ook mee op?

Sheran schreef:

elnienjo schreef:

Heel wild idee van iemand, enig kind, zonder echte een-eigen-kindwens:

Als je zegt dat je nog zoveel liefde te geven hebt, ook aan een kind met een probleem, heb je dan ook wel eens aan pleegzorg gedacht? Kan kortdurend, langdurend, of bv alleen een middag in de week en je helpt er echt iemand mee...

Maar dan scheept ze haar man er toch ook mee op?

Hangt ervan af. In zekere zin natuurlijk wel, maar toch in een stuk mindere mate dan met een 'eigen' kind. Je houdt meer tijd voor jezelf, ook afhankelijk van de pleegzorg die je kiest natuurlijk. Sommige zorg begint al met een middag per week. En er is ook zeer kortdurende opvang.

Lindor92 schreef:

Een kinderwens is een kinderwens. Dan maakt het niet uit of het de 1e, 2e of 3e is. Daarom vind ik opmerkingen over 'knijp in je handjes met wat je hebt' onpasselijk.

Hele lastige situatie is dit. Hoe oud is je dochter nu? Misschien heeft hij meer tijd nodig en kun je wellicht bespreken om het over een half jaar of een jaar nog eens te bespreken?

silvericathy schreef:

Nee is nee vind ik. Je man geeft duidelijk aan het absoluut niet te willen, en ik vind dat je dit moet accepteren.

Mkango schreef:

Lindor92 schreef:

Een kinderwens is een kinderwens. Dan maakt het niet uit of het de 1e, 2e of 3e is. Daarom vind ik opmerkingen over 'knijp in je handjes met wat je hebt' onpasselijk.

Hele lastige situatie is dit. Hoe oud is je dochter nu? Misschien heeft hij meer tijd nodig en kun je wellicht bespreken om het over een half jaar of een jaar nog eens te bespreken?

Ongepast, onpasselijk is wat anders. En leg dan eens uit waarom een kinderwens zwaarder weegt dan het actief níet willen van een kind.

silvericathy schreef:

Nee is nee vind ik. Je man geeft duidelijk aan het absoluut niet te willen, en ik vind dat je dit moet accepteren.

Daarnaast... De man is altijd de zwakste partij.

Opmerkingen als: als hij geen tweede wilde had hij zich moeten laten helpen

En

Dat hij geen goede vader is dat hij zijn vrouw met twee kinderen achter laat.

Etcetera etcetera etcetera zoals dat tegenwoordig gaat in deze maatschappij, daar zal hij ook absoluut niet op zitten te wachten.

Bij scheiding trekt hij ook aan het kortste eind .... Want ja precies..wie mag er in de meeste gevallen alimentatie gaan betalen ....juist ja, de vader.

Daarnaast, zie je het al voor je....een regeling wanneer wie de kinderen heeft... Terwijl je man absoluut duidelijk geweest is geen tweede te willen. Denk je dat hij het dan ook nog eens leuk gaat vinden dat hij een aantal dagen de zorg voor beiden moet dragen.
Hoe denk je dat een tweede kind zich zal voelen als vader zegt: jij bent de reden van scheiden, ik heb jou nooit gewild maar mamma wilde perse een tweede kind. En nu mag ik ook nog eens opdraaien voor de kosten.



Uiteraard hoeft bovenstaande niet zo extreem uit te pakken.... Maar denk er eens over na .. stel dat, is dat wat je wilt.... Is een tweede kind echt zo belangrijk voor je?

En dan....stel dat je man bij zijn absolute standpunt blijft (NEE!!!). Ga je het dan stiekem doen? Is dat wat je wilt... Je man "naaien" met een kind dat hij absoluut niet wilt?
Ben je dan trots op jezelf?



Misschien is mijn post erg aanvallend, maar het is niet kwaad bedoeld. Puur bedoeld om je ogen te openen wat jouw keuze hierin teweeg zou kunnen brengen.

Ik heb diep respect voor jou man, die heel erg duidelijk aan de voorkant aangeeft geen tweede kind te willen... Er zijn genoeg mannen die hun mond dichthouden en pas als het te laat is gaan miepen en piepen dat ze het allemaal niet zo gewild hebben.

Goof schreef:

Je klinkt serieus behoorlijk verbitterd in je laatste bericht. Je voelt je bedrogen omdat hij geen 2e kind meer wil?
Situaties veranderen, meningen veranderen, wensen veranderen. Dat mag je de ander nooit kwalijk nemen!
Echt, zoek therapie voor jezelf en leer allereerst hiermee om te gaan.

silvericathy schreef:

Ik begrijp dat jullie mijn post misschien aanvallend en onfatsoenlijk vinden.

Maar zelf heb ik het in mijn omgeving meermaals meegemaakt. Die vrouwen gaven ook duidelijk aan dat ze het niet stiekem zouden doen.

En goh... Opeens toch zwanger.

Daarom is mijn post ook niet kwaad bedoeld naar ts toe. Maar er lezen ook anderen mensen dit topic, of komen er toevallig bij terecht als ze iets opzoeken via google. En ja, dan vind ik persoonlijk dat ze mijn bericht mogen lezen ..en misschien opent het hun ogen. Misschien kan ik er voor anderen mannen iets mee verkomen.