Geplaatst Van de week werden mijn ouders opeens gebeld door onze buurman in Zweden dat er was ingebroken. Bij hemzelf was dit namelijk het geval, waarna hij een rondje om ons huis gelopen is en constateerde dat onze ramen ook geforceerd waren. Uiteraard hebben we toen meteen een dorpsbewoner gebeld die de sleutel heeft of hij polshoogte wilde gaan nemen, en of hij de politie wilde bellen. Die namen het gelukkig zeer serieus op en zijn met twee grote bussen langsgeweest om forensisch onderzoek te doen.
Mijn ouders waren zelf nog in Nederland en zijn ondernemers. Maar je moet er toch heen, je mooie, geliefde huis daar in de kou laten staan is geen optie. Dus de hele toko dicht, en met enorm veel vragen zijn ze vertrokken naar Zweden. Een ontzettend dubbel gevoel; aan de ene kant het "eindelijk, we gaan weer voor het eerst dit jaar naar Zweden" gevoel, en aan de andere kant hou je je hart vast voor wat er aangetroffen gaat worden. Ik zou zelf ook absoluut mee zijn gegaan, maar ik ben net geopereerd en dit was dus helaas geen optie in verband met controles en herstel.
Op de heenweg nog zulk mooi weer, alsof er niets aan de hand is...
Zojuist zijn ze gearriveerd. Ik was erbij op facetime. Zo kon ik er toch een beetje voor ze zijn. Want naast dat het mij zelf natuurlijk pijn doet, doet het me vooral ontzettend veel pijn om te zien hoeveel pijn het mijn lieve ouders doet. Ze hebben 15 jaar lang helemaal zelf dit huis verbouwd, in zijn oude, originele staat hersteld, er zo ontzettend veel liefde in gestopt en zoveel mensen met zoveel gastvrijheid ontvangen. Het is een fantastische plek. En dan zijn er een paar paasei die er met hun vuile tengels aan durven te zitten. Ik snap niet hoe je dat kan doen of hoe je zo kunt zijn.
Mijn jeugdkamertje. Het voelt heel onwerkelijk dat hier iemand die ik niet ken en die niet welkom was heeft rond heeft gelopen en alles uit de kasten heeft getrokken. Er zijn hier zoveel herinneringen, en die voelen nu echt bevuild.
Deze paar foto's zijn echt pas het kleine tipje van de ijsberg. Alles in het hele huis is omgekeerd, leeggehaald en overhoop gehaald. De chaos is niet te overzien. Hoe ze dit samen binnen een weekje op gaan ruimen weet ik niet, ik hoop volgende week zelf af te kunnen reizen ondanks alles en ook te kunnen gaan helpen. Voor nu ben ik best bang dat ze 's nachts terugkomen terwijl mijn ouders daar alleen zijn. Ze hebben twee katten bij zich maar geen hond ofzo. Dat zou me wel gerust stellen. Er waren namelijk veel grote spullen klaargezet bij de deur om dan makkelijker mee te kunnen nemen. Ik ben zo bang dat ze die alsnog komen halen en mijn ouders iets aandoen.
Er is "gelukkig" vrijwel niets kapot, enkel twee van de ramen die mijn vader helemaal zelf in originele stijl gemaakt heeft zijn geforceerd. Ook zijn alle thermostaat kranen van de muur geschroefd. Godzijdank laten we het huis "bevriezen" 's winters en wordt het volledig afgetapt. Er is dus geen waterschade. Verder is er ook niet veel weg; vooral kandelaars en koperen pannetjes enzo die gewoon bij de Loppis gehaald waren. Ze waren duidelijk op zoek naar iets van waarde, en dat was er niet. Enkel het fornuis, maar dat weegt 1500 kilo en schuif je niet zomaar de deur uit.
Maar al dat materiale maakt me niet zo uit eigenlijk. Deze plek, dit thuis, is voor mij altijd een veilige plek geweest. Een plek waar ik even tot mezelf kan komen en alles los kan laten. En nu heeft daar iemand aangezeten. Dat idee is zo verschrikkelijk naar. Dit is het levenswerk van mijn ouders, hetgeen wat achterblijft als zij er later niet meer zijn. De vloeren waar ik overheen loop zijn geverfd door mijn moeder, overal is timmerwerk gemaakt door mijn vader. Zij zijn als het ware het huis. En dat is aangetast.
Wat ik wil met dit topic weet ik niet zo goed. Ik wil het vooral van me afschrijven denk ik. Ik realiseer me nog niet zo goed dat dit gebeurd is. Ik wil er vooral gewoon graag heen en helpen en er zijn voor mijn ouders.
. 
Ik snap niet dat er mensen zijn die andere mensen dit aan kunnen doen. 
gewoon zo grrrrr. Hopelijk krijgen ze het voor elkaar in deze week de boel wat te herstellen en op te lossen.
en het gevoel van onveiligheid daarna voor lang. 
Ik ken mensen in de buurt van Karlstad, als dat een beetje in de buurt is kan ik ze vragen om een slotenmaker als je wilt. 