Bokt.nl

**Geplaatst**: 19-06-19 23:01

Re: Durf jij écht kwetsbaar te zijn?

Geplaatst: 19-06-19 23:01

Bij mijn ouders mocht het alleen maar goed gaan, elke andere emotie werd heel raar op gereageerd. Toen ik op mezelf ging wonen ben ik hier heel veel mee bezig geweest omdat ik het heel zwaar vond om emoties op te kroppen. Ik wilde graag weer echt in contact staan met mijn gevoel en dat is gelukt

Ik vind het nu heerlijk om diepgaande open gesprekken te hebben met iemand.

Al ben ik er aan de andere kant ook wel huiverig voor, omdat mensen niet altijd het beste met je voor hebben helaas.

**Geplaatst**: 19-06-19 23:05

Geplaatst: 19-06-19 23:05

Palmera schreef:
Op het werk gaat het niemand wat aan als er een naaste is overleden. Hooguit de werkgever om de benodigde tijd voor de begrafenis te bespreken. Verder vind ik het privê en dat hoort niet op de werkvloer thuis.

Als mijn relatie over is ga ik dat sowieso niet over de tamtam bekend maken. Als bv een vriendin vraagt hoe het met hem gaat deel ik het wel mede. Kan zo een maand later zijn.

Ik wil deze punten even uitlichten en algemeen maken. Dit is dus geen reactie op jou persoonlijk:

Het klinkt zo ongezellig en...eenzaam? Klinisch? Natuurlijk hoef je niet alles met collega's te delen, maar mijn voorkeur gaat er wel echt naar uit om die 40 uur per week zo leuk mogelijk te besteden. Dus ook de weekenden bespreken, babbeltje maken... Het overlijden van een naaste indien van toepassing. Dat zou ik dus echt direct vertellen. Zelfde met een relatiebreuk trouwens. Het kwetsbaar opstellen verkleint je afstand tot anderen en dat vind ik dan weer bevoordelijk voor de samenwerking.

Dan even voor jouw situatie: ik zie dat je in de keuken werkt. Mijn ervaring is dat dat hechte families zijn. Leent jouw situatie zich niet voor kwetsbaar opstellen? Of zoek je dat niet bij de mensen met wie je werkt? Of überhaupt niet?

**Geplaatst**: 19-06-19 23:14

Geplaatst: 19-06-19 23:14

Doubtless schreef:
Palmera schreef:
Op het werk gaat het niemand wat aan als er een naaste is overleden. Hooguit de werkgever om de benodigde tijd voor de begrafenis te bespreken. Verder vind ik het privê en dat hoort niet op de werkvloer thuis.

Als mijn relatie over is ga ik dat sowieso niet over de tamtam bekend maken. Als bv een vriendin vraagt hoe het met hem gaat deel ik het wel mede. Kan zo een maand later zijn.

Ik wil deze punten even uitlichten en algemeen maken. Dit is dus geen reactie op jou persoonlijk:

Het klinkt zo ongezellig en...eenzaam? Klinisch? Natuurlijk hoef je niet alles met collega's te delen, maar mijn voorkeur gaat er wel echt naar uit om die 40 uur per week zo leuk mogelijk te besteden. Dus ook de weekenden bespreken, babbeltje maken... Het overlijden van een naaste indien van toepassing. Dat zou ik dus echt direct vertellen. Zelfde met een relatiebreuk trouwens. Het kwetsbaar opstellen verkleint je afstand tot anderen en dat vind ik dan weer bevoordelijk voor de samenwerking.

Dan even voor jouw situatie: ik zie dat je in de keuken werkt. Mijn ervaring is dat dat hechte families zijn. Leent jouw situatie zich niet voor kwetsbaar opstellen? Of zoek je dat niet bij de mensen met wie je werkt? Of überhaupt niet?

Ik ben verre van eenzaam en schijn een best gezellig mens te zijn.

Maar ik vind wel dat werk en privé gescheiden moet blijven. Dus een neutraal 'hoe was je weekend' of 'hoe gaat het' is mij best. Maar emotionelere zaken horen niet op de werkvloer thuis bij mij.
En die 60-urige werkweek is bij mij gewoon leuk en gezellig. Maar bij voorkeur zonder persoonlijke toestanden en drama's.

**Geplaatst**: 19-06-19 23:24

Re: Durf jij écht kwetsbaar te zijn?

Geplaatst: 19-06-19 23:24

Mag ik vragen waarom je dat vindt?
En zie je kwetsbaar zijn automatisch als toestanden en drama, of is er ook een vorm van kwetsbaar zijn die als positief geinterpreteerd kan worden?

**Geplaatst**: 19-06-19 23:29

Geplaatst: 19-06-19 23:29

Je kan je invoelen en toch praktisch zijn.

Heb iemand gehad die extreem paranoide was op lachende mensen. Zij wist dan zeker dat ze haar aan het uitlachen waren (echt totaal niet realistisch). Haar boze uitbastingen die daarop volgde zorgde dan juist weer voor enorme onrust.
Ik heb beide partijen los van elkaar aangehoord en het team fysiek gesplitst met een kleine halve waarheid. De paranoide persoon had ook veel nekklachten (stress natuurlijk) dus die heb ik een hoogte verstelbare tafel aangeboden die in het rustigste hoekje van het gebouw stond. Iedereen blij en tijdens de koffie werd het ineens weer gemoedelijk. Beide partijen hebben me bedankt voor het begrip. Maar eerlijk is eerlijk, ik vond het persoonlijk een kleuterschool situatie ipv een groep volwassenen.

Ik kan me dan echter voorstellen dat bijv diegene die nu afgezonderd was dat ook als een soort straf gezien zou kunnen hebben voor haar openheid. Dan krijg je dus weer een reactie als: je wordt bestraft als je je kwetsbaar opsteld.

De grens is flinterdun. Iemand die verdrietig is om het verlies om een huisdier die zegt dat hij/zij daarom kan invoelen om het verlies van een kind van een ander kan heeeel fout uitpakken.
Ik vind de aanpak van Palmera daarom verstandig. Je bent als werkgever niet automatisch gekwalificeerd om allerhande trauma‘s binnen je bedrijf op 1 spoor te krijgen. Daar heeft iedereen hopelijk vrienden voor. Wat natuurlijk weer niet uitsluit dat collega‘s vrienden kunnen worden.

Laatst bijgewerkt door Sizzle op 19-06-19 23:32, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 19-06-19 23:32

Geplaatst: 19-06-19 23:32

Doubtless schreef:
Mag ik vragen waarom je dat vindt?
En zie je kwetsbaar zijn automatisch als toestanden en drama, of is er ook een vorm van kwetsbaar zijn die als positief geinterpreteerd kan worden?

Omdat men in op de werkvloer is om daar te werken, geld te verdienen, klanten te helpen, diensten uit te voeren, noem maar op.

En positief kwetsbaar opstellen? Ik denk voor sommige mensen wel. Zij die het nodig hebben.
Ik heb het gewoon niet nodig. En het is echt niet allemaal rozegeur en maneschijn hier, maar ik ben het type dat het probleem van alle kanten bekijkt en dan komt de oplossing wel bovendrijven ter uitvoering. En zo niet, ergens mee leren leven en dingen accepteren ben ik niet slechter van geworden.

**Geplaatst**: 19-06-19 23:36

Geplaatst: 19-06-19 23:36

Whale schreef:
Malenka schreef:
Maar zeggen jullie dat dan ook eerlijk?

En jeetje... Gejammer? Je kunt het ook zien als blijk van vertrouwen en het willen verdiepen van de band.

Of ik het eerlijk vertel? Nee. Ik luister het verhaal aan, het gaat het ene oor in en het andere oor weer uit, en dan ga ik weer verder met mijn leven.

En verdiepen van de band? Ik hoef niet een band met de hele wereld hoor.

Dat zou ik dus echt niet tof vinden. Iemand die niet oprecht is. Maar zoals ch enkel sociaal wenselijke gedraagt. Wat hebben we aan die interacties?

En uiteraard hoef je ook geen band op te bouwen met de hele wereld. Je praat toch ook niet met de hele wereld? Interacties met verschillende mensen speelt zich af op verschillende niveaus. En als je geen interesse hebt kun je dat toch zeggen?

Ik las hierboven ook van iemand die wel vraagt hoe het gaat en hoe het weekend was. Zou je dat aan mij vragen dan krijg je een eerlijk antwoord en niet het gewenste sociale antwoord. Gewoon omdat ik mijn tijd daar niet mee wil verspillen. Ik wil oprechte interacties en geen interacties over koetjes en kalfjes omdat het moet.

Je leert mij kennen zoals ik echt ben. Alle mooie en minder mooie dingen van mij. En als je mij niet wil kennen zoals ik ben dan ben ik blij als je eerlijk bent. Dat scheelt mij weer tijd en energie die ik in mensen kan steken die dat wel willen.

**Geplaatst**: 19-06-19 23:47

Re: Durf jij écht kwetsbaar te zijn?

Geplaatst: 19-06-19 23:47

Tuurlijk zou ik kunnen zeggen dat ik geen interesse heb en dat ze moeten opzouten, maar dan kwets je weer iemand, en dat wil ik ook niet. Dus daarom luister ik het gewoon aan.

Maar gelukkig kom ik tegenwoordig niet meer veel van zulke mensen tegen.

**Geplaatst**: 19-06-19 23:54

Geplaatst: 19-06-19 23:54

Even omgekeerd (waar gebeurd): wat dacht iemand te verwachten die tijdens een zakelijke instructie van een apparaat ineens uit het niets tegen de uitlegger volledig los gaat over de slechte verhoudingen met haar moeder. Je zet daarmee iemand ook onterrecht voor het blok met je kwetsbaarheid die je zojuist nog kwetsbaarder gemaakt hebt.
Gelukkig heeft die persoon niet mij getroffen want ik zou serieus niet weten wat ik daar mee moet op zo‘n misplaatst moment. Uitklokken en een uur aanhoren? Afspraak maken voor na het werk? Met iemand waar je sowieso al niets mee had?

**Geplaatst**: 20-06-19 07:17

Geplaatst: 20-06-19 07:17

Sizzle schreef:
Even omgekeerd (waar gebeurd): wat dacht iemand te verwachten die tijdens een zakelijke instructie van een apparaat ineens uit het niets tegen de uitlegger volledig los gaat over de slechte verhoudingen met haar moeder. Je zet daarmee iemand ook onterrecht voor het blok met je kwetsbaarheid die je zojuist nog kwetsbaarder gemaakt hebt.
Gelukkig heeft die persoon niet mij getroffen want ik zou serieus niet weten wat ik daar mee moet op zo‘n misplaatst moment. Uitklokken en een uur aanhoren? Afspraak maken voor na het werk? Met iemand waar je sowieso al niets mee had?

Ik zou zeggen dat dit heel vervelend voor haar is en dat je met haar meevoelt maar dat we hier zitten voor een zakelijke instructie van een apparaat en niet om prive issues te bespreken. En dat we nu weer verder gaan met de zakelijke instructie.

**Geplaatst**: 20-06-19 07:26

Geplaatst: 20-06-19 07:26

Hm, interessant topic dit.. Ik vind persoonlijk een aantal zaken hier helemaal niet gaan over 'je kwetsbaar opstellen' (of anderen die zich kwetsbaar opstellen) maar meer over social skills :')

Het blijft denk wat lastig te omschrijven wat 'je kwetsbaar opstellen' precies is..

Wat Sizzle schrijft ben ik het mee eens. Ik stel me kwetsbaar op tegenover dierbaren (partner, goede, maar dan écht goede vrienden en mijn moeder). Niet dat ik dagelijks bij hun zit te janken, maar wij hebben gesprekken over wat ons (niet alleen mij) maar óns bezig houdt, zij vertellen en ik luister, en andersom.
Daar hoort zeker ook bij het delen van blijdschap..

Mensen die onder kennissen, collega's of zelfs 'vreemden vallen vertel ik niet heel veel, waarom zou ik echt :')

Ik zou het ook heel vreemd vinden als een relatief onbekende een heel dramatisch levensverhaal uit de doeken gaat doen tegen mij

En erbij opgemerkt, je kwetsbaar opstellen is (hopelijk!) niet alleen drama maken en moeilijk doen! Althans, zo zie ik dat niet.
Ik zie mensen met een hoop gedoe ook niet als mensen die zich kwetsbaar opstellen, maar meer als mensen die kwetsbaar zijn (door wat ze meegemaakt hebben, door hoe ze communiceren, door hoe ze reageren in situaties etc...

In een zakelijke instructie, zoals het voorbeeld hierboven, prive zaken op tafel gooien

dat is echt super akward en heeft niets te maken met iemand die zich kwetsbaar opstelt.

Over die voorbeelden, die misschien ook niet helemaal precies vallen onder 'kwetsbaar opstellen'

Op mijn werk heb ik aan de teammanager, op een neutrale manier, medegedeeld dat mijn vader stervende (en daarna overleden) was. Dat was ook een fijn mens en ik heb haar gevraagd om mijn directe collega's te informeren (en aan te geven dat ik er op mijn werk liever niet over sprak). Zoiets heeft impact op je leven (omdat je plots wegmoet, weinig slaapt etc) en als mijn directe collega's dat weten, kunnen ze daarop acteren (door bijv simpelweg 'pijnlijke' goedbedoelde opmerkingen even niet te maken'..

Stel je voor je komt duidelijk moe op je werk aan, je collega (die geheel onwetend is) die naast je zit zegt 'zo, slechte nacht gehad?' (want het kan allerlei oorzaken hebben). En je begint ineens hysterisch te janken en te roepen: "NEEEE MIJN MOEDER/VADER/KAT/CAVIA/PAARD/ACHTERNICHT IS OVERLEDEN EN WHAAA WAT EEN ONAARDIGE OPMERKING, JIJ HEBT GEEN ENKEL GEVOEL ETC ETC"...
Door een klein beetje info te delen kun je zoiets voorkomen
NB, mensen die zo reageren missen ook een stukje communicatie skill, maar het gebeurt vaker dan je denkt, denk ik

én het heeft imo niets te maken met je kwetsbaar opstellen, maar dit terzijde..

Over een stukgelopen relatie eigenlijk hetzelfde. Dat kan (hoeft niet) impact hebben op je directe omgeving. Als dat zo is, of zou kunnen, kun je die mensen informeren. Je hoeft dan niet gelijk jankend je hele drama (als dat al zo is) op tafel te leggen maar een simpel : joh ik ben misschien wat stil maar mijn man/vrouw is na 40 jaar met de buurman/vrouw vertrokken en ik moet dat even verwerken, dus het kan zijn dat ik wat stil/afwezig/chagrijnig etc ben.

Wat ík persoonlijk heel storend vind, en ervaring mee heb, is dat een directe collega met een gezicht als een donderwolk binnenkomt, de hele dag gaat chargrijnmuilen, mensen afsnauwt en weigert te vertellen wat er aan de hand is (deze communiceerde sowieso slecht en iedereen deed een raar dansje eromheen om het 'maar te laten').
Als je niks wil delen, moet je ook zo mans zijn om je dan normaal te gedragen en anders ga je maar lekker thuis naalden in een pop steken ofzo...

Lastig vallen: het ligt eraan in hoeverre dat impact heeft op de rest van je leven. Als je daardoor moeite hebt met intimiteit is het wellicht handige informatie voor een persoon waar je (later) intiem mee wilt zijn. Als je er niks over zegt en je gedraagt als een afstandelijke koelkast, wordt het niks.
En nee, dat hoef je dan ook niet de eerste 5 minuten van kennismaking te melden, dat wordt dan weer een beetje ongemakkelijk..
Je collega's hoeven dat ook niet te weten, je overige famillie ook niet. Je kunt het met goede vrienden delen, ook omdat het kan helpen in het verwerkingsproces.

Onzekerheden toegeven? Ligt eraan in wat voor gesprek... met vriendinnen wordt regelmatig een vetrolletje besproken, ik ben daar niet moeilijk in. Genante situaties zijn vaak een goed verhaal :')

dus why not.. Met mijn partner bespreek ik intiemere dingen die mij wellicht onzeker maken (alles beter dan spastisch het licht uitdoen en altijd onder een deken duiken :')

)

En als een vreemde of vage kennis een heel levensverhaal op gaat hangen haak ik ook af hoor.. Althans, ik loop niet midden in het verhaal weg, maar ik zal er niet volledig in meegaan.. Als een goede vriendin/vriend een keer zoiets verteld, ja dan luister ik daar zeker naar

mensen die aandacht zoeken door drama te vertellen zijn niet kwetsbaar persé, die hebben om de 1 of andere reden aandacht nodig, dat is een andere problematiek.

Een aantal geven aan dat je lastige dingen voor jezelf moet (?) houden, en dat ze daar prima mee kunnen leven. Maar als je een goede vriend/vriendin hebt die ergens mee zit, en jij hebt de tools om daarmee te dealen is dat misschien ook fijn om te delen : "joh ik snap dat het lijkt alsof de hele wereld vergaat maar ik bekijk het zo en zo, misschien heb je er wat aan?"

Ik blijf het moeilijk vinden wat precies onder 'kwetsbaar' verstaan wordt..

veel valt denk ik onder communicatie. En wat een aantal aangeven, hoe de situatie is.
mensen die constant lopen te huilen hebben een ander probleem en dan is het doorverwijzen naar een hulpverlener wellicht beter..

**Geplaatst**: 20-06-19 07:31

Geplaatst: 20-06-19 07:31

Och ja gerust, gisteren nog.
Soms zit alles gewoon even tegen. Heerlijk een potje janken en je hart luchten.

**Geplaatst**: 20-06-19 07:52

Re: Durf jij écht kwetsbaar te zijn?

Geplaatst: 20-06-19 07:52

@Cer, helemaal mee eens. Kwetsbaar zijn is niet alleen je ongelukkige kant uiten. En al helemaal niet hetzelfde als zonder sociale vaardigheden zijn.

Voor mij is het ook je behoeften en grenzen aan kunnen geven aan anderen. Je verhaal kunnen delen terwijl je weet dat een ander het niet perse met je eens is. Conflict niet vermijden maar er voor open kunnen staan.

**Geplaatst**: 20-06-19 07:56

Geplaatst: 20-06-19 07:56

Sizzle schreef:
Even omgekeerd (waar gebeurd): wat dacht iemand te verwachten die tijdens een zakelijke instructie van een apparaat ineens uit het niets tegen de uitlegger volledig los gaat over de slechte verhoudingen met haar moeder. Je zet daarmee iemand ook onterrecht voor het blok met je kwetsbaarheid die je zojuist nog kwetsbaarder gemaakt hebt.
Gelukkig heeft die persoon niet mij getroffen want ik zou serieus niet weten wat ik daar mee moet op zo‘n misplaatst moment. Uitklokken en een uur aanhoren? Afspraak maken voor na het werk? Met iemand waar je sowieso al niets mee had?

Dit zou ik persoonlijk ook echt vrij onhandig vinden, immers heb je taken te verrichten en persoonlijke verhalen passen er dan even niet bij. Ben je niet in staat om je werk goed te doen doordat iets je te hoog zit, dan vind ik dat het je verantwoordelijkheid is om naar je leidinggevende toe te stappen en te vertellen dat het je in de weg zit. En wellicht is er een collega om je een duwtje in die richting te geven als je het zelf niet ziet. Maar het is naar mijn mening zéker niet aan jou Sizzle, om psycholoog te spelen voor zo'n persoon.

Je kwetsbaar opstellen betekent voor mij niet dat je alles maar te pas en te onpas moet gaat spuien of aanhoren. Iedereen mag daarin zijn of haar grens aangeven, en verwachten dat er na het aangeven van die grens niet over de grens heen wordt gewalst.

**Geplaatst**: 20-06-19 08:10

Geplaatst: 20-06-19 08:10

Cer, jij kan het veel beter schrijven $_/-\o_$

Evelijn, zo denk ik er ook over. Het blijft moeilijk zulke situaties al blijf ik tegenwoordig heel zakelijk. In de ogen van de ander ben je waarschijnlijk wel de bully als je het afkapt. Als 20er is dat nog veel lastiger als zo iemand je leidinggevende is.

**Geplaatst**: 20-06-19 08:14

Geplaatst: 20-06-19 08:14

Nee, maar dat hoeft ook niet. Ik heb niemand nodig behalve mijn vriend, bij hem kan dat wel en doe ik dat ook. In een relatie horen immers geen geheimen oid.

**Geplaatst**: 20-06-19 08:20

Re: Durf jij écht kwetsbaar te zijn?

Geplaatst: 20-06-19 08:20

@cer, jij zet het hier goed, neer zo denk ik er ook over.

**Geplaatst**: 20-06-19 08:22

Geplaatst: 20-06-19 08:22

Het kan inderdaad zijn dat je dan als bully wordt gezien Sizzle, maar dat zegt meer over degene die dat vindt dan over jou vind ik. Je bent als ontvanger van feedback altijd zelf verantwoordelijk voor hóé je dat ontvangt Als je een 'sorry, ik ben niet de juiste persoon aan wie je dit moet vertellen' pestgedrag vindt, dan heeft dat waarschijnlijk meer met je eigen ervaringen te maken dan met de intentie van de ander.

Overigens vind ik dat niet alleen met werk zo hoor. Als ik een rotdag heb en het al moeilijk vind om mezelf te verdragen, dan kan ik er al helemaal niet voor anderen zijn, ook niet voor mijn vrienden. Dat geldt overigens ook voor de rest van de groep, en we weten dat allemaal van elkaar. Als we merken dat we geen empathie kunnen opbrengen zeggen we dat tegen elkaar, en dan gaan we op zoek naar iemand anders die ons kan aanhoren. Daarmee vinden we elkaar niet stom, maar we weten wel dat het voor beide partijen alleen maar erger wordt als we het forceren.

**Geplaatst**: 20-06-19 08:24

Geplaatst: 20-06-19 08:24

Overigens.. 'ik heb niemand nodig' klinkt ook zo.. bot? En daaraan vast zit dan de vraag; wat gebeurt er als je vriend er niet meer zou zijn (want je weet maar nooit).. val je dan uit elkaar?

Daarnaast.. op zich is het zo dat je zelf de belangrijkste persoon in je leven bent. Pas als je op jezelf kunt bestaan, sta je, denk ik, goed zelfstandig in het leven. Blij met jezelf, gelukkig met je situatie etc.
Andere mensen zijn dan een aanvulling en niet een noodzaak (dat laatste lijkt zeer ongezond, want wat als die wegvallen?)

**Geplaatst**: 20-06-19 08:39

Geplaatst: 20-06-19 08:39

Cer schreef:
Overigens.. 'ik heb niemand nodig' klinkt ook zo.. bot? En daaraan vast zit dan de vraag; wat gebeurt er als je vriend er niet meer zou zijn (want je weet maar nooit).. val je dan uit elkaar?

Daarnaast.. op zich is het zo dat je zelf de belangrijkste persoon in je leven bent. Pas als je op jezelf kunt bestaan, sta je, denk ik, goed zelfstandig in het leven. Blij met jezelf, gelukkig met je situatie etc.
Andere mensen zijn dan een aanvulling en niet een noodzaak (dat laatste lijkt zeer ongezond, want wat als die wegvallen?)

Nee hoor, ik kan prima voor mezelf zorgen. Het klinkt niet bot, het is bot. Mensen interesseren me over het algemeen vrij weinig, dus ik heb geen behoefte aan hun 'kwetsbaarheden', maar ik bezwaar hun ook niet met die van mij.

Mocht mijn kerel tussen zes planken te komen liggen, of bedenken dat hij wilt vertrekken kan dat uiteraard. Ik heb ook nog twee goede vriendinnen waar ik eventueel terecht zou kunnen mocht daar behoefte aan zijn.

Misschien nog wel het belangrijkste, we hebben veel honden waar ik goed mee kan praten. Dat werkt misschien nog het beste.

**Geplaatst**: 20-06-19 08:47

Geplaatst: 20-06-19 08:47

Vandaar idd ook de tweede alinea

Overigens, vroeger was ik veel meer een loner. Had weinig met mensen enzo.. ik denk dat dat bij mij na mn 35ste ofzo is veranderd.. Dat was een heel proces, maar voor mij heeft het goed uitgepakt. Ik zit als persoon veel beter en zelfstandiger in mijn vel, en heb door beter contact met naasten ook meer aanvulling (niet perse invulling) in mn leven. Maar dat is ook heel persoonlijk natuurlijk

**Geplaatst**: 20-06-19 09:07

Re: Durf jij écht kwetsbaar te zijn?

Geplaatst: 20-06-19 09:07

Blijft toch lastig om te weten wat verschillende mensen over kwetsbaar opstellen defineren.
In principe zou je grenzen aangeven als kwetsbaar kunnen zien, tegelijkertijd is dat juist een kracht en getuigt van zelfkennis.

**Geplaatst**: 20-06-19 09:23

Geplaatst: 20-06-19 09:23

Heel interessant topic dit

Fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die pas op latere leeftijd leren om zich kwetsbaar op te stellen.

**Geplaatst**: 20-06-19 10:05

Geplaatst: 20-06-19 10:05

Palmera schreef:
Doubtless schreef:
Mag ik vragen waarom je dat vindt?
En zie je kwetsbaar zijn automatisch als toestanden en drama, of is er ook een vorm van kwetsbaar zijn die als positief geinterpreteerd kan worden?

Omdat men in op de werkvloer is om daar te werken, geld te verdienen, klanten te helpen, diensten uit te voeren, noem maar op.

Ik zou er echt heel treurig van worden om op de werkvloer echt alleen te werken. Juist lol maken met mijn collega's maakt het werk zo leuk! En daar komt in mijn geval een persoonlijke connectie bij kijken.

EvelijnS schreef:
Je kwetsbaar opstellen betekent voor mij niet dat je alles maar te pas en te onpas moet gaat spuien of aanhoren. Iedereen mag daarin zijn of haar grens aangeven, en verwachten dat er na het aangeven van die grens niet over de grens heen wordt gewalst.

Eens

KimD schreef:
Nee, maar dat hoeft ook niet. Ik heb niemand nodig behalve mijn vriend, bij hem kan dat wel en doe ik dat ook. In een relatie horen immers geen geheimen oid.

Best een heftige uitspraak dit. Staat hij er hetzelfde in?

keeyzie schreef:
Heel interessant topic dit
Fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die pas op latere leeftijd leren om zich kwetsbaar op te stellen.

Mee eens!

**Geplaatst**: 20-06-19 17:01

Re: Durf jij écht kwetsbaar te zijn?

Geplaatst: 20-06-19 17:01

Dat is natuurlijk ook een persoonlijke mening, ik vind het zelf niet heftig en ben op die manier heel gelukkig.

Hij weet dit uiteraard, dit was al vrij vroeg in onze relatie duidelijk.