Amado7 schreef:BlijNijn schreef:Bij mij zit daar wel degelijk een grens aan verbonden, iets te vaak meegemaakt dat mensen je op je ziel trappen. Bij sommige mensen kan muur 1 afgebroken worden, maar nummer 2 blijft altijd staan. Alhoewel mijn ouders nog wel door die muur kunnen komen.
Ik ben keihard voor mezelf en ben van het kaliber niet l*llen maar poetsen. Echter kan ik me in gesprekken wel kwetsbaar opstellen om een ander te helpen of tot een oplossing te komen bij bijv. een conflict, maar ik laat nooit het achterste van m'n tong zien.
Wat ik me dan afvraag, heb je daar zelf last van? Ik merk dat ik er steeds meer last van heb, om niet kwetsbaar te durven zijn. En dat ik steeds meer tegen dingen aan ga lopen.
...ik herken dit met nadruk.
Ik heb een aantal trauma's gehad en ben opgevoed met 'nooit laten merken dat je ergens van baalt'.
Soms is mijn opvoeding heel zinnig: nare mensen hoeven niets gevoeligs van mij te weten ("ik kijk wel link uit") - soms beslist mijn lichaam/ onbewuste om haar moverende redenen waar ik het soms wel en soms niet mee eens ben.