Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-05-19 23:21

Geplaatst: 20-05-19 23:21

Best wel herkenbaar. Ik heb wel een aantal vriendinnen en leuke collega’s. Maar degene waarvan ik dacht dat ze mijn beste vriendin was heeft een rare roddel op stal geloofd en daardoor is onze band nogal anders/ minder geworden.
Wat ik ook lastig vind is als vriendinnen andere betere vriendinnen hebben. En dan kan mijn eigen onzekerheid me wel in de weg zitten.

Merk ook wel dat ik het lastig vind om contact te krijgen met nieuwe mensen en dit verder te laten gaan dan het oppervlakkige contact. Soms dan wil ik wel met iemand praten, maar weet gewoon niet hoe ik moet beginnen ofzo. En dan baal ik van mezelf, waardoor ik helemaal dichtklap, en dan wordt het helemaal niks natuurlijk.

Ik sta ook open voor nieuwe contacten, woon in Groningen.

**Geplaatst**: 20-05-19 23:26

Re: Eenzaamheid, wie kent het niet.

Geplaatst: 20-05-19 23:26

Je begint gewoon met 'hey!'.

Ik spendeer nu veel tijd in ziekenhuizen en dat kan ook verdomd eenzaam zijn maar ik maak gewoon een stom praatje met andere moeders en als het klikt dan merk je dat gauw genoeg en dan hoef je ook niet zo te zoeken naar een onderwerp.

**Geplaatst**: 20-05-19 23:32

Geplaatst: 20-05-19 23:32

Herkenbaar.
Ik heb een baan waarbij ik op veel verschillende plekken kom.
Doe vrijwilligerswerk bij twee verschillende bedrijven.
Ga naar twee verschillende yogaclubs.
Een moestuinvereniging.
Les met mijn hond bij een vereniging in het dorp.
Liep voorheen ook mee met doggydates, nu tijdelijk even niet.
Sta op een grote stal met mijn paarden.
Les bij een rijvereniging twee keer per week.
Boek vaak groepsvakanties als ik op reis ga.
En toch zijn bijna al mijn contacten, kennissen.

Over het algemeen ben ik daar tevreden mee. Ik vermaak mijzelf. En ik vind mijzelf goed zoals ik ben.

Maar niemand zal mij bellen rond de feestdagen om wat leuks te doen. Uitgezonderd schoonmoeder natuurlijk haha. En sowieso wordt ik weinig uitgenodigd als de plannen niet van mij uit komen. En dat maakt mij soms ook wel verdrietig.

Zoek een hobby, sport of bijbaan gaat hier dus niet op. Dat doe ik al. En ik voel mij gelukkig op alle plekken erg thuis. Maar zie vrijwel niemand buiten werktijd/sporttijd om.

**Geplaatst**: 20-05-19 23:38

Geplaatst: 20-05-19 23:38

Ik herken de eenzaamheid ook. Ik ben jaren terug al 'uit de maatschappij' geraakt. Waar leeftijdsgenoten gingen studeren en nieuwe mensen leerden kennen, zat ik thuis. Ik prijs me gelukkig met 2 trouwe vriendinnen, maar die studeren ook en hebben wel een grote vriendengroep.
Maar ook thuis, ik merk dat mijn vader en broer veel gezamenlijke interesses hebben die ik niet heb, waardoor ik feitelijk ook veel alleen thuis ben. Al probeer ik thuis mijn gevoel wel eens ter sprake te brengen en zijn er af en toe samen-momenten.

Dan nog even een reactie op MarcoBorsato hierboven: ik vind het iets te kort door de bocht wat je schrijft. Als ik met random onbekende mensen een praatje aanknoop, dan gaat het al snel richting werk/studie etc. Als je al jaren thuis zit, dan valt daar niks over te vertellen en valt het gesprek toch snel stil. Of, in mijn geval, ga je het gesprek niet eens aan uit angst dat je weer dingen moet uitleggen.
Al snap ik het in jouw situatie wel, de mensen daar zitten waarschijnlijk in eenzelfde schuitje :(:)

**Geplaatst**: 20-05-19 23:42

Re: Eenzaamheid, wie kent het niet.

Geplaatst: 20-05-19 23:42

Ja dat is zo, we hebben allemaal een eigenwijze baby. Maar ook in het dagelijks leven leg ik gewoon makkelijk contact, maar dat komt ook omdat ik heel extravert ben. En ik wil alleen maar helpen, het lijkt me zo verdomd poedersuiker om je eenzaam te voelen. En zo onnodig in een wereld waar veel mensen zich eenzaam voelen.

**Geplaatst**: 20-05-19 23:59

Geplaatst: 20-05-19 23:59

MarcoBorsato schreef:
Ja dat is zo, we hebben allemaal een eigenwijze baby. Maar ook in het dagelijks leven leg ik gewoon makkelijk contact, maar dat komt ook omdat ik heel extravert ben. En ik wil alleen maar helpen, het lijkt me zo verdomd poedersuiker om je eenzaam te voelen. En zo onnodig in een wereld waar veel mensen zich eenzaam voelen.

Het grappige is, ik ben ook behoorlijk extravert en sociaal. Mensen vinden mij "die leuke, sociale meid" - maar voor de rest blijft het daar meestal bij. Op de een of andere manier vind ik het hier in Limburg ook lastiger om goed contact te onderhouden dan in Brabant, toch is het een aparter slag volk wat elkaar meestal al van kleins af aan kent. En hoe je ook je best doet (o.a. plat verstaan en spreken), er 'tussen' komen is best moeilijk - zeker als je niet op je mondje gevallen bent en niet van de dorpsroddels houdt.

**Geplaatst**: 21-05-19 00:27

Geplaatst: 21-05-19 00:27

Ik meld mij ook.

Regelmatig sta ik er eigenlijk, ongewild, wel even bij stil dat ik me soms wel eenzaam voel.

Ik heb echt een fantastische man maar helemaal geen vrienden en een hele kleine familie. Dus naast hem leef ik vrij geïsoleerd van de "buitenwereld" en dat vind ik op genoeg momenten echt heel rot. Je hebt dan eigenlijk niemand waar je ook eens de dingen mee kan delen waar, in mijn geval, manlief eigenlijk niet in geïnteresseerd is. Het is moeilijk onder woorden te brengen maar ik "mis" gewoon iets en dat is soms een grotere factor in mijn leven dan het had moeten zijn. Enerzijds is het dan fijn om terug te lezen dat ik niet de enige ben maar anderzijds, omdat ik weet hoe het voelt, gun ik het niemand.

Er iets aandoen is lastig want "echte vrienden" liggen niet perse voor het oprapen is mijn ervaring.

Mocht iemand in de regio Bergen op Zoom/Roosendaal wonen en openstaan voor een mogelijke vriendschap dan hou ik me aanbevolen

**Geplaatst**: 21-05-19 00:49

Re: Eenzaamheid, wie kent het niet.

Geplaatst: 21-05-19 00:49

Hier niet eenzaam, maar als mensen zich eenzaam voelen omgeving alphen aan den rijn, dan ben ik savonds geregeld thuis voor een bakkie..

**Geplaatst**: 21-05-19 01:32

Geplaatst: 21-05-19 01:32

Ik ben emotioneel eenzaam, mijn hele leven al. Ik heb een lieve familie en geweldige vrienden, maar ik voel me eenzaam in hoe ik de wereld zie en het leven ervaar. Ondanks diepgaande contacten met min of meer gelijkgestemden voel ik me aan het eind van de dag altijd weer eenzaam. Ik ben er op een bepaalde manier aan gewend maar bij tijd en wijle vliegt het me ook aan.

**Geplaatst**: 21-05-19 03:41

Geplaatst: 21-05-19 03:41

Ik herken het ook wel. Vroeger op school al altijd het gevoel dat ik er niet bij hoorde en dat is altijd wel gebleven.

Ik mis het vooral om iemand te hebben waar je echt alles mee kan delen. Dat je iets gebeurd en je even iemand een appje wilt sturen, maar geen idee hebt wie, omdat je niemand hebt.

Voorheen had ik 1 echt goede vriendin al 15 jaar, maar nadat zij verder weg verhuisde werd het steeds meer eenrichtingsverkeer. Vaak aangegeven dat ik hiermee zat, maar het werd alleen maar erger. En hoe rot ik me er ook onder voel, ik ga niemand meer achterna rennen of ze alsjeblieft vriendinnen willen zijn.
Na jarenlang gevochten te hebben met depressies en andere problemen vind ik mezelf daarvoor toch teveel waard.

Op mijn werk op stal heb ik heel veel contact met mensen. We hebben superleuke klanten en een leuk team, maar dat zijn geen mensen waar je al je lief en leed mee deelt.
Sinds 2005 ben ik met mijn man samen, waar ik echt zielsgelukkig mee ben, maar toch mis ik gewoon een bff waar ik alles mee kan delen, waarmee ik leuk een avond uit kan gaan, maar ook in onze pyjama op de bank chips kan eten tijdens een slechte film.

Daarbij komt dat ik mensen niet snel vertrouw na een aantal minder leuke ervaringen in het verleden. Dus áls iemand een keer vraagt om iets leuks te doen, vraag ik me meteen af wat erachter zit, wat ze van me moeten, of ze medelijden met me hebben, enz enz. Ik maak me dan meteen druk, weet me geen houding te geven, en maak het voor mezelf dan nog moeilijker.

**Geplaatst**: 21-05-19 07:48

Geplaatst: 21-05-19 07:48

MarcoBorsato schreef:
Je begint gewoon met 'hey!'.

Ik spendeer nu veel tijd in ziekenhuizen en dat kan ook verdomd eenzaam zijn maar ik maak gewoon een stom praatje met andere moeders en als het klikt dan merk je dat gauw genoeg en dan hoef je ook niet zo te zoeken naar een onderwerp.

Oh ja maar dat doe ik ook. Ik ben een heel sociaal dier. Maar dat is niet de eenzaamheid die ik bedoel. Eenzaamheid hoeft geen afzondering te zijn. Je kan onder de mensen zijn en je toch eenzaam voelen.

**Geplaatst**: 21-05-19 07:55

Re: Eenzaamheid, wie kent het niet.

Geplaatst: 21-05-19 07:55

En die eenzaamheid is vaak pijnlijker maar minder zichtbaar dan alleen thuis zitten en niemand zien.

**Geplaatst**: 21-05-19 08:03

Re: Eenzaamheid, wie kent het niet.

Geplaatst: 21-05-19 08:03

Ik sta ook open om nieuwe mensen te leren kennen ik woon in Provincie groningen stuur maar PB als je contact wil :p

even iets meer over mij ik ben 22 jaar en studeer ict.

**Geplaatst**: 21-05-19 08:09

Re: Eenzaamheid, wie kent het niet.

Geplaatst: 21-05-19 08:09

Herkenbare dingen worden hier geschreven. Voor mij is het iets lastiger, ik wil wel, maar ik kan niet :Y)

Door twee kinderen kan ik eigenlijk vrij moeilijk iets voor mezelf doen, dus iedere avond zit ik alleen. Al is dat ergens ook wel heerlijk, geen verplichtingen. Door een zorgintensief kind is het nog lastiger om dingen te ondernemen, door de zorgzwaarte heb ik al verschillende vriendschappen zien verwateren, bewust en onbewust.
Maar ik zeg altijd maar zo, ooit, ooit komt mijn tijd weer en dan ga ik los $*\%/*$

**Geplaatst**: 21-05-19 08:21

Re: Eenzaamheid, wie kent het niet.

Geplaatst: 21-05-19 08:21

Ik sta ook open op nieuwe mensen te leren kennen, ik woon in Friesland. (niet echt in de buurt van de rest als ik jullie woonplaats zo lees)

Emotioneel eenzaam herken ik ook heel erg wat hierboven is genoemd.

**Geplaatst**: 21-05-19 08:23

Geplaatst: 21-05-19 08:23

_Nero schreef:
Ik sta ook open op nieuwe mensen te leren kennen, ik woon in Friesland. (niet echt in de buurt van de rest als ik jullie woonplaats zo lees)

Emotioneel eenzaam herken ik ook heel erg wat hierboven is genoemd.

je mag mij altijd een Pb sturen ik woon redelijk dichtbij de grens van friesland

**Geplaatst**: 21-05-19 08:27

Geplaatst: 21-05-19 08:27

MarcoBorsato schreef:
Je begint gewoon met 'hey!'.

Ik spendeer nu veel tijd in ziekenhuizen en dat kan ook verdomd eenzaam zijn maar ik maak gewoon een stom praatje met andere moeders en als het klikt dan merk je dat gauw genoeg en dan hoef je ook niet zo te zoeken naar een onderwerp.

Oh dat kan ik wel, het wordt alleen nooit meer dan dat.

Ik snap niet hoe je van praatje naar vriendschap gaat. Misschien kom ik niet de goede mensen tegen.

**Geplaatst**: 21-05-19 08:33

Geplaatst: 21-05-19 08:33

Saskia9 schreef:
[KNIP]
Maar ik zeg altijd maar zo, ooit, ooit komt mijn tijd weer en dan ga ik los $*\%/*$

Mooie gedachte Saskia $*\o/*$ Zo is het!

**Geplaatst**: 21-05-19 08:39

Geplaatst: 21-05-19 08:39

Herkenbaar topic!
Ik ben op 21 jarige leeftijd volledig afgekeurd en sindsdien ben ik echt in een sociaal isolement geraakt.
Niet dat het voor die tijd beter was. Vaak afwezig op school door ziek, zwak, misselijk en dan val je al gauw buiten de boot. Klasgenoten en "vriendinnen" vragen je niet meer mee want je bent niet gezellig meer. 1 vriendin die wat langer is blijven plakken maar toen de rolstoel ter sprake kwam verwaterde die vriendschap ook snel. Zij schaamde zich nog meer voor de rolstoel dan dat ik deed.

Vorig jaar ben ik uit noodzaak terug moeten verhuizen naar mijn geboortedorp en dat voelde echt als 10 stappen terug in het leven. De mensen in het dorp negeren me, kijken me met de nek aan of slaan letterlijk op de vlucht als ze mij zien, puur omdat ze zich geen raad weten met mijn ziekte/aandoening. Dat voelt echt ontzettend kl*te. Nog een poging gedaan om vrijwilligerswerk te gaan doen bij de lokale vereniging om er wat meer tussen te komen, mensen te laten zien dat ik zo eng niet ben maar ik werd al buitengesloten voordat ik überhaupt binnen was. Ook op de nieuwe stal waar we staan word ik weer buiten gesloten. De mensen zijn vriendelijk, aardig en maken een gezellige babbel maar ze gaan wel met zijn allen op pad en ik blijf alleen achter. Doet echt wonderen als je al onzeker bent.

Het advies om te gaan sporten, vrijwilligerswerk te gaan doen, concerten af te gaan zijn heel erg leuk als je gezond bent. Maar als je veel aan huis gekluisterd bent, is dit niet echt een oplossing.

Mochten er mensen zijn in Midden Limburg!

**Geplaatst**: 21-05-19 08:51

Geplaatst: 21-05-19 08:51

Ik sleep mijn rolstoel overal heen, dus nee gezond ben ik ook niet helemaal

maar zorg voor genoegrust voor, tijdens en na

. Concerten hebben meestal speciale rolstoel plekken ook.

**Geplaatst**: 21-05-19 09:07

Geplaatst: 21-05-19 09:07

Wat een mooi topic, ondanks de nare kanten van de eenzaamheid.

Ik ben zelf niet eenzaam, heb een paar hele goede vriendinnen en een partner.
Maar er is altijd ruimte voor meer vrienden of leuke sociale contacten!

Woon in omgeving Arnhem/Wageningen, ben 35 jaar. Voor mij is afstand niet belangrijk, ben bereid om te reizen voor vriendschappen en er is altijd nog Whatsapp.

Als het maar van 2 kanten komt.

Vrij brede interesses, alleen ben ik helaas niet heel erg sportief.

Flink stappen doe ik ook niet meer, maar een festival, kroegje, bios of uiteten vind ik wel hardstikke leuk! Of gewoon bij iemand thuis lekker bijkletsen.

Mocht iemand het leuk vinden; stuur rustig een pb-tje. Lijkt me gezellig.

**Geplaatst**: 21-05-19 09:35

Re: Eenzaamheid, wie kent het niet.

Geplaatst: 21-05-19 09:35

Hallo allemaal :wave:

Ik wil me ook melden....zag net dit topic, even een groot deel van het topic doorgelezen/bijgelezen. En ik verbaas me eerlijk gezegd nog hoeveel "eenzame" bokkers er zijn.

Ik lees zoveel dat herkenbaar is, zoveel waar ik me in kan vinden. Helemaal sinds mijn relatie over is, en eigenlijk ook al tijdens voelde ik me eenzaam. Niet zoveel mensen om me heen en niet zoveel sociaal contact. Op één of andere manier heb ik moeite om sociale contacten aan te gaan en te behouden. En waar dat vandaan komt? Ik heb geen idee. Dit topic zet me wel aan het denken en is al in een aantal punten echt een eye opener geweest.

Nouja, even over mij. 24 jaar, kom uit Gouda. Eigenlijk al heel lang weinig mensen/vrienden om me heen en lastig in het aangaan van sociaal contact. Weinig hobby's waarmee ik echt in contact kom en als ik in contact kom vind ik het zelf ook heel erg moeilijk om contact goed te houden. Heb een best wel aparte en moeilijke jeugd gehad, heeft in mijn ogen ook niet echt positief bijgedrage. Ben altijd een buitenbeentje geweest voor mijn gevoel. Nu merk ik wel dat het heel langzaam iets bij begint te draaien, maar wat ik verder moet en wil. Geen idee.

Gelukkig heb ik sinds een tijd een goeie vriend, leren kennen via internet, woont een straat achter me (hoe klein kan deze wereld zijn, hahahaa). En heb twee bokkers waar ik het goed mee kan vinden, 1 ver weg waar ik al langer contact mee heb. En 1 dichterbij waar ik sinds kort pas contact mee heb. Wat collega's waar ik goed mee op kan schieten en dan houd het ook wel op denk ik....

Dus mochten bokkers zich geroepen voelen....pb gerust, wat contact via social media is welkom. Of als er bokkers uit dezelfde omgeving komen altijd leuk om te meeten en te kijken wat er uit groeit!

**Geplaatst**: 21-05-19 09:38

Geplaatst: 21-05-19 09:38

Oh die vriendschap die van één kant komt ken ik wel. Ik heb momenteel 1 hele goede vriendin, en ik ken heel veel mensen. Maar dat leid nooit tot een vriendschap. Ook heb ik een man die veel weg is een een dochtertje van 1,5 jaar. Daarnaast werk ik tussen de 40 a 50 uur.

Maar ondanks dat ik het druk heb, zal ik altijd energie steken in een vriendschap die van beide kanten komt. Mijn vriendin hoeft maar te bellen en ik sta er, en andersom gelukkig ook.

Ik heb wel gemerkt dat als je als vrienden vrijwel niets meer gemeen hebt, dat het snel klaar is. En dat is wel jammer.
Ik heb vaak gehad dat ik dacht dat iemand een vriend was, maar ik gewoon gebruikt werd om kosten te besparen met bepaalde dingen of als ze écht niemand hadden.

Dat heeft mijn ogen wel geopend dit jaar, en ik stort me niet meer zo op vrienden. Mijn vriendin en ik spreken elkaar een paar keer per week en we zien elkaar denk ik zon 2x per maand. Onze dochters kunnen heel leuk spelen samen dus dat helpt wel!

Maar ik ben ook wel voorzichtiger met wie ik wat deel, en kan nu wel beter zien of de vriendschap echt van beide kanten komt. Heeft wel een x aantal jaar geduurd :')

**Geplaatst**: 21-05-19 09:42

Geplaatst: 21-05-19 09:42

Dani schreef:
Oh dat kan ik wel, het wordt alleen nooit meer dan dat. Ik snap niet hoe je van praatje naar vriendschap gaat.

Precies dit.

Ik heb hier heel leuke contacten, maar ze zijn ook niet meer dan dat. Leuk. Oppervlakkig. Best sympathiek maar ook niet meer dan dat. Met sommigen van hen kan ik me een vriendschap goed voorstellen. Dan doen we samen eens iets. Maar dan verwatert het weer.

Bij mij is het probleem: alle mensen met wie het de afgelopen jaren zo goed klikte dat er sprake van een echte vriendschap is, zijn verhuisd.
Het is me een raadsel waarom, maar mijn vriendinnen verhuizen gewoon op een gegeven moment. En dat maakt die vriendschap natuurlijk niet stuk. Maar je ziet elkaar veel minder vaak; afspreken gaat moeizamer, afstanden zijn soms heel groot (600km). Dat doe je niet voor zomaar even een kopje koffie en het vervoer/tijd moet ook maar net te regelen zijn.

Wat ik dus mis is zo'n vriendin die hier in de buurt woont. Waar je 's avonds na het werk spontaan iets leuks mee gaat doen. Die samen met je gaat sporten of naar een rommelmarkt. Die mee brainstormt over de nieuwe indeling van je woonkamer of samen met je gaat shoppen. Die even inspringt als er acuut hulp nodig is.

Mocht zich iemand uit de buurt aangesproken voelen...

**Geplaatst**: 21-05-19 09:56

Geplaatst: 21-05-19 09:56

xGoldenHero schreef:
Ik heb wel gemerkt dat als je als vrienden vrijwel niets meer gemeen hebt, dat het snel klaar is. En dat is wel jammer.

Herkenbaar!!
Eerst ging ik veel uit met twee vriendinnen. Toen kreeg ik een relatie en zij niet, was ook meteen beetje einde vriendschap.
Niet dat ik niet meer mee wilde, maar het wordt toch anders. Zij hebben het de hele tijd over nieuwe scharrels maar kan daar niet lekker over meepraten.