Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-08-20 16:01

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-08-20 16:01

Ik wil je ook heel veel succes wensen!!! Ik wil wedden dat het je gaat lukken

**Geplaatst**: 16-08-20 16:40

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-08-20 16:40

Vanuit hier ook veel succes. Uit je berichten blijkt al dat je een enorme progressie hebt meegemaakt.

Ben zo benieuwd hoe je het gaat ervaren.

toi toi toi

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-08-20 18:39

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 16-08-20 18:39

Dankjewel allebei! We zitten in de auto, nog 20 minuutjes, dan zijn we er.
Ik moet m'n telefoon inleveren, dus ik kan tot het weekend geen updates geven.
Ik voel me nog steeds heel gemotiveerd en nog niet echt zenuwachtig.
Een nieuw begin, ik ben daar voor mezelf en dat gaat mijn doel worden. Mijn innerlijke kind die eindelijk gehoord gaat worden.

**Geplaatst**: 16-08-20 18:43

Geplaatst: 16-08-20 18:43

Hey TS, succes. +:)+

We denken aan je.

**Geplaatst**: 16-08-20 18:44

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-08-20 18:44

Ik duim...!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-08-20 18:47

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 16-08-20 18:47

Dankjewel!!

**Geplaatst**: 24-08-20 19:13

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 24-08-20 19:13

Hoe is het gegaan?

**Geplaatst**: 28-08-20 00:57

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-08-20 00:57

Ik hoop dat het goed gaat! Ik blijf voor je duimen!

**Geplaatst**: 28-08-20 05:38

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-08-20 05:38

Als ik het goed heb, heeft TS door de week geen toegang tot internet.

Neemt niet weg dat ik ook hoop dat het goed gaat.

**Geplaatst**: 28-08-20 09:16

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-08-20 09:16

Nee klopt, ik dacht alleen dat dat van zondag tot donderdag was en vorig weekend was ik vergeten iets te zeggen, dus deed ik het maar vast

Ook zou ik het volledig begrijpen als ze heel moe is en veel te verwerken heeft en niet echt de energie heeft om ons op de hoogte te brengen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-08-20 18:45

Geplaatst door de TopicStarter : 28-08-20 18:45

Daar ben ik dan weer!
Lief dat jullie aan me denken.

Het waren twee geweldig intense, heftige, pijnlijke, enge, fijne weken.
Ik heb veel stappen gezet, maar er zijn er misschien nog wel meer bijgekomen waar ik nog mee aan de slag moet.
Het begint nu eigenlijk pas. Het alledaagse leven weer oppakken en ervaren hoe dat gaat.
Ik merk dat ik minder last heb van mijn trauma's, maar mijn depressie steekt de kop op en dat is gewoon klote. Ik had het niet verwacht.

Een hele belangrijke stap is dat ik niet meer boos op mezelf van vroeger ben, maar trots omdat ze zo sterk is.
Ik ben gaan voelen dat ik ouders mis. Niet alleen voor de praktische dingen, zoals ik altijd zei. Maar de onvoorwaardelijke liefde, steun de arm om me heen. Het voelt of mijn ouders die dag zijn overleden toen ik dat ontdekte. Ik kon niet meer stoppen met huilen.
Het deed pijn om de therapie achter me te laten en weer naar huis te gaan. Voor het eerst in mijn leven, werd ik ergens helemaal geaccepteerd en mocht ik er zijn. Ik heb in twee weken haast meer complimenten gekregen dan in de rest van mijn leven.
Nu moet ik aan de slag met mijn hechting. De psycholoog zei dat daar met schematherapie wat aan te doen is. Ik hoop het.
Het doet zo'n pijn om in te zien dat ik nooit ouders heb gehad en waarschijnlijk ook nooit zal krijgen. Terwijl ze 7km verderop wonen, zijn ze onbereikbaar. Ze hebben liever hun eigen leugens dan hun eigen kind.
En daarnaast ook de eenzaamheid. Geen ouders, zus die wel contact heeft en tussen twee vuren in zit daardoor, familie die niks weet (of het wel weet en me laat zitten).
Natuurlijk ook een paar mensen waar ik wel terecht kan, waaronder ook familieleden. Maar alles is zo beladen. Het raakt die familieleden ook.
Ik ben heel blij met vrienden waar ik altijd terecht kan als ik wil. Ook om te slapen.
En tsja, ik ben bang voor mijn depressie. Als dat volgende week nog zo is, misschien dat ik dan naar de huisarts kan gaan..? Ik weet niet.. had eigenlijk verwacht dat ik me bevrijd zou voelen als ik thuiskwam en ik mijn antidepressiva af kon gaan bouwen.

Voor de mensen die meer willen weten over de behandeling, stuur gerust een pb.

Van het UWV heb ik nog niks gehoord. Ik ben bang voor hun herbeoordeling, omdat ik nu misschien wel niet meer voldoe aan de diagnose ptss en ze daarom al helemaal vinden dat ik meer kan werken.

Over ongeveer twee weken start ik met gesprekken bij een psycholoog.

**Geplaatst**: 28-08-20 18:51

Geplaatst: 28-08-20 18:51

Wat ontzettend fijn en knap TS. Chapeau!
Maar hoezo denk je dat je nu niet meer voldoet aan het plaatje?
Het missen van hechting met ouders is een enorm traumatische ervaring die niet zomaar overgaat na twee weken therapie.
Hopelijk lukt het je om dit weekend wat uit te rusten.

**Geplaatst**: 28-08-20 19:03

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-08-20 19:03

Goed gewerkt dus, TS! Zo te lezen heb je veel over jezelf geleerd!
Denk eraan dat je bij het UWV niet aan een specifiek plaatje hoeft te voldoen zoals PTSS! Sommige mensen hebben minder symptomen en anderen juist weer meer!
Het gaat erom hoe je ermee omgaat en wat bij jou wel of niet mogelijk is!

**Geplaatst**: 28-08-20 19:10

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-08-20 19:10

Meid, ik ben trots op je!

**Geplaatst**: 28-08-20 19:28

Geplaatst: 28-08-20 19:28

Super knap meid! Echt om trots op te zijn.

Verwacht nu niet dat het nu “opgelost” moet zijn. Als alle psychische problemen opgelost konden worden met twee weken intensieve therapie, dan zag de wereld er een stuk rooskleuriger uit!

Zo te horen heb je een paar hele belangrijke doorbraken gehad, maar die moeten nu ook een plekje gaan krijgen. Die moet je gaan verwerken en je echt eigen gaan maken. Ik hoop dat je met de gesprekken over twee weken met de psycholoog goede nazorg gaat krijgen.

Zie het zo. Ze hebben jaren lang aan je gevraagd om een auto in elkaar te zetten zonder handleiding en met blinddoek op. Nu is de blinddoek af en ben je de handleiding in elkaar aan het zetten, maar daarmee is de auto nog niet direct gebouwd!

Wat betreft het UWV, mijn ervaring is enkel, blijf je verzetten. Blijf er tegenin gaan, wat ze ook beslissen. Het is wat mij betreft een ontzettend misselijke organisatie die hun best doen een groep mensen die al moeite hebben voor zichzelf op te komen zoveel mogelijk dwars te zitten en ze niet te geven wat ze nodig hebben in de hoop dat men het dan maar opgeeft. Pik het niet!

**Geplaatst**: 28-08-20 19:34

Geplaatst: 28-08-20 19:34

Gelukkig heb ik die ervaring niet bij het UWV. De artsen waren altijd heel meewerkend en ruimdenkend.
Ze wilden echt het beste voor je, want wanneer je later opnieuw uitvalt hebben zij daar ook niets aan.
Duidelijk en eerlijk blijven over je gevoel

Schrijf het desnoods op zodat je niets kunt vergeten!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-08-20 19:44

Geplaatst door de TopicStarter : 28-08-20 19:44

Dankjewel iedereen, ik heb nu meer het gevoel dat ik tien kilo zwaarder naar huis ben gegaan dan tien kilo lichter. Elke avond kan ik alleen maar huilen, omdat ik me zo ontzettend alleen voel.
Ik zal er vast doorheen komen, maar ik heb er nu nog geen vertrouwen in. Ik ben alleen maar extra met mijn neus op de pijnlijke feiten gedrukt.
Voor nu kan ik alleen maar denken aan groepsgenoten die weer bij hun partner, ouders of wie dan ook zijn.

Ik hoop dat ik dezelfde ervaring ga hebben als jij Cayenne. De verzekeringsarts waar ik het gesprek mee heb gehad, had ik wel een goed gevoel over. Dat ze me toen te hoog heeft ingeschat, heeft er vooral mee te maken dat ik niet duidelijk had aangegeven waar ik tegenaan liep.

**Geplaatst**: 28-08-20 19:51

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-08-20 19:51

Dat is ook ontzettend rot! Ik heb toentertijd een heel zwaar EMDR traject gedaan zonder achterban of familie/vrienden/partner om op terug te kunnen vallen.
Soms heb je gewoon even een arm om je heen nodig en iemand die je een knuffel geeft en zegt dat het echt wel weer goed komt :(:)

Maar in dit topic heb je ook een luisterend oor! Hopelijk helpt dat toch een klein beetje

**Geplaatst**: 28-08-20 20:04

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-08-20 20:04

Jeetje, ik kan wel zeggen dat je niet jaloers moet zijn op je groepsgenoten, maar dat is iets dat je zelf moet ontdekken... of niet natuurlijk.
Ik kan me wel voorstellen dat je nu extra hard met je neus op de feiten wordt gedrukt, je hebt eindelijk gevoeld wat volledig en onvoorwaardelijk geaccepteerd worden is, tegelijkertijd kan ik je ook zeggen dat dat een gevoel is wat eigenlijk helemaal niet zo wijdverbreid is als je zou hopen.
Lang niet iedereen heeft dat gevoel bij familie in ieder geval, voor mij geldt in ieder geval ook dat ik er voor heb moeten vechten, al zal het er aan de buitenkant nooit zo uitgezien hebben.
Mijn situatie was onvergelijkbaar met de jouwe, maar kwam er op neer dat iedereen om me heen dacht dat het beter zou zijn als ik meer was zoals mijn zusje. Dus als ik maar zo was en deed, dan kwam het goed.
Natuurlijk werkt het niet zo

Er zijn heel veel mensen die hun hele leven maar blijven vechten om te voldoen aan de verwachtingen van hun ouders, broers, zussen, etc. Dat vechten put je uit, daar ga je aan kapot. En waarom vecht je dan eigenlijk? Die onvoorwaardelijke liefde en acceptatie ga je daar niet door krijgen, anders had je hem al gekregen...
Dus steek de energie in het onvoorwaardelijk accepteren en houden van jezelf. Dan kun je op zoek gaan naar mensen die dat ook doen, van jou houden om wie jij bent, je volledig accepteren zoals jij bent.
Ook al heb je er misschien geen bloedband mee, het onvoorwaardelijke, dat is hetgeen dat het verschil maakt.

Sterkte voor nu, met het gemis.

**Geplaatst**: 28-08-20 20:05

Geplaatst: 28-08-20 20:05

Oh Fjaril, wat een heftige weken zeg. Jij kunt trots op jezelf zijn! Je hebt het maar wel gedaan.

Ik sluit mee aan bij Shiloh.

Mbt jouw depressie. Kan dat geen rouw zijn? Zulke doorbraken gehad en diepe verliezen geleden. Nu zit het niet meer "enkel tussen jouw oren", nu is het echt een bevestigd. Daar komt denk ik best wat rouw bij kijken

**Geplaatst**: 28-08-20 22:15

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-08-20 22:15

Wat fijn dat je je zo welkom voelt bij therapie!
En prachtig, die erkenning van de kracht van jou als overleefster. +:)+

En ja, die fijne sfeer en complimenten - dat :(:)

roept de vraag op mbt je ouders, je 'oude' omgeving en noem maar op - en dat doet zeer.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-20 12:12

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-20 12:12

Ik reageer later even hoor.
Merk dat ik in wat rustiger vaarwater kom. Gistermiddag heb ik een fijne middag gehad. Ga nu even mijn rust pakken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-09-20 23:28

Geplaatst door de TopicStarter : 04-09-20 23:28

Nou, tijd voor een reactie.
Ik moest alles even laten bezinken en ik voel me zo somber momenteel dat de dag doorkomen al een overwinning is.

Cayenne, pfoe.. ik ben er stil van.. Dat moet echt rete zwaar geweest zijn. Wat ontzettend knap van je dat je zover bent gekomen.
En het luisterend oor hier, helpt zeker!

Achterom, nee het klopt zeker dat het vast niet zo vanzelfsprekend is. Maar als ik iemand zie die bij haar man in de armen valt of een ander zie die door haar moeder wordt omhelst na de therapie, beiden in tranen, doet dat pijn. Hoewel ik ook mensen om me heen heb (en het vast ook een kwestie is van mezelf kwetsbaar op durven stellen), hebben zij ook hun eigen drukke leven. Mensen kunnen afstand nemen van mij en de situatie als het ze teveel wordt, maar ik kan dat niet. Het is vast niet zo rooskleurig als ik het maak, maar een lieve man thuis die me steunt door dik en dun en waar ik eens lekker kan uithuilen, daar zou ik heel wat voor over hebben. Even niet meegerekend dat ik mannen toch nog wel eng vind.
Ik voel me gewoon ronduit alleen.
Wat heftig wat je schrijft. Ik hoop voor je dat jij je er uit hebt kunnen vechten.

Rocamor, door jouw berichtje heb ik even afstand genomen om na te denken. Het zou best weleens kunnen dat het rouw is. Het is niet alleen meer verstandelijk, maar ik voel het nu ook. Het voelde echt of mijn ouders allebei overleden op het moment dat ik voelde dat ze er nooit voor me waren, niet voor me zijn en er ook nooit voor me zullen gaan zijn (een wonder daargelaten).
Het is niet zo dat het alleen maar onhandig is om geen ouders te hebben, maar het doet pijn. Ik zou er zoveel voor over hebben om één keer een echte knuffel van een echte moeder te krijgen. Waarom heb ik dat nooit gekregen? Waarom was ik alleen maar goed om problemen op af te schuiven? En hoe kan het dat ze vrede hebben met deze situatie? Waarom houden ze nog steeds vol dat het mijn schuld is dat het nu zo is zoals het is?
Ik zal dat mezelf moeten gaan geven op de een of andere manier, denk ik. Hoe weet ik nog niet, zover ben ik nog niet. Voor nu doet het alleen maar gewoon echt pijn.
Ik ging de therapie in de belofte aan mijn jonge Fjaril dat zij eindelijk gehoord zou gaan worden. En dat is gebeurd. Wat zij toen heeft doorstaan voor mij, zal ik nu doorstaan voor haar. Dat is mijn motto geworden daar. En ik weet niet of ik het vol ga houden, maar ik doe mijn best.

Janneke, het was echt fijn. Een warm bad. Mensen die met respect met je omgaan, je respecteren en waarderen zoals je bent, met je fouten en tekortkomingen.
Nu zal ik verder moeten zonder dat en ik weet nog niet goed hoe. Ik merk ook dat ik daar complimenten beter aan kon nemen. In mijn omgeving thuis, zeg ik dankjewel en ondertussen denk ik: het zal wel. Geloof er niks van.

Verder zit ik echt met het UWV in mijn maag. Ik weet niet hoe ik uit moet gaan leggen waarom ik denk dat werken nu nog niet slim is. Volgende week heb ik het gesprek met mijn nieuwe psycholoog. Hopelijk neemt die het serieus en kan zij me helpen.

**Geplaatst**: 06-09-20 10:50

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 06-09-20 10:50

Als ik het zo lees heb je nog een heel traject te gaan, maar heb je een super goede start achter de rug

Jammer dat je daarbij last hebt van die zaken rondom het UWV, dat helpt ook niet echt.

Over mij: ja, zeker ben ik er uit gekomen

en dat kun jij ook. Al blijft het natuurlijk wel bij me, het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Meestal is het ongemerkt bij me, en heel soms komt het nog omhoog. Maar het is wat het is, het hoort bij me en ik heb het volledig geaccepteerd.
Ik hoop van harte dat de psycholoog je kan ondersteunen, jammer dat er nu zo'n gat zit tussen de behandeling en het vervolgtraject. Wanneer spreek je haar?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-20 18:38

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-20 18:38

De zorgen om het UWV helpen zeker niet mee. In oktober of november heb ik een gesprek. Ik zie er ontzettend tegenop. September is mijn eerste maand ww. Ik weet niet of ik een paar uren kan werken. In ieder geval niet de 24. De jurist adviseerde om me ziek te melden bij het UWV, maar ik vind dat zo'n enge stap.
Ik heb gewoon al vier dagen hoofdpijn van alle spanning.

Verder valt de therapie tegen. De nazorg die ik na het intensieve traject zou krijgen. Het is basis GGZ en ik heb sGGZ nodig. Ik zal dus weer op een maandenlange wachtlijst moeten. Gelukkig worden er 12 gesprekken vergoed van de basis GGZ. Maar ja, weer vertraging.. en het UWV wil me zo snel mogelijk aan het werk hebben.
Ik zie er echt even niet doorheen. Ik voel me alleen staan in al het gebeuren.