Bokt.nl

**Geplaatst**: 28-07-20 20:47

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-07-20 20:47

Fijn te lezen dat het je deugd heeft gedaan om op vakantie te gaan.

Wat maakt dat je opziet tegen je behandeling?

Ik begrijp je stress en frustratie mbt werken en je belastbaarheid. Heb in een soortgelijke situatie gezeten.
Zo'n dingen vragen heel veel energie, energie die je misschien niet hebt om ertegenin te gaan.
En helaas is het in mijn beleving inderdaad wel zo dat als je toch gaat werken of probeert te werken, dit in je nadeel speelt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-07-20 17:09

Geplaatst door de TopicStarter : 29-07-20 17:09

Mijn hoofd maakt er één berg ellende van. Ver van huis, alleen, vreemde groep, heftige therapie, sporten in een groep, mannen...
Ik heb ook momenten dat ik denk: ik kan het aan. En daar probeer ik wel op terug te grijpen als ik bang ben. Al die enge dingen zijn in het echt ook meer gedoseerd dan het in mijn hoofd lijkt natuurlijk. Ik heb nu alle rampscenario's op een hoop liggen.
Ik ben heel benieuwd hoe ik ben na de therapie. Wat dat betreft, kan ik dan weer niet wachten.

Ik droom elke nacht over mijn ouders. Dat ik moet huilen en dat ze niet naar me omkijken. Dat hij me het bloed onder de nagels vandaan haalt, me kleineert. En dat ik met knikkende knietjes sta te vertellen dat hij op moet houden. Vannacht heb ik in mijn droom een tuinstoel tegen hem aan gesmeten.. Ik was woest. Ik zou rekeningen niet hebben betaald, hij zat te zeuren over mijn financiën en hij moest en zou mee naar een of ander gesprek.
Het is wel heftig allemaal. Ik heb zelden over mijn ouders gedroomd, tot de afgelopen twee weken. En dat is nog maar het puntje van de ijsberg van de herinneringen die ik vermijd.

Mijn geluk zou nog kunnen zijn dat binnenkort mijn behandeling start en dat ik dan ook nazorg nodig heb. Dat verandert de situatie vergeleken met toen ik de WIA-beoordeling had. Én dan heb ik natuurlijk een behandelaar die zijn mening kan geven erover.

**Geplaatst**: 29-07-20 19:52

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 29-07-20 19:52

Ik kan nog altijd niet helpen.
Maar jeetje dat kleineren etc dat doet pijn hea.
Dat doet echt heel heel veel pijn.
Je hart krimpt elke x dat je op een hele gemene manier gekleineerd word

**Geplaatst**: 29-07-20 20:05

Geplaatst: 29-07-20 20:05

Ik herken je eerste alinea wel. Zelf ben ik ook zo'n stresskip en in mijn hoofd zie ik hele bergen met problemen en maak ik de situatie veel groter en moeilijker en heftiger als dat het zou kunnen zijn.
Maar dan probeer ik dat te negeren en achteraf valt het dan 200% mee en vraag ik me naderhand af waarom ik me in vredesnaam zo druk had gemaakt :')

Helaas gebeurt het wel iedere keer opnieuw, maar dat schijnt ook echt bij een angststoornis te horen.
Heel veel succes met de therapie!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-08-20 18:58

Geplaatst door de TopicStarter : 01-08-20 18:58

Hagelslag, nee dat is echt niet leuk..
Gelukkig ging het de afgelopen nachten beter.

Cayenne, herkenbaar dat het achteraf vaak meevalt. Ik hecht heel veel waarde aan mijn eigen vertrouwde, veilige huisje en ik dat is wel iets wat ik niet leuk ga vinden. Maar gelukkig heb ik een eigen kamer waar ik me terug kan trekken.

Ik zie er wat minder tegenop gelukkig. Ik ben veel bij vrienden. Eigenlijk ben ik er voor aan het wegrennen. Maar als dat me helpt om die weken (twee nog maar..) door te komen, vind ik het prima.

Het bezwaar is ingediend bij het UWV. Mijn verzekeringsarts is op vakantie en het gaat daarom even duren voor ik iets hoor. Ik ben blij dat zij het op gaat pakken, want ik heb een goed gevoel bij haar. Ze heeft ze me te hoog ingeschat, maar dat komt ook wel een beetje door mezelf. Zij had ook gezegd dat het percentage waarschijnlijk gewijzigd werd als mijn therapie zou starten, terwijl de telefoniste van de week zei: je WIA is afgewezen, dus dat kan niet. Dan zou ik gewoon geen inkomen hebben dus, maar ik krijg gelukkig nog gewoon salaris. Een ingewikkeld gebeuren allemaal.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-08-20 23:21

Geplaatst door de TopicStarter : 04-08-20 23:21

Ik heb meer rust over de behandeling. Zondag had ik ineens het idee: als ik vandaag had moeten gaan, had ik dat prima gevonden. Nog anderhalve week. Het gaat nu wat minder met me. Het lijkt of ik me onbewust aan het voorbereiden ben op emoties toe te mogen gaan staan.
Als ik over iets praat wat me aangrijpt, maar me niet eens persoonlijk raakt, kan ik bijna huilen. Als ik er aan denk hoe onrechtvaardig het hele reïntegratie- en beoordelingstraject is geweest, kan ik ook zo huilen. Dat had ik nooit. Het stapelde altijd een tijd op tot er een klein ding gebeurde, een opmerking die verkeerd viel bijvoorbeeld, en ik brak 's avonds op de bank.
Ik ben weer meer somber dan de afgelopen tijd. Ik voel gelukkig niet meer de druk van: ik móet me beter gaan voelen. Ik heb nu de behandeling die er aan komt, dus ik hoef het niet meer zelf te doen en als een gek te zoeken naar dingen waar ik me mogelijk beter van ga voelen. Hoewel ik dat nog wel doe. Die somberheid die zo plotseling op komt zetten, blijft beangstigend.
Ik voel me ook weer opgejaagd van binnen. Ik merk dat het slechter gaat, omdat ik het weer uit ga stellen om naar bed te gaan. De laatste weken ging dat best goed. Ook omdat ik met vrienden op vakantie was. Dan pas je je toch aan elkaars ritme aan en ik was echt even weg uit alles sores.
Als ik me nog somberder zou gaan voelen dan nu, zou ik bijna zin krijgen in de behandeling. Het geeft me zo'n fijn gevoel dat ik daar eindelijk serieus genomen word.

**Geplaatst**: 04-08-20 23:27

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 04-08-20 23:27

Ik kan nooit iets zinnigs zeggen geloof ik.
Maar meid, dikke knuffel voor jou

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-08-20 23:34

Geplaatst door de TopicStarter : 04-08-20 23:34

Dankjewel hagelslag, je berichtjes doen me goed

**Geplaatst**: 05-08-20 05:49

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 05-08-20 05:49

Ik lees nog steeds mee hoor. Ik reageer alleen weinig.

Ik ben blij voor je dat je therapie bijna start.

Ik weet niét wanneer en hoe lang je met vrienden op vakantie was, maar ik krijg ook een opgejaagd gevoel van vakantie. De laatste jaren nam ik meestal ook de maandag nog vrij. Om bij te tanken van een vakantie

Vanuit hier even een dikke knuffel voor je.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-08-20 10:42

Geplaatst door de TopicStarter : 05-08-20 10:42

Dankjewel. Bijna twee weken en het is al even geleden. Het was echt heerlijk! Ik hoef nu niet meer te werken, dus ik heb genoeg tijd gehad om bij te tanken van de vakantie.
Wat het misschien is, is dat ik zoveel mogelijk afspreek met vrienden, zodat ik geen tijd heb om na te denken over de therapie. Misschien is mijn opgejaagde gevoel wel: niet in het heden, niet in het verleden en niet in de toekomst willen zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-08-20 17:26

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 12-08-20 17:26

De laatste dagen aftellen.. zondagavond ga ik tot donderdagavond voor mijn eerste therapiesessie. Het ene moment geloof ik dat ik sterk genoeg ben en het andere moment zie ik er zo tegenop.
Vier dagen van huis, enge dingen doen in een vreemde omgeving, met vreemde mensen..

**Geplaatst**: 12-08-20 17:35

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 12-08-20 17:35

Ik wil je alvast heel veel succes wensen!!! Ik ben ervan overtuigd dat het je gaat lukken.
Je bent al van ver gekomen

**Geplaatst**: 12-08-20 21:01

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 12-08-20 21:01

Toitoitoi...!

De zenuwen vooraf zijn vaak het ergste. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-08-20 22:34

Geplaatst door de TopicStarter : 12-08-20 22:34

Dankjewel allebei!

Dat de zenuwen vooraf het ergst zijn, geloof ik Janneke. Als ik buiten zit en ik zit hem te stressen en ik ste me voor dat ik op dat moment buiten zit tijdens een pauze van de behandeling, dan voelt het controleerbaar. Of als ik me voorstel dat ik aan het wachten ben op de mensen die me weg gaan brengen en ik over vijf minuten in de auto stap, dan voelt de angst controleerbaar en komt de gedrevenheid boven om er al het mogelijke uit te halen. Dan kan ik er ook overheen zien naar de toekomst. Niet steeds allerlei dingen hoeven vermijden, minder alert. Op den duur richting een baan waar ik energie van krijg, misschien een vriendje.. En dan komt de moed weer terug.
Ik heb ook momenten dat ik ineens heel somber word. Vooral als het moment van het kunnen vermijden voorbij is. De hele dag kan ik in de tuin zitten en praten met de buren, appen met vrienden, bellen.. vermijding. Als de zon onder gaat, komt de somberheid. Dan moet ik naar binnen, alleen. En naar bed, weer een dag dichterbij..
Mijn emoties gaan alle kanten op momenteel, wat logisch is natuurlijk. Het voelt alsof ik me voor aan het bereiden ben op een bevalling. Hoewel ik nog nooit bevallen ben

Dit is zo'n belangrijk, cruciaal, intens punt in mijn leven. Het moment dat ik dat blok beton op mijn levensweg in stukken ga hakken, zodat ik verder kan.

En inderdaad Hagelslag, ik heb tot nu toe alles overleefd, dus dit gaat vast ook goedkomen. Ik ben sterker geworden de laatste tijd. Ik heb het gevoel dat ik er niet meer klaar voor kan zijn dan nu. Als ik er niet tegenop zou zien, was het niet nodig dat ik erheen ging.
Alles waar ik tegenop zie, is juist waar ik mee af wil rekenen. Controle verliezen, vermijding...

Ik had pas een inzicht. Ik heb altijd gezegd dat ik een monstertje in mijn hoofd heb die mijn plezier bederft. Die praat me angst in, maakt me onzeker, zegt me dat ik minderwaardig ben etc. Dat monstertje is geen monstertje, maar mijn innerlijke kind. Ik kwam erachter, omdat ik me af zat te vragen hoe dat monstertje het vind dat ik in therapie ga. Ik verwachtte dat die het niet leuk zou vinden dat hij kapot gemaakt zou worden. Maar zo voelde het niet. Hij was juist blij, omdat zijn angst en geroep eindelijk gehoord zou gaan worden. En toen kwam het inzicht dat ik mijn innerlijke kind altijd heb weggezet als mijn monstertje..

**Geplaatst**: 12-08-20 23:05

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 12-08-20 23:05

Ik snap heel goed dat je er tegenop ziet. Dat is niet meer dan normaal denk ik. Maar dit ga je kunnen meid! Je bent al zo veel jaren zo sterk! Dit kun je ook!

Ik weet niet of deels van je onzekerheid ook de vreemde mensen en vreemde omgeving is? Ik heb dat zelf althans altijd heel sterk als ik ergens heen ga waar ik nog nooit geweest ben. Wat verwachten ze van mij? Hoe gedraag ik me juist? Wat is normaal? Wat is niet normaal? Zal het wel zijn zoals ik verwacht? Het onbekende kan echt killing zijn voor mij.

Als je je daarin herkent, probeer dan te beseffen dat ze daar niks anders doen dan mensen als jij opvangen en helpen. Het is hun vak, hun specialiteit Iedereen die daar komt is bang, onzeker, beschadigd, kwetsbaar. Er hoeft daar geen masker op. Er is daar geen juist of niet juist. Ze zijn daar om jou te helpen, jij bent daar niet om hun te helpen.

Je kunt het meis! Zet hem op!

**Geplaatst**: 12-08-20 23:08

Geplaatst: 12-08-20 23:08

Heel veel succes ts. En ik vind het heel knap dat je het zo mooi kan omschrijven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-08-20 23:27

Geplaatst door de TopicStarter : 12-08-20 23:27

Dankjewel allebei

Wat jij schrijft, Shiloh, is inderdaad een groot stuk. Wie zijn mijn groepsgenoten? Wat voor kleding heeft de rest aan? Hoe is het eten? Hoe is de sfeer? Ga ik me er thuis voelen? Ga ik erg onzeker zijn? Daar schaam ik me voor, als ik zo onzeker ben. Maar ik ben er niet, omdat alles goed gaat.
Het gaat al beter dan eerst. Als kind had ik gigantisch heimwee. Dan voelde ik me echt verloren in een vreemde omgeving. Nu ik ouder ben, kan ik het beter handelen. Meer vertrouwen in mezelf ofzo. Dat ik altijd mezelf bij me heb, waar ik ook heen ga. Het besef dat ik mezelf kan beschermen en redden, is gegroeid en ik hoop dat dat in de komende weken alleen maar meer zal worden!

Dankjewel voor je compliment, Nicje. Schrijven helpt me echt om het allemaal op een rijtje te krijgen in mijn hoofd. En ik ben blij dat ik het allemaal in dit topic kan dumpen

Iedereen bedankt voor het meeleven, het doet me echt goed!

**Geplaatst**: 12-08-20 23:50

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 12-08-20 23:50

Ooh dat kan ik me zo goed voorstellen! Maar probeer je vast te houden aan dat dat voor iedereen daar zo geldt. Iedereen die daar is zit in min of meer hetzelfde schuitje. Iedereen heeft waarschijnlijk dezelfde onzekerheden. Iedereen daar heeft behoorlijk wat te verduren gekregen in zijn leven. Iedereen is daar primair voor zichzelf en niet bezig met of een ander wel voldoet.

Het is dood normaal om onzeker te zijn over dergelijke dingen. Het is onderdeel van je eeuwige gevecht met jezelf om erbij te willen horen en te willen deugen.

Accepteer dat die onzekerheid er is. Kijk het recht in de ogen. Ook dit is “simpelweg” nog een voorbeeld hoe jou jeugd en trauma je gevormd heeft. Ook dit onzekere gevoel is iets waar je daar korte metten mee gaat maken door de confrontatie met je trauma aan te gaan!

Ik wens je alle moed en kracht toe! Dit kun je! Topper ben je!

**Geplaatst**: 13-08-20 07:37

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 13-08-20 07:37

Ik vind je laatste berichten een kracht uitstralen die ik nog niet eerder heb gezien, je bent goed bezig, jij kunt dit

En dat vin1d ik ongelooflijk knap, met jouw verhaal, dat je dit toch aangaat, dat je zulke inzichten krijgt (nu al!) en er voor open staat...
Het erkennen van je angsten en onzekerheid is ook zoiets, alles aan jou straalt kracht uit nu. Ik vind je een topper

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-08-20 11:49

Geplaatst door de TopicStarter : 14-08-20 11:49

Thanks, Achterom!
Shiloh, jouw berichtje heeft me geholpen om het te kunnen relativeren.

Ik voelde gisteren zo'n rust.
En nu vandaag.. wakker met keelpijn

Dus.. coronatest vanmiddag. Ik moet eigenlijk nog naar de winkel om het een en ander te kopen voor tijdens de behandeling en ik wilde nog even afspreken met iemand zaterdag. Daar baal ik echt wel van.
De uitslag zou binnen 48 uur moeten komen, dus het is echt op de valreep.
Ik weet ook niet wat ik nou wel of niet zou willen. De behandeling nu of uitstellen.
Ik denk overigens niet dat ik het heb, maar ja, je weet maar nooit natuurlijk.

**Geplaatst**: 14-08-20 12:11

Geplaatst: 14-08-20 12:11

Fijn dat het hielp.

Gewoon even rustig die test afwachten. Als je het hebt kun je niet gaan. Zo simpel is het. Maar anders zeker gewoon gaan! Je hebt hier zo lang op gewacht!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-08-20 13:11

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 14-08-20 13:11

Klopt hoor, de onzekerheid is even lastig nu, maar mentaal ben ik nog steeds klaar voor de behandeling. Ga er ook van uit dat ik gewoon kan gaan.
Hoop dat ik snel weer helemaal fit ben. Ga m'n energie hard nodig hebben.

**Geplaatst**: 14-08-20 19:40

Geplaatst: 14-08-20 19:40

fjaril schreef:
Ik had pas een inzicht. Ik heb altijd gezegd dat ik een monstertje in mijn hoofd heb die mijn plezier bederft. Die praat me angst in, maakt me onzeker, zegt me dat ik minderwaardig ben etc. Dat monstertje is geen monstertje, maar mijn innerlijke kind. Ik kwam erachter, omdat ik me af zat te vragen hoe dat monstertje het vind dat ik in therapie ga. Ik verwachtte dat die het niet leuk zou vinden dat hij kapot gemaakt zou worden. Maar zo voelde het niet. Hij was juist blij, omdat zijn angst en geroep eindelijk gehoord zou gaan worden. En toen kwam het inzicht dat ik mijn innerlijke kind altijd heb weggezet als mijn monstertje..

WAUW....!!!!
$*\o/*$
Wat een prachtig inzicht...!

Geen "echt" monster, maar een beschadigd, 'verzuurd', maar ook belangrijk deel van jezelf!!

En als dit deel erkenning kan krijgen, dan gaat het er allemaal heel anders uitzien!

**Geplaatst**: 16-08-20 13:31

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 16-08-20 13:31

En? Wat kwam er uit de test? Vanavond nog s het zover toch? Kop op! Je kunt het!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-08-20 15:04

Geplaatst door de TopicStarter : 16-08-20 15:04

Gistermiddag had ik de uitslag al: negatief!
Ja, vanavond ga ik. Ik heb nog steeds niet echt stress. Gelukkig
Dankjewel, lief dat je er aan denkt!