Bokt.nl

Zo, ik kan toch niet slapen, dus dan maar meteen even een update schrijven.
Ik was ont-zet-tend zenuwachtig voor het gesprek. Aan de ene kant was ik bang dat ik voor paal stond doordat mijn angst er zo dik bovenop lag. Aan de andere kant was ik bang voor een verkeerde beoordeling als ik mijn angst zou verbergen. Ik geloof dat het eerste wel gelukt is, mijn angst laten zien. En ik geloof dat ik niet voor paal stond

Heb achteraf van iedereen die erbij was teruggekregen dat ik het goed had gedaan.

Ik ben begonnen met mijn verhaal voorlezen. Ik vroeg of daar de ruimte voor was, omdat het best een lap tekst was. Ze reageerde met: wat wil jij? Dus ik heb het voorgelezen. Blijkbaar was het zo duidelijk dat ze alleen nog maar een vraag had over de behandeling. Waarom er nog nooit onderzoek is gedaan. Aangezien ik net aangemeld ben bij de specialistische GGZ en ik daar wel een onderzoek krijg, wachten ze daarop. Anders had ik dat via het UWV gehad.

Verder gaat ze de fml aanpassen en de urenbeperking omhoog zetten. Ze noemde dat de kans groot is dat ik dan in aanmerking kom voor een WIA-uitkering. Aangezien het verschil tussen wel of geen WIA voor mij maar zo klein is (ben afgekeurd voor ong 34% en vanaf 35% kom je in aanmerking), ga ik (en de jurist ook) er vanuit dat het een WIA-uitkering wordt.

Dat is het enige wat ik heb meegekregen van het gesprek. Ik kon me niet concentreren. Ik was al zo gespannen en ik had net zo ongeveer mijn hele levensgeschiedenis op tafel gelegd.
Ze was tegen me aan het praten, maar alles ging langs me heen. Gelukkig waren mijn therapeute en de jurist erbij, dus ik heb aan hen achteraf even gevraagd wat er gezegd was.

Nu is het wachten op het verslag. Ik heb goede hoop. Deze mensen zijn de eerste in de afgelopen jaren die me het gevoel geven dat ze begrijpen waar het om gaat. Dat ik eerst mijn leven op de rit moet krijgen voordat ik kan deelnemen aan de arbeidsmarkt. Dat benoemde ze ook. Ik durf niet te positief te zijn, want het blijft het UWV. Maar dit voelt fijn.

En nu zit ik alleen thuis met mijn verhaal van gisteren in mijn hoofd. Of eigenlijk niet het verhaal, maar het gevoel wat daarbij hoort. De onveiligheid, het feit dat mijn pa elk moment mijn kamer kon binnenstormen. Dus ik durf niet goed te slapen. Het verbaast me telkens weer als dat gebeurt. Het gevoel alsof ik elk moment in een dissociatie kan schieten. Terwijl ik helemaal niet het gevoel heb dat zijn boze buien me nog zoveel doen, blijkt dat op zo'n moment toch nog wel zo te zijn.

**Geplaatst**: 28-10-20 01:25

Geplaatst: 28-10-20 01:25

Goed gedaan!
Je hebt eerlijk en onverbloemd je verhaal vertelt.
Ik kan me goed voorstellen dat jij je nu kwetsbaar voelt omdat je dit nooit hebt kunnen doen. Je beschermingsmechanisme is nu super alert, omdat dit heel lang goed voor je is geweest.
Dat hoeft nu niet meer. Je hebt een grote stap gezet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-10-20 02:01

Geplaatst door de TopicStarter : 28-10-20 02:01

Dat is het inderdaad. Ik heb ruimte gevraagd voor mijn verhaal en dat gekregen. Doordat het meer ruimte krijgt, wordt het ook meer waar en dat is confronterend. Maar ook goed, want het is niet fijn om je verhaal te vertellen met het gevoel dat het over een ander gaat. Hoe pijnlijk het ook zal zijn om echt te gaan erkennen dat het wel mijn verhaal is.
Dat was toch iets fijns gisteren tijdens de hoorzitting. Er waren gewoon vier mensen die de tijd namen om in stilte te luisteren naar mijn verhaal. Het eerste wat de verzekeringsarts zei toen ik klaar was, was: ik hoop dat je je nu gehoord voelt.
Achteraf is dat gewoon een stukje heling geweest. Erkenning.

**Geplaatst**: 28-10-20 14:10

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-10-20 14:10

Toen Klaas werd 'afgekeurd' (= erkend dat het niet meer ging) was het uwv ook heel menselijk.
En idd: vier mensen die de tijd en moeite nemen om naar jou en jouw verhaal te luisteren zonder onderbreking oid is een vorm van erkenning.
En prettig dat een arts dan zegt 'ik hoop dat je je gehoord voelt'. Plus dat ze vinden dat er onderzoek moet komen ('doet de ggz het niet zelf, schakelen wij een onderzoeker in').

En op de lagere school hadden wij ooit het spelletje 'ik ben Anita Tita Toverkol'.
(... in die tijd was Ti-ta-tovenaar op teevee...)
Dan trok je iets geks aan, zwaaide met een soort van toverstaf en wat al niet.
Trek maar een mooie stevige magische cirkel, met een banvloek als hij er overheen komt en allemaal rust voor jou aan de binnenkant!!

**Geplaatst**: 28-10-20 14:42

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-10-20 14:42

Super fijn dat je je gehoord en erkend voelt! Je hebt het super gedaan. Hopelijk snel uitsluitsel en dan al die stress achter je. Ik denk dat dat ook zeker goed zal doen voor het focussen op jezelf.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-10-20 20:40

Geplaatst door de TopicStarter : 28-10-20 20:40

Die toverstaf gaat er zeker komen, Janneke.

Dankjewel, Shiloh

Voor nu heb ik 't ff moeilijk met alles. Ik zit al een paar dagen tegen het plafond. Sporten helpt me, maar met die regen van de afgelopen dagen is het niet echt weer om buiten te zijn. Vanmiddag zou het even droog zijn. Ik kleed me om en met dat ik naar buiten stap, begint het weer te regenen. Toen zat ik er zo doorheen dat ik mijn sportspullen op de grond gegooid heb, de deur heb dichtgesmeten en een potje gejankt. De neiging om mezelf pijn te doen, wordt weer groter. De afgelopen weken alweer twee keer gebeurd, terwijl de laatste keer een jaar geleden was en ik dacht dat ik er van af was. Ik voel me vreemd, gevangen in mijn eigen lijf en ik ben bang.
Ik raak geïrriteerd om niks en zo'n woede uitbarsting zoals net, dat ik me in moet houden om geen spullen kapot te maken, zo ken ik mezelf niet.

**Geplaatst**: 28-10-20 20:52

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 28-10-20 20:52

Als ik in de buurt had gewoond was ik samen met de door de regen gewandeld. Ik wandel echt graag door vies weer....
Heel stom maar het maakt mijn hoofd vrijer dan met mooi weer.
Met vies weer zijn er nog minder mensen onderweg en dat vind ik echt heerlijk

**Geplaatst**: 28-10-20 21:13

Geplaatst: 28-10-20 21:13

niet vergeten lief te zijn voor jezelf meid!

Bekijk het eens zo: die zitting eergisteren was misschien wel het heftigste wat je in de afgelopen jaren hebt moeten doen. En ja, het ging goed en het viel misschien mee, maar die spanning en stress ernaartoe! Dat is niet niks hoor! Als afspraken hardloop wedstrijden zijn, dan heb je zojuist de marathon gelopen inclusief de maandenlange voorbereiding. Die inspanning, die moet er nu eerst uit.

Zoiets kost herstel. Ik vind het niet gek dat je er nu even extra doorheen zit. Probeer het te laten gebeuren, ga er niet van proberen te vluchten (door jezelf pijn te doen wellicht?). Probeer niet in paniek te raken dat dit betekend dat het weer helemaal mis zal gaan. Jank alles er maar gewoon even uit! Nou en? Voor wie hoef je je groot te houden?

Herstel is geen rechte lijn. Voor niemand.

**Geplaatst**: 28-10-20 22:40

Geplaatst: 28-10-20 22:40

Als ex snijster: bij mij komen die gedachten opzetten (... de krengen!!) op van die dagen dat alles tegen zit.
De spullen in de hoek en janken is heel verstandig!! +:)+

Luchtte hopelijk op....

En Siloh heeft het mooi verwoord : dat jij na deze 'marathon' moet bijkomen snap ik wel.
Je hebt zogezegd alles gegeven en daarna voel je je een aantal dagen raar en leeg. En moe, en je veerkracht is nul.

En idd: goed zwaaien met die toverstaf van Anita Tita!!
Hij komt niet over die lijn en aan de binnenkant is er rust voor jou!

(Klinkt gek, maar als je bek-af bent is echt genieten van rust lastiger dan wanneer je beter in je energie zit....)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-10-20 23:27

Geplaatst door de TopicStarter : 31-10-20 23:27

Hagelslag, wat lief! Ik heb toch nog even een rondje gelopen die avond en het was best wel lekker. Regen op mijn paraplu, zelf lekker droog.
Ik herken wat je zegt. Regen maakt alles zo lekker fris.

Shiloh, je kan het zeker een marathon noemen inderdaad.
't Is ook niet gek nee, nu je het zo uitlegt. En dan weten jullie de helft nog niet van alles wat er speelt, omdat er ook dingen zijn in privésferen die ik niet op internet wil zetten (wel in pb overigens).

Ik lijk geen middenweg te hebben in mijn emoties. Of het is leeg, of ik word overspoeld. Dat laatste is zo heftig. Daar kan ik nog niet goed mee omgaan. Ik zoek dan inderdaad uitvluchten. Film kijken, eten, sporten, en als laatste redmiddel mezelf pijn doen.

Janneke, lastig he, als die gedachten zo ineens weer opkomen.

Genieten is er echt nog niet bij. M'n hele ritme is nog weg, ik loop achter op allerlei dingen, ik moet mezelf bij elkaar houden..
Ik pak wel de ontspanning, maar mijn hoofd en lijf denderen nog door als een goederentrein die een ellenlange remweg heeft voor die eindelijk stil staat.

Ik heb echt veel stress momenteel. Gelukkig heb ik lieve mensen om me heen die me steunen. Dat is echt fijn. Maar uiteindelijk moet ik het zelf doen. Ik voel me of ik in een eindsprint zit. Met de laatste reserves nog even volhouden en nog net even dat beetje meer geven. Dat met betrekking tot mijn privésituatie.
Eigenlijk zou ik er gewoon even een paar daagjes uit willen. Misschien dat ik dat ook wel doe als ik in wat rustiger vaarwater ben gekomen. Rust heb ik nu echt niet.

**Geplaatst**: 17-11-20 03:12

Geplaatst: 17-11-20 03:12

*negeert de rode letters*

Ik moest aan je denken.. Hoe gaat het nu met je?
Het is inmiddels alweer bijna 3 weken geleden. Hopelijk krijg je snel de uitslag!

**Geplaatst**: 19-11-20 13:52

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 19-11-20 13:52

Ha TS... even je laatste berichtjes gelezen.

Ken je de Window of Tolerance? Dit gaat over een bepaalde ruimte (raam) die er is waarbinnen je redelijk goed functioneert en stress controleerbaar is (de neocortex in de hersenen heeft de controle). Omstandigheden, persoonlijke kenmerken of chronische stress beïnvloeden de grootte van het raam, waardoor je sneller 'in het rood' schiet. Je reptielenbrein neemt het over en je logisch redeneren en controleerbare emoties zijn op dat moment niet te bereiken voor je.

Soms helpt inzicht in de Window of Tolerance je stressniveau iets te reguleren. Of laat het je nadenken over waarom je lijf op een bepaalde manier reageert en je zoveel stress ervaart.

Misschien heb je er iets aan. Sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-11-20 00:17

Geplaatst door de TopicStarter : 26-11-20 00:17

Lang geleden dat ik wat van me heb laten horen.

Cayenne, lief! Ik heb de uitslag binnen inmiddels, het voorlopig besluit dan. 72% arbeidsongeschikt. Dat geeft een hoop rust!
Al is het nog wel een gedoe om mijn ww te verrekenen met mijn wia. En omdat ik me inmiddels ook had ziek gemeld vanuit de ww, loopt dat spoor ook om te kijken of dat terecht is. Waarschijnlijk niet, omdat ik me ziek heb gemeld met dezelfde klachten als waarmee mijn wia destijds afgewezen was. Dat dat inmiddels rechtgetrokken is door de afdeling beroep en bezwaar, maakt niet uit. Hoezo bureaucratie... Gelukkig is het mogelijk om vrijstelling te krijgen van mijn sollicitatie activiteiten. Dus ga ik mijn ziekmelding vanuit de ww intrekken.

Ista, ik heb er al weleens wat over gelezen. Ik ga er eens naar kijken, dankjewel!

Verder heb ik goede dagen en minder goede dagen. Ik heb dagen dat ik best wel lekker in mijn vel zit en kan genieten. Dat doe ik dan ook, want dat is lang geleden!

**Geplaatst**: 26-11-20 00:46

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 26-11-20 00:46

Je bent niet 72% arbeidsongeschikt, dat is een oude, heel hardnekkige term uit de wao. Het gaat bij de WIA meer om het inkomens verlies vanwege de medische situatie ten opzichte van toen je nog gezond was. Over de ww verrekening en die WIA hoef je je geen zorgen te maken. Voor jou geen gedoe maar je krijgt wel brieven (beschikkingen) en misschien vragen of je de uitkering per week, 4 weken of maand wilt ontvangen.

**Geplaatst**: 26-11-20 09:49

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 26-11-20 09:49

Hoi Fjaril,
wat fijn dat je bezwaar is toegewezen!!!
72 is een hoog percentage.

Eindelijk rust!
(En dan therapie, maar dat is dan gericht op echt herstel.)