Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-12-20 17:35

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 05-12-20 17:35

Soms is emoties afvlakken niet eens zo heel slecht. Dan krijg je innerlijk ook even rust.
Afbouwen kan vervelend zijn maar hoeft niet per sé zo te zijn. Ik gebruik nu Effexor en dat is wel rottig om af te bouwen, maar hiervoor kreeg ik Fluoxetine en dat was zo makkelijk af te bouwen dat ik in één keer kon stoppen en nooit iets heb gemerkt. Dat was wel een minimale dosis overigens.
Ik zou met mijn huidige dosering juist omhoog willen omdat ik merk dat het onvoldoende helpt.
Het is geen schande om AD te slikken! Als het je helpt is dat prima!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-12-20 17:47

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 06-12-20 17:47

Misschien heb je ook wel gelijk ja..
In januari heb ik een gesprek met de psychiater over mijn medicatie.
Ik heb echt last gehad van het opbouwen van de medicatie die ik nu slik, dus ik ben echt wel bang voor het ophogen afbouwen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-12-20 13:01

Geplaatst door de TopicStarter : 08-12-20 13:01

Ik werd vanmorgen wakker met meteen weer het kritische stemmetje in mijn hoofd. 'Je bent te dik, je moet afvallen.' 'Je huis is een bende, je faalt.' etc. Ik voel me weer een beetje gestresst voor de dag en veel minder geïrriteerd. En ik ben minder somber. Ik voel me weer normaal, zoals ik me altijd voel. Gelukkig.
De afgelopen dagen zwiepte ik zo alle kanten op dat ik mezelf kwijt was. Eerst werd ik steeds blijer, toen viel ik in een zwart gat. Vervolgens had ik het gevoel dat ik in een wolk zat en de wereld niet echt binnenkwam, soort derealisatie. Ik voelde me een zombie. En ik was echt gigantisch geïrriteerd. Ik vond al mijn vrienden niet meer leuk en ik irriteerde me al als iemand een verkeerde werkwoord vervoeging gebruikte. 'Jij loop' ipv 'jij loopt' bijvoorbeeld.
Ik ga nu maar de achterstallige bende in mijn huis wegwerken, want ik heb de afgelopen week niks kunnen doen.

**Geplaatst**: 08-12-20 13:23

Geplaatst: 08-12-20 13:23

fjaril schreef:
Ik ga nu maar de achterstallige bende in mijn huis wegwerken, want ik heb de afgelopen week niks kunnen doen.

Je bedoelt dat je afgelopen week andere prioriteiten had

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-12-20 15:18

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 09-12-20 15:18

Zo kan je het ook bekijken ja. Je hebt wel gelijk.
Ik ben blij dat het allemaal gewoon weer lukt, maar tegelijk ben ik bang dat ik weet de hoogte in schiet.

**Geplaatst**: 23-12-20 00:33

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 23-12-20 00:33

Hé TS, hoe gaat het met je?
Lukt het een beetje, met de kerstdagen etc. in het vooruitzicht?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-12-20 14:34

Geplaatst door de TopicStarter : 23-12-20 14:34

Lief dat je het vraagt.
Het gaat eigenlijk heel goed! De laatste twee weken eigenlijk geen last van mijn ptss gehad. Geen nare beelden als ik in bed lig, geen herbelevingen. Het lijkt of de opname van deze zomer nog doorwerkt.

Ik heb het gesprek het het UWV over de reïntegratie gehad. Het was een fijn gesprek. Alles gaat op mijn tempo, therapie gaat voor. Ze zei: al duurt het nog een jaar, maakt allemaal niet uit. Dat geeft een hoop rust.

Met kerst ga ik met twee vrienden een paar nachtjes weg. Dat kon gelukkig doorgaan. Ik slaap wel vaker bij hen en we zitten in een huisje ergens in de middle of nowhere.

Vooral positieve dingen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-03-21 10:53

Geplaatst door de TopicStarter : 31-03-21 10:53

De afgelopen heb ik weinig te melden gehad.
Vandaag start ik met de nieuwe behandeling. Het gaat een combinatie worden van schematherapie en traumabehandeling waarschijnlijk. Eerlijk gezegd heb ik er geen vertrouwen in. Ik ben eindelijk doorgestuurd naar de sGGZ en nu blijkt dat mijn behandelaar 'gewoon' gz-psycholoog is. Ik vraag me af wat deze in huis heeft, dat hij me wel kan helpen in tegenstelling tot al die andere psychologen die ik al versleten heb..

**Geplaatst**: 31-03-21 19:20

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 31-03-21 19:20

Wonderen bestaan.

Niet van te voren jezelf al geen genezing gunnen. Je mag beter worden, dan ben je echt waard! :knuffel:

**Geplaatst**: 31-03-21 21:56

Geplaatst: 31-03-21 21:56

fjaril schreef:
De afgelopen heb ik weinig te melden gehad.
Vandaag start ik met de nieuwe behandeling. Het gaat een combinatie worden van schematherapie en traumabehandeling waarschijnlijk. Eerlijk gezegd heb ik er geen vertrouwen in. Ik ben eindelijk doorgestuurd naar de sGGZ en nu blijkt dat mijn behandelaar 'gewoon' gz-psycholoog is. Ik vraag me af wat deze in huis heeft, dat hij me wel kan helpen in tegenstelling tot al die andere psychologen die ik al versleten heb..

Hoe-s-t geweest...?
Is jouw wantrouwen ter sprake gekomen...?
En je (op zich volstrekt terechte!!) vraag 'of hij andere dingen in huis heeft dan al die mensen die jou niet konden helpen?'?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-04-21 11:09

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 02-04-21 11:09

Ik heb mijn wantrouwen aan kunnen geven. Ze reageerde er wel fijn op. Ze begreep het. Ze legde uit dat de vorm van therapie die ik ga krijgen dieper gaat dan wat ik tot nu toe gehad heb.

**Geplaatst**: 02-04-21 17:28

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 02-04-21 17:28

Wat fijn dat er goed op gereageerd werd. Trauma- en schematherapie zijn inderdaad wat meer gespecialiseerdere behandelingen. Het kan heftig zijn; maar met je verhaal in het achterhoofd denk ik wel dat deze therapieën wat voor je kunnen doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-04-21 18:55

Geplaatst door de TopicStarter : 14-04-21 18:55

De eerste behandeling heb ik gehad. Ik heb het idee dat het aansluit bij wat ik nodig heb. Maar meteen steekt de depressie weer de kop op. Het voelt of hij met zijn volle gewicht op mijn borst staat. Ik kan de hele dag wel huilen. Het maakt me bang. Als ik hier doorheen moet, wordt het een zware dobber.
Mijn gevoel van eenzaamheid stond centraal. Dat ik mezelf bescherm door mensen niet toe te laten in mijn leven. En aan de andere kant het verlangen naar verbinding.

**Geplaatst**: 14-04-21 19:10

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 14-04-21 19:10

De behandeling die je nu krijgt, combinatie van traumabehandeling en schematherapie, mag je ook echt niet onderschatten. Het is enorm zwaar en heftig. Probeer het de tijd te geven die het nodig heeft.
Dat je behoefte hebt aan verbinding is denk ik heel normaal. Helaas heb je door wat je meegemaakt hebt, geleerd dat je mensen maar beter op afstand kan houden om jezelf te beschermen. Dat was nodig, maar neemt natuurlijk de behoefte aan verbinding niet weg. Nu mag je gaan leren dat je die verbinding wel aan mag gaan, dat het niet langer onveilig is om met andere mensen te verbinden....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-04-21 19:32

Geplaatst door de TopicStarter : 14-04-21 19:32

Ik ben gewend aan cognitieve gedragstherapie waar ik me wel doorheen babbel in m'n veilig beschermmodus. Dit is wel iets anders. Het voelt fijn dat het kwetsbare kind in mij eindelijk een stem krijgt en ruimte in de behandeling (bizar dat dat nog nooit is gebeurd..). Maar ook doodeng en heftig. Ik ben bang voor een grote terugval in klachten. Ik heb de laatste tijd een aardige balans gevonden (niet een waarmee ik gelukkig was, maar wel een waarmee ik m'n dagen kon doorkomen), maar nu wordt alles op zijn kop gegooid.

**Geplaatst**: 14-04-21 20:56

Geplaatst: 14-04-21 20:56

Hoi meis,

ook psychotherapieën hebben vaak een 'beginverergering', niet alleen homeopathie.
... en in principe betekent het 'dat de therapie aanslaat'. (Of zeg maar gerust : er in hakt....!)
Binnen bepaalde grenzen "moet" dat ook. Jouw ellende staat centraal, zogezegd op het toneel 'in the spotlight' - huuu!!! Dat is een confrontatie.

.... maar aan de andere kant is het beslist NIET zo 'dat het pas therapie is, als de cliënt non stop half wanhopig is (of nog erger)'. Ook hier is het zinnetje 'the medium is the message' van toepassing. Het gaat ook over (= dat is een onderdeel van therapie) jouw grenzen, en dus is het goed als die bewaakt worden.
Net niet: dat jij ten allen tijde dit moet doen.
Maar breng het wel de eerstvolgende keer ter sprake, hoe hard dit binnenkwam. Hoe het jou uit je evenwicht smijt. (Dat je een nieuw evenwicht gaat vinden is een uitstekend doel, maar graag zonder diepe putten.)

En op gegeven moment kan het ook gaan voelen als erkenning en troost : 'zo is het, dit speelt er'- en dat wordt gezien, serieus genomen en besproken. Dat idd jouw innerlijk kind eindelijk eens aan het woord komt en haar versie kan vertellen!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-05-21 22:45

Geplaatst door de TopicStarter : 21-05-21 22:45

Langzaam maar zeker krijg ik wat meer vertrouwen in mijn psycholoog. Mijn angst mag er zijn, het kleine bange meisje wordt niet gepusht om tevoorschijn te komen.
Ik heb als opdracht meegekregen om te oefenen om gevoelens te delen met mensen. Soms stuit ik op onbegrip, maar vaak ook op begrip. Het is fijn als mensen naar je luisteren als je deelt wat dingen met je doen. Ik merk dat ik me daarmee steeds een stukje meer losweek van mijn ouders. Zij hebben me geleerd dingen vooral niet te delen. Zij hebben me het gevoel gegeven dat ik raar/anders ben en me aanstel. Ik heb echter wel het recht om mijn gevoelens te delen. Mijn ouders missen daar zelf een stuk emotionele volwassenheid. Ik wil een andere weg in.
Als mensen er op een verkeerde manier mee omgaan, zegt dat niks over mij, maar geeft dat me informatie over die persoon.
Zo klinkt het of het heel wat is allemaal, maar het is een begin.

Ik heb me ook voorgenomen om openheid te geven richting de familie. Ik heb sterke vermoedens en aanwijzingen dat mijn ouders een verhaal rond laten gaan dat ik het probleem ben. Dat zij niks kunnen doen aan deze situatie en ik altijd welkom ben. Het maakt me boos. En tegelijkertijd ook heel bang, want ik heb hierin twee keuzes. Of ik laat ze hun gang gaan. Of ik kom voor mezelf op en vertel míjn verhaal. En dat betekent iets doen wat ik al heel lang wil, maar nooit heb gedurfd: de familie vertellen wat er is gebeurd. Een paar familieleden hebben me van de week keihard afgewezen op een manier waaruit ik op kon maken dat ze al op de hoogte waren van het een en ander, en dat kan niet anders dan bij mijn ouders vandaan komen. Dat deed zo'n pijn. Ik heb steun nodig en het zou zo fijn zijn om mensen om me heen te hebben die er voor me zijn. Maar de realiteit is anders. Ik begrijp dat het voor hen ook moeilijk is om te horen, maar ik vroeg hen niet een kant te kiezen. Ik vroeg alleen of ik mijn verhaal mocht vertellen, meer niet ze wilden het niet horen, zeiden ze. Letterlijk. Au... Als mensen er op een verkeerde manier mee omgaan, zegt dat niks over mij, maar geeft dat me informatie over die persoon.. En voor mij betekent dat: als ik alleen geaccepteerd wordt zonder mijn verhaal, als ik welkom ben maar mijn innerlijke beschadigde kind niet, dan kom ik niet. Ik ben meer waard dan dat. En gelukkig zijn er mensen die mij accepteren mét mijn verhaal en mét mijn innerlijke beschadigde kind. Neemt niet weg dat het enorm pijn doet. Het besef dat mensen, volwassenen, die je dacht te kunnen vertrouwen, je ijskoud de deur wijzen.. Het kleine beetje hoop dat het nog goed komt tussen mijn ouders (vooral met mijn moeder, relatie met vader is onherstelbaar) en mij, vervliegt steeds meer. Hun houding verbaast me steeds meer. Ik had verwacht dat ze op een dag toch het licht zouden zien, maar het wordt steeds erger. En ook dat doet pijn. Die hoop probeer ik nog steeds vast te houden, hopend op een wonder. Al weet ik onbewust wel beter...

**Geplaatst**: 21-05-21 22:49

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 21-05-21 22:49

**Geplaatst**: 21-05-21 22:53

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 21-05-21 22:53

Chapeau TS!
Petje af. =:)

Ontzettend moeilijke, maar noodzakelijke keuzes om verder te komen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-05-21 23:11

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst door de TopicStarter : 21-05-21 23:11

Dank jullie wel. Ik vind het zo doodeng. Maar het voelt bevrijdend. Zelfs als familieleden me afwijzen.

**Geplaatst**: 22-05-21 07:28

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 22-05-21 07:28

Ahh goedzo meid, zo te horen ben je goed opweg en heb je ook een fijne psycholoog

**Geplaatst**: 22-05-21 08:33

Geplaatst: 22-05-21 08:33

Wat een wijze woorden Fjaril! Met een boel inzichten.

Ik mis er min of meer nog 1. Geen idee of die niet besproken is of gewoonweg geen optie. De mensen die je laat weten wat er gebeurd is, die niet (gelijk) achter je staan, die hebben net ook een bom gedropt gekregen.
Stel dat er nu iemand komt die zegt dat ze is misbruikt door mijn vader / mijn partner of bijvoorbeeld een oom. Ik zou écht niet weten hoe ik zou (moeten) reageren. Ik vertrouw die mannen in mijn leven en als blijkt dat ze dingen doen / gedaan hebben die een ander mens beschadigen... Ik denk dat ik vol ongeloof zou reageren. Zeker als ik echt 0 info daarover had. Misschien "hoop" ik in eerste instantie wel dat het gezegd is uit een vorm van rancune. Dat het niet waar is.

En daarbij wil ik echt niks te niet doen aan jouw ervaringen, jouw verleden, ervaringen van andere incest slachtoffers (en ik ken er ook persoonlijk en ik zie de schade ook die is aangericht). Ik zie hoe kwalijk het ongeloof van de nabije omgeving er in hakt / gehakt heeft.

Maar toch, als iemand mij diezelfde info zou geven over de mannen in mijn omgeving (vader, partner, ooms, buren), ik zou echt even niet weten welke kant te kiezen. Want ook voor mij, als ontvanger van die boodschap, verandert er van alles (al was het maar dat ikzelf hele belangrijke en verschrikkelijke signalen gemist heb en mijn medevrouwen niet heb kunnen beschermen). Wellicht is de struisvogelpolitiek voor mij dan wel een soort van life safer voor dat moment.

Ik vond het lastig om bovenstaande te schrijven. Het voelt ergens als verraad naar jou en jouw ervaringen. En dat is op geen enkele manier de bedoeling. Maar ik probeer me voor te stellen hoe ik zou kunnen reageren. Ik denk vol ongeloof. En wellicht dat een deel van jouw familie hetzelfde ervaart. Zeker als je al je hele leven te horen hebt gekregen dat de persoon in kwestie "anders" is. En nu naar boven komt waarom dat zo was. De familie heeft belangrijke signalen gemist en daarmee jou niet kunnen beschermen.

**Geplaatst**: 22-05-21 08:51

Geplaatst: 22-05-21 08:51

Ik denk wat Racamor probeert te zeggen (maar de punchline ontbreekt net denk ik).

Het kan zijn dat je familieleden niet gaan reageren zoals je hoopt en je in eerste instantie niet geloven/afwijzen. Maar je hebt net een enorme bom op ze gedropt. Het kan zijn dat ze tijd nodig hebben het te verwerken.

Verder, jeetje meid, wat een enorme sprongen ben je aan het zetten! Super trots op je! Klinkt of je met deze psycholoog eindelijk iemand getroffen hebt waarmee het klikt en die je uitdaagt zonder over grenzen te gaan en je te pushen voor dingen waar je nog niet klaar voor bent. Chapeau!

**Geplaatst**: 22-05-21 10:26

Re: Hoe moet ik verder?

Geplaatst: 22-05-21 10:26

Dank voor de aanvulling Shiloh, dat bedoelde ik.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-05-21 10:54

Geplaatst door de TopicStarter : 22-05-21 10:54

Bedankt voor jullie reacties. Het komt goed over wat je zegt hoor, Rocamor. Je hebt daar wel gelijk in.

En ik heb inderdaad een hele fijne psycholoog. Het voelt eindelijk als iemand die op hetzelfde level zit en me echt begrijpt.

Vannacht bijna geen oog dicht gedaan. Ik sliep pas rond een uur of vier..