Bokt.nl

Gillbo schreef:

Dit is ontzettend moeilijk en begrijpelijk dat je nu niet direct weggaat bij hem. Je hebt voor elkaar gekozen en hij is ziek, je weet dat hij een andere man kan zijn.

bigone schreef:

...Behalve het vreemd gaan, dat heeft totaal geen ene zak met zijn aandoening te maken dus daar zou ik niet te licht over denken.

Doorgaan schreef:

Over de schulden. Die zijn gelukkig van hem en niet overdraagbaar. Zelfs niet als hij zou komen te overlijden. Als ik dus ga scheiden, ben ik daar vanaf.

Doorgaan schreef:

TinkerTreas schreef:

Ik herken veel in je verhaal, al was het probleem hier geen liegen. Ik heb een relatie gehad met een man met behoorlijk psychische problemen. Ik heb heel lang getwijfeld of ik moest stoppen met de relatie of niet. Ik hield van hem, hij was mijn maatje, we hebben elkaar trouw belooft in voor en tegenspoed, hij is ziek en je verlaat niet iemand die ziek is, als we uit elkaar zijn heb ik er geen zicht op hoe hij met de kinderen omgaat.
Veel mensen hebben mij gezegd dat ik moest stoppen met de relatie, maar ik kon het niet. Ik hield van hem en wilde hem niet laten vallen en we hadden het ook leuk samen.
Maar ineens besefte ik dat ik het niet meer trok, het gaf me continu stress en ik kon zijn gedrag niet meer verantwoorden bij mijn kinderen.
(Hij weigerde behandeling en medicatie, terwijl hij met de medicatie veel beter functioneerde).
Dus ik heb de knoop door gehakt en besloten om te scheiden. Het is niet makkelijk, ik sta er nu grotendeels alleen voor met 3 jonge kinderen. Maar het geeft me zoveel rust om niet meer met hem samen te wonen.
Het blijft een dingetje om de kinderen bij hem te laten, omdat hij eigenlijk de zorg niet aan kan. Maar dat moet ik toch los laten. Ze krijgen hun natje en hun droogje en op zijn manier is hij een heel leuke enthousiaste vader voor ze.

Maar goed, jouw man is wel bereid om in therapie te gaan en misschien ook wel weer medicatie te gaan gebruiken. Wat dat betreft zou ik het dan denk ik nog wel een kans geven, al weet ik niet of ik ooit weer genoeg vertrouwen zou krijgen nadat hij vreemd is gegaan. Dat is iets wat je voor jezelf moet bedenken.

Bij mij ging de knop om toen het eigenlijk relatief wat beter met hem ging. Ik kon er niet meer van genieten en ik vroeg me alleen maar af hoe lang het deze keer zou duren voordat het weer slechter zou gaan.
Toen zag ik eigenlijk pas dat ik al jaren op mijn tenen liep en over mijn grenzen heen ging.

Dat is ook heftig zeg. Wat ontzettend jammer dat hij geen hulp wilde en medicijnen.

Dat is bij ons wel anders. Maar misschien kom ik er hier na een tijdje ook wel achter dat ik het niet trek, maar dat weet ik niet.
De stekker eruit trekken kan altijd nog. Maar nu wil ik nog 1 laatste keer vechten. Ik weet dat ik ook alleen verder kan, en ik ben daar ook niet bang voor, ik zou het prima alleen redden en mijn familie zou me onvoorwaardelijk steunen daarin. Maar als ik nu ga, dan blijf ik altijd denken 'wat als ik gebleven was?'.

Stefje, sommige schulden, zoals studieschuld zijn op naam.

Askja schreef:

Het hangt ook van je perspectief op de relatie af. Beschouw je hem ondanks zijn problemen als een volwassen man die de keuze heeft om wel/niet te liegen, die dus in staat is de verantwoordelijkheid te nemen voor zijn gedrag, of als een patient die die keuze niet heeft omdat het liegen pathologisch is en dus een symptoom van zijn ziekte?
In het eerste geval ga je ervan uit dat de relatie gelijkwaardig is, in het tweede geval niet. In een gelijkwaardige relatie stel je andere eisen, daarbij hoort niet dat je stelselmatig liegen accepteert. Kies je ervoor om hem vanwege zijn ziekte/afwijking in beginsel niet te beschouwen als een gelijkwaardige partner, dan wordt het een ander verhaal. Dan kom je als 'sterke' partner heel snel in de rol van hulpverlener. Dan moet je je afvragen of je dat wil, misschien wel voor de rest van je leven.