Bokt.nl

**Geplaatst**: 28-01-15 23:38

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 28-01-15 23:38

Aan de ene kant wil ik je zeggen hoeveel ik je mis. Hoe graag ik zou willen dat alles normaal was tussen ons. Dat ik jouw kleine meisje was en dat jij mij zou beschermen in tijden dat dat nodig was. Maar aan de andere kant hoef ik je nooit meer te zien en gun ik je de pijn die je daarom voelt. Ja, ik weet dat de situatie tussen ons jou pijn doet.
En weet je, dat doet mij ook pijn. Maar het heeft mij gemaakt tot wie ik nu ben: een vechter! Meer heb ik je niet te zeggen. Ik ben klaar met jou voorlopig. Ik ben trots dat ik kan zeggen dat ik het allemaal zonder jou heb gedaan. Ik hoop dat jij op een dag ook stoer genoeg bent om het tegen mijzelf te zeggen dat je mij mist.

**Geplaatst**: 28-01-15 23:40

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 28-01-15 23:40

"Kan je alsjeblieft tegen die vriendin van je zeggen dat ze een keer d'r kop moet houden?
Misschien zijn de woorden een grapje. Misschien vind je het leuk. Maar ik niet. T doet pijn om zulke dingen te horen en ik krijg de neiging je in je gezicht te slaan."

**Geplaatst**: 29-01-15 00:35

Geplaatst: 29-01-15 00:35

Ik type dit, huilend, alleen. Dat is misschien wel hetgeen wat me het meest pijn doet; niemand weet het, niemand mág het weten. Urenlang breng ik piekerend in bed door, niet wetend wat te doen. Een week zei je me, die is nu bijna voorbij. Slapen doe ik nauwelijks en dán vragen mensen zich af hoe ik zo moe kom. "Hoe gaat het?" "Goed!" Wat kan ik toch goed liegen.. Ik wil het helemaal niet, dat liegen, maar mensen willen nooit de waarheid horen, nooit. Ik hoop zo dat we het gaan redden, dat ik het ga redden. Ik weet niet hoe ik anders moet. Ik weet niet of ik anders wil. Of ik dan door wil. Ik moet wel, ik heb geen keus. Ik ben te moe. Nee, je moét! Eindeloos gaat het door in mijn hoofd. Er is me wel eens gevraagd: "Word je dan nooit moe van jezelf?" Het antwoord wilde ze niet horen. Niemand wil ik verliezen, maar ik verlies ze allemaal. Één voor één glippen ze door m'n vingers, en uiteindelijk sta ik er, alleen...

**Geplaatst**: 29-01-15 01:26

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 29-01-15 01:26

Sommige brieven ontroeren mij echt ontzettend. Ik voel de woede en onmacht in mezelf, terwijl ik het verhaal niet eens ken.
Bij sommige brieven besef ik hoeveel leed sommige mensen wel niet hebben moeten doorstaan.

Ik wil iedereen die hier een brief heeft geschreven bedanken, want door jullie realiseer ik me hoe ontzettend gelukkig ik moet zijn met mijn lieve ouders en broertje, zorgzame vrienden, geweldige paard: kortom, mijn gelukkige leven.

**Geplaatst**: 29-01-15 22:45

Geplaatst: 29-01-15 22:45

Ik weet het niet meer. Ik doe alles voor jou, alles. Je hebt mijn hart gebroken en ik heb jou terug genomen. Je wilt niet samen wonen en niet trouwen. Me 1 keer in de week zien is al meer dan genoeg voor jou. Maar die 1 keer in de week halen we zelfs niet meer. Mijn dromen schuif ik opzij voor jou. Want ik wil wel trouwen. Ik wil wel samen wonen. Maar ik zie jou graag. Dus ik knik ja en amen, strijk met mijn hand over mijn hart en sluit jou terug in mijn armen.

Maar hoe hard ik ook probeer, ik kan nooit goed genoeg doen. Vanavond is het geknapt bij mij. Ik ging bij jou slapen morgen en het gaat weer niet door. Ik kan het niet meer, ik hou het niet meer vol. Ik hou zo veel van jou maar je maakt me gek. Nu ben je razend op mij, want ik over reageer weer. Hoe kan ik over reageren als jij alles hebt gekregen wat jij wou, en het nog niet goed genoeg is?

Hoeveel moet ik nog toegeven? Hoeveel moet ik mij zelf nog wegcijferen? Moet ik er uiteindelijk maar mee akkoord gaan dat je me enkel ziet als jij wilt? Als je zin hebt en er eens op wilt? Mag ik niet vechten voor mijn droom? Heb ik geen recht op die 1 avond in de week?
Je verweet mij weer van alles. Je had beloofd te bellen en je hebt het weer niet gedaan. Te gespannen, zei je. En ik dan? Van het weekend wou je mij ook niet zien. Je had 'tijd' nodig. En die heb ik jou wederom gegeven. Al weken krop ik alles op, om jou niet te belasten. Maar vanavond is het bij mij geknapt. Na de zoveelste loze belofte.

Je hebt gezegd dat je op deze manier nog een hartaanval krijgt. Ironisch, daar ik wel de hartpatiënt ben. Heb er simpel op geantwoord: Fijn, dan is het gedaan met de loze beloftes. Razend ben je geworden, dat je het nooit vergeet en vergeeft. Maar wat denk jij nu echt? Denk je nu echt dat ik al die keren ben vergeten dat je niet bent komen opdagen? Dat jij jouw belofte niet na kwam? Dat je me weer kwetste? Dat jij bij een ander zat? Denk je nu echt dat ik dat vergeten ben?

Je wilt zelfs niet zeggen dat je van mij houd. Zelfs dat is te veel. En toch blijf ik bij jou. Waarom? Waarom echt? Omdat ik van jou hou? Tot een jaar geleden had ik enkel jou. Nu heb ik vrienden. Maar misschien blijf ik wel bij jou omdat jij er geen meer hebt? Omdat jij niemand hebt die eens vraagt: Hoe gaat ie? Die bezorgd is als je ziek bent? Café vrienden heb je genoeg, maar echte vrienden? Misschien blijf ik daarom wel bij jou? Omdat ik niet wil dat je alleen achter blijft?

Of misschien omdat ik denk aan de leuke dingen, aan de goede tijden. Maar hoe langer ik bij jou blijf en hoe meer ik toe geef, hoe meer ik jou lijk te verliezen. Vanavond ben ik geknapt. Vanavond had ik steun nodig, zoals ik jou de voorbije weken steunde. En je hebt me laten staan.

Misschien moet ik maar eens doen wat goed is voor mij. Maar ik weet dat ik het niet kan. Want zonder jou, maak ik mij van kant... Of misschien moet ik alles gewoon verder laten escaleren, tot jij zo ver gaat en me zo kwetst dat je mijn liefde dood. De necrose plekken zitten er al op. Je bent gewaarschuwd.

**Geplaatst**: 29-01-15 23:13

Geplaatst: 29-01-15 23:13

Ik ga ook eens proberen mijn gevoelens te uiten. Jij gebruikte me.. Ik had het niet door ik was in de wolken.. Precies een maand later kreeg ik door dat je me gebruikte. Direct gedag gezegt tegen je. Ik was weer vrij vrijer dan ooit. Ik kon weer doen wat ik wou zonder jou toestemming. Maar toen kwam ik jou tegen.. Jij liet mijn hart 10x harder kloppen.. Ik was in de wolken en nog steeds.vanaf dat ene moment heb jij mij naar een andere wereld gebracht waar ik me veilig voel en beschermd en vrijer dan ooit voel. Ik ben blijer dan ooit. Ik wil alleen nog zeggen: ben je blij wat je me heb aangedaan? Ik hoop voor je dat je met die houding wn gedrag van je eens jezelf tegen komt en nooit meer Zie hier

**Geplaatst**: 06-03-15 20:56

Geplaatst: 06-03-15 20:56

Als ik je vertel, hoe veel ik eigenlijk van je hou, zal alles dan veranderen? Of is het waar wat er gezegd wordt? Er wordt zo vreselijk veel gezegd, schat.. Waar moet ik beginnen met wat te geloven?

**Geplaatst**: 08-03-15 17:33

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 08-03-15 17:33

Zo lang opgehouden, zo lang ontkent... Maar ik mis je, en ik kan er niks aan doen...

**Geplaatst**: 08-03-15 20:47

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 08-03-15 20:47

Het spijt me meisje,
Ik heb nooit een bruin paard gewild, het liefste geen merrie en geen jong paard, maar ondanks dat je alles was wat ik niet wilde, was ik na de eerste rit op je rug meteen verkocht, jij was het paard dat ik wilde, ondanks dat ik je verschrikkelijk lelijk vond stal je mijn hart!
Mijn lieve meisje, mijn beste vriendinnetje, mijn kindje, mijn alles!
Je kon me laten lachen wanneer niemand anders dat kon, voor jou wilde ik nog vechten, door jou kon ik weer genieten van het leven, door jou heb ik de 5 mooiste jaren van mijn leven beleefd.
Maar helaas hebben wij afscheid moeten nemen, helaas kon ik je niet meer onderhouden en had niet genoeg tijd meer voor je, ik wilde je gelukkig maken door een fijn nieuw plekje voor je te vinden waar je lekker met vriendjes buiten zou komen, lekker door de bossen zou crossen en fijn zou kunnen knuffelen en vertroeteld worden door je nieuwe baasje!

Maar waarom moest ik nou de stomste fout in mijn leven maken! Waarom? Ik heb je verkocht aan een handelaar met een goed gevoel omdat het erg lieve mensen waren die erg goed zijn voor hun dieren, maar eenmaal in de trailer met het geld in onze handen kregen we te horen waar je heen zou gaan, de manege waar ik zelf ben begonnen en paarden van pracht paarden zag veranderen in hoopjes ellende!
De manege die hun dieren gebruiken als een stuk vuil. Waarom moest jij hier naar toe? Waarom? Ik kan het mezelf nooit vergeven dat ik je nu dood ongelukkig gemaakt heb! Mijn prachtige lieve meisje.

Ik zag je in de stal staan, die lieve knuffel die meteen een neus tegen je wang aan drukt als je de deur open maakt was er niet meer, ik zag een ongelukkig paard met de zweetvlekken nog op haar hoofd en hals van de dag ervoor, je was ook erg traag en afwachtend, je hebt me 5 minuten aan staan staren voor je durfde te komen. Toen je me eenmaal weer herkende kon het kussen en de kriebels niet meer stoppen, ik heb tot de laatste minuut je zachte warme neusje weer tegen mijn gezicht gehad, toen ik weg liep hoorde ik je nog draaien in je stalletje, alsof je niet wilde dat ik niet weg ging.

Ik wil je alleen nog zeggen dat ik je enorm mis en dat het me echt spijt dat ik deze keuze heb gemaakt!
Liefs, je oude baasje.

**Geplaatst**: 08-03-15 21:31

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 08-03-15 21:31

Je hebt de strijd gewonnen, zelfs nu alles eindelijk achter de rug is. Je komt weg met de meest ergste dingen en ik zit hier met de brokstukken. Ik hoop dat je blij bent; maar jou tijd komt nog wel!

**Geplaatst**: 08-03-15 23:14

Geplaatst: 08-03-15 23:14

4 jaar lang was je de belangrijkste persoon van mijn leven, ik zag je doodgraag.
Ik heb alles voor je gegeven, alles voor je gedaan. Ik was er zo van overtuigt dat we voor altijd bij elkaar gingen zijn. Ik weet het, enorm jong en naïef, maar ik zag je zo verdomd graag. Nu, 5 maand later, de eerst 5 maand zonder jou, 5 maand vol afleiding: slagen de harde klappen weer toe. Het verdriet dat je me zoveel hebt bezorgt, wat ik nooit wist te overwinnen.
Ik had het zo gehoopt, een toekomst met jou. Je bent zo veranderd, waar is die jongen die bijna 5 jaar terug mijn hart stal en mijn vertrouwen won? Het werkloos thuiszitten was de grootste boosdoener, had ik maar extra hard geprobeerd om je tegen te houden. Misschien waren dan al mijn dromen uit gekomen, samen.
Ik vind het zo moeilijk te snappen, het is zo moeilijk te begrijpen. Ik mis u.

**Geplaatst**: 08-03-15 23:32

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 08-03-15 23:32

Lieverd,

Ik schrijf dit met tranen in mijn ogen. Ik hou zoveel van jou, dat het gewoon pijn doet.
Je betekent alles voor mij. Ik zou willen dat ik een stuk minder van je hou.
Ik kan dit niet, ik kan dit niet alleen.
Hoe moet dit, voor de rest van mijn leven?
Wij zijn samen 1. Zo'n sterke liefde heb ik nog nooit mee gemaakt.
Ik begin een zin en jij eindigt.
Ik denk en jij doet.
Je hoeft me maar aan te kijken en ik weet hoe je je voelt.
Je kunt me niet laten schrikken, puur omdat ik altijd aanvoel waar jij bent.
En jij mij.

Ik wou dat ik je nooit ontmoet had. Dan was mijn leven een stuk simpeler op dit moment.

**Geplaatst**: 08-03-15 23:41

Geplaatst: 08-03-15 23:41

Oh wat een onwijs mooi topic dit!
Ik heb ze ook, zulke brieven.. Maar ik durf het niet aan on ze hier te posten, genoeg meelezers en wellicht geef ik de brieven nog wel eens aan de daarvoor bestemde personen..

**Geplaatst**: 08-03-15 23:45

Geplaatst: 08-03-15 23:45

Ik heb 2 weken geleden een brief geschreven, een met al mijn gevoelens erin richting een persoon, een jongen, van wie ik dacht dat we nog lang bij elkaar zouden blijven. Helaas heeft het maar kort mogen duren en was t van jouw kant klaar afgelopen zomer. Ik zat er nog erg mee en heb die brief naar hem toegestuurd. Woorden die ik niet hardop kon zeggen maar waarvan ik wel wou dat hij ze wist. Vanavond heb ik daar reactie op gekregen, erg moeilijk. Ik weet nog steeds niet waar ik aan toe ben..

**Geplaatst**: 09-03-15 00:00

Geplaatst: 09-03-15 00:00

amoj schreef:
Lieverd,

Ik schrijf dit met tranen in mijn ogen. Ik hou zoveel van jou, dat het gewoon pijn doet.
Je betekent alles voor mij. Ik zou willen dat ik een stuk minder van je hou.
Ik kan dit niet, ik kan dit niet alleen.
Hoe moet dit, voor de rest van mijn leven?
Wij zijn samen 1. Zo'n sterke liefde heb ik nog nooit mee gemaakt.
Ik begin een zin en jij eindigt.
Ik denk en jij doet.
Je hoeft me maar aan te kijken en ik weet hoe je je voelt.
Je kunt me niet laten schrikken, puur omdat ik altijd aanvoel waar jij bent.
En jij mij.

Ik wou dat ik je nooit ontmoet had. Dan was mijn leven een stuk simpeler op dit moment.

Sterkte

**Geplaatst**: 09-03-15 00:26

Geplaatst: 09-03-15 00:26

ok, die van mij:

Ik zal gisteren altijd mooier blijven vinden dan morgen.

**Geplaatst**: 09-03-15 00:41

Geplaatst: 09-03-15 00:41

Sidera schreef:
ok, die van mij:

Ik zal gisteren altijd mooier blijven vinden dan morgen.

Dit!

**Geplaatst**: 09-03-15 00:47

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 09-03-15 00:47

Het is goed zo, geen antwoord is ook een antwoord.

**Geplaatst**: 09-03-15 17:28

Geplaatst: 09-03-15 17:28

Heel mooi topic. Ik hoop dat het voor iedereen die hier heeft gepost geholpen heeft, opgelucht heeft. :(:)

Lief mens,

Jaren geleden kon ik je niet zeggen waar je nu zou zijn. Ik twijfelde toen zelfs of je vandaag wel zou halen. Je hebt het jezelf zo moeilijk gemaakt, jaren lang, dagen achter elkaar. Ik kan de littekens op je lichaam en in je doen en laten nog steeds zien. Waarom? Dat heb ik me heel lang afgevraagd. Iedereen ziet jou als een aardige, vlotte en mooie, jonge vrouw. Dat heb je zelf nooit willen accepteren... En hoewel je zegt dat je gelukkig bent, twijfel ik daar nog steeds aan. We weten allebei dat je eetstoornis nog lang geen verleden tijd is en ondanks dat je zegt dat het niets met gevoel te maken heeft... Ik weet wel beter. Je zult nog steeds niemand dicht genoeg bij je laten om je pijn te doen. En hoewel je soms oprecht gelukkig lijkt, het volgende moment zie ik je weer diep ongelukkig. Je bent zo'n meisje dat als ze blij is, héél blij is en als ze verdrietig, héél verdrietig. Je zou dat aan jezelf moeten gaan waarderen, hoe puur je bent. Hoeveel dingen je goed kan doen. Je bent al een heel stuk verder dan een paar jaar geleden. Ik hoop dat je over een tijdje écht gelukkig bent en je niet meer hoeft te liegen over dat je jezelf geaccepteerd hebt hoe je bent.

Blijf hoe je bent en maak jezelf niet ongelukkiger
Dikke X

**Geplaatst**: 09-03-15 18:15

Geplaatst: 09-03-15 18:15

Voor mijn liefste oma ...
Vanaf het begin waren jij en ik als twee handen op één buik. We konden samen zulke leuke grapjes maken, we begrepen elkaar volkomen.
Toen ik acht was zijn we ver van jou vandaan verhuisd en stond ik er niet bij stil, heb toen zelfs tot nooit meer ziens durven zeggen ...

Maar elke zomer weer keek ik er naar uit als jij weer met opa en oom en tante naar ons toe kwam voor twee weken. De zomer begon dan pas echt voor mij. Elke avond tot 11 uur bij jullie zitten, kaarten, en wanneer het kon gezellig bij jullie eten.

De tranen springen mij nu alweer in de ogen lieve oma, als ik het zo allemaal opschrijf.

Voor mij was je onsterfelijk, niet realistisch natuurlijk, en mijn ouders zeiden zo vaak, ooit komt hier ook een einde aan.

En toen bleek je ineens kanker te hebben, stond er toen absoluut niet bij stil, je zou dit overwinnen en dat deed je.

Maar je werd nooit weer de oude, zo eenzaam als je was, aan opa had je geen steun en je wilde zelf ook niks meer.

Toen kwam er nog een klap bij, je nieren deden het niet goed meer, maar de dokter adviseerde om toch nog weer naar ons toe te komen, dit was in 2013, oh oma wat was ik toch weer blij ! En je knapte zelf ook weer helemaal op. Eenmaal weer thuis functioneerden jou nieren ook weer beter. Het zag er weer zo veel positiever uit.

En toen kwam die rot kanker weer terug en deze keer had je de kracht niet meer

6 maanden lang heb je nog gevochten, mama en ik, en Tim en papa zijn om ste beurten naar je toe geweest om je te steunen om toch nog hoop te houden dat het weer goed zou komen.

We dachten allemaal dat je de bestraling niet af zou kunnen maken maar dat hield je zo goed vol maar desondanks is alles voor niks geweest lieve oma, je nieren hielden er mee op en toen kregen wij dat verschrikkelijke telefoontje dat het afgelopen was, weg eet lust, wat een klap.

Nu weer komen de tranen maar ik hou me in...

Die avond heb ik iedereen zien huilen, mijn moeder en mijn vader hield het ook niet meer toen hij mijn oom, zijn broer, aan de telefoon had.

Toen zijn we die zondag hals over kop naar Nederland gegaan, heb mijn baas gebeld dat ik mijn vakantie weken verzette naar nu, was gelukkig geen probleem, en toen zijn we gegaan.

En toen zagen we je s 'avonds in het ziekenhuis, blij verraste maar zonder meer, je was al zo zwak, maar liet toch weer een traantje los ... Mijn liefste oma ik heb me zo sterk gehouden die week. De langste week van mijn leven ...

Wij dachten allemaal dat het binnen een dag afgelopen was maar je bleef nog een week lang bij ons alhoewel de laatste twee dagen je al in een coma was gezakt

Maar we hebben nog wat grapjes kunnen maken, we hebben je nog blij kunnen maken met je favoriete zanger, en je lieve hondje heb je nog een paar keer lekker geknuffeld.

En toen ben je zaterdag om 6 uur s' ochtends 19 juli bij ons weg gegaan ... En toen kwamen de tranen oma, de echte tranen van pijn en verdriet. Ik wist niet meer wat ik moest doen, ik had een week langer kunnen blijven maar papa en mama wilden mij absoluut niet achter laten. Uiteindelijk zijn we om twaalf uur weer terug naar huis gegaan en je lieve Flos (haar hondje) is met ons mee gekomen.

En zo kon ik niet meer aan je denken zonder dat de tranen mee kwamen, het heeft lang geduurd voordat ik weer een beetje normaal over je heb kunnen praten. Het doet nog steeds ontzettend zeer en als wij volgende week weer naar jou thuis toe gaan zal het allemaal weer even vers aan voelen ... Maar het is niet anders, je komt niet meer terug. Je heb nu rust, geen pijn meer, geen eenzaamheid, geen zorgen meer. En dat is alles wat jij eigenlijk wou.

Maar lieve oma vergeet niet dat ik zo ontzettend veel van je heb gehouden, en nog steeds doe. Alles wat ik doe is voor jou, zodat jij trots op mij bent. Gelukkig zijn jullie nog vaak bij ons gekomen en heb ik nog mooie herinneringen aan alles hier en bij jullie thuis.

Ik wil zo graag nog als herinnering jou koosnaampje voor mij op mijn pols laten tatoeëren maar daar zou je zo op tegen zijn dus ik zal het in een armbandje laten graveren ...

En deze ene bijzondere herinnering die ik alleen aan pap en mam heb verteld, dat ik de liefste was houd ik stevig vast, ook al is het niet eerlijk tegen over al de anderen, dat was iets tussen ons.

Mijn liefste oma, ik vergeet jou niet ...

**Geplaatst**: 09-03-15 20:47

Geplaatst: 09-03-15 20:47

Azara71 schreef:
Voor mijn liefste oma ...
Vanaf het begin waren jij en ik als twee handen op één buik. We konden samen zulke leuke grapjes maken, we begrepen elkaar volkomen.
Toen ik acht was zijn we ver van jou vandaan verhuisd en stond ik er niet bij stil, heb toen zelfs tot nooit meer ziens durven zeggen ...

Maar elke zomer weer keek ik er naar uit als jij weer met opa en oom en tante naar ons toe kwam voor twee weken. De zomer begon dan pas echt voor mij. Elke avond tot 11 uur bij jullie zitten, kaarten, en wanneer het kon gezellig bij jullie eten.

De tranen springen mij nu alweer in de ogen lieve oma, als ik het zo allemaal opschrijf.

Voor mij was je onsterfelijk, niet realistisch natuurlijk, en mijn ouders zeiden zo vaak, ooit komt hier ook een einde aan.

En toen bleek je ineens kanker te hebben, stond er toen absoluut niet bij stil, je zou dit overwinnen en dat deed je.

Maar je werd nooit weer de oude, zo eenzaam als je was, aan opa had je geen steun en je wilde zelf ook niks meer.

Toen kwam er nog een klap bij, je nieren deden het niet goed meer, maar de dokter adviseerde om toch nog weer naar ons toe te komen, dit was in 2013, oh oma wat was ik toch weer blij ! En je knapte zelf ook weer helemaal op. Eenmaal weer thuis functioneerden jou nieren ook weer beter. Het zag er weer zo veel positiever uit.

En toen kwam die rot kanker weer terug en deze keer had je de kracht niet meer

6 maanden lang heb je nog gevochten, mama en ik, en Tim en papa zijn om ste beurten naar je toe geweest om je te steunen om toch nog hoop te houden dat het weer goed zou komen.

We dachten allemaal dat je de bestraling niet af zou kunnen maken maar dat hield je zo goed vol maar desondanks is alles voor niks geweest lieve oma, je nieren hielden er mee op en toen kregen wij dat verschrikkelijke telefoontje dat het afgelopen was, weg eet lust, wat een klap.

Nu weer komen de tranen maar ik hou me in...

Die avond heb ik iedereen zien huilen, mijn moeder en mijn vader hield het ook niet meer toen hij mijn oom, zijn broer, aan de telefoon had.

Toen zijn we die zondag hals over kop naar Nederland gegaan, heb mijn baas gebeld dat ik mijn vakantie weken verzette naar nu, was gelukkig geen probleem, en toen zijn we gegaan.

En toen zagen we je s 'avonds in het ziekenhuis, blij verraste maar zonder meer, je was al zo zwak, maar liet toch weer een traantje los ... Mijn liefste oma ik heb me zo sterk gehouden die week. De langste week van mijn leven ...

Wij dachten allemaal dat het binnen een dag afgelopen was maar je bleef nog een week lang bij ons alhoewel de laatste twee dagen je al in een coma was gezakt

Maar we hebben nog wat grapjes kunnen maken, we hebben je nog blij kunnen maken met je favoriete zanger, en je lieve hondje heb je nog een paar keer lekker geknuffeld.

En toen ben je zaterdag om 6 uur s' ochtends 19 juli bij ons weg gegaan ... En toen kwamen de tranen oma, de echte tranen van pijn en verdriet. Ik wist niet meer wat ik moest doen, ik had een week langer kunnen blijven maar papa en mama wilden mij absoluut niet achter laten. Uiteindelijk zijn we om twaalf uur weer terug naar huis gegaan en je lieve Flos (haar hondje) is met ons mee gekomen.

En zo kon ik niet meer aan je denken zonder dat de tranen mee kwamen, het heeft lang geduurd voordat ik weer een beetje normaal over je heb kunnen praten. Het doet nog steeds ontzettend zeer en als wij volgende week weer naar jou thuis toe gaan zal het allemaal weer even vers aan voelen ... Maar het is niet anders, je komt niet meer terug. Je heb nu rust, geen pijn meer, geen eenzaamheid, geen zorgen meer. En dat is alles wat jij eigenlijk wou.

Maar lieve oma vergeet niet dat ik zo ontzettend veel van je heb gehouden, en nog steeds doe. Alles wat ik doe is voor jou, zodat jij trots op mij bent. Gelukkig zijn jullie nog vaak bij ons gekomen en heb ik nog mooie herinneringen aan alles hier en bij jullie thuis.

Ik wil zo graag nog als herinnering jou koosnaampje voor mij op mijn pols laten tatoeëren maar daar zou je zo op tegen zijn dus ik zal het in een armbandje laten graveren ...

En deze ene bijzondere herinnering die ik alleen aan pap en mam heb verteld, dat ik de liefste was houd ik stevig vast, ook al is het niet eerlijk tegen over al de anderen, dat was iets tussen ons.

Mijn liefste oma, ik vergeet jou niet ...

Zo veel sterkte.
Ik herken zoveel in jouw verhaal.
Mijn oma (naar wie ik ook vernoemd ben) lag pas in het ziekenhuis met een longontsteking.
Ik was zo bang, ik heb zo'n speciale connectie met haar.

Nu is ze gelukkig weer thuis, maar ik weet dat er ooit toch een eind aan zal moeten komen,
over 10 dagen wordt ze 97, en ik heb haar nog nooit zo breekbaar gezien als de laatste tijd...

**Geplaatst**: 09-03-15 20:59

Geplaatst: 09-03-15 20:59

We waren nog jong, maar we hadden zo'n goede band.. Elke dag speelden we, waren we samen, keken we films, zongen we heel vals in onze kamers, en hadden plezier. Tenminste, tot die periode, die mijn hele leven veranderde. Altijd was Ik het die voorstelde te spelen, iets samen te doen, samen te werken. Je hield je meer afzijdig. Wat was er aan de hand? Je begon te roddelen achter mijn rug om, stookte anderen tegen me op, vertelde gemene dingen, en ik had geen idee.. Wat had ik tegen je gedaan? Waarom deed je zo? Schooldagen werden als een hel voor me, geroddel, gepest.. je stookte mijn andere vriendinnen tegen me op. We waren zulke goede maatjes, en op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wat ik je heb gedaan, maar mijn basisschooltijd was verpest.. Ik heb het je zo graag ooit recht in je gezicht willen vragen, maar nooit gedurfd. Maar voor mij is dit hoofdstuk nu gelukkig afgerond, heb mijn zelfvertrouwen weer gevonden. Toch zal ik mij blijven herinneren aan onze gezellige tijden vroeger.

**Geplaatst**: 09-03-15 21:15

Geplaatst: 09-03-15 21:15

Ik wist jaren geleden al dat ik je kwijt zou raken, kwijt raken op zo'n manier dat een mensenleven nooit meer hersteld kan worden in zijn oorspronkelijke waarde.
Ik heb je zo hard nodig gehad. Op de momenten dat alles om mij heen brak wist ik dat ik naar je toe moest, gewoon om alles even los te laten.
Je verliet mij met de gedachten dat ik mezelf wel kon redden. En dat lukte ook.
Ondanks dat ik nachtenlang heb gedroomd over je, waarna nachten van oneindige gedachtes volgden, kreeg ik alles terug in eigen handen. Ik kan weer eindeloos genieten dankzij wat je mij hebt geleerd, dankzij de moed die je me hebt gegeven.
Maar mijn hemel, wat mis ik je. Ik zweer dat als ik je nog een keer tegen kom, de eerste keer sinds ons afscheid voor de zomervakantie, dat ik zal breken. Een klein hoopje waardeloos mens heb je dan tegenover je staan.

En ik hoop dat je mij opnieuw op zou durven rapen, dat je opnieuw met mij dit pad wilt bewandelen.

**Geplaatst**: 09-03-15 21:27

Geplaatst: 09-03-15 21:27

gerlindie schreef:
Azara71 schreef:
Voor mijn liefste oma ...
Vanaf het begin waren jij en ik als twee handen op één buik. We konden samen zulke leuke grapjes maken, we begrepen elkaar volkomen.
Toen ik acht was zijn we ver van jou vandaan verhuisd en stond ik er niet bij stil, heb toen zelfs tot nooit meer ziens durven zeggen ...

Maar elke zomer weer keek ik er naar uit als jij weer met opa en oom en tante naar ons toe kwam voor twee weken. De zomer begon dan pas echt voor mij. Elke avond tot 11 uur bij jullie zitten, kaarten, en wanneer het kon gezellig bij jullie eten.

De tranen springen mij nu alweer in de ogen lieve oma, als ik het zo allemaal opschrijf.

Voor mij was je onsterfelijk, niet realistisch natuurlijk, en mijn ouders zeiden zo vaak, ooit komt hier ook een einde aan.

En toen bleek je ineens kanker te hebben, stond er toen absoluut niet bij stil, je zou dit overwinnen en dat deed je.

Maar je werd nooit weer de oude, zo eenzaam als je was, aan opa had je geen steun en je wilde zelf ook niks meer.

Toen kwam er nog een klap bij, je nieren deden het niet goed meer, maar de dokter adviseerde om toch nog weer naar ons toe te komen, dit was in 2013, oh oma wat was ik toch weer blij ! En je knapte zelf ook weer helemaal op. Eenmaal weer thuis functioneerden jou nieren ook weer beter. Het zag er weer zo veel positiever uit.

En toen kwam die rot kanker weer terug en deze keer had je de kracht niet meer

6 maanden lang heb je nog gevochten, mama en ik, en Tim en papa zijn om ste beurten naar je toe geweest om je te steunen om toch nog hoop te houden dat het weer goed zou komen.

We dachten allemaal dat je de bestraling niet af zou kunnen maken maar dat hield je zo goed vol maar desondanks is alles voor niks geweest lieve oma, je nieren hielden er mee op en toen kregen wij dat verschrikkelijke telefoontje dat het afgelopen was, weg eet lust, wat een klap.

Nu weer komen de tranen maar ik hou me in...

Die avond heb ik iedereen zien huilen, mijn moeder en mijn vader hield het ook niet meer toen hij mijn oom, zijn broer, aan de telefoon had.

Toen zijn we die zondag hals over kop naar Nederland gegaan, heb mijn baas gebeld dat ik mijn vakantie weken verzette naar nu, was gelukkig geen probleem, en toen zijn we gegaan.

En toen zagen we je s 'avonds in het ziekenhuis, blij verraste maar zonder meer, je was al zo zwak, maar liet toch weer een traantje los ... Mijn liefste oma ik heb me zo sterk gehouden die week. De langste week van mijn leven ...

Wij dachten allemaal dat het binnen een dag afgelopen was maar je bleef nog een week lang bij ons alhoewel de laatste twee dagen je al in een coma was gezakt

Maar we hebben nog wat grapjes kunnen maken, we hebben je nog blij kunnen maken met je favoriete zanger, en je lieve hondje heb je nog een paar keer lekker geknuffeld.

En toen ben je zaterdag om 6 uur s' ochtends 19 juli bij ons weg gegaan ... En toen kwamen de tranen oma, de echte tranen van pijn en verdriet. Ik wist niet meer wat ik moest doen, ik had een week langer kunnen blijven maar papa en mama wilden mij absoluut niet achter laten. Uiteindelijk zijn we om twaalf uur weer terug naar huis gegaan en je lieve Flos (haar hondje) is met ons mee gekomen.

En zo kon ik niet meer aan je denken zonder dat de tranen mee kwamen, het heeft lang geduurd voordat ik weer een beetje normaal over je heb kunnen praten. Het doet nog steeds ontzettend zeer en als wij volgende week weer naar jou thuis toe gaan zal het allemaal weer even vers aan voelen ... Maar het is niet anders, je komt niet meer terug. Je heb nu rust, geen pijn meer, geen eenzaamheid, geen zorgen meer. En dat is alles wat jij eigenlijk wou.

Maar lieve oma vergeet niet dat ik zo ontzettend veel van je heb gehouden, en nog steeds doe. Alles wat ik doe is voor jou, zodat jij trots op mij bent. Gelukkig zijn jullie nog vaak bij ons gekomen en heb ik nog mooie herinneringen aan alles hier en bij jullie thuis.

Ik wil zo graag nog als herinnering jou koosnaampje voor mij op mijn pols laten tatoeëren maar daar zou je zo op tegen zijn dus ik zal het in een armbandje laten graveren ...

En deze ene bijzondere herinnering die ik alleen aan pap en mam heb verteld, dat ik de liefste was houd ik stevig vast, ook al is het niet eerlijk tegen over al de anderen, dat was iets tussen ons.

Mijn liefste oma, ik vergeet jou niet ...

Zo veel sterkte.
Ik herken zoveel in jouw verhaal.
Mijn oma (naar wie ik ook vernoemd ben) lag pas in het ziekenhuis met een longontsteking.
Ik was zo bang, ik heb zo'n speciale connectie met haar.

Nu is ze gelukkig weer thuis, maar ik weet dat er ooit toch een eind aan zal moeten komen,
over 10 dagen wordt ze 97, en ik heb haar nog nooit zo breekbaar gezien als de laatste tijd...

Precies ! Ik had ook z'on sterke band met haar die ik met niemand anders heb, oom met mijn ouders niet ...

Mij oma heeft "maar" 79 mogen worden.

**Geplaatst**: 09-03-15 21:33

Geplaatst: 09-03-15 21:33

Wat een ontzettend mooi topic

. Het zijn niet veel woorden maar ik wik het wel graag kwijt.

Niemand weet hoe het is, begrijpt hoe het is en weet hoe het voelt. Ze denken alles te weten maar begrijpen er niets van. Je blijft het altijd houden. Raakt het nooit meer kwijt. Het bezit je leven.

Maar ik laat het niet meer toe. Ik heb er mee leren leven. Alleen ik weet hoe het is.

Ik zou zo graag willen loslaten. Het achter me te laten en verder gaan.

Maar het lukt niet. Ik wil zo graag maar het gaat nog niet. Toch zal ik blijven proberen. Blijven proberen, het los te laten en verder te gaan.