Bokt.nl

**Geplaatst**: 03-11-16 17:52

Geplaatst: 03-11-16 17:52

'Shine bright like a diamond...'

**Geplaatst**: 05-11-16 23:04

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 05-11-16 23:04

ik ben je zo ongelooflijk dankbaar dat je het vertrouwen in me hebt om voor je te zorgen. Dat je me toelaat en het toestaat om je te begeleiden in deze moeilijke laatste fase van je leven. Je hebt vol overgave jezelf moeten openstellen en de kwetsbaarheid die er is, is adembenemend. Mijn hart breekt als je voor de duizende keer zegt; dankje. Alsof je mij iets verschuldigd bent.

Het doet me pijn, verdomme ja, het doet echt pijn, om te zien hoe breekbaar je geworden bent. Mijn hart breekt als ik zie hoe je vecht tegen dit monster, en ik zie hoe je langzaam elk stukje onafhankelijkheid moet afgeven en hoe je steeds minder kan. Ik heb verdriet, omdat het idee dat je er niet meer zal zijn verschrikkelijk is. Dan moet ik aan je denken, en de avonturen die we beleefd hebben en dan huil en lach ik, omdat je zo , zo ongelooflijk leuk was. Je was altijd in voor avontuur, altijd had je wel een gek idee, altijd verzon je wel iets nieuw. Ik moet lachen om de stoten die we uitgehaald hebben, de dingen die we beleefd hebben. Dingen die ik in de toekomst kan delen met andere mensen, en dingen die voor altijd tussen ons twee zullen blijven.

Als ik aan je bed zit en naar je kijk, hoe je daar ligt met je ogen gesloten en je ademhaling die moeizaam en pijnlijk lijkt, dan voel ik pijn in mijn hart omdat ik je niet kan helpen. Dan wil ik schreeuwen, naar welke kracht dan ook, dat het niet eerlijk is dat ze jou van me wegnemen. Jij was er voor me, altijd, en je hebt me zoo ontzettend vaak geholpen. Je stond er, altijd. Je troostte me als ik er nood aan had, en je steunde me als dat nodig was. Ik weet nog hoe lastig ik het vond dat je altijd zei;" de zon heeft vandaag niet geschenen, morgen zal het wel beter gaan" , oh dan voelde ik me zo onbegrepen, maar je had gelijk. Probleempjes verdwijnen, en het waren inderdaad probleempjes, die te maken hadden met leeftijd en onvolwassenheid, en op dat moment begreep ik dat niet, maar nu wel. Er zijn veel ergere dingen in dit leven dan jezelf ongelukkig voelen met wie je bent. Doodgaan bijvoorbeeld, dodelijk ziek zijn en wel willen maar niet kunnen omdat je lichaam niet meer mee wil.

Nachtenlang en urenlang en dagenlang lagen we samen in de nacht te praten, vaak dronken en onder invloed, maar altijd diepzinnig en eerlijk. Alles kon ik tegen je vertellen, er was geen masker, geen schijn, puur en ongefilterd gewoon jezelf zijn. Jij accepteerde me, en je was mij dankbaar omdat ik jou ook accepteerde. Je vond het fijn dat ik zo open was en daardoor ben jij ook opengebloeit. zachter geworden, warmer en gevoeliger.

Nu zit ik hier, zoveel sneller dan verwacht, aan je sterfbed. We hadden nog zoveel plannen en we wilden nog zoveel doen, en tezelfdertijd zijn we er beide klaar mee. We wisten allebei dat dit niet eeuwig bleef duren, dat kon ook niet. We zijn te verschillend, maar we kwamen elkaar tegen omdat we elkaar nodig hadden en iets te leren hadden, en jezus ik ben zo blij dat ik jou tegenkwam en van je heb mogen leren.
Drie jaar geleden, op de heksentocht. Je lachte me uit met mijn bottinnen, en je dacht dat ik nog maar veertien was, een grap die we drie jaar later nog steeds grappig vinden.

Je hield van me, dat voel ik. Dat wéét ik, als je in de nacht mijn lichaam zoekt en je hand op mijn arm laat rusten. Als je me aankijkt en knippert met je oog, een signaal van ons twee, één blik die meer zegt dan duizend woorden, geruststellend, "het is goed zo"
Ik heb zovaak met je gelachen, zovaak met je gehuild, zovaak samen gereisd en dingen ondernomen, het is zo onwerkelijk dat daar een einde aan zal komen. Ik kan je niet loslaten.

Rationeel gezien wéét ik dat ik niet mag vasthouden , dat je het verdiend om te gaan in rust en vrede, ik wil je ook loslaten maar mijn emoties willen niet mee, het doet zoveel pijn. Letterlijk hartepijn. En ik huil, soms stil, slechts een traan over mijn wang, en soms brullend en schreeuwend van de pijn.
Ik zit naast je en ik wil sterk zijn, maar soms lukt het me niet, en dan valt een traan op je hand en houd je hand mij stevig vast. Ik weet dat jij ook vasthoud, dat je lééft voor mij, omdat je voelt hoe moeilijk ik het vind om je te laten gaan.
Maar het gaat zo niet meer , ik zie dat je lijd en dat het zwaar en moeilijk is.
Ik wil schreeuwen en de tijd stilzetten en je beter maken, maar ik ben zo machteloos, ik kan helemaal niets doen, ik heb geen toverstok, ik kan dit niet tegenhouden. En het maakt me radeloos.
Ik wéét rationeel dat het beter is, maar ik ben zo egoïstisch, ik kan je niet loslaten, ik weet niet hoe ik zonder jou verder moet.

Er staat me een mooi leven te wachten, dat weet ik ook. En ik weet dat je zou willen dat ik schitter. Je huilde enkele weken geleden nog ;' je bent volwassen geworden, en dan zal ik er niet meer zijn"
en dat is de waarheid, jij hebt me geholpen volwassen en sterk te worden, maar je zal er niet zijn om me verder te zien openbloeien en ontwikkelen. Je zal niet aan de zijlijn staan juichen en motiveren zoals je de afgelopen drie jaar gedaan hebt. Je juicht nu, en motiveert me, om alleen verder te gaan. Mijn leven te leven,en je hebt vertrouwen in me.
Nu is het tijd dat ik alles wat je me geleerd heb werkelijk ga toepassen. Dat de levenslessen uitgevoerd worden en niet slechts gekend zijn. Ik mag niet ter plaatse trappelen, ik mag niet mijn hoofd laten hangen, want dan doe ik net dat waar je me de afgelopen drie jaar van weggehaald hebt.
Maar mijn hart huilt en het kind toont verzet; 'nee nee nee' wil ik schreeuwen, stampvoetend op de grond, NEEEE
En in mijn hart weet ik ;' jaa , jaa jaa' ga, en maak er wat moois van.

dit doet zoveel pijn.
Ik ga je zo hard missen lieve vriend
Je onvoorwaardelijke aandacht, die mij vaak tot vervelens toe , constant aanwezig was.
'Hey, wat doe je vandaag?'
'Ik mis je' die woorden, verdomme, ik mis jou ook!
Je houd van me hé?
Ik hou ook van jou.

**Geplaatst**: 05-11-16 23:41

Geplaatst: 05-11-16 23:41

Cooper... heel veel sterkte. Voor nu, voor die laatste loodzware dagen. En voor de hel die daarna komt. Voor de moeite die je gaat moeten doen om de zon terug te vinden. Oh meisje... mijn hart huilt met je mee.

**Geplaatst**: 05-11-16 23:52

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 05-11-16 23:52

Cooper.... :(:)

Er bestaan geen woorden om je troost en kracht te geven.
Ik hoop van harte dat je nóg een dierbaar persoon hebt om hierna op te steunen, je zult het heel hard nodig hebben. Dit traject is zo verschrikkelijk slopend. Een horror-cocktail van emoties, er is geen andere beschrijving voor.

Je mag me PB-en als je iets van je af wilt schrijven/huilen/schelden.
Heel veel kracht en sterkte :(:)

**Geplaatst**: 07-11-16 23:04

Geplaatst: 07-11-16 23:04

Heel veel sterkte cooper :(:)

"I am so sick of never being good enough for you"

**Geplaatst**: 08-11-16 22:13

Geplaatst: 08-11-16 22:13

Sterkte cooper Y;(

**Geplaatst**: 08-11-16 22:32

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 08-11-16 22:32

Ik wordt er stil van Cooper... heel erg veel sterkte!

**Geplaatst**: 08-11-16 23:56

Geplaatst: 08-11-16 23:56

Ik word er ook stil van..
Je verhaal raakt me diep.
Sterkte in deze moeilijke tijd!

**Geplaatst**: 11-11-16 11:10

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 11-11-16 11:10

Waarom? Waarom kan ik het niet gewoon? Ik wil jou geen pijn doen. Ik wil niet zo obsessief zijn. Ik wil goed voor je zijn. Ik ben verdomme niet goed voor je. Ik wil je vrijheid kunnen geven. Ik wil dat je jezelf kunt zijn. Ik wil dat je gelukkig bent. Ik sta in de weg. Ik laat je gaan omdat ik wil dat je toch kunt gaan. Tegelijk probeer ik je zo veel mogelijk schuld gevoel te geven over het feit dat je mij ‘in de steek’ laat, dat je eigenlijk straks zelf niet eens meer wil. Ik ben achterbaks. Ik hoor dat soort dingen niet te doen als je vriendin. Ik laat je gaan omdat ik bang ben dat je je schaamt voor mij en m’n gedrag. Ik laat je gaan omdat je anders tegen ze moet zeggen dat je niet mag van mij. Ik laat je gaan omdat ik niet wil dat mensen dat beeld van me krijgen. Ik laat je gaan omdat ik niet wil dat mensen weten hoe het met me gaat. Maar ik wil je niet laten gaan. Ik ben bang. Ik ben bang dat je je zo veel beter voelt als ik er niet bij ben. Ik ben bang dat er dingen worden gezegd als ‘Jezus M, je zit zo onder de plak’ of ‘Laat haar nou eens gaan jonge’. Ik ben bang dat je je schaamt voor onze relatie. Ik ben bang dat jij dingen over mij gaat zeggen. Ik ben bang dat jij dingen gaat zeggen als ‘ja jemig N zeurt ook altijd zo’ of ‘ik word soms zo moe van haar’. Ik ben bang dat je bij hun je hart kunt luchten over alles waar je je poedersuiker over voelt omtrent mij. Ik ben bang dat ze je gaan vertellen dat je bij me weg moet. Ik ben bang dat ze je kunnen overtuigen. Ik ben gewoon zo bang om je kwijt te raken verdomme. En ik ben zo bang om een leven aan te gaan zonder jou. Ik ben gewoon zo focking bang.

**Geplaatst**: 12-11-16 18:26

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 12-11-16 18:26

Dit topic had me geïnspireerd. Vorig jaar heb ik daarom een vriendenverzoek verstuurd op facebook naar een meisje die een groepje meiden van mijn school en ik hadden gepest wat jaren geleden. Het is heel naar, en voel me tot op heden nog steeds schuldig over.
Bij dat vriendenverzoek heb ik een berichtje geplaatst met hetgeen wat ik wilde zeggen, en hoe erg het me spijt. Dat ik weet hoe de schade kan zijn, en dat dat niemand gegund mag worden etc.
Nu een jaar later, heeft ze gelukkig het berichtje gelezen en een klein gesprek gehad.

Enerzijds ben ik heel erg blij dat ik mijn excuses heb kunnen aanbieden, en nog een goed gesprekje met haar gehad heb en dat het goed met haar gaat nu. Maar anderzijds... voel ik me er nog schuldiger over. Is zo'n berichtje dan wel goed geweest of..?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-16 18:29

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-16 18:29

Nayomie schreef:
Dit topic had me geïnspireerd. Vorig jaar heb ik daarom een vriendenverzoek verstuurd op facebook naar een meisje die een groepje meiden van mijn school en ik hadden gepest wat jaren geleden. Het is heel naar, en voel me tot op heden nog steeds schuldig over.
Bij dat vriendenverzoek heb ik een berichtje geplaatst met hetgeen wat ik wilde zeggen, en hoe erg het me spijt. Dat ik weet hoe de schade kan zijn, en dat dat niemand gegund mag worden etc.
Nu een jaar later, heeft ze gelukkig het berichtje gelezen en een klein gesprek gehad.

Enerzijds ben ik heel erg blij dat ik mijn excuses heb kunnen aanbieden, en nog een goed gesprekje met haar gehad heb en dat het goed met haar gaat nu. Maar anderzijds... voel ik me er nog schuldiger over. Is zo'n berichtje dan wel goed geweest of..?

Het is gebeurd, zowel het pesten als je berichtje. Daar kun je niks meer aan veranderen, dus schuldig voelen heeft "geen nut". Probeer dat gevoel los te laten. Je hebt gedaan wat je kon doen en wilde doen, door dat berichtje te sturen! Ik vind het een mooie actie van je

en dat er zelfs een korte interactie is geweest is ook wel een goed teken, toch?

**Geplaatst**: 12-11-16 18:38

Geplaatst: 12-11-16 18:38

Nayomie schreef:
Dit topic had me geïnspireerd. Vorig jaar heb ik daarom een vriendenverzoek verstuurd op facebook naar een meisje die een groepje meiden van mijn school en ik hadden gepest wat jaren geleden. Het is heel naar, en voel me tot op heden nog steeds schuldig over.
Bij dat vriendenverzoek heb ik een berichtje geplaatst met hetgeen wat ik wilde zeggen, en hoe erg het me spijt. Dat ik weet hoe de schade kan zijn, en dat dat niemand gegund mag worden etc.
Nu een jaar later, heeft ze gelukkig het berichtje gelezen en een klein gesprek gehad.

Enerzijds ben ik heel erg blij dat ik mijn excuses heb kunnen aanbieden, en nog een goed gesprekje met haar gehad heb en dat het goed met haar gaat nu. Maar anderzijds... voel ik me er nog schuldiger over. Is zo'n berichtje dan wel goed geweest of..?

Fouten maken, domme dingen doen en mensen kwetsen doen we allemaal wel eens.
Tot inkeer komen, nadenken over de aangerichte schade en excuses maken doet bijna niemand. Zeker niet als het de schooltijd betreft, want: "we waren jong en onbezonnen".

Als meerdere pesters zouden doen wat jij doet zouden de slachtoffers het vast en zeker beter achter zich kunnen laten.
Jij mag trots zijn op jezelf, en ik denk dat het voor het meisje heel fijn is dat zij weet dat het niet aan haar lag, dat jij een domme fout hebt gemaakt en daar je oprechte excuses voor hebt gemaakt. Echt, het is goed van je dat je dit hebt gedaan, sluit het nu ook voor jezelf af.

**Geplaatst**: 12-11-16 18:46

Geplaatst: 12-11-16 18:46

Ik vind het heel mooi dat je dit gedaan hebt Nayomie, het siert je!

**Geplaatst**: 04-12-16 20:22

Geplaatst: 04-12-16 20:22

Ook mij heeft het verhaal van Cooper enorm geraakt. Wat een intense maanden heb jij achter de rug, erg heftig om te volgen. Ik ben vanmiddag wat gaan schrijven, ik hoop dat het je 'iets' kan geven

Ik wist niet dat vandaag onze laatste dag zou zijn,
of dat ik zo snel vaarwel zou moeten zeggen.
Ik ben een wrak en kan niets meer voelen,
enkel hopen dat je door de deur terug naar binnen komt.
En dat je lachend zegt dat het maar een droom was,
je bent niet echt weg zolang ik dat denk.

Nog een engel zal er zijn,
vannacht ver daarboven.
Onze liefde blijft binnenin mij leven,
ik zal het voor altijd vast houden.
Het is niet aan mij om vragen te stellen,
in het leven gaan de dingen zoals ze gaan.
Wel ben ik jaloers op de engelen,
nu samen met jou en ver hier vandaan.

Jij maakte mijn problemen zo hanteerbaar,
ook was je er altijd om mij te vangen wanneer ik viel.
In een wereld waar helden komen en gaan,
ben ik mijn ware held veel te snel verloren.
Dus houd ik je zo stevig mogelijk vast,
verlangend naar de dag waarop ik jouw gezicht weer zie.

Maar tot die tijd.

Heeft God denk ik een engel nodig,
ver bij mij vandaan.

**Geplaatst**: 05-12-16 01:01

Geplaatst: 05-12-16 01:01

Ailill schreef:
Ook mij heeft het verhaal van Cooper enorm geraakt. Wat een intense maanden heb jij achter de rug, erg heftig om te volgen. Ik ben vanmiddag wat gaan schrijven, ik hoop dat het je 'iets' kan geven

Ik wist niet dat vandaag onze laatste dag zou zijn,
of dat ik zo snel vaarwel zou moeten zeggen.
Ik ben een wrak en kan niets meer voelen,
enkel hopen dat je door de deur terug naar binnen komt.
En dat je lachend zegt dat het maar een droom was,
je bent niet echt weg zolang ik dat denk.

Nog een engel zal er zijn,
vannacht ver daarboven.
Onze liefde blijft binnenin mij leven,
ik zal het voor altijd vast houden.
Het is niet aan mij om vragen te stellen,
in het leven gaan de dingen zoals ze gaan.
Wel ben ik jaloers op de engelen,
nu samen met jou en ver hier vandaan.

Jij maakte mijn problemen zo hanteerbaar,
ook was je er altijd om mij te vangen wanneer ik viel.
In een wereld waar helden komen en gaan,
ben ik mijn ware held veel te snel verloren.
Dus houd ik je zo stevig mogelijk vast,
verlangend naar de dag waarop ik jouw gezicht weer zie.

Maar tot die tijd.

Heeft God denk ik een engel nodig,
ver bij mij vandaan.

Wow dankje aillil, dit is prachtig. Je hebt talent

! Dankjewel.

**Geplaatst**: 05-12-16 01:31

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 05-12-16 01:31

Ailill, een prachtig gebaar, mooi geschreven

En heel herkenbaar. Ook ik heb heel lang gedacht/gehoopt/gewenst dat het overlijden van mijn grote liefde die vreselijke boze droom was. Dat hij terug zou komen. Ik heb braaf, kapot van verdriet, zitten wachten. Nu heb ik het geaccepteerd, maar iedere vallende ster beschouw ik als een groet van hem. En gek genoeg zie ik die vallende sterren juist als ik in de knoop zit.

@Cooper: jouw kan ik echt alleen maar alle mogelijke virtuele steun sturen. :(:)

**Geplaatst**: 05-12-16 18:21

Geplaatst: 05-12-16 18:21

Palmera schreef:
Ailill, een prachtig gebaar, mooi geschreven
En heel herkenbaar. Ook ik heb heel lang gedacht/gehoopt/gewenst dat het overlijden van mijn grote liefde die vreselijke boze droom was. Dat hij terug zou komen. Ik heb braaf, kapot van verdriet, zitten wachten. Nu heb ik het geaccepteerd, maar iedere vallende ster beschouw ik als een groet van hem. En gek genoeg zie ik die vallende sterren juist als ik in de knoop zit.

@Cooper: jouw kan ik echt alleen maar alle mogelijke virtuele steun sturen.

Hier is het ook echt onwezelijk. Ik hoop ook elke ochtend dat het een nare droom is en hij er gewoon weer zal zijn. Alsof het maar even een moeilijke periode is en het weer goed komt.. op een moment. Alsof hij even weg is en terug komt en we hierover kunnen praten en ik kan delen hoe oneerlijk en verrot het was maar dat zou vergeten zijn wanneer hij er weer gewoon is.
Ik wil en kan niet bevatten dat hij er nooit meer zal zijn.
Vanacht weer een slechte nacht... ik heb filmpjes en opnames van hem maar in de zieke en verwarde momenten en dat troost niet echt omdat het moeilijk was toen en dat pijnlijk is.. maar zijn stem horen of zien.. het is ook confronterend maar het is belangrijk voor me om ff zijn stem te horen.
Ik kan niet uitleggen hoe moeilijk het is. Ik voel me ook echt erg alleen en wil gewoon met hem praten en knuffelen. Alles voelt koud en leeg en niets is echt nog plezierig. Alsof ze de kleuren hebben weggenomen. En de koude en donkere dagen helpen daar niet echt bij. Iedereen maakt zich klaar voor de feesten en gaat verder en ik sta in een gat rond me heen te kijken hoe ik in godsnaam verder kan zonder hem.
Ik hoop dat het net als bij jou wel een plekje krijgt en dat zal ook wel maar het idee nu is afschuwelijk.. nog 40 jaar zonder hem.

**Geplaatst**: 07-12-16 19:46

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 07-12-16 19:46

Ben ik een jaloerse trut?
Als ik zeg dat dit zo niet langer kan.

Een bitch misschien?
Waarom... Waarom moet het zo.

Je hebt geen geld, nee... maar voor je ex heb je wel geld. Terwijl ik me de pleures werk, zeven dagen in de week, voor jou, voor niets...
Ik heb zo weinig geld en toch heb ik jou een vrij duur kado gegeven.
En wat krijg ik van jou... Een ruitenkrabber van 35 ct. En je ex krijgt een airfryer.

Ben ik een zeikerd als ik dit niet meer pik?
Ik kan op komen draven wanneer jij wil... en weer oprotten als er iemand komt.

Is het gek dat boos ben? Maar toch... je laat mij niet los.

**Geplaatst**: 12-12-16 16:40

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 12-12-16 16:40

Are you that jealous of me going to therapy that you literally destroy me for wanting the same? For wanting to go to therapy? Are you willing to destroy me for that, for jealousy?

**Geplaatst**: 13-12-16 04:19

Geplaatst: 13-12-16 04:19

Lieve vriend,

Als ik kon zou ik je vasthouden en vertellen hoe dankbaar ik ben dat ik van je heb mogen houden en leren. Ik zou, als ik kon, je terughalen en nog eeuwen met je samenleven, maar dat kan ik niet. De pijn is groot, het verdriet hartverscheurend, en vaak huil ik zo erg dat ik geen lucht meer krijg. Maar tegelijkertijd ben ik zo ontzettend veranderd, zo bewust geworden van bepaalde dingen dat ik dankbaar ben dat ik dit heb mogen meemaken en dat jij me hebt helpen vormen. Ik weet dat je niet lichamelijk aanwezig bent, maar ik voel je aanwezigheid en ik weet dat je ontzettend trots op me bent. Je bent hier, in mijn hart, overal en nergens, en de verbinding tussen ons is niet kapotgegaan, ook al was k daar zo bang voor. Ik voel je, en ik hou van je. Voor altijd en eeuwig, mijn liefste. Op een dag zijn we weer samen, en nu, nu leven we beide in een andere dimensie, weg van elkaar maar niet los van elkaar. Verbonden voor altijd. Dankjewel voor deze onvoorwaardelijke liefde, de kracht en kansen die het mij geeft. Ik mis je !

**Geplaatst**: 13-12-16 06:46

Re: Words we couldn't say..

Geplaatst: 13-12-16 06:46

En ik weet het...je bent in zoveel opzichten niet goed voor mij. Je financiele oliebol, je verslaving, je vrienden...
Maar tegelijkertijd geef je me zoveel.. ik leer mezelf weer kennen, ik zie je graag, jij ziet mij graag. Je daagt me uit, laat me kijken naar mezelf, laat me weer leven.

**Geplaatst**: 18-12-16 14:29

Geplaatst: 18-12-16 14:29

Jij hebt écht alles wat je verdiend.
Knap dat jij jezelf nog in de spiegel kan aankijken. Vreemdgaan, liegen, jatten .. zielig mormel.

Karma is a bitch.

**Geplaatst**: 18-12-16 23:54

Geplaatst: 18-12-16 23:54

'Sorry that I’m raising up my walls, and whenever you reach over you are thrown back to the start'

**Geplaatst**: 19-12-16 01:45

Geplaatst: 19-12-16 01:45

Pijn, wat deed het pijn en wat doet het pijn.
Wat deed het pijn, lezen dat je aan het begin van ons avontuur niet enkel met mij bezig was.
Wat deed het pijn, lezen dat je naar mij verwees als je schoonzus, nadat je na 23 jaar men kostbaarste muurtje had omgestoten.
Wat deed het pijn, jou zien huilen uit spijt, wetend dat je me graag zag.
Mijn trots opzij, jou nog een tweede kans geven, want dit is wat ik wou.
Wat deed het pijn, om te beseffen dat ik twijfels had, dat mijn eerste liefde niet de liefde was, dat wij eigenlijk niet samen passen.
Oh wat deed het pijn om te weten dat die twijfels jou kapot maakten, zo kapot dat je niet meer verder wou met jezelf.
Wat deed het pijn mezelf continue te overtuigen dat het gevoel wel terug zou komen.
Wat deed het pijn om sterk te moeten zijn en de beslissing te maken dat het hier stopt.
Wat deed het pijn om jou een laatste keer huilend te knuffelen, wetend dat dit de laatste keer was.
Verdorie, wat doet het pijn om iemand zen hart te breken en tegelijk je eigen hart aan diggelen te slaan.
Wat doet het pijn om elke dag te dromen dat ik in je armen lig.
Wat doet het pijn om stiekem te hopen dat ik je tegenkom.
Wat doet het pijn om iemand graag te zien, maar niet genoeg.
Wat doet het pijn om je verstand te volgen als je hart het anders zegt.
Wat doet het pijn om sterk te zijn..

**Geplaatst**: 20-12-16 21:36

Geplaatst: 20-12-16 21:36

De donkere dagen rondom kerst, worden straks nog donkerder als jou lichtje niet meer brand.
Jou licht gaat langzaam uit en wat gaan wij je missen. Kerstmis een tijd van saamhorigheid en
gezelligheid. Maar een ook tijd waarin mensen worden gemist.
En tjonge wat heb ik een respect voor jou doorzettingsvermogen, tot vandaag het laatste stukje
hoop van je af is gepakt.De doktoren hebben gezegd helemaal niks meer te kunnen betekenen.
De uitzaaiingen zijn inmiddels zover, dat er verder helemaal geen behandeling meer mogelijk is.
Je wordt letterlijk opgegeven maar hoe moet je omgaan met het feit dat je wordt opgegeven...
Accepteren dat het klaar is, lijkt mij het moeilijkste wat er is.
Je weet dat je leven gaat eindigen maar je weet niet precies wanneer.
Hoe moet je leven met het feit dat het leven er straks niet meer is?
Hoe moet je leven met het feit dat je elke dag pijn hebt?
Wat doet het veel verdriet om te zien hoeveel pijn je hebt en hoe je niet meer je zelf bent.
De ziekte heeft je veranderd en je wordt nooit meer de oude.
God, wat ik ga je vreselijk missen en ik hoop dat we deze kerst voor de laatste keer
nog met zijn allen kunnen vieren.
Wat word het straks nog donkerder als jou lichtje er niet meer is.....