Geplaatst 
We zijn alweer aan het einde van een nieuw jaar gekomen, een jaar waarin Sadira drie jaar oud werd en dat in het teken stond van deze pony mentaal zoveel uitdagen als ze nodig had, maar fysiek alle tijd geven om te groeien en rustig aan te doen. In haar koppie is ze namelijk al zo volwassen dat ze heel graag overal aan mee wil doen en overal bij wil zijn en alles wil kunnen, maar ze blijft een beetje onze kleine smurf wiens kont 5 centimeter hoger staat dan haar schoft
Nog vol in de groei dus.In januari was het tijd om Sadira's eerste echte smurfenpak te passen. Sadira heeft namelijk in de zomer van 2021 de diagnose zomereczeem gekregen van de dermatoloog in Utrecht, na een superfrustrerende periode waarin ze vooral aan haar hoofd, oren en benen helemaal kale schuurplekken kreeg en echt onder de wondjes zat. Het was onwijs sneu om te zien, maar leek niet typisch staart- en maneneczeem, dus we wisten heel lang niet waar we mee dealden. We waren dus al in januari vastberaden om een goede start te maken in het nieuwe jaar, en daar hoorde bij dat ze alvast een mooi smurfenpak aangemeten kreeg.
2.
Ook gingen we in januari voor het eerst met Sadira echt met de trailer op pad om wat leuks te gaan doen (in plaats van naar een kliniek ofzo). We namen haar mee naar een prachtig gebiedje genaamd de Ravenvennen waar we heerlijk met haar gewandeld hebben. Voor een 2-jarige was ze echt bizar braaf en ze liep overal handig en dapper op, over en doorheen. (zoals je kunt zien op de foto in link hadden we haar manen ook net gekortwiekt want die zagen er na het jaar ervoor niet meer uit
)3.
https://boktimg.nl/img/m/mnSOnt.jpg
In maart maakte Sadira haar allereerste stapjes aan een longeerlijn, en ook haar allereerste minipasjes in liberty terwijl we samen een beetje aan het spelen waren. Ook was maart de maand waarin ze voor het eerst in de eczeemdeken gehesen werd. Het seizoen van inpakken en insmeren was begonnen.
In april kwam ze eindelijk uit haar winterfluff en werd ze weer een knappere arabier
Ik vond haar namelijk niet op haar charmantst, afgelopen winter, haha. Ze was een echte haarbal toen. Maar, zoals je kunt zien op onderstaande foto, blijft Sadira tóch een arabier. Ze is qua karakter ook een echt feestbeest wat nooit te beroerd is om eens een showtje te geven of een rennend, springend en bokkend feestje weg te geven als ze op de wei of track staat. (April was trouwens ook de laatste maand dat Sadira op gras stond, want toen ontdekten we dat ook gras de jeuk verergerde)4.
April was een maand waarin we ook veel leuke dingen deden. Zo mocht ze eindelijk wat meer doen, en daar werd ze echt meteen een leuker, enthousiaster en blijer paard van. Ze is een paard wat zó graag met je wil werken en dingen samen met je wil doen.
In april pakten we voor het eerst iets serieuzer het longeren op en leerden we hoe ze aan zo'n touwtje dan haar lichaam het beste kon gebruiken. Zodra ze snapte dat ze ook ontspannen een rondje kon lopen, begon ze dat meteen zelf op te zoeken. Knappe pony!
5.
https://boktimg.nl/img/m/tSlHoz.jpg
Op 5 mei was ze jarig en werd ze officieel drie jaar oud. Wij grapten samen altijd dat we het ook hadden geloofd als ze twee was geworden, omdat ze zo'n kleine spruit is, maar toch mocht ze op haar verjaardag even poseren met een zadeltje. Soms vind ik het gewoon wel leuk om te kijken waar het ooit naar toe moet
Ik heb haar immers al sinds veulen, en ooit vind ik het wel leuk om samen de bossen onveilig te kunnen gaan maken, dus even vooruitblikken is dan best grappig. 6.
Het voorjaar was ook een voorjaar met veel wandelingen en veel plezier samen. We hoeven niet ver te lopen om lekker een bos in te kunnen met een zandvlakte, meertje, enzovoorts, dus daar ben ik veel met haar te vinden geweest.
7.
https://boktimg.nl/img/m/poCDcA.jpg Met mij
https://boktimg.nl/img/m/03l12G.jpg En met onze andere pony
In de zomer gingen we daarmee door, en maakten we deze onderstaande foto van Sadira en onze andere pony Skye bij ondergaande zon.
8.
Ook was deze zomer het seizoen waarin ik geïntroduceerd werd tot het fenomeen lange teugelen, met dank aan een hele spontane actie van mijn vriendin. Zij kwam een oproepje tegen op Facebook dat er een langeteugelclinic gegeven werd door Piet Bakker waar toevallig 1 plekje in vrijkwam. Heel spontaan heeft ze daar toen op gereageerd en daardoor kon ik een dagje clinic volgen. Piet was fantastisch en leerde me niet alleen heel geduldig de beginselen aan (met een paard dat ik die dag op locatie mocht lenen), maar hij gaf me ook een hele serie tips mee hoe ik dit dan aan een jong paard zou kunnen aanleren. Ik besloot dus dat dit iets was wat ik met Sadira wilde gaan doen.
Dat pakte ze echt geweldig op, dus het duurde niet lang of ik besloot in augustus spontaan om "met mijn pony te gaan buitenrijden" maar dan zonder dat ik er zelf op ging zitten
en dat vonden we allebei heel erg leuk!9.
In september gaf Piet Bakker wederom een langeteugelclinic... dus daar heb ik me dan maar mét Sadira samen voor ingeschreven, want ik was wel benieuwd wat voor tips Piet ons zou kunnen geven. Mijn vriendin was die dag ziek thuis, en ik was nog nooit met Sadira (of een ander paard) alleen op pad geweest zonder hulp mee...maar ach: ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan?
Zo gezegd, zo gedaan, dus daar gingen we! En hoe braaf deed ze het allemaal: laden op de trailer, vervoerd worden, de hele dag daar in zo'n stalletje staan zonder haar vriendjes, en vervolgens ook nog als een champ in die lessen van de clinic brave pony spelen.
Hier een klein fragmentje van van hand veranderen en een van de eerste keren schouderbuitenwaarts met haar.
10.
Dit was ook de eerste dag dat ik tot de conclusie kwam dat die kleine onafhankelijke smurf (want vroeger was ze echt van het type "ik kan het allemaal wel zelluf hoor, heb jou nergens voor nodig") toch in de loop van de tijd wat gehecht aan me was geworden, want dit was de eerste dag dat ze élke keer dat ze me zag me met een hinnik begroette
Het zou ook niet de laatste keer zijn, want sindsdien heeft ze daar een gewoonte van gemaakt. Ze is... vrij vocaal In het najaar heb ik een beginnetje gemaakt met een keer kijken wat Sadira zou doen als ik zou hangen of een been er overheen zou slaan. Niet omdat ik meteen wilde doorzetten met inrijden, want daar is ze fysiek nog niet klaar voor (en ik ook niet, wil nog gewicht kwijt voor die tijd), maar om eens te zien hoe ze daarop zou reageren. Hier bleek voor mij wel weer hoe belangrijk het is om goed voorwerk te doen, want na alle voorbereiding die ik bij haar erin heb zitten, was dit zo'n vanzelfsprekende nieuwe stap, dat ze geen pas verkeerd zette.
Hieronder de eerste en laatste keer echt hangen die ik met haar gedaan heb; toen we aan het wandelen waren in de omgeving en toevallig een mooi plekje tegenkwamen met een bankje. Ze was zo braaf: superzacht en met zoveel connectie was ze aan het puzzelen wat de bedoeling was.
11.
In die tijd hebben we ook weer een keer foto's gemaakt van Sadira bij het water.
12.
In november heb ik een keertje filmpjes gemaakt van het werken in liberty wat we af en toe een keertje doen. We vinden dat vaak heel erg leuk, maar we kunnen dat alleen maar doen als de bak leeg is, wat helaas betekent dat dat niet ontzettend vaak kan.
Ook zijn we nog steeds veel bezig met werken aan de lange teugel. Hier een filmpje dat we aan het puzzelen zijn met rechtuit lopen vs. wijken. Sadira is ontzettend slim en denkt graag met me mee, wat als gevolg had dat ze telkens als ik ging afwenden meteen wilde gaan wijken
Sowieso is ze enorm slim en ook lichamelijk flexibel, dus ze biedt uit zichzelf allerlei zijgangen en kronkels in haar lijf aan Dat is ook de reden waarom ik die vrij vlot allemaal ben gaan oefenen zodat ik ze op hulp kon zetten. Op die manier kan ik namelijk dan soms ook kiezen om ze níet te vragen 13.
Momenteel beheerst ze dus met het lange teugelen schouderbuiten- en binnenwaarts, wijken, en een voorzichtige travers. Deze dingen vindt ze allemaal makkelijker en vooral ook leuker dan braaf rechtuit lopen
Dus dat is waar onze grote focus momenteel ligt: gewoon rechtuit lopen, een gewone volte lopen waarin je normaal spoort met je benen, etc. In de herfst hebben we ook nog een fotoshootje gedaan met de knappe pony! Ik wilde Sadira graag op de foto hebben in de herfstkleuren. Dus we zijn nog een keer het bos in geweest. Ik ben maar gezegend met een vriendin die zulke leuke foto's kan maken!
14.
Einde van het jaar werd het ineens heel koud, en daarom heeft Sadira toch een dekentje op gekregen. Ze stond namelijk te bibberen op de track, arme pony. Ze is zeer content met haar deken en sindsdien huppelt ze elke dag blij over de track heen. Ik hoor van meerdere stalgenootjes "die pony van jou is ook altijd blij he, die zie ik elke dag rondjes galopperen en stuiteren".
En tenslotte, om mee af te sluiten, heb ik eindelijk op film gekregen hoe deze lieve lieve lieve pony me elke dag begroet als ik op stal ben. Ik liep de track op en was een beetje aan het kletsen met mijn vriendin die de andere kant op liep om haar pony te gaan halen. Sadira had dus onze stemmen gehoord. Ik hoorde achter me ineens een harde hinnik en galopsprongen, dus toen ik me omdraaide zag ik dit:
Dit is echt typisch wie Sadira tegenwoordig is. Extravert, blij, enthousiast, en ze wil zó graag mee. Tegenwoordig haal ik haar meestal van de track door een stukje erop te wandelen en haar dan te roepen, en dan komt ze dus meestal zo naar me toe. Dan lopen of rennen we samen naar de ingang van de track, en dan houd ik daar haar halster voor haar en zeg ik "koppie door?" Dan steekt ze zelf enthousiast haar hoofd in haar halster en kan ze mee.
Voor een paard dat ooit er drie maanden voor nodig had voordat ze het oké vond om op de paddock een halster om te krijgen (en die liefst in volle galop wegstormde) vind ik dit nog steeds zoiets ultiem bijzonders en magisch.
Ik hoop op nog veel meer magische jaren met deze magische, geweldige wereldpony
