Herve schreef:wauw... ik zou zoiets nooit kunnen doen... ik zou al bij de ingang van het terrein in tranen uit zijn gebarsten, maar echt. ik vind het zo knap dat jij dit wel zo kan doen.
je hebt het voor haar gedaan.
Wij hebben ons ook helemaal suf gehuild, vergis je niet. Nog ver voor we op het terrein waren. Ik heb twee maanden lang elke dag gehuild met haar hoofdje in mijn handen. Denkend aan de pijn die het me kan doen om dat nooit meer te kunnen doen. Die ochtend terwijl we aan het wachten waren heb ik haar regelmatig vast gehouden en gehuild. Gesmeekt om niet bang te zijn en nooit achterom te kijken. Toen we geroepen werden om binnen te komen sloegen de trillingen toe en het was alsof er een kraan open stond in m'n ogen. Op dat moment heb ik mezelf aan de kant gezet en het was ons moment om voor de laatste keer een stukje te wandelen. Alles ging van zelf, ik was doodtrots dat ik de laatste seconden nog aan haar zij mocht staan.
Iedereen zou huilen op de dag dat z'n paard de laatste stappen moet zetten....
Bij deze wil ook even een momentje nemen om iedereen die op wat voor manier ook reactie heeft geplaatst hier, of via PB. De mensen die misschien niet wisten wat ze typen moesten maar wel even de moeite hebben genomen dit te lezen bedanken.
We gingen er niet van uit zo ontzettend veel positieve berichten te lezen over onze ervaringen.