Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-08-09 21:25

Geplaatst: 05-08-09 21:25

Logsich dat je geschrokken bent. Helaas hoort vallen erbij inderdaad. Gelukkig viel het allemaal mee.
Succes volgende week!

**Geplaatst**: 05-08-09 21:25

Geplaatst: 05-08-09 21:25

Schrikken is dat he! Mijn zoontje van 6 was pas ook van mijn pony afgevallen. Wat voel je je dan rot he!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-08-09 10:01

Geplaatst door de TopicStarter : 06-08-09 10:01

orienta schreef:
Lieke_M schreef:
Ik maak er ook geen drama van hé, ze is gevallen ,was erg onder de indruk en wou er niet meer op.
Ikzelf was ook erg onder de indruk, maar wou haar er (doch met gemengde gevoelens) zelf ook terug op krijgen.

Achteraf allemaal goed maar 't blijft even hangen hier. Emotioneel dan.

maar voor zon kind helpt het natuurlijk niet echt als moeders in tranen uitbarst hoewel ik je reactie wel begrijp

Uitbarsten is veel bezegd. Ben pas beginnen huilen toen ze er terug op zat en ik voor haar liep met de pony in m'n handen. Zij keek op dat moment op m'n rug en kan het zelfs niet gezien hebben. Ze weet wel dat ik enorm geschrokken was, en dat mag. We moeten het niet gaan over-dramatiseren maar ook niet bagatelliseren. Was ze in een auto-ongeval betrokken dan moeten we toch ook niet doen alsof er niets aan de hand is. 't is niet alsof ze even met haar fietsje is gevallen. De manier waarop ze is gevallen en onder de benen van de pony is terecht gekomen, kon veel zwaardere gevolgen hebben. Ze heeft veel geluk gehad.

MAar goed, da's dan weer typisch Bokt. Je doet je verhaal en 3 pagina's verder wordt me naar m'n hoofd gegooid dat moeders beter niet kunnen aanwezig zijn bij hun paardrijdende dochter en dat ik niet in tranen moet uitbarsten omdat ik het zo nog erger maak.

M'n dochter moet geen bangerik worden en ik rem haar zeker niet af, maar van mij hoeft ze niet zo'n waaghals te worden die op ieder heethoofd gaat zitten. Ze moet genieten van de sport en de dieren maar moet ook weten dat het risico's inhoudt. Net als met honden omgaan ook risico's inhoudt. Wij hebben de braafste hond van de wereld maar enige voorzichtigheid is zeker op z'n plaats, en dit ook in de paardensport of gelijk elke andere sport.

**Geplaatst**: 06-08-09 10:05

Geplaatst: 06-08-09 10:05

Citaat:
Een andere mama die dichterbij stond, hielp haar meteen recht. Ze huilde heel hard en haar hoofdje deed pijn. En mama huilde mee...
Na even in het zand gezeten te hebben, toch geprobeerd om recht te staan, en dat ging. Verder ook niets ernstig te zien.

Zo staat het toch in je beginpost?
je hoeft je ook niet aangevallen te voelen,ik geef alleen maar me mening.
Iedereen heeft ze eigen mening erover en je hoort mij niet zeggen dat je niet mag schrikken als je kind eraf valt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-08-09 10:45

Geplaatst door de TopicStarter : 06-08-09 10:45

orienta schreef:
Citaat:
Een andere mama die dichterbij stond, hielp haar meteen recht. Ze huilde heel hard en haar hoofdje deed pijn. En mama huilde mee...
Na even in het zand gezeten te hebben, toch geprobeerd om recht te staan, en dat ging. Verder ook niets ernstig te zien.

Zo staat het toch in je beginpost?
je hoeft je ook niet aangevallen te voelen,ik geef alleen maar me mening.
Iedereen heeft ze eigen mening erover en je hoort mij niet zeggen dat je niet mag schrikken als je kind eraf valt.

Okee zo staat het inderdaad letterlijk. Maar ik bedoelde gewoon dochter huilde en mama ook, maar daarom niet tegelijkertijd. Kon je niet weten maar toch vond ik het niet zo'n fijne opmerking.
Ik heb me wel ingehouden, maar ik vind het ook niet erg om m'n gevoelens te tonen, dat schept vertrouwen, mama is ook maar een mens. Huilen MAG.
Ik ken ook niet veel volwassen mensen die in publiek in huilen 'uitbarsten'. Stel je daar niet teveel hartverscheurende taferelen bij voor, er rolden heel discreet tranen over m'n wangen die ik wegveegde met m'n handen.

Ik weet niet of je zelf kinderen hebt, want dan kan je uiteraard niet begrijpen hoe een moederhart op dat moment aanvoelt. Volgens mij moet je al een ijzersterke vrouw zijn om er op zijn minst niet week van te worden, laat staan een traan weg te pinken. Ik ben een heel emotioneel iemand. Maar besef goed genoeg wanneer het tijd is om terug door te gaan. Anders had ik wel meteen adieu en tot nooit meer gezegd.

Nogmaals, ik ken persoonlijk een meisje van 10 die zo gestorven is en dan ga je de dingen toch anders bekijken hoor.

**Geplaatst**: 06-08-09 11:27

Geplaatst: 06-08-09 11:27

Dan nog, zoals ik al eerder zei word moederliefde echt zwaar onderschat!
Ik blijf me keer op keer verbazen hoe sterk dat is, echt ongelofelijk.

Als het op mijn zoontje aankomt dan ga ik over lijken, echt, zonder ook maar 1 seconde na te denken....

Als mijn kind om wat voor reden dan ook pijn heeft, dan heb ik dat ook. Als mijn kind schrikt dan schik ik 1000 x erger want ik kan er niets aan doen om het te voorkomen, en ja dan sta ik er ook bij te janken.

Dat een angst bij een kind versterkt kan worden door de emotie van een ouder (bijv. angst voor spinnen, tandarts, in mijn geval) ben ik het mee eens.
Maar ik zou nooit mijn kind alleen laten bij het paardrijden, hooguit achter glas kijken, maar ik blijf er hoe dan ook bij.

Misschien moet je moeder zijn om dat te begrijpen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-08-09 11:46

Re: En toen kreeg m'n oogappel vlieglessen...

Geplaatst door de TopicStarter : 06-08-09 11:46

Raar genoeg heb ik altijd het idee, MOCHT er iets echt ernstig gebeuren, dan ben ik er tenminste bij. Op zo'n moment hebben ze toch hun mama nodig hoor :-)

.

In elk geval wil ik haar niets extra angstig maken met mijn emoties, wij gaan gewoon door! Tot het echt te gortig wordt natuurlijk.

**Geplaatst**: 06-08-09 12:39

Re: En toen kreeg m'n oogappel vlieglessen...

Geplaatst: 06-08-09 12:39

Ja precies, dat heb ik dus ook, bij pijn en ziekte wil je toch je moeder, zo werkt het gewoon.

Weet je, emotie is niet iets wat je zomaar uitschakelt, dat overkomt je gewoon. En als je dan toevallig van schrik net zo hard als je kind staat te huilen dan is daar imo niets mis mee.

Ik wil mijn zoontje ook niet extra angstig maken, dus in situaties dat ik gespannen ben, zoals bij de tandarts bijv. dan gaat mijn man met hem, omdat ik die spanning niet op hem wil overbrengen.
Ook bescherm ik hem niet voor dingen die eng zouden kunnen zijn, zoals boren in de muur, veel kinderen vinden dat eng.
De eerste keer dat mijn man in de muur boorde zei hij, hou zn oortjes maar dicht, maar dat niet gedaan omdat ik hem dan bij voorbaat ergens voor afscherm en hij vanzelf het boren als iets engs gaat ervaren, anders zou mama hem er niet tegen beschermen.
Ik probeer hem altijd uit zichzelf bang te laten worden (klinkt een beetje raar hahaha) en als hij bang is, dan ben ik er voor hem! Dan weet ik zeker dat zijn angst bebaseerd is op zijn eigen emoties, en niet op de mijne!

**Geplaatst**: 06-08-09 12:40

Geplaatst: 06-08-09 12:40

Citaat:
Een andere mama die dichterbij stond, hielp haar meteen recht. Ze huilde heel hard en haar hoofdje deed pijn. En mama huilde mee...
Na even in het zand gezeten te hebben, toch geprobeerd om recht te staan, en dat ging. Verder ook niets ernstig te zien.

Citaat:
Zo staat het toch in je beginpost?
je hoeft je ook niet aangevallen te voelen,ik geef alleen maar me mening.
Iedereen heeft ze eigen mening erover en je hoort mij niet zeggen dat je niet mag schrikken als je kind eraf valt

Citaat:
Okee zo staat het inderdaad letterlijk. Maar ik bedoelde gewoon dochter huilde en mama ook, maar daarom niet tegelijkertijd. Kon je niet weten maar toch vond ik het niet zo'n fijne opmerking.
Ik heb me wel ingehouden, maar ik vind het ook niet erg om m'n gevoelens te tonen, dat schept vertrouwen, mama is ook maar een mens. Huilen MAG.
Ik ken ook niet veel volwassen mensen die in publiek in huilen 'uitbarsten'. Stel je daar niet teveel hartverscheurende taferelen bij voor, er rolden heel discreet tranen over m'n wangen die ik wegveegde met m'n handen.

Ik weet niet of je zelf kinderen hebt, want dan kan je uiteraard niet begrijpen hoe een moederhart op dat moment aanvoelt. Volgens mij moet je al een ijzersterke vrouw zijn om er op zijn minst niet week van te worden, laat staan een traan weg te pinken. Ik ben een heel emotioneel iemand. Maar besef goed genoeg wanneer het tijd is om terug door te gaan. Anders had ik wel meteen adieu en tot nooit meer gezegd.

Nogmaals, ik ken persoonlijk een meisje van 10 die zo gestorven is en dan ga je de dingen toch anders bekijken hoor

ik zag al even een beeld voor ogen van moeder die met dochter op de grond zat en allebei hartverscheurend aan het huilen waren

En die opmerking was niet gemeen bedoeld hoor

Dat snap ik ja als je zoiets weet van een jong meisje dat je dan wat angstiger bent