Geplaatst Ruim een jaar geleden had ik nooit gedacht dat het zo zou lopen..
Ruim een jaar geleden dacht ik nog dat ik jou & de stal over zou kopen..
En nu een jaar later.. en je stal is leeg..
Nu een jaar later, ik zie je niet meer op je wei..
Precies vanaf vorig jaar, 1 jaar en 3 weken later... ik hoor dat je er echt niet meer bent..
Ruim een jaar geleden ben ik wegens grote onenigheid vertrokken bij mijn verzorg/medeberijpaardje..
Het is een geweldige ruzie geworden, met heel wat beschuldigingen over en weer, zelfs tot dreigen met rechtzaken aan toe.
Ik ben er geestelijk en lichamelijk echt kapot van geweest..
Niet eten, ziek zijn, lusteloos en iedere nacht weer verschrikkelijke nachtmerries.. Na een aantal weken/maanden heeft de huisarts een depressie geconstateerd, en ben ik bij maatschappelijk werker wezen praten. Het heeft me wel geholpen alles op een rijtje te zetten, maar beter voelde ik me niet. Ik bleef down, me rot voelen, en had iedere nacht nachtmerries over haar (mn paardje). Uiteindelijk voetreflextherapie gedaan bij een kennis en nu gaat het beter.. Klinkt vast raar maar het hielp en ik had een plekje gegeven, en kon er zonder te huilen over praten..
Toch bleef ik naar haar toetrekken, ik fietste er standaard langs, ook al was het kilometers om.. Maar ineens was ze er niet meer.. Eerst dacht ik dat ze misschien tijdelijk weg was, of naar een weide toe..
Maar vorig weekend hoorde ik dat ze toch echt is ingeslapen.
Wegens tijd en geldgebrek, en ze was lichamelijk ook niet al te best meer..
Een heel drama is het geweest, gehele famillie op bezoek en afscheid nemen, maar waarom zorgden jullie de afgelopen vier jaar dan niet zo voor haar? Gaven jullie haar toen niet de aandacht die ze verdiende?
En toen ik in onze ruzie daar wat van zei, was het niet waar.. Ze deden genoeg en hadden mij niet meer nodig.. Maar nu 1 jaar later is ze toch echt weg..
Tamara
Ik kan helaas geen afscheid nemen,
ik kan helaas niet bij je zijn.
Maar ik denk aan je en voel alleen maar pijn.
De leegte zonder jou,
is met geen pen te beschrijven.
De leegte zonder jou,
zal altijd bij me blijven
De pijn is iets minder scherp,
het doet misschien iets minder zeer.
Het missen wordt niet minder,
maar steeds een beetje meer
Niemand die weten kan hoeveel ik van je hou,
niemand die mij troosten kan in mijn verdriet om jou.
Niemand die begrijpen zal hoe vreselijk ik je mis,
niemand die beseffen zal hoe erg die pijn wel is.
Waarom zijn er zoveel vragen,
waarom is er zoveel pijn.
Waarom zijn er zoveel dingen,
die niet te begrijpen zijn.
Er zijn tranen die niet gedroogd willen worden,
Er is verdriet dat niet gedeeld kan worden,
Er is een lege plek die niet gevuld kan worden……
Bedankt meisje, voor de 4 jaar die ik met je deelde.
Je hebt me alles geleerd wat maar kon, en daar ben ik blij om.
Ik koester onze momenten samen, nog iedere dag.
Je foto hangt boven mn bed, je bent nooit uit mn hart..
En toch blijf ik wensen.. dat het die dag van de ruzie anders was gelopen...
