Lieve mensen
De reden dat ik er nú pas over schrijf is dat ik het nog stééds niet verwerkt heb, maar er al beter over kan schrijven..
Op dinsdag 2 januari 2007 begon de ellende, ik was bij een verzorgpony en was al laat. Ik moest snel naar huis en wilde wel langs me paardje gaan, maar dat ging niet omdat ik anders te laat thuis kwam. Dus ik besloot 's ochtends te gaan.
Die avond kwam er een vriendin slapen.
Het was heel gezellig en gingen slapen, en besloten die ochtend even naar Punkie te gaan, en daarnaa naar mijn verzorgpony.
Woensdag 3 Januari 2007 7:02
Mijn moeder kwam me kamer binnen, Jullie moeten er NU uit en je pony's gaan zoeken, ze zijn ontsnapt en Abeltje is door een auto geraakt maar is in orde. Punkie is nog niet gevonden!
Ik weet niet meer wat er door me heen ging, maar werkelijk in 10 seconde had ik me aangekleed, me moeder komt er weer aan..
,, Ga eventjes zitten.." Oo mijn god! Dacht ik dit is foute boel!
,, Punkie is dood " Ik schreeuwde zo hard als ik kon, NIET. En begon meteen te huilen. ,, Het was niet Abeltje die geraakt is, maar Punkie. Ze is meteen dood gegaan, Abeltje staat weer in de weide. " Ik begon nog harder te huilen. Het dierbaarste in me leven was er opeens niet meer.
Ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen.
Mijn vriendin moest inmiddels ook huilen. Mijn moeder besloot maar even weg te gaan.
Ik ben niet meer naar Punkie toe gegaan, omdat ik dit voor mezelf niet verstandig vond, ik heb er geen spijt van gehad. Ze had ook bloed, dus dat kon ik zowiezo niet aanzien, en ik zou nóóit meer bij Punkie weg willen.
Mijn vader heeft voor mij een Pluk manen afgeknipt en een stukje staart. Dit ligt nu veilig opgeborgen op mijn kamer. Samen met haar 4 halstertjes en mooiste foto's.
Ik ben die dag toch maar wezen paardrijden, want het leven moet door.
Punkie was 2 Jaar. Een shetlander merrie. En het beste uit me leven.
Ik heb nu voor de 3e keer ONVERWACHTS een eigen pony verloren..