Altijd gehoopt dat ik niet in dit topic terecht zou komen, maar na gister is het helaas wel zo....
Toen ik gister de paarden binnen wou doen (hebben er 3) kwam Rwanda vrolijk in een vol galopje naar me toe rennen, normaal rennen ze dan gelijk richting stal, maar dit x bleef ze bij mij drentelen en wou ze om het hek heen naar achteren rennen, dit kan niet omdat het hek zo breed is dat er niet genoeg ruimte naast het hek is. Maar madam liep door en liep dus zo vast in het hek, ze wou maar verder maar t hek kon niet verder.... Ik lag op een of andere vage manier met 1 been onder het hek wat lekker pijn deed, maar erger was dat ik gewoon helemaal nix kon doen!! mijn vriend was er al snel en mijn vader ook, ze probeerden haar naar achteren te dwingen maar Rwanda was helemaal in paniek... Mijn broer kwam ook op het geluid af, ik was net onder t hek weg maar kon ni lopen en zat volgens mijn fam compleet in trance op de grond... Opeens knapte er iets en ging haar lichaam kapot, er kwam van alles uit, ik weet niet wat het was, denk de darmen ofzo? Het leek zo vies, ik zie dat ook steeds voor me.... Op gegeven moment lukte t ze om het hek van de scharnieren los te krijgen waardoor ze gedeeltelijk los kwam, wel zat er nog een staaf in haar lichaam. Die viel eruit en verdoofd kon ze lopend, zwabberend naar haar stal komen.... Daar plofte ze neer, en veerarts was er toen ook al bijna, die heeft haar uit der lijden verlost. Ik was toen al binnen omdat ze niet wouden dat ik het zag...
Het is zo vreemd, we hadden zoveel plannen, na veel problemen met het paardje voor haar was ik zo ongelovelijk blij met haar. Vorig jaar was ze verschrikkelijk ziek (rode bloedworpjes) en leek t erop dat ze t niet zou halen, maar ze knokte verder en na haar beleerd te hebben ging t zo goed! Buitenritten, dressuur, alles pakte ze super op, en nu is ze der ni meer....
Ik voel me zo schuldig, ook al weet ik dat ik der ni tegen kon houden maar dat gevoel gaat niet weg.....
Ik moest t gwoon ff kwijt, ook al zit ik hier helemaal in tranen...
ik weet t, maar t gevoel blijft wel wat.... Je leest altijd zulke verhalen en verwacht nooit dat het jezelf daadwerkelijk zal overkomen... Bedankt voor jullie reacties!
wat een vreselijke ervaring om zo je paardje te verliezen jij kon er niets aan doen hou dat maar voor je. denk maar aan de leuke dingen die je met haar gedaan hebt en dat schuldgevoel moet slijten en een plekje krijgen. sterkte de komende tijd gr. annita
Oh, wat een vreselijk dat dit jou en je paardje overkomen is! Voel je niet schuldig meid, het had iedereen kunnen overkomen. Ontzettend veel sterkte ermee!
Laatst bijgewerkt door Noppie op 29-03-07 11:50, in het totaal 1 keer bewerkt
Heey meisje wat een vreselijk verhaal ! Je kunt hier echt niks aan doen, maar snap helemaal dat je je schuldig voelt ! Man wat schok ik gisteren toen ik het hoorde... Heel veel sterkte nogmaals en een hele dikke knuffel
Och wat een verschrikkelijke gebeurtenis.. Ik heb echt medelijden met je.. Verschrikkelijk dat jij dit moest zien.. Heel veel sterkte.. en je moet het jezelf echt niet kwalijk nemen hoor!
bedankt allemaal voor jullie lieve berichtjes... was je gister nog op les ineke toen ik ilze smste??
Ja, we hadden net alle hindernissen afgebroken en de paarden stonden op de trailer. Stonden nog even na te kletsen binnen toen Ilze het smsje las. Ik had iets van een gebroken been verwacht ofzo maar dit niet
nee, ikzelf ook ni... Ging ook allemaal zo snel, 6 uur zou ik de paarden binnen doen en half 7 zaten we al in de auto naar ziekenhuis voor mijzelf dus was alles thuis al achter de rug... Wel allemaal bedankt voor jullie steun!
timokyana
Berichten: 14317
Geregistreerd: 29-05-06
Woonplaats: klein durpke in NL, paardjes in belgenland.
Eindelijk mijn moed verzameld om hier wat neer te schrijven. Eigenlijk zijn er geen woorden voor zoiets. Was er ook helemaal stil van. Bah krijg weer rillingen als ik het lees . Hoe vaak het ook al is gezegt je moet je echt niet schuldig voelen! Ik snap het nog steeds niet en het waarom zij blijft ook de hele tijd hangen. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. Vaak met Ronald over gehad, hoe fijn het toch is dat het nu zo goed gaat. Maarja.... Het was gewoon een schatje. Hopelijk kan je het op een dag een plekje geven (hoe moeilijk dat nu ook klinkt) en kun je met een glimlach terug denken aan haar, hoeveel liefde je haar toch nog hebt kunnen geven. Meid het was je zo gegunt, maar het had niet zo mogen zijn bah....
het is zo verschrikkelijk moeilijk en confronterend, lege box, deken wat in een hoek ligt, andere paardjes die steeds roepen... en dan nog t feit dat ze morgen 4 zou zijn geworden....
ni meer aan denken en juist de leuke dingen, maar tjonge