Geplaatst Buck is mijn verzorgpaard. Hij is mijn maatje, als hij me aan hoort komen brult hij de hele stal bij elkaar. Hij is pas 5 jaar oud en nog hengst.
Ik ben zo verschikkelijk gek op dat paard en hij op mij.
Ik probeer hier mijn verhaal te plaatsen, het is heel moeilijk maar ik moet het kwijt.
Hij werd in 2005 kreupel, na veel onderzoek en bezoekjes aan de dierenarts kwamen ze er door middel van een scan achter dat een peesje van het hoefgewricht ontstoken was.
Dat zou niet meer kunnen genezen.
Toen is er gekozen voor een zenuwsnede. Daardoor zou hij nog gewoon kunnen lopen en rijden en oud kunnen worden.
In februari 2006 is hij geopereerd. De operatie was succesvol en na zijn herstel periode kon ik weer gewoon op hem rijden, lekker naar het strand dat was afgelopen zomer.
In september werd hij weer kreupel maar dit keer was het zijn linker ( andere ) voorbeen.
Na weer heel veel dokteren en boxrust hebben ze hem een injectie in het hoefgewricht gegeven waarna hij weer op knapte.
Na 6 weken rust heb ik het rijden weer heel langzaam opgebouwd, hij heeft toen hij weer mocht galopperen 2 weken goed gelopen, daarna weer kreupel geworden.
Weer op rust (December 2006). Toen is hij weer wat beter gaan lopen, nog steeds alleen stappen aan de hand. Januari 2007 dieren arts erbij. Hij bleek knobbeltjes te hebben op de plaats waar ze zijn zenuw hadden doorgesneden, daar ontstond pijn als hij liep. Injectie gehad, poeiertjes erbij. 3 weken stappen en dan weer een beetje opbouwen.
Na 3 weken stappen weer (met muisjes) aan de longe gezet, om de dag, 3 keer goed gegaan 4e keer kreupel. Paar dagen op rust, weer geprobeerd, volgende dag weer kreupel.
Toen was de beslissing gemaakt dat hij in mei 2007 voor 2 jaar met andere hengste op het land zou gaan. Plekje al gevonden.
Tot die tijd hebben we hem lekker zo veel mogelijk los gezet in de bak. Veel doet hij niet, hij volgt me op de voet, als ik ren rent hij, meer niet.
Van de week liep hij inneens verschrikkelijk kreupel, hij had echt overduidelijk pijn, dus heb tegen de eigenaar gezegd dat we maar weer een dieren arts ernaar moesten laten kijken.
Gisteren hadden we een afspraak om half elf.
Hij liep 's ochtends al wel weer goed in stap. Dus Hup Buck in de trailer en naar de kliniek toe.
Eerst even het probleem voor gelegd, toen voor draven. Rechtsvoor kreupel.
Dan maar weer verdoven om te kijken waar de kreupelheid precies zit. Bij de eerste verdoving liep hij al beter maar niet zuiver, 2e verdoving, zuiver.
Toen röntgen foto's gemaakt van het gebied. Er waren een soort hapjes te zien in het straalbeen, die er op de vorige foto's nog niet waren, de dierenarst moest het overleggen met de andere arts, die kwam pas later thuis dus hij zou ons bellen over hoe of wat, maar het zag er in ieder geval niet goed uit.
Vannochtend werd ik door de eigenaar gebeld dat hij net een belletje had gehad van de dierenarts en dat hij niet meer beter wordt.
De ontsteking van de pees heeft zich uitgebreid tot boven de zenuwsnede. Hier heeft hij constant pijn aan en dit is ook niet te verhelpen met een zenuwsnede.
En de pees gaat ook kapot en begeeft het uiteindelijk en dan gaat hij letterlijk door zijn hoef heen en staat hij op zijn kogelgewricht.
Op het land is dus ook geen optie meer
.De dierenarts heeft geadviseerd hem in te laten slapen, dat is wel het eerslijkst tegenover hem.
Ik was vannochtend bij hem, hij is weer heel erg kreupel, terwijl hij gisteren alleen maar heeft hoeven draven. Hij probeert hem te ontlasten.
De eigenaar laat het dit weekend allemaal even bezinken, Misschien een second opinion, maar waarschijnlijk maken we voor komende week een afspraak om hem in te laten slapen.
Ik wil hem niet kwijt, hij is mijn maatje. Kan het niet voorstellen dat hij er dan niet meer is.
Ik wil nog een veulentje van hem, zoveel plannen.
Alles valt zo plots uit elkaar.
Zo oneerlijk, zo jong, zo verschikkelijk onvoorstelbaar lief.
Ik wil hem echt niet kwijt, Hij moet blijven. Hoe moet het zonder hem.
'Maar ik mag niet egoistisch zijn, hij heeft pijn.
De datum is nog niet bekend, maar we pikken er een waarop we in ieder geval beide kunnen.
Ik blijf erbij tot het einde, Ik ga hem zo verschrikkelijk missen.
Ben de hele dag aan het huilen.
Van het weekend maken mijn zusje en mijn beste vriendin een fotoshoot van Buck en mij.
Lekker verwennen, grote zak met peentjes inslaan en slobber.
Me maatje
.Geboren: 27 april 2001
Sterkte! 
!
