We zijn net weer thuis.
Ik heb Ilse vanmorgen uit het land gehaald. Normaal loopt ze graag weg als je haar ophaalt, nu kwam ze naar me toe. Ze liep helemaal achterin de wei en ik moest dus een flink eind terug lopen met haar. Elke keer als bij mij de tranen dreigden te komen kreeg ik een neus in mijn hand gedrukt. Iets wat ze normaal nooit doet. Er kwam een enorme rust over me, alsof Ilse wilde laten weten dat het goed was, heel apart.... Ik heb haar op stal gezet en haar deken afgehaald. Normaal moet ik dan opletten dat ze niet een hap uit me neemt, maar ook dit liet ze gewillig doen. Ik heb haar nog lekker gepoetst en nog steeds met zo'n vreemd gevoel van rust.... Toen de vrouw van de pensionhouder afscheid kwam nemen hebben we samen even gehuild. Zij zag Ilse voor het eerst sinds lange tijd zonder deken en schrok heel erg van hoe Ilse de flanken optrok....
Daarna Ilse op de trailer gezet en richting slachthuis, nog steeds met dat vredige gevoel in mijn lichaam...... Daar aangekomen moesten we nog even wachten omdat het druk was en de keurmeester alle dieren eerst moest keuren. Ook daar werd ik niet nerveus van. Toen Ilse aan de beurt was, we mochten gelukkig als eerste, heb ik haar van de trailer gehaald en zelf naar binnen gebracht. Ondanks de geur die daar hangt liep Ilse ook nu weer heel berustend mee. Nog een aai over haar hoofd gegeven en toen naar buiten. Ik was nog geen 5 meter de deur uit, toen was het al over..... Een vriend die met me mee was draaide zich net om en zag het gebeuren..... Ilse stond tot op het laatste moment rustig en was in één keer weg. Ze heeft niet geweten wat er gebeurde, of misschien juist wel.......???
Ik ben weer naar binnen gelopen, heb haar nog even geaaid, traantje gelaten, en toen zijn we weg gegaan..... Ook nu heb ik nog steeds die rust in me. Heel vreemd......
Het is goed geweest, Ilse heeft geen pijn meer!