Vergeef hem zijn naam maar hoor, die was niet zo stoer, maar zo heette hij nou eenmaal....
Het was een echte doerak, een dondersteen. Hij was een klein hengst vosje van 80 cm maar hij vond zichzelf een super hengst, een macho!
Een half jaar geleden was hij uitgebroken uit zijn wei, op zoek naar zijn grote liefde, deze vond hij een kilometer verderop in het bos... Het was een schitterende merrie van 1.60, gitzwart met een mooi lijf en een lief koppie. De eigenaren waren niet zo blij dat hij de boel op stelten had gezet daar, dus ik werd zondags ochtend voreg uit mijn bed gebeld van kom je even je hengstje bij ons ophalen??? NU...! Oeps, ik snel erheen en hem opgehaald en hem mee naar huis genomen. Daar was hij natuurlijk niet zo blij mee... Ik raakte later aan de praat met de eigenaar van de merrie, en het bleek dat ze haar graag wilde verkopen, want ze wilde al haar paarden verkopen. Ik was al jaren verliefd op dit paardje als ik een wandeling maakte en ik zag haar weer in de wei staan. Ze is ook zo'n plaatje om te zien... Na wikken en wegen heb ik besloten om haar te kopen en hoopte dat het goed zou gaan met de rest van de paardjes. Ik heb een grote ruin van 1.82, een rood bonte hengst van 90 cm en een vosje, hengst van 80 cm (polleke), en een wit-grijs bonte ruin van 79 cm.
De draden van het schrikdraad nogmaals nagelopen en alles was klaar en ze kon komen hoor...
Alles is goed gegaan tot zo'n twee weken geleden... Het gebeurde wel eens dat de rood-bonte hengst van brutaliteit door de draden was gegaan en zo naar de merrie wilde gaan. Echter ging dat altijd goed en haalde ik ze weer uit elkaar. Echter op woensdag avond kwam ik thuis en was de rood-bonte hengst weer door het draad gegaan, nu gingen de twee andere kleintjes ook maar mee om te kijken, dat vonden ze wel spannend. Het was hartstikke donker in het weiland, mijn vriend had snel de auto er naar toe gereden om wat licht te hebben en toen gebeurde het... Alfa, de grote ruin, was erg jaloers en wilde niet dat er een hengstje bij zijn merrie in de buurt kwam, dus hij viel de kleine polleke aan toe die in zijn buurt kwam en in de buurt van de merrie.
Hij beet hem zo hard in zijn rug/zij dat hij ter plekke neer viel en wat spartelde met zijn beentjes en meteen was hij dood. Ik stond daar helemaal te shaken... e andere paarden gaven er helemaal niets om dat hij daar zo lag. Ik keek nog of hij echt wel dood was, maar tevergeefs, hij ademde niet meer, hij was echt dood. Ik heb daar een hele tijd in het donker in het gras gezeten en hem geaaid, maar ja daar kreeg ik hem niet meer mee terug...
Het ironische aan het verhaal is dat hij zelf zijn droom merrie heeft uitgezocht, maar dat hij dat uit eindelijk met zijn leven heeft moeten bekopen....
Aangezien ik nu nog een hengstje heb, die ik ook absoluut niet kwijt wil, maar wel hengst wil houden,
wil ik dat dit nooit meer kan gebeuren, daarom verkoop ik de merrie en hoop ik dat de rust is weder gekeerd...
Bedankt dat jullie dit hebben gelezen..
Veel liefs Ilse