Geplaatst Ongelovelijk hoe snel het ineens voorbij kan zijn. Je denkt dat het je niet overkomt, en dan toch ineens, zonder enige waarschuwing slaat het noodlot toe.
Vanmorgen stond Mister nog lekker op de wei, de kudde was wat aan het stoeien, ging er hard aan toe maar dat zie je wel vaker.
Tot we een belletje kregen (thnx Fiona) dat hij wel heel hard geraakt was en niet meer verder kon lopen. Z'n eigenaar is meteen heengelopen en heeft meteen de DA gebeld. Het zag er echt verschrikkelijk uit. Z'n schouder stond uit de kom en z'n voorbeen stond raar.
Nog voor de dierenarts kwam hield hij het niet meer en viel op de grond, midden in het land. De andere paarden waren echt verschrikkelijk lief, sommige stonden op een afstandje te kijken, sommige stonden wat verder. Maar allemaal heel rustig.
Het moment dat hij neerviel zie ik nog op mn netvlies gebrand staan, het was verschrikkelijk.
Je voelt de paniek opkomen op dat moment.
Toen de DA er was heeft hij meteen een spuitje gehad, z'n schouderblad was gebroken.
Het moment tussen het spuitje en dat hij weg was kan ik niet beschrijven, zit te vers nog in m'n geheugen. Alle paarden stonden stil en bemoeiden zich er niet mee, dat was wel heel bijzonder. Daarna kwamen er een paar rustig kijken, afscheid nemen van hun nieuwe vriend, die pas voor de tweede keer in de kudde stond.
En nu.. is het alweer middag. Ik heb de hele ochtend verdoofd rondgelopen, kon niet meer huilen.
Maar nu komt het weer los. Het doet pijn, en dat zal nog wel even zo blijven. Maar het leven gaat door. Voorlopig voor mij wel met een gat in mn hart.
Mister was 12 jaar oud. Ik heb hem tot afgelopen maand een hele tijd gereden, ben ermee gestopt omdat het op rijtechnisch gebied niet het type paard was waarmee ik klik. Maar het was een verschrikkelijk lief paard, altijd vrolijk, vond alles leuk. Hij verdiende het niet.
GertJan, heeft veel sterkte ook!
Liefs, Maaike
