Geplaatst Vandaag om 12:45, 06 - 06 - 2006 is mijn aller allerliefste Androeschka op 18 jarige leeftijd overleden.....
Vannacht om 5uur schrok ik wakker. Ik had zelf hartklopping, voelde me zenuwachtig, misselijk, buikpijn. Ik was ook pas om 2/3 uur in slaap gevallen.
Ik dacht aan mijn lieve pony, hoe zou het nu met haar zijn?
Ik kon de slaap niet meer vatten, ben naar de badkamer gegaan, wat water gedronken, maar ik bleef me zo angstig en zenuwachtig voelen. Vergelijkbaar met t gevoel als je naar de tandarts moet bijv..
Mn moeder had me gehoord, en ik barstte voor de zoveelste keer weer in huilen uit. Ik miste mn paardje zo
Na even zitten en goed ademhalen terug naar bed gegaan. Daar me nog een tijd misselijk gevoeld, maar uiteindelijk in slaap gevallen.
Ong kwart voor 10 werd ik wakker. Even blijven liggen en aan mn paardje denken.. 10:05 ging de telefoon. De kliniek.
Androeschka had 's nachts weer een koliek aanval gekregen en het was mis, goed mis.
Eigenlijk het enige wat normaal was was haar temp, verder was haar pols enorm hoog, zwaar en snel ademen, liggen en niet opstaan...
Ze deden alles om haar op de been te houden, een extra infuus, weer darmverslapper, pijnstillers...
Als het niet zou verbeteren, en het zag er slecht uit, zou de pony sterven..
Ze lag dus vrijwel al op sterven..
Ik vroeg of ik kon komen maar ze zei dat het beter was van niet. De pony was een erg akelig gezicht en omdat ik er zo erg aan gehecht was kon ik beter wachten tot het was verbeterd of wellicht overleden.
Vooral als ik in de laatste minuten aan was gekomen is dit voor een eigenaar te naar om te zien en kon ik haar beter in herinnering houden zoals ze was.. Ze zouden me bellen zodra er meer nieuws was.
Ik hield al rekening met het ergste. 2 koliek aanvallen achter elkaar, haar darmen die nog steeds niet werkte..
Ik twijfelde om te gaan. Ik had haar nu 10 jaar, aan de ene kant wou ik erbij blijven tot het allerlaatste moment, omdat ze daar natuurlijk volstrekt vreemd was, en ik er voor haar wou zijn.
Aan de andere kant zeiden ze dat ze in shock was, en me waarschijnlijk niet eens zou herkennen...
Ik heb het niet gedaan, ik weet niet of ik daar nu achteraf spijt van heb. Ik had haar niet willen zien sterven.. aan de andere kant misschien.. ik weet het niet.
Ik thuis bij de telefoon wachten.. de hele familie in tranen (ze stond immers ook aan huis)
Rond 12uur, de telefoon. Slecht nieuws.. de pony is helaas, na 2 uur vechten met man en macht, een kleine 15min geleden overleden...
Ze hadden haar erna nogmaals opengemaakt om te zien wat er aan de hand was... Ravage.
Haar hele darmstelsel was een ramp. De dunne darm ontsteking was uit gaan breiden naar de dikke en blinde darm, het was niet eens rood/roze meer, maar al aan het afsterven, een blauw/groene kleur.. Er was dus geen redden aan meer geweest.
Wat dit precies veroorzaakt heeft is onbekend. Ze heeft niks aparts gegeten, geen ander voer, goed voer, etc. Al jaren hetzelfde..
Ik vroeg of ik erheen mocht. Ze vertelde me wel dat het natuurlijk geen fijn zicht was maar ik wou het.
Met mn moeder erheen gereden, mn vader kon het niet...
Eenmaal daar hadden ze de pony voor me een gedeelte onprettig zicht bedekt met zeil, tevens ook een ander overleden paard wat ernaast lag, een fries.
Haar hoofd en hals waren zichtbaar, ik had de afgelopen dagen en uren al zoveel gehuild dat ik nauwelijks nog kon huilen.
Daar lag ze, mijn lieve Droesje.. 10 jaar lang plezier en pony knuffelen.. Mn allereerste paardje, verjaardags kado op mn 12e verjaardag.
Van ponykampen en boscrossen tot het serieus dressuur oefenen.
Van vallen en opstaan als ze weer een eigewijs was, en lachend rijden als ze opeens zo mooi verzameld terugkwam..
Het hinnikje als er iemand van de familie de deur uitkwam, of terug het erf opkwam.
Droesje zag alles en iedereen, en herkende alles. Je kon er alles mee doen, niks was eng, altijd rustig.
Ik ging naast dr zitten, sloot haar ogen en aaide haar over haar hoofd. Wat is dieren houden toch moeilijk.. en wat is afscheid nemen zwaar..
Waarom mijn pony.. waarom geen eeuwig leven.. waarom.. maar er is alles aan gedaan. We hebben haar alle kansen gegeven die er waren.. maar het mocht niet baten.
Ik had al jaren, nooit afgedaan, een touwen armbandje om. Ik heb hem afgedaan en in haar manen geknoopt..
Haar voorlok heb ik afgeknipt... kus op haar neus gegeven.. Arme arme Droesje.. ik mis je nu al zo vreselijk erg..
Ik heb nog even gevraagd wat ze nu gaan doen, ik wou kijken of er een mogelijkheid was tot cremeren of begraven. Ze hebben het voor me bekeken, maar dit zou (bovenop de kosten van de operatie en dergelijke van zo'n 2000 euro) ook nog eens een paar honderden euro's erboven op komen.
Androeschka word morgen opgehaald met het andere paard, en daar verbrand. Ik heb daarvoor gekozen omdat we de operatie maar net kunnen betalen... het zou zo extreem worden..
De mensen van de kliniek hadden erg met me te doen.. Ze hebben echt hun best gedaan...
Ik bevat het nog niet echt denk ik.. Ik hoop dat ik het een plekje kan geven.. En dat we elkaar later.. waar dan ook weer tegenkomen...
Dag lieve Androeschka
Sterkte!
