Geplaatst 
En dat veel te vroeg….In 2009 werd er een veulentje tegenover mijn manege geboren. Ik was toen 9 jaar oud en ging natuurlijk dagelijks kijken
Toen in 2012 de manege stopte, gingen ik en mijn vriendin opzoek naar een verzorgpony en zijn we bij de toenmalige eigenaren langsgegaan. Starlight werd mijn verzorgpony! Ik was 12 en starlight was 3.
En ja, wat doe je dan zonder bak? Gewoon een paar keer een zadel erop, om vervolgens gewoon op te stappen en het bos in te rijden
. Starlight liep gewoon achter haar moeder aan en ik hobbelde mee. Schijnbaar heeft ze zelf ooit de link wel gelegd met wat mijn hulpen zouden moeten betekenen. Hier het bewijs van onze eerste rit;
We hadden geen bak, dus reden door weer en wind in het bos of door het dorp heen.
En toen, kreeg ik voor mijn 14e verjaardag het allermooiste verjaardagscadeau ooit; Starlight!
Inmiddels konden we regelmatig de bak van anderen in het dorp huren, waarnaar we ook wat wedstrijden gingen rijden.
Ook volgden er vele ponykampen!
In 2015 zijn we naar een andere stal verhuisd. Mijn vriendinnen stonden daar ook en hier hadden we meer faciliteiten dan in de achtertuin van haar fokker. Ook hier volgden buitenritten, zwemuitjes, ponykampen, trainingsweken etc.
We gingen steeds meer en meer dressuurmatig aan de slag, waar ze in 2020 mega fit was en haar eerste wissels begon te springen.
Helaas merkte ik aan het einde van dit jaar dat Starlight niet helemaal lekker liep. Niet kreupel, maar net een beetje anders. Je moest haar echt kennen, mocht je het verschil willen voelen. Na wat aanmodderen kwam toch ineens heel slecht nieuws. Een flinke peesblessure, linksachter… Starlight moest op rust en revalideren. Van 5x per week intensief trainen, naar boxrust. Ze kwam in no-time enorm aan en was helemaal opgeblazen met gas. Dit leidde al snel naar haar eerste hoefbevangenheid… Starlight wou niet meer lopen en verrekte van de pijn. Ik dacht dat dit al het einde was, maar wonderbaarlijk kwam ze er toch weer bovenop en konden we verder met revalideren. Hier voor het eerst na maanden er weer op, waar ik stiekem een traantje heb weggepinkt
Haar gewicht bleef iets wat we niet onder controle kregen. Ze kon, vanwege de blessure, niet meer bewegen, maar nòg minder eten was bijna niet meer mogelijk… Ook vond ze de maatregelen echt niet leuk
En waar we net weer waren begonnen met rijden opbouwen, begon Starlight toch weer “anders” te lopen. Waar haar pees LA er een stuk beter uit zag, had ze nu RA een blessure. Ook haar pezen aan de voorbenen zagen er niet netjes meer uit. Vermoedelijk overbelast door het hebben van een peesblessure LA en de hoefbevangenheid.
Starlight ging begin 2022 met 13 jaar oud met vervroegd pensioen en was niet meer geschikt als rijpaard. Dit betekende veel wandelen en knuffelen, maar ik zag eigenlijk niet meer de Starlight die ze daarvoor was…
Hier ben ik er stiekem nog een keer op gaan zitten, niet wetende dat dit de laatste keer zou zijn.
En daar brak 2024 aan, welke ontzettend slecht begon. Starlight stond op een maandag enorm hoefbevangen en wou niet meer lopen. Ze kwam op metacam in de box te staan, want we kregen haar hier niet meer uit. Helaas begon ze met de dag steeds slechter te lopen. Je zou ook denken dat een paard wat al haar hele leven buiten staat, na 3 dagen wel de box uit zou willen. Op de donderdag erop ritste ik de staldeur open, keek ik haar aan en wist ik dat het klaar was. Het was genoeg geweest…. Als ik nu de onderstaande foto terugkijk, weet ik zeker dat ik het goede besluit heb genomen. Links is rond 2020 en rechts is de betreffende donderdag;
Op 11 januari 2024 heb ik haar laten gaan. Ze heeft heel mooi afscheid van haar soortgelijke partner genomen en was al vertrokken toen ze de grond raakte. Het was goed zo.
Lieve Starlight, bedankt voor alle mooie herinneringen. Je was het liefste en zachtste dier wat ik ooit heb gekend. Het ga je goed daarboven!
Heel sterk dat je voor haar hebt kunnen kiezen en nog heel veel sterkte de komende tijd met dit verlies 
