Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
LWDaisy schreef:Wat hebben we het er toch allemaal zwaar mee.. En ieder op zijn eigen manier..
Ik wens jullie allemaal veel moed en sterkte. Hier is het nog steeds moeilijk - we zaten net nog rustig in de tuin, ik begon over Daisy en zat na 2 zinnen al te huilen. Maar hey - ik heb het geprobeerd. Het zal ooit wel beteren, ik zal ooit over haar kunnen praten zonder te gaan huilen.
Gisteren naar de zoo geweest. Er kwam heel vrolijk een zebra op me afgelopen. Ik mis het, de paardjes...
Misschien toch nog maar eens afspreken met mijn stalvriendinnen
Ik ben nog steeds van het idee dat er hier nooit meer een ander paard zal komen. Ik zie mezelf niet alles doen wat ik voor Daisy gedaan en gelaten heb - omdat ik er van uit ga dat ik DIE band nooit meer zal hebben met een paard. Ik weet dat een band kweken tijd vraagt, maar met Daisy had ik dé klik vanaf de allereerste seconde, van toen ze nog van mijn oom was en ik mijn draver had, en er totaal geen sprake was van Daisy over te nemen. Die klik wàs er gewoon, meteen. En ik betwijfel of ik dat ooit nog met een ander paard zal hebben - en voor minder doe ik het niet
Maar ik mis het buiten zijn, het buiten bezig zijn. We overwegen nu om kippen aan te schaffen, dan kan ik daar op vloeken in de winter
Robin_S schreef:Ik dacht dit ook na het verliezen van mijn once in a lifetime hond... heb al zoveel honden gehad en gekend (en had na zijn dood mijn 2de hond nog) maar hij leek wel mijn soulmate. Dacht dat ik het nooit meer kon voelen zoals bij hem...
Tot ik mijn huidige pup ontmoette. Dat gevoel ging direct tot in mijn ziel. De andere pups voelden als gewone pups. Ik weet niet wat het is, maar het bestaat echt die klik, en ik geloof dat je het meer dan één keer kunt meemaken. Zowel met paarden, honden, katten (en mensen?)
Ik hoop dat jij het misschien ook ooit weer mag meemaken
Jessicauvita schreef:Gecondoleerd en heel veel sterkte!
Wel leuk dat je heb gereageerd! Ik hoop dat je een klik heb, en dat je daar wat afleiding in krijgt !
Kimddddd schreef:Oh jee...Misschien ligt het aan de naam. Mijn (ook een bruine met een wit kolletje) Daisy is in 2009 overleden....en ook echt lang verdriet van gehad. Zo lang dat ik 10 jaar geen paard heb gehad.
Wat mij wel heeft geholpen is regelmatig een kaarsje bij haar foto maar dat zal symbolisch zijn. Mooie herinneringen blijven en soms ook de treurige momenten van het afscheid.
Sterkte met het verlies
Kimddddd schreef:Mooi zo'n plekje in huis en ook mooi om een gedichtje te maken. Een verzorgpaard is wel een mooi begin om weer afentoe bij de paarden te kunnen zijn. Er valt anders een heel leven weg ofzo door niet meer bij de paarden te kunnen zijn.